Άβολα ραντεβού: Να γελάσω ή να κλάψω;
Κάποια ραντεβού πάνε καλά, και μετά θέλουμε να υπάρξει και επόμενο. Κάποια, πάλι, θα θέλαμε να τα βγάλουμε από την μνήμη μας.
Όλοι έχουμε βγει σε ραντεβού που δεν πήγαν και τόσο καλά. Κάτι θα συνέβη και θα «ξενερώσαμε», ή ίσως κανονίσαμε χωρίς να ξέρουμε καθόλου το άλλο άτομο. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν ραντεβού που μας μένουν αξέχαστα – λόγω του πόσο χάλια ήταν, και οι χρήστες του δημοφιλούς site Reddit δημοσίευσαν κάποιες προσωπικές τους εμπειρίες. Και, για έξτρα διασκέδαση, συμπεριλάβαμε ιστορίες και από συντάκτες της σελίδας. Και όχι, δεν θα σας πούμε ποιοι είναι.
*Πήγαμε σε ένα ωραίο μπαρ στο πρώτο ραντεβού. Έμοιαζε πολύ εντάξει στην αρχή. Έπειτα, μου λέει ότι θέλει να παίξουμε ένα παιχνίδι, που ήταν σαν πασιέντζα για δύο άτομα που είχε βγάλει μόνος του. Μου φάνηκε παράξενο, αλλά συνέχισα. Παίζαμε για αρκετή ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα ξέφευγα με τρόπο από το ραντεβού. Δεν ήταν κακός, απλά παράξενος. Και μετά αρχίζει να δακρύζει. Μου λέει ότι είμαι το μόνο άτομο που τον έχει καταλάβει, και μετά αρχίζει να κλαίει κανονικά. Είπα μια πρόχειρη δικαιολογία πως έπρεπε να καθαρίσω το διαμέρισμά μου και προσπάθησα να φύγω. Ήθελε να τον αγκαλιάσω ενώ έφευγα, και προσπάθησε να με φιλήσει. Την επόμενη μέρα μου ζήτησε να ξαναβγούμε.
*Βγήκα για δείπνο με μια κοπέλα που έφερε μαζί δύο μεγάλα άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες. Καθ’ όλη την διάρκεια του ραντεβού μου εξηγούσε ποιος ήταν ποιος, και μου έκανε και κουίζ στο τέλος. Δεν της ξαναμίλησα ποτέ.
*Βγήκα με μια κοπέλα που ήταν φίλη μιας φίλης μου, και γνωριζόμασταν μόνο από το Facebook. Στους δύο μήνες που μιλούσαμε, μου είχε πει πως ήταν ερωτευμένη μαζί μου, οπότε ταξίδεψε μέχρι την πόλη που σπούδαζα για να με γνωρίσει, κουβαλώντας μαζί την φίλη μου και μια ακόμα κοπέλα. Όταν μας άφησαν μόνους για να δούμε τι θα προκύψει, ένιωσα τόσο αγχωμένος, που ξεκίνησα να παραληρώ για το πόσο με τρομάζει η απόσταση. Αποφάσισα να πληρώσω τουλάχιστον τον λογαριασμό, για να είμαι σωστός. Οι καφέδες μας κόστιζαν έξι ευρώ και στην τσέπη μου είχα πέντε και τριάντα, κι αυτή βγάζει ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ και πληρώνει. Και μετά έπρεπε να την πάω μέχρι το σπίτι που έμενε, επειδή δεν ήξερε πώς να πάει μόνη της.
*Αυτό συνέβη σε έναν φίλο μου. Είχε πάει με ένα κορίτσι στον κινηματογράφο, κι αυτή έτρωγε φιστίκια. Κάποια στιγμή τον πλησιάζει, τον φιλάει και ρίχνει μέσα στο στόμα του μασημένα φιστίκια, όπως ταΐζουν τα πουλιά τα μωρά τους. Έκατσαν μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς να λένε κουβέντα.
*Είχα βγει με έναν πολύ ωραίο τύπο. Κάναμε βόλτα και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που είπε κάτι στα Ισπανικά, με πολύ νόημα, παρ’ όλο που δεν ήταν ισπανόφωνος. Δεν μιλάω Ισπανικά, οπότε τον ρώτησα τι μου είπε. Άρχισε να κλαίει και μου είπε πως σήμαινε «Σ’ αγαπώ».
*Είχα κανονίσει πρώτο ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα τις χρυσές εποχές του hi5 και του MSN. Και ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα πόσο "εξωραϊσμένο" μπορεί να γίνει ένα προφίλ σε σχέση με την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ είχα κάνει μια νοητή λίστα με όλα τα ψαγμένα cafe και μπαράκια της περιοχής για να προτείνω. Βρισκόμαστε λοιπόν, και βλέπω ότι ήταν πολύ διαφορετικός από τις φωτογραφίες του: Καχεκτικός και με λίγο περίεργο πρόσωπο - λέω ας μη μείνω στην επιφάνεια, οκέι. Επόμενο βήμα, μιλάμε λίγο... Μιλάει με "λι και νι". Ας μη μείνω στην επιφάνεια, ξαναλέω - ήταν στη μόδα τότε και η Αμαλία του "Παρά Πέντε". Επόμενο βήμα, πού να πάμε. Και αρχίζει να μου λέει ότι τον έχει πιάσει λόρδα (sic) και με πάει στο παρακμιακό σαντουιτσάδικο της γειτονιάς. Και αρχίζει να μου εκθειάζει τις κρέπες και το τοστ που τσάκιζε, μιλώντας μου παράλληλα για τη μαμά του. Έκανα το κλασικό σκηνικό με ψεύτικη κλήση και "μου έτυχε κάτι επείγον".
Επιμέλεια: Θοδωρής Διάκος
*Πήγαμε σε ένα ωραίο μπαρ στο πρώτο ραντεβού. Έμοιαζε πολύ εντάξει στην αρχή. Έπειτα, μου λέει ότι θέλει να παίξουμε ένα παιχνίδι, που ήταν σαν πασιέντζα για δύο άτομα που είχε βγάλει μόνος του. Μου φάνηκε παράξενο, αλλά συνέχισα. Παίζαμε για αρκετή ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα ξέφευγα με τρόπο από το ραντεβού. Δεν ήταν κακός, απλά παράξενος. Και μετά αρχίζει να δακρύζει. Μου λέει ότι είμαι το μόνο άτομο που τον έχει καταλάβει, και μετά αρχίζει να κλαίει κανονικά. Είπα μια πρόχειρη δικαιολογία πως έπρεπε να καθαρίσω το διαμέρισμά μου και προσπάθησα να φύγω. Ήθελε να τον αγκαλιάσω ενώ έφευγα, και προσπάθησε να με φιλήσει. Την επόμενη μέρα μου ζήτησε να ξαναβγούμε.
*Βγήκα για δείπνο με μια κοπέλα που έφερε μαζί δύο μεγάλα άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες. Καθ’ όλη την διάρκεια του ραντεβού μου εξηγούσε ποιος ήταν ποιος, και μου έκανε και κουίζ στο τέλος. Δεν της ξαναμίλησα ποτέ.
*Βγήκα με μια κοπέλα που ήταν φίλη μιας φίλης μου, και γνωριζόμασταν μόνο από το Facebook. Στους δύο μήνες που μιλούσαμε, μου είχε πει πως ήταν ερωτευμένη μαζί μου, οπότε ταξίδεψε μέχρι την πόλη που σπούδαζα για να με γνωρίσει, κουβαλώντας μαζί την φίλη μου και μια ακόμα κοπέλα. Όταν μας άφησαν μόνους για να δούμε τι θα προκύψει, ένιωσα τόσο αγχωμένος, που ξεκίνησα να παραληρώ για το πόσο με τρομάζει η απόσταση. Αποφάσισα να πληρώσω τουλάχιστον τον λογαριασμό, για να είμαι σωστός. Οι καφέδες μας κόστιζαν έξι ευρώ και στην τσέπη μου είχα πέντε και τριάντα, κι αυτή βγάζει ένα κολλαριστό χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ και πληρώνει. Και μετά έπρεπε να την πάω μέχρι το σπίτι που έμενε, επειδή δεν ήξερε πώς να πάει μόνη της.
*Αυτό συνέβη σε έναν φίλο μου. Είχε πάει με ένα κορίτσι στον κινηματογράφο, κι αυτή έτρωγε φιστίκια. Κάποια στιγμή τον πλησιάζει, τον φιλάει και ρίχνει μέσα στο στόμα του μασημένα φιστίκια, όπως ταΐζουν τα πουλιά τα μωρά τους. Έκατσαν μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς να λένε κουβέντα.
*Είχα βγει με έναν πολύ ωραίο τύπο. Κάναμε βόλτα και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που είπε κάτι στα Ισπανικά, με πολύ νόημα, παρ’ όλο που δεν ήταν ισπανόφωνος. Δεν μιλάω Ισπανικά, οπότε τον ρώτησα τι μου είπε. Άρχισε να κλαίει και μου είπε πως σήμαινε «Σ’ αγαπώ».
*Είχα κανονίσει πρώτο ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα τις χρυσές εποχές του hi5 και του MSN. Και ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα πόσο "εξωραϊσμένο" μπορεί να γίνει ένα προφίλ σε σχέση με την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ είχα κάνει μια νοητή λίστα με όλα τα ψαγμένα cafe και μπαράκια της περιοχής για να προτείνω. Βρισκόμαστε λοιπόν, και βλέπω ότι ήταν πολύ διαφορετικός από τις φωτογραφίες του: Καχεκτικός και με λίγο περίεργο πρόσωπο - λέω ας μη μείνω στην επιφάνεια, οκέι. Επόμενο βήμα, μιλάμε λίγο... Μιλάει με "λι και νι". Ας μη μείνω στην επιφάνεια, ξαναλέω - ήταν στη μόδα τότε και η Αμαλία του "Παρά Πέντε". Επόμενο βήμα, πού να πάμε. Και αρχίζει να μου λέει ότι τον έχει πιάσει λόρδα (sic) και με πάει στο παρακμιακό σαντουιτσάδικο της γειτονιάς. Και αρχίζει να μου εκθειάζει τις κρέπες και το τοστ που τσάκιζε, μιλώντας μου παράλληλα για τη μαμά του. Έκανα το κλασικό σκηνικό με ψεύτικη κλήση και "μου έτυχε κάτι επείγον".
Επιμέλεια: Θοδωρής Διάκος
