Το Glass Onion είναι το μυστήριο που θα κάνει τις γιορτές σου καλύτερες

Οι γονείς μας μπορεί να υπερηφανεύονταν για τον ντετέκτιβ Πουαρώ της Άγκαθα Κρίστι κι εμείς μπορούμε με σιγουριά πλέον να πούμε πως ανακαλύψαμε τον δικό μας «Πουαρώ», χωρίς μουστάκι, αλλά με γαλάζια μάτια και γοητεία ενός James Bond.

Η… μανούλα του αστυνομικού μυστηρίου θα ήταν περήφανη για το πώς εξελίχθηκε το είδος που εκείνη εφηύρε – το whodunit μυστήριο αγγλιστί- αν έβλεπε το «Knives Out» του Ράιαν Τζόνσον το 2019, αλλά και το άρτι αφιχθέν «Glass Onion» του ιδίου στο Netflix (παρεμπιπτόντως είναι και τα δύο διαθέσιμα στην πλατφόρμα).

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Τζόνσον λοιπόν, έχοντας περάσει από τα «Star Wars» saga (έγραψε και σκηνοθέτησε τους «Τελευταίους Jedi») έφερε προ πανδημίας στις οθόνες μας ένα πανέξυπνο και απολαυστικό, καλογυρισμένο και με πλείστες όσες σινεφίλ αναφορές μυστήριο που θα έκανε την Άγκαθα να γελάσει σαρδόνια.

Πρωταγωνιστής του ένας νεοσυστηθής στο κοινό ντετέκτιβ, ο Μπενουά Μπλαν, τον οποίον υποδύθηκε υπέροχα ο Ντάνιελ Κρεγκ λίγους μήνες αφότου άφησε κάτω το όπλο του 007. Σεβόμενος το νοσταλγικό του εφαλτήριο, ο Τζόνσον έστησε τότε ένα δικό του Cluedo με ανατροπές στις ανατροπές, ένα διασκεδαστικό σε σημείο παρωδίας φιλμ που ήταν σίγουρο πως θα γνωρίσει συνέχεια.

Όπερ και εγένετο.

Στην πανδημική πραγματικότητα λοιπόν, ο Τζόνσον ξαναβρήκε τον ντετέκτιβ της καρδιάς του στο πρόσωπο του Κρεγκ, μάζεψε ένα all star χολιγουντιανό καστ και έφερε αυτή τη φορά μέσω του Netflix στις οθόνες μας ένα ακόμα μυστήριο γυρισμένο (με άκρα μυστικότητα) στις Σπέτσες. Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε πιο «γκράντε», πιο λαμπερό, πιο ενισχυμένο και ακόμα πιο χιουμοριστικό – ίσως σε βάρος του περιεχομένου.

Στο Glass Onion, ο Μάιλς Μπρον (Έντουαρντ Νόρτον), ο οποίος έχει γίνει ζάμπλουτος χάρη σε μια παράξενη τεχνολογική πλατφόρμα που ονομάζεται Alpha, έχει προσκαλέσει μια ετερόκλητη ομάδα φίλων στο ιδιωτικό του ελληνικό νησί για ένα ετήσιο reunion. Τους αποκαλεί «διαταράκτες» του και ανάμεσά τους βρίσκεται μια νευρική φιλελεύθερη πολιτικός (Κάθριν Χαν), μια επιστημονική ιδιοφυΐα που εργάζεται για τον Μπρον (Λέσλι Όντομ Τζ), ένας μάτσο streamer (Ντέιβ Μπαουτίστα) με την κοπέλα του (Μάντελιν Κλάιν) και ένα πρώην μοντέλο (Κέιτ Χάντσον) μαζί με τη βοηθό της (Τζέσικα Χένγουικ).

Όλοι ξαφνιάζονται όμως με την άφιξη της Άντι Μπραντ (Τζανέλ Μονά), η οποία έχτισε την Alpha με τον Μάιλς, όμως οι δυο τους τσακώθηκαν και τα έσπασαν. Όλοι φαίνονται εξίσου έκπληκτοι όταν προσκαλείται στο νησί και ο Μπενουά Μπλαν. Όμως ο ζάμπλουτος Μπρον έχει σχεδιάσει ένα πάρτι… δολοφονίας, όπου θα είναι το «θύμα» ή έτσι τουλάχιστον θα ήθελε, αφού η κατάσταση παίρνει μια απροσδόκητη τροπή.

Δεν έχει νόημα να σας πούμε περισσότερα και να βάλουμε χέρι στον αργαλειό του Τζόνσον, ο οποίος υφαίνει όπως πολύ καλά γνωρίζει ένα αστυνομικό «ποιος το έκανε», έχοντας ξανά ως επίκεντρο τον κόσμο των πλουσίων. Οι τελευταίοι για ακόμα μια φορά παρουσιάζονται ως μεγαλομανείς, κουτοπόνηροι, αδίστακτοι προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους και – εν τέλει – ηλίθιοι.

Στο «Knives Out» ο Τζόνσον τα έβαζε με την τραμπική ξενοφοβία, αναρωτώμενος τίνος χώρα είναι τελικά η Αμερική. Στο «Glass Onion», τα βάζει με τις ουτοπικές φαντασιώσεις των τεχνολογικών κολοσσών (σαφής αναφορά στον Έλον Μασκ ο χαρακτήρας του Μπρον), τη μεγαλομανία των πλουσίων, την υποκρισία της φιλελεύθερης πολιτικής και την αφέλεια των social media influencers.

Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει μασημένη τροφή στον θεατή, ενώ ενσωματώνει όλα τα παραπάνω σε ένα μυστήριο που ναι μεν ξετυλίγεται (ή ξεφλουδίζεται) όπως θα θέλαμε, με συνεχείς ανατροπές και έξυπνα τρικ, αλλά σε κάποιες στιγμές φαίνεται να παραμένει στάσιμο ή να υπηρετεί την ανατροπή για την ανατροπή, χωρίς στιβαρά σεναριακά θεμέλια.

Θαρρείς ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται τόσο στη λύση του μυστηρίου, όσο στο να αποδομήσει τον κόσμο των πλουσίων, εμφανίζοντάς τους ως καρικατούρες, οι οποίες «τα΄θελαν και τα’παθαν».

Αδυναμίες τις οποίες παραβλέπεις μπροστά στις απολαυστικές ερμηνείες από την πλειοψηφία του καστ, την ευρηματική σκηνοθεσία, τις κοφτερές ατάκες και την εντυπωσιακή σκηνογραφία ενός γυάλινου φρουρίου στο Αιγαίο, το οποίο σημειωτέον παραμένει ανεκμετάλλευτο σκηνοθετικά από τον Τζόνσον, όπως και οι ρομαντικές Σπέτσες.  

Είναι καλύτερο από το «Knives Out»; Εξαρτάται. Αν είσαι από εκείνους που τα θέλουν όλα στο μάξιμουμ τότε ναι, το «Γυάλινο Κρεμμύδι» θα σε χορτάσει και με το παραπάνω καθώς αποτελεί εξαιρετικό δείγμα ψυχαγωγικού σινεμά.

Αν όμως περιμένεις κάτι ουσιώδες, κάτι που θα γυρίζει στο μυαλό σου για μήνες ή έστω θα σε προβληματίσει, το πόνημα του Τζόνσον δε θα σε καλύψει σε καμία περίπτωση. Αλλά, μεταξύ μας, γιορτές είναι, γιατί να θες κάτι τέτοιο;