Είδαμε το «Πού είναι ο Γιατρός;» στο Δημοτικό Θέατρο Νέας Περάμου

Η νεοσύστατη Δημοτική Θεατρική Ομάδα Νέας Περάμου, με την αρωγή της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Μεγαρών (ΔΗΚΕΔΗΜΕ), συστήνεται στους συμπολίτες μας και υπόσχεται, στο φιλοθεάμον κοινό αναπάντεχο γέλιο με μια σύγχρονη «κωμωδία. Εμπνευστές της Δημοτικής Θεατρικής Ομάδας Νέας Περάμου είναι ο δήμαρχος κ. Γρηγόρης Σταμούλης, ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Πρόεδρος της ΔΗΚΕΔΗΜΕ Ιωάννης Καλλιπόζης και η Τοπική σύμβουλος Νέας Περάμου και μέλος της θεατρικής ομάδας κ. Ευφροσύνη Τσεγκέλη.

Η Ομάδα της Νέας Περάμου, δημιουργήθηκε τον Οκτώβρη του 2022 με στόχο την αγάπη για τις τέχνες και τον πολιτισμό, με βασική προϋπόθεση να συνεχίσει θεσμικά τις θεατρικές παραστάσεις για τον Δήμο Μεγαρέων. Να προσφέρει στους πολίτες δράσεις στον πολιτισμό και φυσικά ποιοτικές παραστάσεις. Κάθε τέτοια πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη και μόνο να ενισχύεται πρέπει.

Οι ηθοποιοί, οι οποίοι απαρτίζουν τη νέα Θεατρική ομάδα, ανήκουν σε ένα ετερόκλητο δυναμικό. Συγκεκριμένα κάποια από τα μέλη έχουν θεατρική εμπειρία με βραβεία θεάτρου στο ενεργητικό τους και κάποια άλλα μέλη συναντούν το θεατρικό σανίδι για πρώτη φορά. Με αριστοτεχνικό τρόπο  από τη μεριά της σκηνοθέτιδας έγινε η σύνδεση των νέων μελών με λεπτότητα και σεβασμό προς το σύνολο. Θέλει τρόπο να συνδέσει ο σκηνοθέτης διδάσκοντας, τα μέλη μιας ομάδας, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι ενήλικες, με μια προσωπική πορεία πίσω τους. Αυτό όμως είναι η μαγεία του ερασιτεχνικού θεάτρου. Άνθρωποι που συσπειρώνονται για έναν θεατρικό σκοπό, την ολοκλήρωση μιας παράστασης, χωρίς να είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, ενώ παράλληλα εξασκούν το επάγγελμά τους.

Η παράσταση με τίτλο «Πού είναι ο γιατρός;» σε σκηνοθεσία, διασκευή και πρωτότυπα κείμενα της Ευγενίας Σάλτα, βασίζεται στη θεατρική γαλλική κωμωδία «TOC TOC» του συγγραφέα Laurent Baffie. Το έργο αυτό αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη θεατρική απόπειρα για τη νέα Δημοτική θεατρική Ομάδα της Νέας Περάμου. Το δύσκολο είναι μέσα από τη σοβαρότητα των καταστάσεων να αναζητήσει ο δημιουργός τρόπους να αναδείξει το γέλιο, το θεραπευτικό εκείνο γέλιο που ανακουφίζει και εντάσσει τους θεατές στο έργο. Με τις προσθήκες και τις αλλαγές στο κείμενο από την Ευγενία Σάλτα την σκηνοθέτιδα επετεύχθη αυτός ο στόχος.

Το έργο πραγματεύεται την εκρηκτική συνύπαρξη χαρακτήρων με ακραία χαρακτηριστικά. Όλοι οι ήρωες πάσχουν από κάποια εμμονική διαταραχή και αποτελούν μοναδικές περιπτώσεις. Η πλοκή του έργου περιστρέφεται γύρω από μια ομάδα ατόμων που πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Οι ήρωες του έργου δυσκολεύονται να ζήσουν απαλλαγμένοι από τις εμμονές και τα τικ τους. Φτάνουν στο ιατρείο  του διακεκριμένου ιατρού  Παλομέρο όλοι μαζί την ίδια ώρα, ενώ εκείνος λόγω απρόοπτου γεγονότος καθυστερεί με αποτέλεσμα όλοι αυτοί να είναι υποχρεωμένοι περιμένοντας τουλάχιστον να συνυπάρξουν.

Μέσα από διαφορές, αντιθέσεις και διαφωνίες έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και τον διπλανό τους , αναγνωρίζοντας την αποκλίνουσα συμπεριφορά του και λειτουργώντας σαν καθρέφτης για τον εαυτό του και για τον άλλον. Αντιδρούν, εκπλήσσονται και αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.  Βλέπει  ο καθένας την  καμπούρα  που έχει ο απέναντί του και αγνοεί την δικιά του.

Το όλο σκηνικό το ανοίγει η γραμματέας του γιατρού,  Ντενίζ (Πόπη Παπαδογαμβράκη ), που στην αρχή χορεύει και τραγουδά το τραγούδι των Queen I want to break free, υπονοώντας ότι ο καθένας θέλει από κάτι να αποδεσμευτεί, έτσι και εκείνη ίσως, που αντιμετωπίζει καθημερινά όλους αυτούς τους «τρελούς».

Ο Αλέξανδρος  (Θοδωρής Γεωργαντζάς) μπαίνει με άνεση στην σκηνή και πάει απευθείας στο μπάνιο. Στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι πάσχει από  σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ, δεν ελέγχει τα αντανακλαστικά του, βρίζει ανεξέλεγκτα όταν πιεστεί , δεν αναγνωρίζει καμία σύμβαση και βέβαια προκαλεί γέλιο, ενώ σοκάρει τις κυρίες που περιμένουν στο σαλόνι του γιατρού.

Ακολουθεί ο Θανάσης, ο ταξιτζής (Αθανάσιος Μασσαλής) που είναι Αριθμομανιακός. Ό, τι λέγεται το ανάγει σε αριθμούς και κάνει με ευκολία τους πιο δύσκολους υπολογισμούς. Μετρά βήματα, σκαλιά, λεπτά και δευτερόλεπτα. 

Έρχεται στη συνέχεια η Σιμόν ντε Κλαβιέ (Ρούλα Λιώτα) που πάσχει από μικροβιοφοβία. Όλη την ώρα πλένεται, απολυμαίνει ό,τι πιάνει και όπου κάθεται, αποφεύγει τις επαφές και κρατά αποστάσεις με μανία και φόβο.

Με λίγη διαφορά ώρας φτάνει η Βενετία (Ευφροσύνη Τσεγκέλη) που  πάσχει από νοητικό μηρυκασμό και ιδεοληψίες συμμετρίας, ενώ είναι και διχασμένη προσωπικότητα. Την μια η ρομαντική , ευαίσθητη, καταθλιπτική Βενετία, που απαγγέλει Καρυωτάκη και την άλλη η Μόνικα που βλέπει παντού συμμετρίες και θέλει να τα στοιχίζει όλα σωστά.

Φτάνει και η  Ελισάβετ (Μαρία Καραντώνη), η οποία ακούει φωνές, κρατά την Παλαιά Διαθήκη και φορά έναν μεγαλόσταυρο, ενώ πάσχει από παραισθήσεις και φοβίες.

Δεν είναι μόνο αυτοί έρχονται κι άλλοι.  Η Κλεοπάτρα (Τζένη Κοντοπούλου) δηλώνει μεγάλη καλλιτέχνης, πάσχει από μεγαλομανία και τους αποκαλεί όλους « φτωχάτζες». Έχει αέρα ντίβας. Άργησε στο ραντεβού, αλλά δεν ζητά ποτέ συγγνώμη εκείνη  ακριβώς γιατί είναι μια ντίβα. Την ταλαιπωρούν οι ιδεοληψίες της Παθολογικής Αίσθησης Ευθύνης και των Καταναγκασμών Επανελέγχου. Νομίζει μονίμως ότι έχει χάσει τα κλειδιά της, της μπαίνουν ιδέες ότι  έχει ξεχάσει το νερό να τρέχει, αναμμένη κουζίνα κ.τ.λ Ακολουθεί η  Βικτωρία Κέννεντυ , της γνωστή οικογενείας (Βιβή Καρά), τρελή μυθομανής που πάσχει από το σύνδρομο αποθησαύρισης, έχει την τάση να μαζεύει οτιδήποτε από τον δρόμο.

Δένεται παθολογικά με τα αντικείμενα και δεν πετά τίποτα. Μέσα σε αυτό το «κλουβί με τις τρελές» χαλαρώνουν όταν τραγουδά υπέροχα η Κλεοπάτρα  a capella, αποδεικνύοντας το ταλέντο της μεγάλης ντίβας που είναι, γιατί τις υπόλοιπες στιγμές αρκεί μια κουβέντα του ενός να πυροδοτήσει καυγά με τον άλλον.  Η γραμματέας που κάθε τόσο περνά τους συμβουλεύει να γνωριστούν και γιατί όχι  να θεραπεύσει ο ένας τον άλλον, εξάλλου κάποιοι από την «ομάδα»  έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση, δηλαδή όλοι κάτι έχουν που δυσχεραίνει τη ζωή του διπλανού του, αλλά που όμως αυτό δεν είναι το σημαντικό, το σημαντικό είναι να μάθουν να ζουν όλοι μαζί κα ι να αποδέχεται ο ένας τον άλλον.

Τα  κοστούμια είναι πολύχρωμα. Κάθε ήρωας έχει το δικό του χρώμα. Η Βενετία – Μόνικα φορά πράσινο που είναι η μέση των χρωμάτων της ίριδας όπως εξηγεί, άρα πάλι βρίσκεται σε αρμονία με το περιβάλλον της,

Αρχίζουν να κάθονται σε αυτό που λέμε καυτή καρέκλα και να μιλούν για τον εαυτό τους ο καθένας χωριστά ώστε να απελευθερωθεί από ό,τι δυσχεραίνει τη ζωή του. Δύσκολο το βήμα της έκθεσης  μπροστά σε άλλους, όμως μόνοι τους παραδέχτηκαν ότι οι λογικοί άνθρωποι που δεν τους καταλαβαίνουν μπορεί και να είναι χειρότεροι από αυτούς. Αντιλήφθηκαν ότι για κάποιο δικό του λόγο ο καθένας , ενισχύοντας την άμυνά του σε ό, τι του έχει συμβεί και επειδή νιώθει την κοινωνική απειλή  καλλιεργεί το σύνδρομο που τον ταλαιπωρεί , από μοναξιά, φόβο θανάτου, πένθος . Καθώς ανοίχτηκαν αποδέχτηκαν τον εαυτό τους και τον άλλον και κατέληξαν ότι η ομάδα τους  λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά μέσα από τον δρόμο της αγάπης. Το φώναξαν σε όλους να αγαπούν, τον εαυτό τους ,τους γύρω τους, αυτή είναι η γιατρειά. Ένας γιατρός που δεν ήρθε ποτέ ή μπορεί και να ήρθε, θεράπευσε πάντως με την « απουσία» του.

Μια πολύχρωμη, σπαρταριστή παράσταση από μια ομάδα ερασιτεχνών, οι οποίοι ερμήνευσαν εξαιρετικά τους  ρόλους τους, δίνοντας ο καθένας το προσωπικό του στίγμα στη θεατρική γαλλική κωμωδία «TOC TOC» που διασκεύασε επιτυχώς και διάνθισε με τραγούδι και χορό η σκηνοθέτης τους Ευγενία Σάλτα. Η Ευγενία Σάλτα είναι η ίδια ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, φωτογράφος, που  μπόρεσε να τους εμπνεύσει  για να την εμπιστευτούν και τους μεταμόρφωσε στην κυριολεξία σε ηθοποιούς, μαζί με την ουσιαστική συνδρομή της Μαρισίας Σπίνου, που επιμελήθηκε την κίνησή τους. Να σημειωθεί εδώ η τρομερή χορογραφία του αριθμομανιακού ταξιτζή Θανάση, (Αθανάσιος Μασσαλής) με την διοπολική Βενετία- Μόνια (Ευφροσύνη Τσεγκέλη).

Το θέατρο είναι απαραίτητο στην κοινωνία. Λειτουργεί ψυχαγωγικά, ψυχοθεραπευτικά, απασχολεί δημιουργικά τον άνθρωπο, ξεδιπλώνει ταλέντα και όλα αυτά οδηγούν στο ζητούμενο που είναι η ευτυχία. Κορυφαίο το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων, που ενώ έχουν δουλειές, μέσα σε λίγο χρόνο απολαμβάνουν την πληρότητα της δημιουργίας  και την μεταδίδουν με αγάπη στους γύρω τους.

Ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία | Διασκευή | Πρωτότυπα κείμενα | Σχεδιασμός Σκηνικού| Επιμέλεια μουσικής| Διδασκαλία: Ευγενία Σάλτα

Επιμέλεια Κίνησης: Μαρισία Σπίνου

Ενδυματολόγος: Ομάδα

Ήχος |Σχεδιασμός Φωτισμού: Νίκος Σερτ

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Γεωργαντζάς Θοδωρής (Αλέξανδρος)

Σύνδρομο Ζιλ ντε λα Τουρέτ

Καρά Βιβή (Βικτώρια)

Μυθομανής |Σύνδρομο Αποθησαύρισης

Καραντώνη Μαρία (Ελισάβετ)

Θρησκευτικές Ιδεοληψίες| Κρίσεις άγχους

Κοντοπούλου Τζένη (Κλεοπάτρα)

Οι ιδεοληψίες της Παθολογικής Αίσθησης Ευθύνης και των Καταναγκασμών Επανελέγχου

Λιώτα Ρούλα (Σιμόν)

Μικροβιοφοβία

Μασσαλής Αθανάσιος (Θανάσης)

Αριθμομανιακός

Παπαδογαμβράκη Πόπη (Ντενίζ)

Γραμματεία

Τσεγκέλη Ευφροσύνη (Βενετία – Μόνικα)

Διχασμένη προσωπικότητα, Ιδεοληψίες Συμμετρίας |Νοητικός μηρυκασμός

Επιμέλεια Αφίσας: Στέφανος Αφρικανός

Φωτογραφία Αφίσας: About Art

Video: genesis360, productions & communication

Φωτογραφίες προβών: Χριστίνα Δεσύλλα

Εκτυπώσεις αφίσες, προγράμματα: «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»

Ξυλουργικές κατασκευές Σκηνικού: Σταμάτης Κούρσος

Βοηθός ξυλουργού: Παναγιώτης Πασσαλής

Ελαιοχρωματισμοί Σκηνικού: Θοδωρής Γεωργαντζάς, Σάββας Παπαγρηγοριάδης