Είδαμε το Περιμένοντας τον Ζορό του Γιάννη Φιλιππάκη στο Διάχρονο Θέατρο

Οι τρόφιμοι ενός θεραπευτηρίου η Κοκό Σανέλ, μια καθημερινή γυναίκα, η Μαντάμ Σουσού και ο Ζορό εξομολογούνται τα προσωπικά τους αδιέξοδα και τα καθημερινά προβλήματα που τους έχουν οδηγήσει στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται τώρα.

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Ζορό, ένας πιανίστας και μία εκπρόσωπος τύπου;

Ο πρώτος είναι η ελπίδα, αυτός που θα τους σώσει από το τέλμα στο οποίο βρίσκονται, ο πιανίστας, τους καταπραΰνει, τους χαλαρώνει.

Μια παράφραση στο θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ ''Περιμένοντας τον Γκοντό'' , αυτόν που ποτέ δεν ήρθε, ενώ ο Ζορό είναι εκεί δίπλα τους και τους συμπαραστέκεται οργανώνοντας συνεδρίες, όπου η καθεμιά ξεδιπλώνει την ανησυχία της και προσπαθεί να θεραπεύσει το  πρόβλημά της. Η Κοκό (Κατερίνα Κλήμη), φιλάρεσκη πανέμορφη εκτυφλωτική  διατείνεται ότι μια κούκλα που δεν έχει άρωμα , απλά δεν έχει μέλλον. Η Σωσώ (Δανάη Νεονάκη) ξιπασμένη, χαμένη σε έναν άλλον κόσμο με βλέμμα πράγματι αλλού, και ένα τικ να μετρά τα ακροδάχτυλα της με εμμονή.

Κάθε φορά που εισβάλλει η καθημερινότητα, οι δυσάρεστες ειδήσεις της επικαιρότητας με την δημοσιογράφο Χριστιάννα Φωτιάδη  που τις αναγγέλλει στο μικρόφωνο πυροδοτούνται αγωνίες και  συζητήσεις. Η απλή  καθημερινή γυναίκα (Βαρβάρα Αγουρίδα), το ρίχνει στο τραγούδι προτείνοντας  ανεδαφικά και ονειρικά να αρχίσει επιτέλους αυτός ο αιώνας  της δικαιοσύνης.

 Ο Ζορό (Νεκτάριος Καλαϊτζάκης) με βλέμμα τρελού έρχεται και όλες τον θαυμάζουν. «Ήρθατε την ώρα που η αρετή σφαγιάζεται», τον βλέπουν σαν από μηχανής θεό . Είναι κρυφά ερωτευμένες μαζί τους, είναι ερωτευμένες με τον έρωτα. Ο Ζορό τις προκαλεί να γίνουν μαχήτριες της αλήθειας. Γίνεται διδακτικός και τις συμβουλεύει να αδειάσουν το μυαλό τους, να κάνουν διαλογισμό για να αποφύγουν τις μαύρες τρύπες του, αυτές που τις καταπίνουν και τους απορροφούν την ενέργειά τους. Μιλούν για την Ύπαρξη και το άλυτο υπαρξιακό πρόβλημα. Η Σωσώ αναφέρεται στον Σαρτρ και στην φιλοσοφία του. « Η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Ο Ζορό τις παροτρύνει να υψώσουν το ανάστημά του πάνω από το μπόι τους. Του λέει ότι καθήκον τους  είναι να βρούνε το δρόμο της αρετής, φτάνει πια η υποταγή. Καιρός να δοθεί ένα τέλος. Όπου υπάρχει αμνός, καραδοκούν οι λύκοι. Τραγουδούν όλοι εξαιρετικά και χαλαρώνουν αυτόν τον προβληματισμό, μέσα στο ίδρυμα αυτό, που προφανώς ο συγγραφέας θεωρεί ότι υπαγόμαστε όλοι και προσπαθούμε να ισορροπήσουμε. Μας φόρεσαν μάσκες και μάλιστα με αραιή πλέξη για να ρουφάμε τη σούπα που μας σερβίρουν. Αναφέρονται μεγάλοι διανοητές, ο Μπρετόν, ο Ράιχ, ο Μπουκάι. Θέλουν αν λύσουν το πρόβλημα της ύπαρξης, να απελευθερωθούν, να είναι πια ελεύθεροι. Αναφέρουν το παράδειγμα του Μπουκάι με τον ελέφαντα που ήταν πάντα αλυσοδεμένος και όταν τον έλυσαν παρέμενε στη θέση, που ήταν αλυσοδεμένος. Είχε βολευτεί με τις αλυσίδες του. Είναι ακριβώς το συνδρόμου του βραστού βατράχου. Ο βάτραχος, όταν τοποθετηθεί σε νερό που θερμαίνετε σταδιακά, προσπαθεί συνεχώς να προσαρμόσει τη θερμοκρασία του για να αντεπεξέλθει στην αυξανόμενη θερμοκρασία του νερού. Το νερό αρχίζει να φτάνει στο σημείο βρασμού. Τότε ο βάτραχος, που δεν μπορεί πλέον να προσαρμοστεί, προσπαθεί να βγει έξω από το νερό. Αυτό δεν είναι εφικτό γιατί έχει εξαντλήσει όλη την ενέργεια του για να προσαρμοστεί στη θερμοκρασία του νερού. Ο βάτραχος δεν μπορεί να βγει και εν τέλη βράζει στο νερό. Αυτό που τελικά σκότωσε το βάτραχο δεν είναι το βραστό νερό αλλά η απόφαση του βατράχου να προσπαθήσει προσαρμοστεί με αποτέλεσμα να εξαντλήσει όλη την ενέργεια του. Οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα του συνδρόμου του βραστού βατράχου. 

Αυτή η σπαρταριστή μαύρη κωμωδία, καθαρά υπαρξιακή του Γιάννη Φιλιππάκη αυτό ακριβώς θέλει να δείξει. Ότι είναι ώρα να αποιδρυματοποιηθούμε, να αναλάβουμε την ευθύνη της πολύτιμης προϋπάρχουσας ύπαρξής μας.

Κάπως στατική η σκηνοθεσία του Χρήστου Κάλλοου στηριγμένη ωστόσο πάνω στο κείμενο που δεν  άφηνε πολλές δυνατότητες κίνησης. Εξαιρετικοί οι Δανάη Νεονάκη – Σωσώ και ο Νεκτάριος Καλαϊτζάκης – Ζορό έβαλαν το δικό τους στίγμα στην σκηνική τους παρουσία με ωραία φωνή και υπόκριση. Ομοίως η Κατερίνα Κλήμη – Κοκό, μια ντίβα με στυλ και η Βαρβάρα Αγουρίδα – η Καθημερινή γυναίκα, που θα μπορούσε να είναι ο καθένας από τους θεατές. Απόλυτα δημοσιογραφικό ύφος της Χριστιάννας Φωτιάδη, η σκληρή πραγματικότητα και βέβαια υπέροχος και μοναδικός ο πιανίστας Μάριος Κλήμης.

Μια παράσταση που προσπαθεί να αποτυπώσει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μετά τις καραντίνες και τον περιορισμό της ελευθερίας και βέβαια τείνει να κάνει το θέμα οικουμενικό όπως βέβαια και είναι.