Η Αρτζεντίνα του Σταύρου Δάλκου στο Θέατρο 104

Η θεατρική παράσταση «Αρτζεντίνα», έχοντας αποκτήσει τον Έπαινο στα Βραβεία Κριτικών Θεάτρου 2020/21 και μετά από έναν πετυχημένο κύκλο παραστάσεων την άνοιξη, επέστρεψε κάνοντας πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου για λίγες παραστάσεις, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο 104.

Το έργο

Ο Παντελής, ιδιοκτήτης του μπαρ «Αρτζεντίνα», που κληρονόμησε από τον πατέρα του ετοιμάζεται να κλείσει το μαγαζί του το βράδυ και να επιστρέψει στο σπίτι του, όταν δέχεται την απροσδόκητη επίσκεψη ενός παλιού του φίλου, του Αποστόλη. Από την αρχή η μουσική επιλογή «Να’ μουνα το σεντονάκι» με τον Βαγγέλη Περπινιάδη θέτει το στίγμα στην παράσταση. Ένα λαϊκό μαγαζί, με τη δική του παραδοσιακή ομορφιά. Το σκηνικό και η μουσική, βοηθά τον θεατή να κάνει εικόνα των θαμώνων. Ακολουθεί βέβαια μετά το γλωσσικό ιδίωμα της κοινωνικής αυτής τάξης, των μεροκαματιάρηδων ανθρώπων , αυτών που παλεύουν για την επιβίωση, ακόμα και των λούμπεν.

Ο Αποστόλης δειλά δειλά πλασάρεται για νυχτερινή παρέα του Παντελή, του ζητά ποτό, ενώ εκείνος δεν θέλει να του δώσει για να μαζέψει και να επιστρέψει στην οικογένειά του νωρίς, μιας και έχει και ένα μωρό. Ο Αποστόλης όμως δείχνει ότι κάτι τον απασχολεί, και κατορθώνει να παραμείνει παρά τις επίμονες προσπάθειες του Παντελή να τον διώξει. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν ο Αποστόλης ζητάει από τον Παντελή χάρη. Υπάρχει κλιμάκωση στην ένταση, μετά πισωγύρισμα και ξανά κορύφωση. Στην κουβέντα τους εμπλέκεται η παλιά σερβιτόρα του μαγαζιού, την οποία γυρόφερνε ο Αποστόλης και τώρα αυτή σύνηψε σχέση με τον Παυλάκο, τον νταβατζή και μαφιόζο της περιοχής. Η συζήτηση περνά από διάφορες διακυμάνσεις φτάνει στο σημείο να προσβάλλει ο ένας τον άλλον. Ο Αποστόλης είναι ο μόνος από την παρέα που δεν έχει αποκατασταθεί και αισθάνεται παρίας. Όλοι οι άλλοι «φτιάχτηκαν». Όλα γίνονται για να τον πιέσει και να του δώσει λεφτά. Τη μια τον εκνευρίζει λέγοντάς του ότι πλάσαρε την σερβιτόρα του στον Παυλάκο για να του χαμηλώσει το ενοίκιο, ενώ προηγουμένως για να τον καλοπιάσει είχε φέρει δωράκι για το μωρό του. Ανταλλάσσουν πράξεις και λόγια πανικού και από εκεί ξεκινά μέσα από εκνευρισμούς η προσπάθεια και οι χειρισμοί που μπορούν να σκεφτούν για να μην τσακίσουν οι μπράβοι του Παυλάκου τον Αποστόλη. « Τι μου είσαι και έρχεσαι να σε ξελασπώσω, ένα σκατό, ένα παράσιτο!» Το μυαλό κάνει πολλά παιχνίδια ο Παντελής γίνεται καχύποπτος. Ο άλλος καταρρέει «πότε με σκέφτηκε ποτέ κανείς εμένα; Εσύ τα είχες όλα, εγώ τι είχα;» Αυτός ο κοινωνικός ετεροπροσδιορισμός, η πληγή μιας άδικης κοινωνίας, που ολοένα ενισχύει τις αποστάσεις μεταξύ των τάξεων. Το χρήμα που όλα νομίζει ότι μπορεί να τα αγοράσει ή να τα κλέψει. Το βάρος μιας οικογενειακής επιχείρησης και οι υποσχέσεις σε έναν νεκρό πατέρα. Τα φαντάσματα του καθενός, που ξυπνούν και ζητούν το χώρο τους. Όσα ενοχλούν και από τα οποία τελικά δεν μπορεί ο άνθρωπος να απαγκιστρωθεί.

Η παράσταση

Οι δυο ηθοποιοί Γιώργος Αλεβυζάκης (Αποστόλης), Σταύρος Δάλκος (Παντελής) παίζουν φυσικά και προσπαθούν να συνεχίσουν την παράδοση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου με την αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της πάντα σε κρίση ελληνικής κοινωνίας του Ταχτσή, του Σκούρτη, του Κεχαΐδη και του Μάτεσι. Ο λόγος τους ευθύς με βωμολοχίες αντικατοπτρίζει όλη τη νοσηρότητα μιας κοινωνίας και της οικογένειας όπως αυτή αποτυπώνεται στους διαλόγους του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη.

Ο Παντελής πιο δυναμικός και δραστήριος, κατεβάζει ιδέες με το μυαλό του και προχωρεί σε δράσεις μήπως σώσει τον φίλο του, ενώ ο Αποστόλης από την αρχή ηττοπαθής, χειριστικός, με εξαρτήσεις και εντέλει αδύναμος.

Η Αρτζεντίνα σε στίχους Ιωάννας Γεωργακοπούλου με την ίδια και τον Στελλάκη Περπινιάδη στο τέλος της παράστασης δίνει την ουσία αυτού του έργου. Αρτζεντίνα είναι η ίδια η ζωή, το πριν, το τώρα και το μετά. Είναι εγκλωβισμός, είναι και ασφάλεια, είναι δέσμευση και φορτίο, είναι και διαφυγή.

Η δράση εκτυλίσσεται γύρω από το μπαρ της Αρτζεντίνας κληρονόμημα για τον Παντελή, και τρόπος επιβίωσης για αυτόν και την οικογένειά του, ενώ είναι παράλληλα είναι ευκαιρία πλουτισμού για άλλους. Η Αρτζεντίνα , ανάμνηση τόπου μετανάστευσης και αναζήτησης καλύτερου μέλλοντος, δοκιμάζει εν προκειμένω μια φιλία δηλώνοντας τη δύναμη διάβρωσης του χρήματος.

Το κείμενο του Σταύρου Δάλκου μια ελπίδα για τη συνέχιση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου με σύγχρονες αναφορές και προβληματισμούς.

Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Σταύρος Δάλκος
Σκηνοθεσία: Γιώργος Αλεβυζάκης, Σταύρος Δάλκος
Παίζουν : Αποστόλης : Γιώργος Αλεβυζάκης, Παντελής: Σταύρος Δάλκος
Φωτογραφίες-βίντεο παράστασης: Βάσια Παππά
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Επιμέλεια μουσικής: Σταύρος Δάλκος
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη