Μότσαρτ, ένας ροκ σταρ της εποχής του
Άραγε όσο ζούσε ο Μότσαρτ θεωρείτο ροκ σταρ από το κοινό του; Η μουσικός Καλλιόπη Μητροπούλου πιστεύει πως ναι.
γράφει η Καλλιόπη Μητροπούλου, Συνθέτης και Μουσικός (μεταξύ άλλων)
Σας γράφω πίνοντας ένα ποτήρι κρασί και ακούω το Ρέκβιεμ, για να μπω στο κλίμα.
Ο Μότσαρτ είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης κλασσικής μουσικής. Είναι ένας συνδυασμός ψυχοθεραπείας με φάρσα. Δε θα σας γράψω αυτά που μπορείτε να βρείτε στο ίντερνετ και σε βιβλία για τη ζωή του, αλλά κάτι πιο προσωπικό. Τη σχέση μου με τη μουσική του.
Σε όλες τις οντισιόν για ορχήστρα, ένας βιολονίστας πρέπει να παίξει ένα από τα κονσέρτα του, το 3ο, σε σολ μείζονα, το 4ο, σε ρε μείζονα, ή το 5ο, σε λα μείζονα. Το δικό μου είναι πάντα το 3ο, αλλά ακούστε τα όλα.
Ο Μαγικός Αυλός είναι από τις αγαπημένες μου όπερες, κάθε άρια και χιτάκι. Δεν τη βαριέμαι ποτέ, κάθε φορά θα ανακαλύψω και κάτι άλλο. Η αγαπημένη μου είναι η άρια του Παπαγκένο που λέει πόσο θα ήθελε να βρει μια κοπέλα να τον αγαπάει και να την αγαπάει. Μιλάει στους σινγκλς της εποχής.
Δεν μπορώ να παραλείψω το Ντον Τζιοβάννι, που θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες όπερες όλων των εποχών, με επίκεντρο τον πιο τοξικό τύπο, αλαζόνα, γυναικοκατακτητή (που όλες τον λατρεύουν). Απαίσιος. Αυτή όμως η καντσονέτα με κάνει να δακρύζω κάθε φορά. Πόσο εύκολα θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα! Κι όμως, μας κλείνει το μάτι από τον 18ο αιώνα. Βγες στο παράθυρο λέει, σε ένα σημείο, και σε αυτό το σημείο τα βιολιά δεν παίζουν κανονικά, αλλά οι βιολιστές κρατάνε τα όργανα τους σαν κιθάρες και παίζουν με τα δάχτυλα πιτσικάτο. Το κομμάτι έχει επίσης μαντολίνο, το οποίο δεν είναι όργανο ορχήστρας αλλά ο Μότσαρτ το πρόσθεσε λόγω καντάδας.
Συμφωνία 39, άλλο ένα απόσπασμα που όσοι παίζουν βιολί έχουν κάψει τα χέρια τους να το μελετάνε για οντισιόν. Ακούγεται σχετικά απλό, παιχνιδιάρικο, αλλά είναι από τα πιο δύσκολα αποσπάσματα κατά τη γνώμη μου, το δοξάρι πρέπει να είναι ελαφρύ αλλά όχι και τόσο, οι χαρακτήρες αλλάζουν σε κάθε μέτρο, και πάλι κάπως καταφέρνει να νιώθω σα να ανθίζει κάτι όταν το παίζω ή το ακούω.
Ο Μότσαρτ με κάνει να χαμογελάω. Εντυπωσιάζομαι με το πώς χειρίζεται τις φράσεις, τις αρμονίες και τα ηχοχρώματα, πόσο κάνει πλάκα στα δεύτερα βιολιά της ορχήστρας όταν εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται ένα μπουρδουκλοπασάζ γρήγορο και είναι σαν να κοιτάει από μια μεριά και να λέει γελώντας ‘δεν το περιμένατε αυτό, ε;’.
Πολλές φορές το συναίσθημα που έχω όταν ακούω μουσική του μοιάζει με αυτό που έχω όταν ακούω Beatles. Στα λυπητερά σημεία πάντα υπάρχει μια ελπίδα, και στα χαρούμενα σημεία πάντα υπάρχει μια νοσταλγία. Ήταν σίγουρα ο ροκ σταρ του τότε. Έγραψε σε όλα τα μουσικά είδη της εποχής του και διακρίθηκε σε κάθε ένα από αυτά.
Έχοντας σπουδάσει κλασσικό τραγούδι, θα θυμάμαι για πάντα πόσο δύσκολο μου φαινόταν να τραγουδάω Μότσαρτ. Του άρεσε να γράφει πάντα στην πιο δύσκολη περιοχή, στα «περάσματα/passagio» της φωνής, δηλαδή στις νότες που η φωνή αλλάζει από στηθική σε εγκεφαλική.
Και πάλι λοιπόν χρειάζεται τεράστια δεξιοτεχνία για να ακουστεί αυτή η ομοιογένεια στη φωνή που τόσο αγαπούσε. Πάλι μας κάνει πλάκα πολλές φορές, π.χ. στον Μαγικό Αυλό, προτιμώντας στις ψηλές νότες να βάζει το φωνήεν «ι», το πιο δύσκολο να τραγουδηθεί σε αυτές τις περιοχές.
Η μουσική του λάμπει, είναι ελαφριά, ρέει απαλή σα ρυάκι.
Τζίνιους.
