Όταν η ανάγκη για επιβεβαίωση καταστρέφει σχέσεις
Όλοι χρειαζόμαστε να ακούσουμε μια καλή κουβέντα πού και πού. Πότε, όμως, αυτή η ανάγκη μεταμορφώνεται σε πρόβλημα;
Θυμάστε εκείνη την παλιά διαφήμιση που κατέληγε με έναν τύπο να φωνάζει «Θέλω να το ακούω!»; Αυτήν ακριβώς την φράση έχουμε στο κεφάλι μας κάθε φορά που κάποιος μας κάνει ένα κομπλιμέντο. Είναι ανθρώπινο, όλοι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε μια καλή κουβέντα πού και πού, μπορεί να μας φτιάξει την διάθεση και να μας δώσει την πολυπόθητη επιβεβαίωση. Πότε, όμως, η ανάγκη για επιβεβαίωση μπορεί να αποβεί καταστροφική για την σχέση μας;
Το θέμα με την επιβεβαίωση είναι πως πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Πρέπει να είναι αυτό το μικρό έξτρα που θα κάνει κάτι που είναι ήδη καλό, ακόμα καλύτερο. Ξέρουμε ότι κάνουμε κάτι καλά, αλλά απολαμβάνουμε και τον έπαινο που θα ακολουθήσει. Κι εκεί χαλάει το πράγμα: όταν αρχίζουμε να επιδιώκουμε την επιβεβαίωση για να δώσουμε αξία σ’ αυτά που ζούμε. Και καταλήγουμε να ξεχνάμε ότι η δουλειά των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας δεν είναι να καθησυχάζουν συνεχώς την ανασφάλειά μας. Επειδή η συνεχής ανάγκη για επιβεβαίωση προέρχεται σαφώς από την ανασφάλεια. Και οι παρακάτω είναι οι πιο συνηθισμένοι κίνδυνοι για μία σχέση όπου ένας απ’ τους δύο δεν εκτιμά αρκετά τον εαυτό του.
1. Δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα
Η ανασφάλεια μας κάνει να πιστεύουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε. Συνήθως, όμως, αυτό που θέλουμε βρίσκεται μερικά έτη φωτός μακριά από την σφαίρα του ρεαλιστικού. Δημιουργούμε μεγάλες προσδοκίες, μεγάλες απαιτήσεις, και καταλήγουμε με μεγάλες απογοητεύσεις. Κι όλα αυτά επειδή υποσυνείδητα θέλαμε το κάτι παραπάνω – χωρίς να ξέρουμε αν το άλλο άτομο είναι διατεθειμένο (ή ικανό) να το δώσει.
2. Ζηλεύουμε
Πίσω από κάθε ζηλιάρη άνθρωπο, κρύβεται μία πάρα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ξαφνικά, όλοι οι άνθρωποι που τριγυρίζουν την πηγή της επιβεβαίωσής του (δηλαδή, το ταίρι του), γίνονται απειλές που πρέπει να εξολοθρευτούν. Εντάξει, δεν πρέπει να εξολοθρευτούν, αλλά σίγουρα θα ξεκινήσει ένας ασταμάτητος μαραθώνιος γκρίνιας, που με την σειρά του μπορεί να εξολοθρεύσει την σχέση.
3. “Ψαρεύουμε” συνεχώς για καλές κουβέντες
Το να υποτιμούμε τον εαυτό μας μπροστά στον άλλον μπορεί να ξεκινήσει σαν ένα ακίνδυνο αστείο. Λίγο αυτοσαρκαστικό χιούμορ δεν πείραξε κανέναν, σωστά; Εκτός κι αν σύντομα γίνει ο σίγουρος τρόπος για να αναγκάσουμε τον άλλον να μας επιβεβαιώσει (ξανά και ξανά) ότι όχι, είμαστε μια χαρά, δεν έχουμε προβλήματα, δεν είμαστε άσχημοι, δεν είμαστε βαρετοί. Αν αυτό το παιχνίδι συνεχιστεί για αρκετό καιρό, το πιο πιθανό είναι ο σύντροφός μας εν τέλει να μας πιστέψει, να εξοργιστεί και να φύγει για να γλυτώσει από την τρέλα μας.
4. Το μυαλό μας πάει πάντα στο κακό
Ό,τι πιθανό σενάριο θα φτιάξουμε στο κεφάλι μας (ένα χόμπι που, ούτως ή άλλως, είναι ανθυγιεινό), λογικά θα καταλήγει σε τραγωδία. Φοβόμαστε ότι δεν είναι ερωτευμένοι πια μαζί μας, ότι δεν είμαστε ελκυστικοί, ότι θα γυρίσουμε σπίτι μια μέρα και θα το βρούμε άδειο, χωρίς καμία εξήγηση, επειδή κατά βάθος πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε εξήγηση. Και όταν εκφράζουμε αυτές τις αβάσιμες ανησυχίες, οι πιο υπομονετικοί σπεύδουν να μας καθησυχάσουν. Όταν αυτή η υπομονή στερέψει, ξεκινούν οι καυγάδες.
5. Κολλάμε πάνω σε ένα άτομο
Ξαφνικά, η ιδέα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει προσωπική ζωή, μας φαίνεται ξένη. Έχουμε βασίσει τόσο πολύ την ευτυχία μας και το να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας σε ένα άτομο, που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από πάνω του. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα μαζί, διαφορετικά θα επιστρέψουμε σε ένα από αυτά που αναφέραμε παραπάνω.
Το σημαντικό, τώρα, είναι πώς θα καταφέρουμε να τα αποφύγουμε όλα αυτά. Η απάντηση είναι ίσως εύκολη στην θεωρία: πρέπει απλά να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Το σίγουρο είναι πως αυτή η διαδικασία δεν “χωράει” άλλους ανθρώπους. Είναι σημαντικό να μάθουμε να αντλούμε δύναμη από τον ίδιο μας τον εαυτό, να μην βασιζόμαστε στα εύσημα που θα μας δώσουν οι υπόλοιποι για να σιγουρευτούμε πως κάναμε κάτι σωστά. Όταν “ακούσουμε” τα συναισθήματά μας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε όντως πως είμαστε καλά.
Θοδωρής Διάκος
Το θέμα με την επιβεβαίωση είναι πως πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν το κερασάκι στην τούρτα. Πρέπει να είναι αυτό το μικρό έξτρα που θα κάνει κάτι που είναι ήδη καλό, ακόμα καλύτερο. Ξέρουμε ότι κάνουμε κάτι καλά, αλλά απολαμβάνουμε και τον έπαινο που θα ακολουθήσει. Κι εκεί χαλάει το πράγμα: όταν αρχίζουμε να επιδιώκουμε την επιβεβαίωση για να δώσουμε αξία σ’ αυτά που ζούμε. Και καταλήγουμε να ξεχνάμε ότι η δουλειά των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας δεν είναι να καθησυχάζουν συνεχώς την ανασφάλειά μας. Επειδή η συνεχής ανάγκη για επιβεβαίωση προέρχεται σαφώς από την ανασφάλεια. Και οι παρακάτω είναι οι πιο συνηθισμένοι κίνδυνοι για μία σχέση όπου ένας απ’ τους δύο δεν εκτιμά αρκετά τον εαυτό του.
1. Δεν ικανοποιούμαστε με τίποτα
Η ανασφάλεια μας κάνει να πιστεύουμε ότι ξέρουμε τι θέλουμε. Συνήθως, όμως, αυτό που θέλουμε βρίσκεται μερικά έτη φωτός μακριά από την σφαίρα του ρεαλιστικού. Δημιουργούμε μεγάλες προσδοκίες, μεγάλες απαιτήσεις, και καταλήγουμε με μεγάλες απογοητεύσεις. Κι όλα αυτά επειδή υποσυνείδητα θέλαμε το κάτι παραπάνω – χωρίς να ξέρουμε αν το άλλο άτομο είναι διατεθειμένο (ή ικανό) να το δώσει.
2. Ζηλεύουμε
Πίσω από κάθε ζηλιάρη άνθρωπο, κρύβεται μία πάρα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ξαφνικά, όλοι οι άνθρωποι που τριγυρίζουν την πηγή της επιβεβαίωσής του (δηλαδή, το ταίρι του), γίνονται απειλές που πρέπει να εξολοθρευτούν. Εντάξει, δεν πρέπει να εξολοθρευτούν, αλλά σίγουρα θα ξεκινήσει ένας ασταμάτητος μαραθώνιος γκρίνιας, που με την σειρά του μπορεί να εξολοθρεύσει την σχέση.
3. “Ψαρεύουμε” συνεχώς για καλές κουβέντες
Το να υποτιμούμε τον εαυτό μας μπροστά στον άλλον μπορεί να ξεκινήσει σαν ένα ακίνδυνο αστείο. Λίγο αυτοσαρκαστικό χιούμορ δεν πείραξε κανέναν, σωστά; Εκτός κι αν σύντομα γίνει ο σίγουρος τρόπος για να αναγκάσουμε τον άλλον να μας επιβεβαιώσει (ξανά και ξανά) ότι όχι, είμαστε μια χαρά, δεν έχουμε προβλήματα, δεν είμαστε άσχημοι, δεν είμαστε βαρετοί. Αν αυτό το παιχνίδι συνεχιστεί για αρκετό καιρό, το πιο πιθανό είναι ο σύντροφός μας εν τέλει να μας πιστέψει, να εξοργιστεί και να φύγει για να γλυτώσει από την τρέλα μας.
4. Το μυαλό μας πάει πάντα στο κακό
Ό,τι πιθανό σενάριο θα φτιάξουμε στο κεφάλι μας (ένα χόμπι που, ούτως ή άλλως, είναι ανθυγιεινό), λογικά θα καταλήγει σε τραγωδία. Φοβόμαστε ότι δεν είναι ερωτευμένοι πια μαζί μας, ότι δεν είμαστε ελκυστικοί, ότι θα γυρίσουμε σπίτι μια μέρα και θα το βρούμε άδειο, χωρίς καμία εξήγηση, επειδή κατά βάθος πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε εξήγηση. Και όταν εκφράζουμε αυτές τις αβάσιμες ανησυχίες, οι πιο υπομονετικοί σπεύδουν να μας καθησυχάσουν. Όταν αυτή η υπομονή στερέψει, ξεκινούν οι καυγάδες.
5. Κολλάμε πάνω σε ένα άτομο
Ξαφνικά, η ιδέα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει προσωπική ζωή, μας φαίνεται ξένη. Έχουμε βασίσει τόσο πολύ την ευτυχία μας και το να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας σε ένα άτομο, που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από πάνω του. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα μαζί, διαφορετικά θα επιστρέψουμε σε ένα από αυτά που αναφέραμε παραπάνω.
Το σημαντικό, τώρα, είναι πώς θα καταφέρουμε να τα αποφύγουμε όλα αυτά. Η απάντηση είναι ίσως εύκολη στην θεωρία: πρέπει απλά να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Το σίγουρο είναι πως αυτή η διαδικασία δεν “χωράει” άλλους ανθρώπους. Είναι σημαντικό να μάθουμε να αντλούμε δύναμη από τον ίδιο μας τον εαυτό, να μην βασιζόμαστε στα εύσημα που θα μας δώσουν οι υπόλοιποι για να σιγουρευτούμε πως κάναμε κάτι σωστά. Όταν “ακούσουμε” τα συναισθήματά μας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε όντως πως είμαστε καλά.
Θοδωρής Διάκος
