Είδαμε την Εκκρεμότητα στο θέατρο Νους κι έχουμε να πούμε τα καλύτερα!
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στο έργο του Τσιμάρα Τζανάτου «Εκκρεμότητα» δυο μεγάλοι ηθοποιοί, ο Νίκος Παντελίδης και ο Σπύρος Βάρελης .
Τον Μάιο του 2013 παρουσιάστηκε στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Τσιμάρα Τζανάτου Εκκρεμότητα σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα με την ομάδα Nova Melancholia.
Τον Μάρτιο του 2014 η Εκκρεμότητα παρουσιάστηκε στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense σε σκηνοθεσία Jason Warren σε μορφή μονολόγου.
Η Εκκρεμότητα/Suspense (εκδ. ΗΡΟΔΟΤΟΣ) ανέβηκε ως ολοκληρωμένη παράσταση σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia στις 17 Νοεμβρίου του 2014 στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ. Το 2018 η «Εκκρεμότητα» ανεβαίνει εκ νέου, από μια ομάδα νέων ηθοποιών σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βογιατζή, στο Θέατρο Μικρή Αργώ.
Ο Νίκος Παντελίδης και ο Σπύρος Βάρελης επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτό το πολυδιάστατο κείμενο του Τζανάτου. Το θέμα είναι ότι ο καθένας πλάθει την δική του πραγματικότητα και μέσα εκεί ζει και πλάθει και τα πρόσωπα γύρω του. Όπως αναφέρεται στο έργο «ζούμε νομίζοντας». Οι ίδιοι μπαίνουμε στο ρόλο που επιλέγουμε και συχνά ξεχνάμε την απαρχή, το ξεκίνημα αυτής της ιστορίας της ζωής, στην οποία πραγματικά καταδυόμαστε. Ακριβώς όπως ο ήρωας στο έργο του Τζανάτου που αναπαρίσταται με τρομερή διεισδυτικότητα από τον Νίκο Παντελίδη και τον Σπύρο Βαρέλη. Μια μάνα που ελλοχεύει στη φύση του ήρωα, γίνεται ο καθρέφτης του και μετά η ίδια η φύση του. Απεχθές πρόσωπο, που τον καθορίζει όμως, είτε καθώς προσπαθεί να την αποφύγει, είτε καθώς τρυπώνει όταν έχει την ανάγκη της. Οι οχλήσεις του περιβάλλοντος βρίσκουν την πόρτα του κλειστή, κρύβεται, δεν τον αποδέχεται κανείς, είναι φοβισμένος. Οι επιστολές πολλές και πάντα απειλητικές, γι΄αυτό και αποφεύγει να τις ανοίγει.
Από ποιον μπορεί να κρυφτεί; Από όλους εκτός από τον εαυτό του. Σαν αντωπά άλογα με το τραπέζι ανάμεσά τους, μια μικρή αρένα, οι δυο ηθοποιοί, η μια όψη του εαυτού έρχεται αντιμέτωπη με την άλλη. Ο λόγος ποιητικός με μεγάλο πόνο και ταραχή, προσκαλεί, προκαλεί σε βαθύ προβληματισμό και ενδοσκόπηση. Όσες παραστάσεις και όσες αναγνώσεις κι αν γίνουν, τόσο πιο βαθιά θα εισχωρήσει κάποιος σε αυτό το κείμενο.
Η πραγματικότητα επιτίθεται στον πολίτη, έτσι είτε αυτός συρρικνώνεται, είτε αγριεύει και γίνεται θεριό. «Κλέβει η πραγματικότητα τα όνειρά μας και εμείς την κλέβουμε για να ζήσουμε». Ο ήρωας παραμονεύοντας τον επίδοξο εισβολέα νόμισε ότι κλειδώθηκε έξω από το «σπίτι» του, φορά τα ρούχα του παρελθόντος του, κρύβεται, βγαίνει να θρηνήσει τις επιλογές του, ανακαλύπτει άλλη διάσταση του εαυτού, εκδικείται, τον χτυπούν και στο τέλος ανακαλύπτει αυτό που έχει αφήσει πίσω, τον παραμελημένο εαυτό, τη ζωή που δεν έζησε, που δεν την ανέλαβε και δεν την «πλήρωσε».
Η προσέγγιση, η κίνηση των ηθοποιών τόσο μελετημένη, και οι δυο τους έχουν τόσο πολύ εισχωρήσει στο κείμενο με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη τους, Θεόδωρου Εσπίριτου, που συγκλονίζουν. Ως θεατής μένει κανείς αποσβολωμένος για όσα έχει παραμελήσει, για τον εαυτό που ξέχασε, που έκρυψε, που κατηγόρησε, χτύπησε και εξαφάνισε.
Μια παράσταση εγκεφαλική με βαθύ συναίσθημα, που πράγματι δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο. Την ερμηνευτική αρτιότητα, και την σκηνοθετική οπτική υποστηρίζουν η Χαρά Κονταξάκη με τα σκηνικά και κοστούμια και ο Μανώλης Μανουσάκης με τη μουσική.
