Δήμητρα Σύρου: «Η υποκριτική ήταν και είναι ο συντομότερος δρόμος προς τη δική μου αλήθεια»

Στο πλαίσιο του καινούριου Φεστιβάλ Ανεύρεσης Νεοελληνικού Θεατρικού Έργου (ΦΑΝΘΕ) της Περιφέρειας Αττικής θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 4 Αυγούστου και ώρα 21.00, στο θέατρο Αττικού Άλσους, με δωρεάν είσοδο, το βραβευμένο έργο του Κωνσταντίνου Σειραδάκη «Οι μέρες πριν τη βροχή», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου.

Πρόκειται για ένα από τα δύο έργα που επιλέχτηκαν να παρασταθούν, μετά από τον διαγωνισμό που έγινε από τον τομέα πολιτισμού της περιφέρειας Αττικής, σε συνεργασία με το περιοδικό «Αθηνόραμα».

Εμείς μιλήσαμε με την Δήμητρα Σύρου, που ενσαρκώνει τον μοναδικό γυναικείο ρόλο στην παράσταση. Η ίδια μας είπε τι την γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο, ενώ μας εξήγησε γιατί άφησε την καριέρα της ως προγραμματίστρια για να γίνει ηθοποιός.

Πρωταγωνιστείτε στο έργο του Κωνσταντίνου Σειραδάκη «Οι μέρες μετά τη βροχή». Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό.
Το έργο του Κωνσταντίνου τολμάει να καταθέσει κάποιες αλήθειες που δεν ακούγονται συχνά. Για το ρόλο του πατέρα σε μία οικογένεια, για τη σχέση του με το παιδί και τη πατρότητα, για την αγωνία της επαγγελματικής καταξίωσης στο χώρο μας, πράγμα που μπορεί να σε καταστρέψει.

Μιλάει για τους πλανόδιους πωλητές, για την ανάγκη που κάνει έναν άνθρωπο να βγάλει πάγκο στο δρόμο και για τις δυσκολίες που έχει αυτή η φαινομενικά «χαλαρή» δουλειά. Περιέχει πολλές αλήθειες της γενιάς μας, της εποχής μας και των δυσκολιών που περάσαμε και περνάμε. Από μία πολύ προσωπική αφήγηση των ηρώων, νιώθεις ότι χρειάζεται να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη όταν τελειώνει το έργο.

Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;
Η Ρόζα, ο ρόλος μου στο έργο, είναι η κολλητή του Θωμά, του βασικού ήρωα. Είναι ο άνθρωπος που θα είναι πάντα δίπλα σου, όσο κι αν τον «σπαταλήσεις». Όσο κι αν δεν ακολουθήσεις τις συμβουλές της, τη λογική της, όσο κι αν δεν βοηθηθείς από την ενσυναίσθησή της, αυτή θα είναι πάντα εκεί. Λύνοντας τους δικούς της φόβους ή ίσως κρύβοντάς τους μέσα σε όλη αυτή τη δοτικότητά της.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζετε σε καινούργιο έργο Έλληνα συγγραφέα. Τι σας γοητεύει στα νεοελληνικά έργα;
Ζούμε σε μία εποχή που η πληροφορία έχει ξεπεράσει το όριο που μπορεί να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μας. Έχουμε δει, έχουμε ζήσει και έχουμε ακούσει πολλά. Η αμεσότητα στο λόγο, αλλά και η σύνδεση με θέματα που μας αφορούν άμεσα είναι σημαντικοί παράγοντες για να αγγίξει ένας δημιουργός το κοινό του. Αυτά είναι δύο στοιχεία που εμένα προσωπικά με αφορούν πολύ και είναι στοιχεία που όλο και πιο έντονα βρίσκουμε σε σύγχρονους συγγραφείς.

Η παράσταση θα παιχτεί για μόνο μια βραδιά στις 4 Αυγούστου στο Θέατρο του Αττικού Άλσους. Πώς είναι η αίσθηση όταν μια παράσταση έχει μόνο πρεμιέρα;
Ε, δεν μπορώ να πω ότι είναι και ωραία.. Έχεις όλη την αγωνία των προβών και το άγχος της πρώτης έκθεσης, και ξέρεις ότι.. αυτό είναι.. δεν θα έχεις το χρόνο να το απολαύσεις. Στο θέατρο, όταν μπαίνουν στην εξίσωση οι θεατές ξεκινάει ένας νέος κύκλος «προβών». Το έργο αναπνέει και εξελίσσεται, με τους συντελεστές και το κοινό μαζί. Αυτό δεν θα το απολαύσουμε στη συγκεκριμένη συνθήκη. Από την άλλη όμως, είναι και μία πρόκληση. Να πετύχεις ό,τι νομίζεις ότι χρειάζεται χρόνος για να το πετύχεις, σε μία μόνο βραδιά. Το αποτέλεσμα θα δείξει.

Υπάρχουν σκέψεις να συνεχίσετε;
Όταν αφιερώνεις τόσο χρόνο για το ανέβασμα ενός έργου, υπάρχουν πάντα σκέψεις να κάνεις ό,τι μπορείς για να συνεχιστεί η πορεία του. Οι συνθήκες στη δουλειά μας είναι πάντα δύσκολες και περίπλοκες. Εάν όλα συντονιστούν, ίσως να γίνει και αυτό.

Ξεκινήσατε δουλεύοντας ως προγραμματίστρια. Πώς από κάτι τόσο τεχνοκρατικό σας γεννήθηκε η ανάγκη να ακολουθήσετε ένα τόσο καλλιτεχνικό επάγγελμα;
Ναι, ήμουν προγραμματίστρια και μάλιστα ήμουν και πολύ παθιασμένη με τον κώδικα προγραμματισμού. Δεν είναι τεχνοκρατικό το επάγγελμα του προγραμματιστή. Θέλει τρέλα, φαντασία και πολύ πάθος για να κάθεσαι ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή και να φτιάχνεις εφαρμογές. Είναι πάρα πολύ δημιουργική διαδικασία. Η αλλαγή ήρθε γιατί η δημιουργικότητά μου ήθελε να συνεχίσει το δρόμο της αλλού. Σε άλλα μονοπάτια που ήδη έψαχνα από μικρή και που σίγουρα ήταν πολύ πιο συνδεδεμένα με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Υπάρχουν ρόλοι ή συνεργασίες που ονειρεύεστε;
Αυτό που ονειρεύομαι πάνω από όλα είναι ωραίες συνεργασίες με ανθρώπους υγιείς, χαμογελαστούς και έξυπνους. Είμαι πολύ ευγνώμων που έχω ήδη τέτοιους συνεργάτες δίπλα μου και που μαζί σχεδιάζουμε και προχωράμε και ανυπομονώ και για όσους καινούριους θα γνωρίσω. Από πλευράς ρόλων αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να αποτελούν πρόκληση και να απαιτείται η χρήση όλων των εργαλείων της τέχνης της υποκριτικής έτσι ώστε να αποκτήσουν ζωή. Το επάγγελμά μας το λατρεύω και όταν μου δίνεται η δυνατότητα να χαθώ στη μαγεία του, αυτό με κάνει να νιώθω πληρότητα.

Συμπληρώστε την πρόταση: «Έγινα ηθοποιός γιατί…»
Όλοι διαλέγουμε διάφορους δρόμους για τον ίδιο σκοπό. Για να εξελιχθούμε. Για μένα η τέχνη της υποκριτικής ήταν και είναι όλο και περισσότερο ο συντομότερος δρόμος προς τη δική μου αλήθεια, προς τη δική μου εξέλιξη. Είναι ο τρόπος μου να μιλάω γι’ αυτά που θέλω και να είμαι πιο κοντά στον άνθρωπο που είμαι πραγματικά.

«Οι μέρες μετά τη βροχή» ανεβαίνουν για μια μοναδική παράσταση, στις 4 Αυγούστου, στο Αττικό Άλσος, θέατρο Κατίνα Παξινού.

Δωρεάν είσοδος με κράτηση θέσης εδώ 

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Σειραδάκης
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Πρωτότυπη μουσική: Μαρία Βουμβάκη
Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικόλας Παπαϊωάννου
Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Λάζαρος Βαρτάνης, Δημήτρης Καραβιώτης, Νικόλας Παπαϊωάννου και Δήμητρα Σύρου