Τα 20 πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς
Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουν οι γονείς στην ανατροφή των παιδιών τους και μπορούν μακροπρόθεσμα να βλάψουν τον ψυχισμό τους;
Ένας οικογενειακός ψυχολόγος αποκαλύπτει στην ιστοσελίδα για γονείς, Fatherly.com, τα είκοσι πιο συχνά λάθη των γονιών.
Δίνουν στα παιδιά υπερβολικά πολλές επιλογές
Νομίζουν πως έτσι τους ανοίγουν ορίζοντες, ενώ στην ουσία τους δυσκολεύουν, αφού δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν τόσες επιλογές και πελαγώνουν.
Τους επιβραβεύουν για το παραμικρό
Κάπως έτσι, όμως, τα παιδιά εθίζονται στην επιβράβευση και μαθαίνουν να αναμένουν αντάλλαγμα για καθετί που κάνουν.
Προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα
Στόχος τους όμως θα πρέπει να είναι το να γίνουν τα παιδιά ευτυχισμένα, να μάθουν να το κυνηγήσουν από μόνα τους.
Τα κακομαθαίνουν με δώρα
Κάπως έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν ότι η ευτυχία κρύβεται στα υλικά αγαθά, και η απόκτηση ολοένα και περισσότερων τα κάνει ολοένα και πιο δύσκολα στο να ικανοποιηθούν από αυτά.
Φορτώνουν υπερβολικά το πρόγραμμά τους
Με αθλήματα, δραστηριότητες, κολυμβητήρια κλπ, γεμίζοντας όλη τους τη μέρα και εξαντλώντας τα, απλώς για να μένουν απασχολημένα (και εξαντλημένα) και όχι για να βρουν την κλίση τους και να εμβαθύνουν σε κάτι συγκεκριμένο.
Πιστεύουν ότι η ευφυΐα είναι το παν
Συχνά οι γονείς προσπαθούν να τονίσουν τόσο τη σημασία της εξυπνάδας στα παιδιά, που τα κάνουν να φέρονται αλαζονικά και να βλέπουν τους άλλους σαν κατώτερους.
Τους μαθαίνουν αυστηρές θρησκευτικές αρχές που δεν ακολουθούν οι ίδιοι
Μόλις τα παιδιά αντιληφθούν την «υποκρισία», η «εξουσία» τους πέφτει στο κενό και οι αρχές καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Κρύβουν θέματα-ταμπού κάτω από το χαλί
Πολλοί γονείς τρέμουν στην ιδέα ότι πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά για το σεξ, τον θάνατο και άλλα «τζιζ» θέματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το αποφεύγουν όταν έρχεται η ώρα να το κάνουν. Κι αυτό γιατί είναι πληροφορίες που χρειάζονται τα παιδιά για να μείνουν ασφαλή από μελλοντικούς κινδύνους.
Είναι εξαιρετικά επικριτικοί με τα λάθη των παιδιών
Υποθέτουν ότι η αυστηρότητα και η κριτική τους οδηγεί σε λιγότερα λάθη και στην επιτυχία. Όμως, κανείς δεν μπορεί να φτάσει το τέλειο, κι έτσι αυτά τα παιδιά, όταν – αναπόφευκτα – κάνουν λάθη, θα τα διαχειριστούν χειρότερα – ίσως τα δουν, δε, σαν το τέλος του κόσμου.
Χρησιμοποιούν απειλές ή τα κάνουν να ντρέπονται
Ποτέ δεν πρέπει να υπονοηθεί ότι υπάρχει πιθανότητα να μην αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους, ως συνέπεια των πράξεών τους. Μια τέτοια τακτική μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι οδηγεί σε πειθαρχία, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργεί θέματα εμπιστοσύνης και ψυχικά τραύματα.
Τα φορτώνουν με ευθύνες που δεν συνάδουν με την ηλικία τους
Ένα παιδί τριών ετών δεν μπορεί να φάει μόνο του. Ένα παιδί σχολικής ηλικίας δεν μπορεί να αναλάβει την ανατροφή του μικρού του αδελφού. Μπορεί τα προβλήματα στην οικογένεια να είναι μεγάλα, αλλά η μετατόπιση ευθυνών και αρμοδιοτήτων σε παιδιά, ίσως καθορίσει τη δική τους δυνατότητα και οπτική στο πώς θα κάνουν αργότερα δική τους οικογένεια.
Αφήνουν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες χωρίς περιορισμό
Τηλεόραση, video games, smartphones, tablets… Οι οθόνες είναι πλέον παντού, αλλά τα παιδιά οφείλουν να μάθουν πως δεν είναι αυτός ο κύριος τρόπος επικοινωνίας, διασκέδασης και αλληλεπίδρασης με τους άλλους.
Δεν αφήνουν τα παιδιά να «βαρεθούν»
Συχνά, οι γονείς θεωρούν πως πρέπει να κρατούν σε εγρήγορση συνεχώς τα παιδιά, δίνοντάς τους έτοιμα ερεθίσματα για παιχνίδι, μάθηση, δράση. Αυτό που χάνεται όμως, με αυτή τη διαδικασία, είναι η δημιουργικότητα: Η ευκαιρία να ψάξει το παιδί, εφόσον δεν έχει έτοιμα ερεθίσματα, να βρει τους δικούς του τρόπους να περάσει καλά ή να γεμίσει το χρόνο του.
Προστατεύουν τα παιδιά από τις συνέπειες των πράξεών τους
Αν ένα παιδί μάθει ότι μπορεί να κάνει οτιδήποτε και να μην έχει επιπτώσεις, επειδή π.χ. ο πατέρας του έχει εξουσία, η μητέρα του έχει χρήματα ή έχει τα (όχι δικά του) μέσα να γλιτώσει από κάθε μπελά, τότε μαθαίνει παράλληλα να μη σέβεται τίποτα και κανέναν.
Προσπαθούν να εξαλείψουν κάθε κίνδυνο
Δεν τα αφήνουν να παίξουν έξω για να μην κρυώσουν. Δεν τα αφήνουν να κάνουν καινούριους φίλους για να μην μπλέξουν σε κακές παρέες. Δεν τους δίνουν το ελεύθερο να βγουν έξω ακόμα και σε πιο μεγάλη ηλικία, γιατί υπάρχουν κίνδυνοι… Ακόμα και στο πιο αποστειρωμένο περιβάλλον, όμως, ποτέ δεν εξαλείφονται οι κίνδυνοι. Ίσα-ίσα, παραμονεύει ένας μεγαλύτερος, αυτός της στέρησης εμπειριών από το παιδί.
Δεν ρωτούν πώς ήταν η μέρα τους
Πριν τον ύπνο, είναι «λυτρωτικό» για το παιδί να νιώσει ότι έχει πει σε κάποιον αυτά που το απασχόλησαν μέσα στη μέρα. Οι περισσότεροι γονείς όμως αρκούνται σε μια καληνύχτα.
Δεν τους διαβάζουν, στην προσχολική ηλικία
Η ανάγνωση μαθαίνει στα παιδιά να προσέχουν και τα προετοιμάζει για να μπορούν να διαχειριστούν ευκολότερα την σχολική καθημερινότητα και να συνηθίσουν στο μοτίβο της παράδοσης μαθήματος από τους δασκάλους.
Πετούν την πιπίλα από νωρίς
Κάποιοι γονείς τη βλέπουν σαν σύμβολο ανασφάλειας και την στερούν πολύ σύντομα από τα βρέφη τους. Η πιπίλα, όμως, είναι κάτι που θα «αποβάλλει» μόνο του το παιδί όταν νιώσει ότι δεν την έχει πια ανάγκη. Όταν την χάνει από νωρίς, έχουμε αργότερα φαινόμενα όπως οι ενήλικες που δεν μπορούν να σταματήσουν να ρουφούν τον αντίχειρά τους.
Δεν τους μαθαίνουν να τρώνε όσο χρειάζονται
Γεμίζουν το πιάτο ξανά και ξανά, αφήνοντας το στομάχι των παιδιών να συνηθίσει σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες σαν το κανονικό και κάπως έτσι «γεννιέται» η παχυσαρκία και οι κακές διατροφικές συνήθειες.
Χρησιμοποιούν σωματική βία
Ποτέ η σωματική βία δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Ή τουλάχιστον πιο αποτελεσματικά από την αγάπη. Δεν κακομαθαίνεις ένα παιδί όταν δεν το χτυπάς. Απλώς επιλέγεις τρόπους να του δείξεις με το καλό όσα πρέπει να καταλάβει.
Πηγή
Δίνουν στα παιδιά υπερβολικά πολλές επιλογές
Νομίζουν πως έτσι τους ανοίγουν ορίζοντες, ενώ στην ουσία τους δυσκολεύουν, αφού δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν τόσες επιλογές και πελαγώνουν.
Τους επιβραβεύουν για το παραμικρό
Κάπως έτσι, όμως, τα παιδιά εθίζονται στην επιβράβευση και μαθαίνουν να αναμένουν αντάλλαγμα για καθετί που κάνουν.
Προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα
Στόχος τους όμως θα πρέπει να είναι το να γίνουν τα παιδιά ευτυχισμένα, να μάθουν να το κυνηγήσουν από μόνα τους.
Τα κακομαθαίνουν με δώρα
Κάπως έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν ότι η ευτυχία κρύβεται στα υλικά αγαθά, και η απόκτηση ολοένα και περισσότερων τα κάνει ολοένα και πιο δύσκολα στο να ικανοποιηθούν από αυτά.
Φορτώνουν υπερβολικά το πρόγραμμά τους
Με αθλήματα, δραστηριότητες, κολυμβητήρια κλπ, γεμίζοντας όλη τους τη μέρα και εξαντλώντας τα, απλώς για να μένουν απασχολημένα (και εξαντλημένα) και όχι για να βρουν την κλίση τους και να εμβαθύνουν σε κάτι συγκεκριμένο.
Πιστεύουν ότι η ευφυΐα είναι το παν
Συχνά οι γονείς προσπαθούν να τονίσουν τόσο τη σημασία της εξυπνάδας στα παιδιά, που τα κάνουν να φέρονται αλαζονικά και να βλέπουν τους άλλους σαν κατώτερους.
Τους μαθαίνουν αυστηρές θρησκευτικές αρχές που δεν ακολουθούν οι ίδιοι
Μόλις τα παιδιά αντιληφθούν την «υποκρισία», η «εξουσία» τους πέφτει στο κενό και οι αρχές καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Κρύβουν θέματα-ταμπού κάτω από το χαλί
Πολλοί γονείς τρέμουν στην ιδέα ότι πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά για το σεξ, τον θάνατο και άλλα «τζιζ» θέματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το αποφεύγουν όταν έρχεται η ώρα να το κάνουν. Κι αυτό γιατί είναι πληροφορίες που χρειάζονται τα παιδιά για να μείνουν ασφαλή από μελλοντικούς κινδύνους.
Είναι εξαιρετικά επικριτικοί με τα λάθη των παιδιών
Υποθέτουν ότι η αυστηρότητα και η κριτική τους οδηγεί σε λιγότερα λάθη και στην επιτυχία. Όμως, κανείς δεν μπορεί να φτάσει το τέλειο, κι έτσι αυτά τα παιδιά, όταν – αναπόφευκτα – κάνουν λάθη, θα τα διαχειριστούν χειρότερα – ίσως τα δουν, δε, σαν το τέλος του κόσμου.
Χρησιμοποιούν απειλές ή τα κάνουν να ντρέπονται
Ποτέ δεν πρέπει να υπονοηθεί ότι υπάρχει πιθανότητα να μην αγαπούν οι γονείς τα παιδιά τους, ως συνέπεια των πράξεών τους. Μια τέτοια τακτική μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι οδηγεί σε πειθαρχία, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργεί θέματα εμπιστοσύνης και ψυχικά τραύματα.
Τα φορτώνουν με ευθύνες που δεν συνάδουν με την ηλικία τους
Ένα παιδί τριών ετών δεν μπορεί να φάει μόνο του. Ένα παιδί σχολικής ηλικίας δεν μπορεί να αναλάβει την ανατροφή του μικρού του αδελφού. Μπορεί τα προβλήματα στην οικογένεια να είναι μεγάλα, αλλά η μετατόπιση ευθυνών και αρμοδιοτήτων σε παιδιά, ίσως καθορίσει τη δική τους δυνατότητα και οπτική στο πώς θα κάνουν αργότερα δική τους οικογένεια.
Αφήνουν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες χωρίς περιορισμό
Τηλεόραση, video games, smartphones, tablets… Οι οθόνες είναι πλέον παντού, αλλά τα παιδιά οφείλουν να μάθουν πως δεν είναι αυτός ο κύριος τρόπος επικοινωνίας, διασκέδασης και αλληλεπίδρασης με τους άλλους.
Δεν αφήνουν τα παιδιά να «βαρεθούν»
Συχνά, οι γονείς θεωρούν πως πρέπει να κρατούν σε εγρήγορση συνεχώς τα παιδιά, δίνοντάς τους έτοιμα ερεθίσματα για παιχνίδι, μάθηση, δράση. Αυτό που χάνεται όμως, με αυτή τη διαδικασία, είναι η δημιουργικότητα: Η ευκαιρία να ψάξει το παιδί, εφόσον δεν έχει έτοιμα ερεθίσματα, να βρει τους δικούς του τρόπους να περάσει καλά ή να γεμίσει το χρόνο του.
Προστατεύουν τα παιδιά από τις συνέπειες των πράξεών τους
Αν ένα παιδί μάθει ότι μπορεί να κάνει οτιδήποτε και να μην έχει επιπτώσεις, επειδή π.χ. ο πατέρας του έχει εξουσία, η μητέρα του έχει χρήματα ή έχει τα (όχι δικά του) μέσα να γλιτώσει από κάθε μπελά, τότε μαθαίνει παράλληλα να μη σέβεται τίποτα και κανέναν.
Προσπαθούν να εξαλείψουν κάθε κίνδυνο
Δεν τα αφήνουν να παίξουν έξω για να μην κρυώσουν. Δεν τα αφήνουν να κάνουν καινούριους φίλους για να μην μπλέξουν σε κακές παρέες. Δεν τους δίνουν το ελεύθερο να βγουν έξω ακόμα και σε πιο μεγάλη ηλικία, γιατί υπάρχουν κίνδυνοι… Ακόμα και στο πιο αποστειρωμένο περιβάλλον, όμως, ποτέ δεν εξαλείφονται οι κίνδυνοι. Ίσα-ίσα, παραμονεύει ένας μεγαλύτερος, αυτός της στέρησης εμπειριών από το παιδί.
Δεν ρωτούν πώς ήταν η μέρα τους
Πριν τον ύπνο, είναι «λυτρωτικό» για το παιδί να νιώσει ότι έχει πει σε κάποιον αυτά που το απασχόλησαν μέσα στη μέρα. Οι περισσότεροι γονείς όμως αρκούνται σε μια καληνύχτα.
Δεν τους διαβάζουν, στην προσχολική ηλικία
Η ανάγνωση μαθαίνει στα παιδιά να προσέχουν και τα προετοιμάζει για να μπορούν να διαχειριστούν ευκολότερα την σχολική καθημερινότητα και να συνηθίσουν στο μοτίβο της παράδοσης μαθήματος από τους δασκάλους.
Πετούν την πιπίλα από νωρίς
Κάποιοι γονείς τη βλέπουν σαν σύμβολο ανασφάλειας και την στερούν πολύ σύντομα από τα βρέφη τους. Η πιπίλα, όμως, είναι κάτι που θα «αποβάλλει» μόνο του το παιδί όταν νιώσει ότι δεν την έχει πια ανάγκη. Όταν την χάνει από νωρίς, έχουμε αργότερα φαινόμενα όπως οι ενήλικες που δεν μπορούν να σταματήσουν να ρουφούν τον αντίχειρά τους.
Δεν τους μαθαίνουν να τρώνε όσο χρειάζονται
Γεμίζουν το πιάτο ξανά και ξανά, αφήνοντας το στομάχι των παιδιών να συνηθίσει σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες σαν το κανονικό και κάπως έτσι «γεννιέται» η παχυσαρκία και οι κακές διατροφικές συνήθειες.
Χρησιμοποιούν σωματική βία
Ποτέ η σωματική βία δεν λειτουργεί αποτελεσματικά. Ή τουλάχιστον πιο αποτελεσματικά από την αγάπη. Δεν κακομαθαίνεις ένα παιδί όταν δεν το χτυπάς. Απλώς επιλέγεις τρόπους να του δείξεις με το καλό όσα πρέπει να καταλάβει.
Πηγή
