Είδαμε το Scarmface σε σκηνοθεσία του Johnny 0 στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Ο πυρετός της φιλοδοξίας και η απληστία του χρήματος, η κατάρρευση των αξιών και όλα αυτά κάτω από την επίφαση μιας ψευδεπίχρυσης ηθικής, θρησκευτικής κατάνυξης  και νόμων που υπάρχουν μόνο για να καταστρατηγούνται. Ένας  έρωτας ανεξέλεγκτος για την Betty, τη γυναίκα του αρχηγού της Μαφίας,  καθοδηγεί  τον ήρωα , όπως τα ναρκωτικά  και κάθε έξη σε σκοτεινά μονοπάτια.

Scarface , «ο Σημαδεμένος»,  η εμβληματική ταινία του Χάουαρντ Χοκς, του 1932,που ενέπνευσε έναν καλλιτέχνη εραστή του βωβού κινηματογράφου, τον Johnny 0 (Γιάννης Οικονομίδη)  και έφερε τη δική του εντελώς βωβή, αλλά με τον τρόπο της  εύγλωττη παράσταση, «Scarmface», το δικό του προσωπικό βλέμμα ,μια σατιρική παντομίμα επί σκηνής του θεάτρου Επί Κολωνώ. Η σάτιρα και οι αιχμές της πονούν, αφυπνίζουν καλούν σε προβληματισμό. Η ταινία ήταν η αφορμή για να τη διασκευάσει και να υπηρετήσει μέσα από την πλοκή της την αγάπη του για τον βωβό κινηματογράφο. Έτσι δημιουργήθηκε από το 2003 η θεατρική  ομάδα του Johnny 0,  Splish-Splash.  Εκείνος ξαναγράφοντας το κείμενο μοιραία το σκηνοθετεί κιόλας. Η μουσική που επιμελήθηκε ο ίδιος σκηνοθέτης, παίζει καθοριστικό ρόλο σε συνδυασμό με την έκφραση και την κίνηση, έτσι που ο λόγος αντικαθίσταται πλήρως   ενώ μαζί με τα καταπληκτικά σκηνικά  και τα κοστούμια του Αντώνη Νομικού υπηρετείται πλήρως  η θεατρική σύμβαση.

Οι χορογραφίες της Ιωάννας Καμπυλαυκά έφεραν στην σκηνή μια εποχή και έδωσαν τις ανάλογες προεκτάσεις, θυμίζοντας παλιά μιούζικαλ.

Μιλάμε για την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Νέα Υόρκη, όπου ο νεαρός Σικελός ο Toni Cazzo (Johnny 0), με την παρότρυνση της μητέρας του  φτάνει να γίνει ο αρχηγός της Μαφίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εκείνον. Διαβρώνεται σταδιακά μέχρι το τέλος.

Το σωματικό θέατρο που υπηρετεί ο Johnny 0, κάνει τομή στο έργο και προσπαθεί να αναδείξει το εσωτερικό της γραφής, τις προθέσεις του συγγραφέα,  εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα εκφραστικά μέσα των ηθοποιών του.

Το χρήμα και  εξουσία αλλάζουν χέρια  στην κοινωνία των λούμπεν κακοποιών, όπως και στην αστική κοινωνία, που θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο στο κυνήγι του χρήματος, σε μια δουλικότητα επιβίωσης εξυπηρετώντας πάντα τους ισχυρούς. Το έργο  στον κινηματογράφο το 1932, όπως και η παράσταση στηλιτεύει το ρεύμα για εξουσία και άκρατο καπιταλισμό. Παρακολουθούμε την διάλυση του ανθρώπου από την  οικονομική κρίση,  το αντίστοιχο  κραχ  στην Αμερική. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται διαρκώς η ίδια.

Η αφήγηση είναι τόσο δυναμική και παραστατική που καθηλώνει τον θεατή. Οι συνωμοσίες, το αιφνιδιαστικό τηλέφωνο από τον Μεγάλο, στον οποίο όλοι λογοδοτούν, οι εκδουλεύσεις , που ζητά ο ένας από τον άλλο,  οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι μορφασμοί είναι  στοιχεία που αποδίδονται απόλυτα παραστατιτκά.

Η μητέρα του Toni (Εύη Κολιούλη), χειριστική, πονηρή, μια γυναίκα που πρέπει να ελιχθεί σε ένα πλαίσιο ανθρωποφαγίας, να τακτοποιήσει τα παιδιά της και  βέβαια τον εαυτό της. Είναι ευεπίφορη σε κάθε παραχώρηση και συμβιβασμό.

Η Betty (Μαρία Μπαλούτσου), με μεγάλη ευελιξία , γίνεται η ντίβα της εποχής, χειρίζεται την εξουσία και προσπαθεί να  μεγαλουργήσει με την ομορφιά της, πηγαίνοντας όπου την καλεί το συμφέρον της, ενώ παράλληλα έχει μια υπέροχη κίνηση και φωνή. Η ζωή της είναι προδιαγεγραμμένη μέσα σε έναν τεχνητό «παράδεισο με γκάγκστερς». Η παρουσία της καθοριστική στο έργο, όχι μόνο για την ομορφιά της, αλλά για την εκπροσώπηση της  έμφυλης βίας και κακοποίησης .

Η τυφλή αδελφή του Toni Cazzo, (Χριστίνα Δενδρινού), μια κοπέλα στερημένη από τη ζωή, την οποία λαχταρά και στην οποία θέλει να ενταχτεί πλήρως. Εμπλέκεται σε σχέση με έναν μαφιόζο,  αυτός την εκμεταλλεύεται και την ξεφορτώνεται.  Μια ελαττωματική, γιατί να ζει; Την χρησιμοποιεί και την πετά.

Οι μαφιόζοι Pippo και Εκτελεστής (Γιώργος Ντούσης), ο Giuseppe (Αλέξης Βιδαλάκης)

Ο Μπάτσος / Μπράβος / Lucchese: (Βασίλης Καζής) δημιούργησαν εκείνο το «ασφαλές» κλίμα  μιας παραβατικής κοινωνίας.

Αξίζει να σημειωθεί η άρτια κίνηση όλων, μέριμνα του Johnny O. Η εκφραστικότητα όλων ξεπερνά κάθε φαντασία για ό, τι κάποιος θεωρεί σωματικό θέατρο.

Μια υπέροχη παράσταση, που κορυφώνεται κάτω από την πινακίδα, “ The word is yours!”, όταν πια ο αγώνας έχει χαθεί και η κατάσταση έχει περάσει  στα επόμενα χέρια. Σαρκασμός για μια ζωή που δεν ανήκει παρά μόνο στους αρτιμελείς, τους αδίστακτους, τους ανερμάτιστους και στυγερούς δολοφόνους, που δεν αφήνουν ίχνη. Αυτοί είναι κάθε μορφή εξουσίας διαχρονική και ανέγγιχτη.

Μια παράσταση μεστή, με ρυθμό, καταπληκτικές μουσικές επιλογές και ερμηνείες.