Τα πράγματα που θέλαμε όταν ήμασταν μικροί
Η παιδική μας ηλικία ήταν μια περίοδος παραμυθένια γεμάτη όνειρα, εικόνες και «θέλω». Μια νοσταλγική ανασκόπηση σε όλα αυτά που ποθήσαμε τότε.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Αν ένα πράγμα ορίζει την παιδική ηλικία, αυτό είναι το όνειρο. Μικροί ονειρευόμασταν τα πάντα, θέλαμε τα πάντα, νοιώθαμε ότι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε τα πάντα – φυσικά προς όφελός μας… πάντα.
Εγωιστικά, ρομαντικά, επαγγελματικά και μη, θυμόμαστε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά «θέλω» της παιδικής μας ηλικίας. Από αυτά που τότε θελήσαμε, όμως – δυστυχώς ή ευτυχώς- ελάχιστα έγιναν πραγματικότητα.
* Να γίνουμε πλούσιοι. Εκατομμυριούχοι για την ακρίβεια για να έχουμε «όλα τα λεφτά του κόσμου» για να φάμε όλες τις σοκολάτες του κόσμου.
* Να γίνουμε διάσημοι. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες. Οτιδήποτε θα μας εξασφάλιζε αναγνωρισιμότητα.
* Να γίνουμε αστροναύτες. Και – φυσικά – να ταξιδέψουμε μια μέρα στο Φεγγάρι.
* Να μην χωρίσουν οι γονείς μας. Να μείνουν για πάντα μαζί και αγαπημένοι και να είμαστε μια ενωμένη οικογένεια.
* Να γίνουμε πιο όμορφοι. Όσο όμορφοι και αν ήμασταν ήδη.
* Να αποκτήσουμε ένα αγόρι ή ένα κορίτσι το οποίο θα αγαπάμε. Για πάντα.
* Να πάρουμε ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Και να γίνουμε οι νέοι Μπούλιτ ή Σουμάχερ (ανάλογα με την εποχή που μεγαλώσαμε).
* Να γίνουμε νίντζα. Με μαύρη στολή, αστεράκια καβατζωμένα σε ειδικές θήκες στα μπατζάκια και κινήσεις επηρεασμένες από τον Μπρους Λι.
* Να γίνουμε Ολυμπιονίκες. Για την ακρίβεια, να γίνουμε όλοι Πύρροι Δήμες.
* Να μείνουμε στο εξωτερικό. Από επιλογή και όχι ως οικονομικοί μετανάστες. Κατά κύριο λόγο σε χώρες… μαγικές και εξωτικές. Και παραμυθένιες.
* Να τρώμε μόνο γλυκά. Και να παίζουμε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού κάθε φορά που η γιαγιά τα έχωνε σε διαφορετική κρυψώνα.
* Να παίζουμε συνέχεια video games. Atari, Playstation, Sega Mega Drive. Όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον μαγικό τους κόσμο, δύσκολα ξεκόλλησαν.
* Να βλέπουμε ταινίες "στο βίντεο". Τα παιδικά της Disney, ο Benji, και ένα σωρό ακόμα παιδικοί ήρωες έδείχναν τόσο – μα τόσο – καλύτεροι σε VHS.
* Να μην πηγαίνουμε σχολείο. Γιατί ήταν βαρετό.
* Να ήταν κάθε μέρα Κυριακή. Γιατί θεωρούσαμε ότι ήταν η καλύτερη ημέρα της εβδομάδας.
* Το καλοκαίρι να διαρκέσει για πάντα. Για να τσαλαβουτάμε συνέχεια στην θάλασσα, να παίζουμε ρακέτες στην παραλία, να τρώμε καρπούζι και παγωτά. Τα οποία σημειωτέον νομίζαμε ότι… βγαίνουν μόνο το καλοκαίρι.
* Να πάρουμε το Νόμπελ. Οι πιο "ιντελεξουέλ" εξ ημών.
* Να γίνουμε υπερήρωες. Σούπερ δυνάμεις, πτήσεις, αράχνες, μπέρτες και τα συναφή.
* Να πάρουμε ένα Όσκαρ. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες μερικών είχαν ήδη ξεκινήσει από νωρίς να φαίνονται.
* Να πάμε στη Disneyland. Για να γνωρίσουμε επιτέλους τον Μίκυ, την Μίνι και τα άλλα παιδιά.
* Να γίνουμε δικηγόροι. Για να προστατεύουμε τους αδύναμους και να έχουμε όλη την άνεση να βροντοφωνάξουμε «Ένσταση, κύριε Πρόεδρε!».
* Να μεγαλώσουμε πιο γρήγορα. Για να μπορούμε να κάνουμε αυτά που έκαναν τότε οι μεγάλοι. Βέβαια όταν μεγαλώσαμε εν τέλει, καταλήξαμε να θέλουμε να μείνουμε για πάντα παιδιά.
Αν ένα πράγμα ορίζει την παιδική ηλικία, αυτό είναι το όνειρο. Μικροί ονειρευόμασταν τα πάντα, θέλαμε τα πάντα, νοιώθαμε ότι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε τα πάντα – φυσικά προς όφελός μας… πάντα.
Εγωιστικά, ρομαντικά, επαγγελματικά και μη, θυμόμαστε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά «θέλω» της παιδικής μας ηλικίας. Από αυτά που τότε θελήσαμε, όμως – δυστυχώς ή ευτυχώς- ελάχιστα έγιναν πραγματικότητα.
* Να γίνουμε πλούσιοι. Εκατομμυριούχοι για την ακρίβεια για να έχουμε «όλα τα λεφτά του κόσμου» για να φάμε όλες τις σοκολάτες του κόσμου.
* Να γίνουμε διάσημοι. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες. Οτιδήποτε θα μας εξασφάλιζε αναγνωρισιμότητα.
* Να γίνουμε αστροναύτες. Και – φυσικά – να ταξιδέψουμε μια μέρα στο Φεγγάρι.
* Να μην χωρίσουν οι γονείς μας. Να μείνουν για πάντα μαζί και αγαπημένοι και να είμαστε μια ενωμένη οικογένεια.
* Να γίνουμε πιο όμορφοι. Όσο όμορφοι και αν ήμασταν ήδη.
* Να αποκτήσουμε ένα αγόρι ή ένα κορίτσι το οποίο θα αγαπάμε. Για πάντα.
* Να πάρουμε ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Και να γίνουμε οι νέοι Μπούλιτ ή Σουμάχερ (ανάλογα με την εποχή που μεγαλώσαμε).
* Να γίνουμε νίντζα. Με μαύρη στολή, αστεράκια καβατζωμένα σε ειδικές θήκες στα μπατζάκια και κινήσεις επηρεασμένες από τον Μπρους Λι.
* Να γίνουμε Ολυμπιονίκες. Για την ακρίβεια, να γίνουμε όλοι Πύρροι Δήμες.
* Να μείνουμε στο εξωτερικό. Από επιλογή και όχι ως οικονομικοί μετανάστες. Κατά κύριο λόγο σε χώρες… μαγικές και εξωτικές. Και παραμυθένιες.
* Να τρώμε μόνο γλυκά. Και να παίζουμε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού κάθε φορά που η γιαγιά τα έχωνε σε διαφορετική κρυψώνα.
* Να παίζουμε συνέχεια video games. Atari, Playstation, Sega Mega Drive. Όσοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον μαγικό τους κόσμο, δύσκολα ξεκόλλησαν.
* Να βλέπουμε ταινίες "στο βίντεο". Τα παιδικά της Disney, ο Benji, και ένα σωρό ακόμα παιδικοί ήρωες έδείχναν τόσο – μα τόσο – καλύτεροι σε VHS.
* Να μην πηγαίνουμε σχολείο. Γιατί ήταν βαρετό.
* Να ήταν κάθε μέρα Κυριακή. Γιατί θεωρούσαμε ότι ήταν η καλύτερη ημέρα της εβδομάδας.
* Το καλοκαίρι να διαρκέσει για πάντα. Για να τσαλαβουτάμε συνέχεια στην θάλασσα, να παίζουμε ρακέτες στην παραλία, να τρώμε καρπούζι και παγωτά. Τα οποία σημειωτέον νομίζαμε ότι… βγαίνουν μόνο το καλοκαίρι.
* Να πάρουμε το Νόμπελ. Οι πιο "ιντελεξουέλ" εξ ημών.
* Να γίνουμε υπερήρωες. Σούπερ δυνάμεις, πτήσεις, αράχνες, μπέρτες και τα συναφή.
* Να πάρουμε ένα Όσκαρ. Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες μερικών είχαν ήδη ξεκινήσει από νωρίς να φαίνονται.
* Να πάμε στη Disneyland. Για να γνωρίσουμε επιτέλους τον Μίκυ, την Μίνι και τα άλλα παιδιά.
* Να γίνουμε δικηγόροι. Για να προστατεύουμε τους αδύναμους και να έχουμε όλη την άνεση να βροντοφωνάξουμε «Ένσταση, κύριε Πρόεδρε!».
* Να μεγαλώσουμε πιο γρήγορα. Για να μπορούμε να κάνουμε αυτά που έκαναν τότε οι μεγάλοι. Βέβαια όταν μεγαλώσαμε εν τέλει, καταλήξαμε να θέλουμε να μείνουμε για πάντα παιδιά.
