Αλσεκσέκ Χουσσεΐν: "Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς;"
Ο κ. Χουσσεΐν είναι πρόσφυγας από την Παλαιστίνη. Ήρθε στην Ελλάδα το 1992. Το 2000 πήρε πολιτικό άσυλο και ταξιδιωτικό έγγραφο το οποίο του επιτρέπει να ταξιδεύει εντός ευρωπαϊκών συνόρων. Έκανε αίτηση για υπηκοότητα, η οποία απορρίφθηκε λίγες μέρες πριν τη συνάντησή μας. «Δεν ξέρω γιατί» μου λέει σχεδόν βουρκωμένος «δε μου έδωσαν καμία αιτιολογία. Επειδή είμαι Άραβας; Και δεν είμαστε άνθρωποι εδώ; Αυτό νιώθω τώρα. Δεν είμαστε άνθρωποι».
Τα χαρτιά για την υπηκοότητα τα κατέθεσε το 2007. Μαζί με το παράβολο των 1.500 ευρώ, τα οποία δεν επιστρέφονται αν η αίτηση απορριφθεί. Τον Σεπτέμβριο του 2009 πέρασε από συνέντευξη στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου κλήθηκε μεταξύ άλλων να απαντήσει γιατί ήταν αντάρτης, γιατί πολέμησε τους Ισραηλινούς στην Παλαιστίνη, γιατί ο αδερφός του δεν πολέμησε, ποιος ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1982 και αν είναι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Στο τέλος, του ζητήθηκε να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας. Το έκανε, αλλά μάταια.
Μιλά για τους γονείς του, που ζουν στην Ιορδανία, και δεν μπορεί να τους δει.«Είμαι 47 χρονών, και θα πρέπει να περιμένω άλλα δέκα χρόνια, να κάνω χαρτιά από την αρχή, και πάλι αν τύχει να πάρω υπηκοότητα; Για να μπορώ να δω τον πατέρα μου και τη μάνα μου; Είναι γέρος, 90 χρονών, και η μάνα μου είναι 80 χρονών. Πότε θα πάω να τους δω; Να πεθάνουν; Αλλιώς να πεθάνω εγώ;»
«Όλα τα χαρτιά από το Αλλοδαπών, από το Υπουργείο Εσωτερικών, από το πρώην Δημόσιας Τάξης, ήταν μια χαρά», συνεχίζει με παράπονο, «να μου πεις υπάρχει πρόβλημα πολιτικά, είσαι επικίνδυνος για εδώ… Εγώ ούτε μία φορά δεν πήγα στην αστυνομία, να πω έχω κάποιο πρόβλημα, έχω κάνει κάτι, να πουν έχει κάτι αυτός ο άνθρωπος, δεν μπορούμε να του δώσουμε χαρτιά. Και δουλεύω βέβαια, ΙΚΑ έχω, πληρώνω τώρα ΤΕΒΕ γιατί έχω δική μου δουλειά, αλλά πάλι δε νιώθω σαν άνθρωπος εδώ. Ούτε ένα σπίτι να αγοράσω μπορώ, ούτε να πάω στην τράπεζα να πάρω ένα δάνειο. Γιατί; Επειδή είμαι Άραβας. Άλλοι έρχονται από την Τουρκία, από τη Ρωσία, με πλαστά χαρτιά και παίρνουν υπηκοότητες. Είναι ντροπή. Άκουσα πριν καιρό πέντε χιλιάδες Αλβανοί πήραν ελληνική υπηκοότητα, μαζεμένοι. Με ρώτησαν αν είμαι μουσουλμάνος. Να πηγαίνω δηλαδή στην εκκλησία να δηλώνω χριστιανός, όπως κάνουν οι Αλβανοί; Να τους κοροϊδεύω; Αυτό θέλουν;».
Σχεδόν ντρέπομαι να τον ρωτήσω την άποψή του για το ζήτημα της ιθαγένειας. «Δε θα γίνει τίποτα», μου λέει, «είμαι σίγουρος για αυτό. Μόνο λόγια, για ομορφιά. Στην πράξη τίποτα. Γιατί δεν είμαστε στη Γερμανία. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και με άφησαν να πάω σαν πρόσφυγας εκεί, στη Γερμανία, η κατάσταση ήταν χίλιες φορές καλύτερα. Επέλεξα να μείνω εδώ γιατί μου άρεσε από πριν. Ήθελα να μείνω με τους Έλληνες. Τους γνώριζα από παλιά. Μπορεί να μην απολαμβάνουμε την οικονομική κατάσταση των Γερμανών, αλλά η ζωή είναι άλλο πράγμα. Δεν υπάρχει ρατσισμός. Υπάρχει, ίσως, σε μικρό ποσοστό, αλλά δεν το βλέπεις όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Φαίνεται στα μάτια».
Τα χαρτιά για την υπηκοότητα τα κατέθεσε το 2007. Μαζί με το παράβολο των 1.500 ευρώ, τα οποία δεν επιστρέφονται αν η αίτηση απορριφθεί. Τον Σεπτέμβριο του 2009 πέρασε από συνέντευξη στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου κλήθηκε μεταξύ άλλων να απαντήσει γιατί ήταν αντάρτης, γιατί πολέμησε τους Ισραηλινούς στην Παλαιστίνη, γιατί ο αδερφός του δεν πολέμησε, ποιος ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1982 και αν είναι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Στο τέλος, του ζητήθηκε να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας. Το έκανε, αλλά μάταια.
Μιλά για τους γονείς του, που ζουν στην Ιορδανία, και δεν μπορεί να τους δει.«Είμαι 47 χρονών, και θα πρέπει να περιμένω άλλα δέκα χρόνια, να κάνω χαρτιά από την αρχή, και πάλι αν τύχει να πάρω υπηκοότητα; Για να μπορώ να δω τον πατέρα μου και τη μάνα μου; Είναι γέρος, 90 χρονών, και η μάνα μου είναι 80 χρονών. Πότε θα πάω να τους δω; Να πεθάνουν; Αλλιώς να πεθάνω εγώ;»
«Όλα τα χαρτιά από το Αλλοδαπών, από το Υπουργείο Εσωτερικών, από το πρώην Δημόσιας Τάξης, ήταν μια χαρά», συνεχίζει με παράπονο, «να μου πεις υπάρχει πρόβλημα πολιτικά, είσαι επικίνδυνος για εδώ… Εγώ ούτε μία φορά δεν πήγα στην αστυνομία, να πω έχω κάποιο πρόβλημα, έχω κάνει κάτι, να πουν έχει κάτι αυτός ο άνθρωπος, δεν μπορούμε να του δώσουμε χαρτιά. Και δουλεύω βέβαια, ΙΚΑ έχω, πληρώνω τώρα ΤΕΒΕ γιατί έχω δική μου δουλειά, αλλά πάλι δε νιώθω σαν άνθρωπος εδώ. Ούτε ένα σπίτι να αγοράσω μπορώ, ούτε να πάω στην τράπεζα να πάρω ένα δάνειο. Γιατί; Επειδή είμαι Άραβας. Άλλοι έρχονται από την Τουρκία, από τη Ρωσία, με πλαστά χαρτιά και παίρνουν υπηκοότητες. Είναι ντροπή. Άκουσα πριν καιρό πέντε χιλιάδες Αλβανοί πήραν ελληνική υπηκοότητα, μαζεμένοι. Με ρώτησαν αν είμαι μουσουλμάνος. Να πηγαίνω δηλαδή στην εκκλησία να δηλώνω χριστιανός, όπως κάνουν οι Αλβανοί; Να τους κοροϊδεύω; Αυτό θέλουν;».
Σχεδόν ντρέπομαι να τον ρωτήσω την άποψή του για το ζήτημα της ιθαγένειας. «Δε θα γίνει τίποτα», μου λέει, «είμαι σίγουρος για αυτό. Μόνο λόγια, για ομορφιά. Στην πράξη τίποτα. Γιατί δεν είμαστε στη Γερμανία. Όταν ήρθα στην Ελλάδα και με άφησαν να πάω σαν πρόσφυγας εκεί, στη Γερμανία, η κατάσταση ήταν χίλιες φορές καλύτερα. Επέλεξα να μείνω εδώ γιατί μου άρεσε από πριν. Ήθελα να μείνω με τους Έλληνες. Τους γνώριζα από παλιά. Μπορεί να μην απολαμβάνουμε την οικονομική κατάσταση των Γερμανών, αλλά η ζωή είναι άλλο πράγμα. Δεν υπάρχει ρατσισμός. Υπάρχει, ίσως, σε μικρό ποσοστό, αλλά δεν το βλέπεις όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Φαίνεται στα μάτια».
