Χαλίς Ιμπραήμ Αχμάτ: "Κανένας μετανάστης δε θέλει η Ελλάδα να πάει πίσω"
Ο κ. Αχμάτ είναι Κούρδος. Ξεκίνησε πριν από έντεκα χρόνια, μαζί με δεκαπέντε συμπατριώτες του –«γιατί ο δρόμος είναι δύσκολος, δεν μπορείς να τον κάνεις μόνος»– με τα πόδια από το Ιράκ. «Φτάνουμε μέχρι τα σύνορα με την Τουρκία περπατώντας, και από εκεί μας παίρνουν με αυτοκίνητα. Μετά περνάμε το ποτάμι, μετά με τα πόδια μέχρι την Αλεξανδρούπολη και φτάσαμε Ελλάδα» εξιστορεί.
Έχει πολιτικό άσυλο από το 2001, με κόκκινη κάρτα, με την οποία «δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να πάμε δεξιά, ούτε αριστερά. Είμαστε κρατούμενοι με το νόμο. Εντάξει, απαγορεύεται να γυρίσεις στην πατρίδα σου από τη στιγμή που έχεις πολιτικό άσυλο. Αυτό το καταλαβαίνω. Αν όμως ο μετανάστης δουλεύει κανονικά, έχει ένσημα, έχει ΙΚΑ, πληρώνει την εφορία και όλα αυτά που πρέπει να πληρώνει και έχει καθαρό φάκελο, δεν πρέπει το κράτος να του δώσει χαρτιά, ώστε να μπορεί να είναι ελεύθερος; Να βγει λίγο από τη χώρα, να πάει στην Ιταλία, στη Γερμανία, να δει τους συγγενείς του, τον ξάδερφο, την αδελφή που ζουν εκεί; Εγώ είμαι μόνος μου εδώ, χωρίς την οικογένειά μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Ξέρεις, για τον άνθρωπο όλη η ζωή είναι η οικογένεια του. Αν φύγει μακριά, λείπει ένα μεγάλο πράγμα από τη ζωή του».
Μου μιλά με τα καλύτερα λόγια για τους Έλληνες και τη ζωή στην Ελλάδα. «Είναι πάρα πολύ ωραία χώρα. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ καλός. Αγαπάνε ο ένας τον άλλο, αγαπάνε τον καλό άνθρωπο, κι ας είναι μετανάστης. Σου λένε καλημέρα, καλησπέρα... Αλλού είτε είσαι μετανάστης είτε δεν είσαι δε γίνεται αυτό. Έχω πολλούς Έλληνες φίλους που ήταν μετανάστες παλαιότερα, στη Γερμανία, την Αμερική, την Αυστραλία… Γύρισαν από εκεί έχοντας δει πώς είναι μία μέρα να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι, μία μέρα να μην έχεις να φας… Και τώρα κοιτάζουν εμάς και μας βλέπουν σαν φίλους. Όχι σαν ξένους στη χώρα τους. Μιλάμε για καλό κόσμο».
Σχετικά με το ζήτημα της ιθαγένειας, διστάζει να εκφέρει γνώμη. «Είναι εντελώς άλλο πράγμα να μιλήσω για κάποιο κόμμα δικό μου, από το Ιράκ, και άλλο εδώ που είμαι σε μια ξένη χώρα. Εδώ πρέπει να σκεφτείς πολλά πράγματα. Εμείς οι μετανάστες δεν έχουμε δύναμη. Αν υποστηρίξω ένα κόμμα φοβάμαι ότι αύριο θα έχω πρόβλημα με το άλλο, που θα εκλεγεί και θα κυβερνήσει» μου λέει.
«Το μόνο που θέλω είναι να κοιτάνε με λίγο καλό μάτι τους μετανάστες» προσθέτει. «Κανένας μετανάστης δε θέλει η Ελλάδα να πάει πίσω. Θέλουμε να είμαστε χέρι με το χέρι, να βάλουμε την Ελλάδα μπροστά, να ξεπεράσει τα προβλήματα. Υπάρχουν πάρα πολλοί μετανάστες, που βγάζουν δουλειά, που βγάζουν λεφτά, που κάνουν καλό στη χώρα. Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά τα πράγματα, και να κοιτάμε μόνο όσα έκαναν και δεν είναι καλά».
Έχει πολιτικό άσυλο από το 2001, με κόκκινη κάρτα, με την οποία «δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να πάμε δεξιά, ούτε αριστερά. Είμαστε κρατούμενοι με το νόμο. Εντάξει, απαγορεύεται να γυρίσεις στην πατρίδα σου από τη στιγμή που έχεις πολιτικό άσυλο. Αυτό το καταλαβαίνω. Αν όμως ο μετανάστης δουλεύει κανονικά, έχει ένσημα, έχει ΙΚΑ, πληρώνει την εφορία και όλα αυτά που πρέπει να πληρώνει και έχει καθαρό φάκελο, δεν πρέπει το κράτος να του δώσει χαρτιά, ώστε να μπορεί να είναι ελεύθερος; Να βγει λίγο από τη χώρα, να πάει στην Ιταλία, στη Γερμανία, να δει τους συγγενείς του, τον ξάδερφο, την αδελφή που ζουν εκεί; Εγώ είμαι μόνος μου εδώ, χωρίς την οικογένειά μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Ξέρεις, για τον άνθρωπο όλη η ζωή είναι η οικογένεια του. Αν φύγει μακριά, λείπει ένα μεγάλο πράγμα από τη ζωή του».
Μου μιλά με τα καλύτερα λόγια για τους Έλληνες και τη ζωή στην Ελλάδα. «Είναι πάρα πολύ ωραία χώρα. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ καλός. Αγαπάνε ο ένας τον άλλο, αγαπάνε τον καλό άνθρωπο, κι ας είναι μετανάστης. Σου λένε καλημέρα, καλησπέρα... Αλλού είτε είσαι μετανάστης είτε δεν είσαι δε γίνεται αυτό. Έχω πολλούς Έλληνες φίλους που ήταν μετανάστες παλαιότερα, στη Γερμανία, την Αμερική, την Αυστραλία… Γύρισαν από εκεί έχοντας δει πώς είναι μία μέρα να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι, μία μέρα να μην έχεις να φας… Και τώρα κοιτάζουν εμάς και μας βλέπουν σαν φίλους. Όχι σαν ξένους στη χώρα τους. Μιλάμε για καλό κόσμο».
Σχετικά με το ζήτημα της ιθαγένειας, διστάζει να εκφέρει γνώμη. «Είναι εντελώς άλλο πράγμα να μιλήσω για κάποιο κόμμα δικό μου, από το Ιράκ, και άλλο εδώ που είμαι σε μια ξένη χώρα. Εδώ πρέπει να σκεφτείς πολλά πράγματα. Εμείς οι μετανάστες δεν έχουμε δύναμη. Αν υποστηρίξω ένα κόμμα φοβάμαι ότι αύριο θα έχω πρόβλημα με το άλλο, που θα εκλεγεί και θα κυβερνήσει» μου λέει.
«Το μόνο που θέλω είναι να κοιτάνε με λίγο καλό μάτι τους μετανάστες» προσθέτει. «Κανένας μετανάστης δε θέλει η Ελλάδα να πάει πίσω. Θέλουμε να είμαστε χέρι με το χέρι, να βάλουμε την Ελλάδα μπροστά, να ξεπεράσει τα προβλήματα. Υπάρχουν πάρα πολλοί μετανάστες, που βγάζουν δουλειά, που βγάζουν λεφτά, που κάνουν καλό στη χώρα. Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά τα πράγματα, και να κοιτάμε μόνο όσα έκαναν και δεν είναι καλά».
