Απογοητεύτηκες κι εσύ από την 5η σαιζόν The Crown;

Ας είμαστε ειλικρινείς, κάποιοι το είχαμε δει να έρχεται. Είναι άλλο να εξιστορείς, έστω και ρομαντικοποιημένα, γεγονότα τόσο μακρινά όσο η τραγωδία των ορυχείων του Άμπερφαν ή η προσελήνωση του Apollo 11, που για την πλειοψηφία των θεατών σου είναι, αν όχι Ιστορία, τουλάχιστον πολύ θολή ανάμνηση –ακόμα και αν η πρωταγωνίστριά σου ζει και, στην κυριολεξία, βασιλεύει– και άλλο να προσπαθείς να μιλήσεις για μια ιστορία τόσο πρόσφατη και τόσο τρυγημένη από τον Τύπο, που καταλήγει να προκαλεί αμηχανία ακόμα και σε εσένα που τη γράφεις.

Ακόμα και όσοι ήμασταν εξαρχής επιφυλακτικοί με το Crown, γιατί «ποιος θα κάτσει να δει σαπουνόπερα με την βρετανική βασιλική οικογένεια;», κολλήσαμε πάρα πολύ γρήγορα, γιατί η σειρά στις τέσσερις πρώτες σαιζόν ήταν καλογραμμένη, ενδιαφέρουσα, άρτια σκηνοθετημένη, με απολαυστικές ερμηνείες και μία προσέγγιση που κρατούσε αξιοθαύμαστα τις δύσκολες ισορροπίες ανάμεσα στην ξεδιάντροπη αποθέωση και την υποδόρια κριτική. Οι ήρωες του Crown –γιατί περί ηρώων πρόκειται, μην ξεγελιέσαι από το ότι είναι όλοι τους υπαρκτά πρόσωπα, και μάλιστα οι περισσότεροι εν ζωή– ήταν κανονικοί άνθρωποι, με πάθη και αδυναμίες και απάλευτο σόι όπως όλοι μας. Απλά αυτοί είχαν και βασιλικούς τίτλους.

Απ’ όλη την από πάνω παράγραφο, για την πέμπτη σαιζόν ισχύουν μόνο οι δύο τελευταίες προτάσεις. Και το πρόβλημα είναι πως, όσο ανθρώπινοι και αν παραμένουν οι ήρωές του, το εσωτερικό τους δράμα έχει πάψει να μας νοιάζει.

Τι φταίει γι’ αυτό; Στα πρώτα επεισόδια έχεις την εντύπωση πως είναι η αλλαγή των ηθοποιών (που αλλάζουν κάθε δύο σαιζόν, για να αποτυπώνεται το πέρασμα του χρόνου στη σειρά). Και η αλήθεια είναι πως αν η Imelda Staunton δίνει μια ερμηνεία της Ελισσάβετ πολύ πιο εσωτερική και βραδύκαυστη από εκείνη της Olivia Colman, η Lesley Manville φαίνεται λίγη μπροστά στην Helena Bonham Carter ως Μαργαρίτα (αλλά όποια και αν έβαζαν λίγη θα φαινόταν, ορίστε, το είπαμε) και ο Jonathan Pryce που ξέρουμε και αγαπάμε έπειθε πολύ περισσότερο ως Πάπας Φραγκίσκος στους Δύο Πάπες, μη σου πούμε και ως Σπουργίτης στο Game of Thrones, παρά ως Φίλιππος στη θέση του ασύγκριτου Tobias Menzies.

Όσο όμως προχωρά η σαιζόν, η αλλαγή συνηθίζεται και τα απανωτά «αυτός πάλι ποιος είναι;» αραιώνουν. Κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι το πρόβλημα δεν ήταν εξαρχής τόσο οι ερμηνείες, όσο η μεταστροφή από την μεγάλη εικόνα στη μικρή, από το ιστορικό στο προσωπικό, που υποβάθμισε εν πολλοίς την πλοκή σε επίπεδο σαπουνόπερας αλλά με βασιλικούς τίτλους. Και το χειρότερο δεν είναι καν αυτό. Είναι πως ο Peter Morgan, σεναριογράφος διάσημος για τα αριστοτεχνικά ψυχολογικά πορτρέτα των ηρώων του (στα οποία περιλαμβάνονται εκτός από το Crown, μεταξύ άλλων το Frost/ Nixon και το Bohemian Rhapsody) δεν προσεγγίζει εδώ με τρυφερότητα την ιστορία του.

Το δράμα της Νταϊάνα του προκαλεί εμφανή αμηχανία, οι εσωτερικές συγκρούσεις του Φίλιππου τον αφήνουν, κι αυτόν και τους θεατές του, παγερά αδιάφορο, η δε Μαργαρίτα που ήταν στις προηγούμενες σαιζόν μακράν ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας της σειράς είναι εδώ μια καρικατούρα, χωρίς καν έστω το fun και τις γκριμάτσες της Helena Bonham Carter. Από το αξιαγάπητο «όλοι δίκιο έχουν» των προηγούμενων σαιζόν, η προσέγγιση έκανε μια απότομη στροφή στο «δεν με αφορά κανένας τους» και αυτοπυροβολήθηκε στα πόδια.

Πρόσθεσε σε αυτά και το ότι την πενταετία που διαδραματίζεται η πέμπτη σαιζόν (1992 με 1997) σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει για να πλαισιώσει τα εσωτερικά φαγώματα και τους ατέρμονους διαλόγους «θέλω να χωρίσω και δεν με αφήνετε, μου ‘χετε φάει τη ζωή για σόι» στους οποίους εναλλάσσονται και επιδίδονται σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές, και τι μένει; Τα γνωστά πλάνα από drone με διάφορα οχήματα να διασχίζουν αργά την πύλη του Μπάκινγκχαμ, και ο Jonny Lee Miller από το Trainspotting να παίζει έναν Πρωθυπουργό που δεν μπορείς με τίποτα να θυμηθείς ποιος είναι, αλλά αυτή η φράντζα σίγουρα κάτι σου λέει. Ο John Major είναι, για να σε βγάλουμε απ’ τον κόπο να γκουγκλάρεις.