Δεν ξέρω αν αγαπήθηκα, ξέρω ότι αγάπησα πολύ. Έπεσα στα πατώματα. Κάηκα

Όχι. Δεν νοσταλγώ τίποτα. Το παρόν. Μόνο αυτό µε ενδιαφέρει. Πέρασα πολύ καλά. Σαφώς είχα δυσκολίες και σαφώς είχα και αποτυχίες, αλλά η ζωή είναι κύματα. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Δεν νοσταλγώ, δεν λέω αχ και να ήμουνα… Θυμάμαι κατά καιρούς µε πολλή αγάπη κάποια πράγματα, αλλά δεν νοσταλγώ τίποτα.

Δεν ξέρω αν αγαπήθηκα, ξέρω ότι αγάπησα πολύ. Έπεσα στα πατώματα. Κάηκα. Το αν οι άλλοι µε αγαπήσανε, είναι ένα µμυστήριο. Και δεν θα το ψάξω. Είμαι γεμάτη απ’ αυτό που έχω δώσει. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγαπήσανε. Αν δεν αγάπησες, τι έζησες; Τι έκανες σ’ αυτή τη ζωή; Ναι, αλλά μπορεί να είναι μονόπλευρο αυτό; Δεν µε ενδιαφέρει τι έκανε ο άλλος. Με ενδιαφέρει τι έκανα εγώ. Αν δεν έχεις ερωτευτεί, την έχεις χάσει τη ζωή. Η ζωή περνά και χάνεται. Πολλοί φοβούνται να εκτεθούν. Γιατί; Ερωτεύτηκα; Ναι. Έπεσα µε ταµπούνια; Ναι. Είχε κόστος; Ναι. Αλλά την έζησα τη ζωή. Αλίμονο σ’ όποιον δεν τολμάει να καεί.

Δεν κάνω ποτέ απολογισμό. Για μένα, η ζωή ξεκινά κάθε μέρα από την αρχή. Δοξάζω κάθε πρωί το θεό που ξύπνησα και από εκεί και πέρα είναι μία νέα μέρα. Όλα αυτά που έχω ζήσει, και τα καλά και τα κακά, είναι ο πλούτος μου.

Να τελειώνουμε με τις ετικέτες αυτές. Τι είναι σταρ, πες μου τι είναι σταρ, έχεις ορισμό; Να σου πω εγώ. Γεννιέσαι με αυτό, δεν γίνεσαι. Υπάρχουν πολλοί σταρ που δεν τους ξέρει κανένας. Εκπέμπουν κάτι, έχουν ένα χάρισμα, μαγνητίζουν τους πάντες. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ομορφιά, αλλά με κάτι άλλο, κάτι ανεξήγητο. Τώρα, αν συνοδεύεται και με καλή εξωτερική εμφάνιση, είναι ταυτόχρονα και πλεονέκτημα, και βάρος. Αν είσαι γυναίκα, και δη ηθοποιός, θα πούνε: είναι η σταρ, η ωραία, η γκόμενα, η σέξι. Έλεος πια! Αν και δεν με πείραξε ποτέ. Την πορεία μου την έκανα, την κάνω, και ο καθένας έχει τη δική του γνώμη.

Δεν μου αρέσει να είμαι «μαϊντανός», να εμφανίζομαι κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και τα έντυπα. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση, καμιά τέτοια αγωνία. Εμφανίζομαι μόνον όταν υπάρχει λόγος, όταν αναγκάζομαι λόγω του θεάτρου. Γιατί να βασανίζω και να ταλαιπωρώ τους ανθρώπους; Άλλωστε, δεν νομίζω ότι παρουσιάζω κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σήμερα άλλα απασχολούν τον κόσμο· τα κουτσομπολιά, ποιος παντρεύτηκε, ποιος χώρισε…

Κάποτε είμαι και κάποτε δεν είμαι. Είναι δύσκολο. Είναι αναπόφευκτο µεν, αλλά πόσο εξοικειωμένος µμπορεί να είσαι; Ακόμα κι αν είσαι, «ην εγγύς έλθη θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν». Που πάει να πει, όταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει. Ραδιόφωνο δεν βάζαμε ποτέ. Απ’ το στόμα μου δεν βγήκε ποτέ η λέξη “μπαμπάς”, δεν θυμάμαι να φώναξα τη λέξη “μαμά”»

Στην τηλεόραση αισθάνομαι λίγο άβολα, αλλά στο θέατρο και στον κινηματογράφο νιώθω μια χαρά. Το θέατρο είναι το «εδώ και τώρα», το άμεσο, δεν υπάρχει δηλαδή επιστροφή και χαρίζει μαγικές στιγμές αλλά και ως «παιδί του κινηματογράφου» που είμαι, τον αγαπώ επίσης πολύ.

Ήταν το είδος των ταινιών που έκανα, αυτό που έφερα ως φυσιογνωμία και το ταλέντο μου φυσικά. Εκείνες δεν δέχονταν να κάνουν τέτοιες ταινίες. Ήταν μια γενιά μεγαλύτερες και είχαν κατακτήσει ήδη ένα πιο «οικογενειακό» κοινό. Εγώ δεν στόχευα κάπου, έκανα επάγγελμα, ήταν θέμα επιβίωσης. Οι άλλες ήταν πιο καπάτσες. Βέβαια, το καπάτσες εντός εισαγωγικών, γιατί δεν ξέρω ποιος είναι ο κερδισμένος τελικά. Ο μονομανής, εκείνος που φθείρει τη ζωή του στο επάγγελμα ή εκείνος που απλά το κάνει και προχωράει; Ευτυχώς, έζησα όλα τα πράγματα στην εποχή τους. Δούλεψα σκληρά, και γλέντησα, και ερωτεύτηκα. Δεν στερήθηκα. Είχα τις αντοχές, τη διάθεση, και τα έκανα όλα συγχρόνως, στην ώρα τους. Δεν έφτασα σε μια ηλικία να πω «τώρα θα ζήσω αναδρομικά» και να γίνω γελοία.

Όλες οι Ταινίες