Είδαμε το Γεφύρι της Άρτας και οι Λυγερές του Κάτω Κόσμου από την εφηβική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν

Το Θέατρο Τέχνης (ΥΠΟΓΕΙΟ, Πεσμαζόγλου 5) παρουσιάζει από τις 5 Νοεμβρίου μια πρωτότυπη παράσταση με δημοτική ποίηση, αφήγηση, ζωντανή μουσική και τραγούδια που απευθύνεται και σε εφήβους-παιδιά από 11 ετών με τίτλο: «Το γεφύρι της Άρτας και οι Λυγερές του Κάτω Κόσμου». 

Η πρώτη εκδοχή της παράστασης πρωτοπαρουσιάστηκε με επιτυχία στο πλαίσιο της διοργάνωσης του Υπουργείου Πολιτισμού «ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» σε δραματουργία-σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και πρωτότυπη μουσική που συνδυάζει παραδοσιακούς ήχους με σύγχρονα ακούσματα του Θοδωρή Αμπαζή. Η νέα εκδοχή για παιδιά-εφήβους παρουσιάζεται σε νέα προσαρμογή /ερμηνεία των Αμαλία Τσεκούρα και Κωνσταντίνου Ευστρατίου με συνεργάτη σκηνοθέτη την Κωνσταντίνα Τάκαλου. Η παράσταση θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 5μμ στο Υπόγειο και είναι ειδικά σχεδιασμένη για να μεταφέρεται σε χώρους σχολείων.

Η παράσταση, σκοπεύει να εξοικειώσει τους θεατές με την απαράμιλλη ομορφιά της δημοτικής ποίησης. Να γίνει κατανοητή η γλώσσα αυτή που διδάσκεται με τα αναγνωστικά στα σχολεία, τραγουδιέται στα πανηγύρια, στους γάμους, στα βαφτίσια, στα μοιρολόγια και  επιβιώνει μέσα στο χρόνο και   η οποία κατορθώνει να αποτυπώνει την κοινωνία, τα ήθη, τις δοξασίες, τις προκαταλήψεις, την πνοή του λαού.

Μοιραία αποτυπώνεται στην λαϊκή παράδοση η τοπική κοινωνία, η θέση της γυναίκας και αυτή του άνδρα, οι προκαταλήψεις, που οδήγησαν σε έμφυλη βία, σε γυναικοκτονία, για μια ζήλεια, για την υπέρβαση των στερεοτύπων , για να στεριώσει ένα κτίσμα όπως ένα γιοφύρι.

Μια φορά κι έναν καιρό ο κόσμος έπρεπε να είναι μεγάλος για να χωρέσει τους ανθρώπους, που όλο και πλήθαιναν. Ο άνδρας ήταν μαχητής και η γυναίκα έπρεπε να υπηρετεί τον μαχητή. Η γυναίκα έπρεπε να πλένει, να ράβει ,να ξαναπλένει και να ξαναράβει. Είναι ωραίο να βλέπει ο άνδρας ένα έργο του να ολοκληρώνεται και αυτό γίνεται  με την συνδρομή της γυναίκας. Η γυναίκα πρέπει να ξέρει ένα σωρό πράγματα, να κάνει δουλειές, να αναθρέφει παιδιά, να έχει μια σύγχρονη  κοινωνική εικόνα, να έχει  κοινωνική δικτύωση, ωραίο σπίτι , ακριβό αυτοκίνητό, όλα να τα έχει ακριβά. Από την εποχή της δημοτικής παράδοσης τις μέρες μας υπάρχει μια « αδικία της φύσης».

Χαλάλι το αίμα που έχει χυθεί. Ένα σωρό νέες κοπέλες που πέθαναν. Αδικοχαμένες γυναίκες, θύματα , γυναίκες που αδικοχάθηκαν, που έπρεπε κατά τα κοινωνικά στεερεότυπα να τιμωρηθούν. Άλλη  γιατί ήταν περισσότερο διαχυτική, κοινωνική απέναντι σε κάποιον άνδρα, άλλη γιατί καυχήθηκε  πως δεν βρέθηκε, ούτε θα βρεθεί κυνηγός να την κυνηγήσει, άλλη για ένα ζευγάρι ρόδα που έδωσε και ένα δακτυλίδι που πήρε την αδικοθανάτωσαν οι συγγενείς της, οι γονείς και τα αδέλφια της. Ο θάνατος είναι πάντα παρών δίπλα στη γυναίκα. Η γριά, μια τρομακτική εικόνα του θανάτου το επικυρώνει. Τρομακτική σαν τις προκαταλήψεις, σαν όλες αυτές τις  εμμονές του ανθρώπου που στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, συνήθως αδυνάμων πλασμάτων γυναικών και παιδιών.

Δυστυχώς το θέμα είναι εντελώς σύγχρονο. Ένα σωρό εγκλήματα κατά των γυναικών συμβαίνουν καθημερινά. Το ποσοστό των γυναικοκτονιών έχει αυξηθεί παγκοσμίως.

Με χιούμορ και ευρηματικότητα, παντρεύοντας παλιούς και νέους κώδικες, οι δύο ηθοποιοί-τραγουδιστές Αμαλία Τσεκούρα και Κωνσταντίνος Ευστρατίου  δίνουν φωνή μέσα από γνωστά και άγνωστα δημοτικά τραγούδια αλλά και πρωτότυπα κείμενα, στις «Λυγερές του Κάτω Κόσμου», όλες εκείνες τις νεαρές γυναίκες της δημοτικής ποίησης που «αδικοσκοτώθηκαν» για λόγους τιμής ή θυσίας, όπως πρόσταζαν τα ήθη μιας εποχής που δυστυχώς, όπως προδίδει και η επικαιρότητα, δεν είναι ούτε ξεχασμένη, ούτε μακρινή.

Ανασκάπτονται οι απαρχές της έμφυλης βίας  μέσα στην ιστορία, με τη μουσική και το τραγούδι για να φτάσουμε στην σύγχρονη τραγωδία των αδικοχαμένων γυναικών, να προβληματιστούμε και να ξεφύγουμε από αυτά τα τρομερά πρότυπα που αμαυρώνουν την κοινωνία της συμπερίληψης, της δημοκρατίας, της αποδοχής.

Μια παράσταση που ανοίγει θέμα επικοινωνίας και επεξεργασίας με τους εφήβους, ιδανική για σχολεία.  Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Τάκαλου έχει πολλές αναφορές σε θεατρικό παιχνίδι. Οι κινήσεις είναι γρήγορες, αφυπνισμένες για να μην γίνει ποτέ «κοιλιά»  στην παράσταση. Το πετυχαίνουν. Πίσω από έναν τοίχο με περίγραμμα σώματος νεκρού, αλλάζουν ρούχα με ευκολία και με  μικρά ή μεγαλύτερα  αντικείμενα- σύμβολα παρουσιάζουν κάθε φορά μια νέα ιστορία Λυγερής και αδικοχαμένης. Η  εμπνευσμένη μουσική του Θοδωρής Αμπαζή παίζει καθοριστικό ρόλο, καθώς και το τραγούδι των δυο ηθοποιών. Ωραίες φωνές,  θεατρική αναπαραστατική κίνηση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Σοφίας Αρβανίτη-Φλώρου είναι ευφάνταστα και αποδίδουν επιτυχώς το μαύρο αυτό δυσοίωνο και μακάβριο παραμύθι, που δυστυχώς από θρύλο έφτασε να είναι ένα στυγερό έγκλημα, μια δυστοπική πραγματικότητα.