Να τι δεν πρέπει ποτέ να πεις στο πρώτο ραντεβού
Αν θέλεις να υπάρξει και δεύτερο ραντεβού, ιδού τι δεν πρέπει να πεις ποτέ στην πρώτη σας συνάντηση.
«Τι πήγε στραβά στην προηγούμενη σχέση σου;»
Βρίσκεστε σε πρώτο ραντεβού. Δεν είναι ωραίο να μιλάτε για το συναισθηματικό παρελθόν σας, πόσο μάλλον όταν υπάρχει περίπτωση με την ερώτηση αυτή να υπονοηθεί πως κάτι κάνει στραβά στις σχέσεις του το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου.
«Έχω πολύ καλές σχέσεις με όλες/ους τις/τους πρώην.»
Άντε μετά να του/της βγάλεις από το μυαλό ότι, αν κάνετε σχέση, δεν θα έχετε ανάμεσά σας τα φαντάσματα των πρώην.
«Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα, δε θα αργήσω.»
Είναι το πρώτο ραντεβού και, αν δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, τίποτα δε θα έπρεπε να είναι σημαντικότερο αυτή τη στιγμή από το να αφοσιωθείς πραγματικά και ολοκληρωτικά στο να γνωριστείτε.
«Δε με νοιάζει πού θα πάμε, αποφάσισε εσύ.»
Δείξε πρωτοβουλία για να μη φανεί ότι δεν ενδιαφέρεσαι και πολύ. Δε λέμε να επιβάλλεις με το ζόρι το μπαρ ή το μέρος που θέλεις εσύ για το ραντεβού – μπορείς να πεις ευγενικά ότι είσαι ανοιχτός/ή σε προτάσεις, αλλά να ρίξεις και μερικές δικές σου ενδιαφέρουσες ιδέες, αιτιολογώντας τις.
«Και πόσα βγάζεις;»
Κάποιες ερωτήσεις δεν τις κάνουμε. Από διακριτικότητα, από ευγένεια, από τον φόβο να μη μας περάσουν για εκείνους που μετρούν και συγκρίνουν τους ανθρώπους με το χρήμα, το κοινωνικό στάτους και το βαθύ πορτοφόλι.
«Δεν ξέρεις να τρως!»
«Πάρε αυτό», «μην παραγγέλνεις εκείνο», «μα καλά, δεν πίνεις αλκοόλ;», «το καλύτερο αφήνεις, φάε κι αυτό», είναι φράσεις που δείχνουν ότι δε σέβεσαι τις επιλογές του άλλου και προδικάζουν χαρακτήρα πιεστικό, απόλυτο στις απόψεις του και πατερναλιστικό.
«Μου θυμίζεις τον/την τάδε…»
Επομένως, δεν είναι και τόσο μοναδικό το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου… Η χειρότερη κατάληξη της παραπάνω πρότασης, δε, είναι «μου θυμίζεις τον/την πρώην μου» ή «τη μάνα μου/τον πατέρα μου», φράσεις-κλειδί στο manual “Πώς να ξενερώσεις τον άλλον στη στιγμή».
Βρίσκεστε σε πρώτο ραντεβού. Δεν είναι ωραίο να μιλάτε για το συναισθηματικό παρελθόν σας, πόσο μάλλον όταν υπάρχει περίπτωση με την ερώτηση αυτή να υπονοηθεί πως κάτι κάνει στραβά στις σχέσεις του το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου.
«Έχω πολύ καλές σχέσεις με όλες/ους τις/τους πρώην.»
Άντε μετά να του/της βγάλεις από το μυαλό ότι, αν κάνετε σχέση, δεν θα έχετε ανάμεσά σας τα φαντάσματα των πρώην.
«Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα, δε θα αργήσω.»
Είναι το πρώτο ραντεβού και, αν δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, τίποτα δε θα έπρεπε να είναι σημαντικότερο αυτή τη στιγμή από το να αφοσιωθείς πραγματικά και ολοκληρωτικά στο να γνωριστείτε.
«Δε με νοιάζει πού θα πάμε, αποφάσισε εσύ.»
Δείξε πρωτοβουλία για να μη φανεί ότι δεν ενδιαφέρεσαι και πολύ. Δε λέμε να επιβάλλεις με το ζόρι το μπαρ ή το μέρος που θέλεις εσύ για το ραντεβού – μπορείς να πεις ευγενικά ότι είσαι ανοιχτός/ή σε προτάσεις, αλλά να ρίξεις και μερικές δικές σου ενδιαφέρουσες ιδέες, αιτιολογώντας τις.
«Και πόσα βγάζεις;»
Κάποιες ερωτήσεις δεν τις κάνουμε. Από διακριτικότητα, από ευγένεια, από τον φόβο να μη μας περάσουν για εκείνους που μετρούν και συγκρίνουν τους ανθρώπους με το χρήμα, το κοινωνικό στάτους και το βαθύ πορτοφόλι.
«Δεν ξέρεις να τρως!»
«Πάρε αυτό», «μην παραγγέλνεις εκείνο», «μα καλά, δεν πίνεις αλκοόλ;», «το καλύτερο αφήνεις, φάε κι αυτό», είναι φράσεις που δείχνουν ότι δε σέβεσαι τις επιλογές του άλλου και προδικάζουν χαρακτήρα πιεστικό, απόλυτο στις απόψεις του και πατερναλιστικό.
«Μου θυμίζεις τον/την τάδε…»
Επομένως, δεν είναι και τόσο μοναδικό το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου… Η χειρότερη κατάληξη της παραπάνω πρότασης, δε, είναι «μου θυμίζεις τον/την πρώην μου» ή «τη μάνα μου/τον πατέρα μου», φράσεις-κλειδί στο manual “Πώς να ξενερώσεις τον άλλον στη στιγμή».
