Γιατί πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου
Το λέμε συχνά, αλλά πιο εύκολο είναι να το πεις, παρά να το καταφέρεις. Γιατί είναι λοιπόν τόσο σημαντικό να αγαπήσεις τον εαυτό σου;
Το ακούμε πολύ συχνά. Ίσως είναι η πιο χιλιοειπωμένη συμβουλή, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική: Πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Πολλοί από εμάς νιώθουμε ενοχές όταν δοκιμάζουμε να βάλουμε τον εαυτό μας πάνω από τους άλλους, επειδή κάποιος θα βρεθεί να μας κατηγορήσει. Το να καταφέρουμε, όμως, να εκτιμήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας δεν είναι εγωισμός· είναι αναγκαίο για να μπορέσουμε να ζήσουμε την ζωή που μας αξίζει.
Σίγουρα, δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Με μικρά όμως βήματα μπορούμε να το καταφέρουμε. Γι’ αυτό θα ρίξουμε μια ματιά σ’ όλα αυτά που θα συμβούν, αργά ή γρήγορα, αν συνεχίσουμε να παραμελούμε τον εαυτό μας και να μην του προσφέρουμε οι ίδιοι την αγάπη που χρειάζεται.
Πέφτουμε σε έναν λάκκο άγχους και κατάθλιψης
Όταν αποφεύγουμε συνεχώς να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες μας και βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από τους άλλους, απλά και μόνο για να μην τους στεναχωρήσουμε, όταν συνεχώς συγκρίνουμε την ζωή μας με τις ζωές των άλλων και δεν βλέπουμε όλα τα καλά μας κομμάτια, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε στο παρελθόν και να τρέμουμε το μέλλον, ανίκανοι να διαχειριστούμε (και να ευχαριστηθούμε) το παρόν.
Δεν ικανοποιούμαστε στις σχέσεις μας
Δεν μπορούμε να έχουμε αληθινές σχέσεις με άλλους ανθρώπους αν δεν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Και, όσο κι αν περηφανευόμαστε πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν, έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουμε ψευδαισθήσεις σχέσεων με τους άλλους – είναι κατά κάποιο τρόπο ανάλογο με αυτό που κάνουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Αφήνουμε τον κόσμο να βλέπει μόνο μία εκδοχή του εαυτού μας, αυτήν που έχει υποστεί επεξεργασία και διορθώσεις. Οι αληθινές όμως σχέσεις, απαιτούν να πετάξουμε κάθε φίλτρο.
Δεν θα μπορούμε να δείξουμε αγάπη ούτε εμείς
Σκεφτείτε το. Αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας – με τα καλά του και με τα κακά του – πώς θα αγαπήσουμε έναν άλλο άνθρωπο; Αν είμαστε συνεχώς σκληροί και γινόμαστε ο σκληρότερος κριτής του εαυτού μας, αυτό θα βγαίνει και στους υπόλοιπους. Και το αποτέλεσμα είναι πως νιώθουμε μονάχα απογοήτευση.
Χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους
Πώς θα μπορέσουμε να πιστέψουμε κάποιον που λέει πως νοιάζεται για εμάς όταν οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πως αξίζουμε αγάπη; Πίσω από κάθε κουβέντα αρχίζουμε να βλέπουμε κρυφά, ύπουλα νοήματα – που δεν υπάρχουν καν. Και όταν συμβαίνει αυτό, το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει είναι ακόμα περισσότερη ζήλεια για αυτά που νομίζουμε πως έχουν οι άλλοι. Περισσότερη αγάπη, περισσότερους φίλους, περισσότερες υγιείς σχέσεις.
Θα νιώθουμε πως ποτέ δεν είμαστε αρκετοί
Ας το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε μια μικρούλα φωνή μέσα στο κεφάλι μας που ψιθυρίζει κάθε ανασφαλή μας σκέψη, συνήθως τις χειρότερες στιγμές. Όσο επιμένουμε να αναρωτιόμαστε αν είμαστε αρκετά καλοί για να μας αγαπήσουν, αν είμαστε έξυπνοι, ενδιαφέροντες ή αρκετά ικανοί σ’ αυτό που κάνουμε, αυτή η φωνή στο κεφάλι γίνεται όλο και πιο δυνατή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε, σιγά-σιγά, να αγαπάμε τον εαυτό μας, και όλα θα ακολουθήσουν…
Σίγουρα, δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Με μικρά όμως βήματα μπορούμε να το καταφέρουμε. Γι’ αυτό θα ρίξουμε μια ματιά σ’ όλα αυτά που θα συμβούν, αργά ή γρήγορα, αν συνεχίσουμε να παραμελούμε τον εαυτό μας και να μην του προσφέρουμε οι ίδιοι την αγάπη που χρειάζεται.
Πέφτουμε σε έναν λάκκο άγχους και κατάθλιψης
Όταν αποφεύγουμε συνεχώς να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες μας και βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από τους άλλους, απλά και μόνο για να μην τους στεναχωρήσουμε, όταν συνεχώς συγκρίνουμε την ζωή μας με τις ζωές των άλλων και δεν βλέπουμε όλα τα καλά μας κομμάτια, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε στο παρελθόν και να τρέμουμε το μέλλον, ανίκανοι να διαχειριστούμε (και να ευχαριστηθούμε) το παρόν.
Δεν ικανοποιούμαστε στις σχέσεις μας
Δεν μπορούμε να έχουμε αληθινές σχέσεις με άλλους ανθρώπους αν δεν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Και, όσο κι αν περηφανευόμαστε πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν, έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ εύκολο να δημιουργήσουμε ψευδαισθήσεις σχέσεων με τους άλλους – είναι κατά κάποιο τρόπο ανάλογο με αυτό που κάνουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Αφήνουμε τον κόσμο να βλέπει μόνο μία εκδοχή του εαυτού μας, αυτήν που έχει υποστεί επεξεργασία και διορθώσεις. Οι αληθινές όμως σχέσεις, απαιτούν να πετάξουμε κάθε φίλτρο.
Δεν θα μπορούμε να δείξουμε αγάπη ούτε εμείς
Σκεφτείτε το. Αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας – με τα καλά του και με τα κακά του – πώς θα αγαπήσουμε έναν άλλο άνθρωπο; Αν είμαστε συνεχώς σκληροί και γινόμαστε ο σκληρότερος κριτής του εαυτού μας, αυτό θα βγαίνει και στους υπόλοιπους. Και το αποτέλεσμα είναι πως νιώθουμε μονάχα απογοήτευση.
Χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους
Πώς θα μπορέσουμε να πιστέψουμε κάποιον που λέει πως νοιάζεται για εμάς όταν οι ίδιοι δεν πιστεύουμε πως αξίζουμε αγάπη; Πίσω από κάθε κουβέντα αρχίζουμε να βλέπουμε κρυφά, ύπουλα νοήματα – που δεν υπάρχουν καν. Και όταν συμβαίνει αυτό, το μόνο που μπορεί να ακολουθήσει είναι ακόμα περισσότερη ζήλεια για αυτά που νομίζουμε πως έχουν οι άλλοι. Περισσότερη αγάπη, περισσότερους φίλους, περισσότερες υγιείς σχέσεις.
Θα νιώθουμε πως ποτέ δεν είμαστε αρκετοί
Ας το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε μια μικρούλα φωνή μέσα στο κεφάλι μας που ψιθυρίζει κάθε ανασφαλή μας σκέψη, συνήθως τις χειρότερες στιγμές. Όσο επιμένουμε να αναρωτιόμαστε αν είμαστε αρκετά καλοί για να μας αγαπήσουν, αν είμαστε έξυπνοι, ενδιαφέροντες ή αρκετά ικανοί σ’ αυτό που κάνουμε, αυτή η φωνή στο κεφάλι γίνεται όλο και πιο δυνατή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε, σιγά-σιγά, να αγαπάμε τον εαυτό μας, και όλα θα ακολουθήσουν…
