Δημοσιογράφος, συγγραφέας, ευθυμογράφος. Μια μέρα σαν κι αυτή το 1934 έρχεται στον κόσμο ο Φρέντι Γερμανός, ο άνθρωπος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.
Mε τα μαθηματικά έχω τη σχέση που έχουν οι τυφλοί με τα χρώματα. Γι’ αυτό το έσκαγα πάντα τις δύο πρώτες ώρες που είχαμε μαθηματικά και γυρνούσα στους δρόμους.
Στη μάνα μου χρωστάω το παν, το ότι διάβαζα, ότι έγραφα, ότι απέκτησα σε τρία χρόνια δύο βαθμούς μυωπίας.
Ξεκίνησα να γίνω συγγραφέας, αλλά στον δρόμο έκανα δύο λάθη: έγινα δημοσιογράφος και έκανα τηλεόραση. Ήταν σαν να ξεκίνησα για να χορέψω μπλουζ και όταν έφτασα στην πίστα η ορχήστρα το γύρισε σε ροκ. Tι κάνεις στην περίπτωση αυτή; Xορεύεις ροκ όσο καλύτερα μπορείς.
Η ζωή όµως ήταν καλή µαζί µου. Εδώ και κάµποσα χρόνια η ορχήστρα παίζει και πάλι µπλουζ...
Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο δεν ξέρω αν έχω γράψει παραµύθι ή εφιάλτη.
Η διασηµότητα δεν έχει σηµασία, γιατί είναι κάτι πολύ προσωρινό. ∆εν έχει σηµασία το κασέ σου, ή αν γίνεσαι εξώφυλλο. Σηµασία έχει αυτή η γλυκιά και ζεστή επαφή.
O πολιτισµός στην Ελλάδα, αφότου έγινε υπουργείο, ακολουθεί το παράδειγµα των δηµοσίων υπαλλήλων. Απεργεί.
H Eλλάδα είναι µια σχετικά µικρή χώρα. Παρ’ όλα αυτά, οι µισοί Έλληνες µισούν τους άλλους µισούς. Tο µίσος είναι το εθνικό χόµπυ της φυλής. Xωρίς µίσος ο Έλληνας είναι µισό.
Το πρόβληµα της Ενωµένης Αριστεράς σήµερα είναι πώς να µείνει ενωµένη και πώς να µείνει αριστερά.
Είναι απλές οι ανθρώπινες σχέσεις. Αρκεί να χαμογελάσεις και τότε είναι σαν να γνωρίζεις τον άλλον χρόνια.
Όταν θα έρθει η στιγμή που ο Θεός θα με ρωτήσει τι έκανα στην ζωή μου, δεν θα πω ούτε για βιβλία ούτε για τηλεοπτικές καριέρες. Θα του πω πολύ απλά και πολύ γελαστά και πραγματικά με περηφάνια ότι «Έζησα».
