Αναμνήσεις από τα παιδικά πάρτι των ‘90s
Οι κασέτες, τα δρακουλίνια, η Μακαρένα και τα δώρα από τη Ρεζέρβα: Αν μεγαλώσατε κι εσείς στα ‘90s, θυμηθείτε μαζί μας πώς ήταν ένα τυπικό πάρτι εκείνης της δεκαετίας.
του Γιώργου Κόκουβα
Κάθε γενιά έχει τη δική της «συλλογική μνήμη». Τις δικές της κοινές αναμνήσεις από τα «καλύτερά της χρόνια» - αυτά που δεν τ’ αλλάζει με τίποτα. Και η γενιά που είχε την ευτυχία να τα διανύσει την δεκαετία του ’90, έχει πολλά ιδιαίτερα πράγματα να θυμηθεί από το πώς διασκέδαζε εκείνη την εποχή - την τελευταία εποχή που τα παιδικά και εφηβικά πάρτι δεν περιλάμβαναν κινητά και playlists στον υπολογιστή.
Έχει να θυμηθεί ρυθμικούς χορούς υπό την αιγίδα των Los del Rio, δρακουλίνια βουτηγμένα σε πορτοκαλάδα, κασέτες με λαμπάντα και Θάνο Καλλίρη, κιτς δώρα και πρώτα φιλιά με το soundtrack του Τιτανικού για υπόκρουση. Αν μεγαλώσατε κι εσείς στα ‘90s, σίγουρα θα αναγνωρίσετε τα παρακάτω απαραίτητα συστατικά των πάρτι εκείνης της δεκαετίας που... δεν την αλλάζουμε με τίποτα.
*Οι προσκλήσεις
Κάθε πάρτι της προκοπής έπρεπε να έχει προετοιμάσει το έδαφος με προσκλήσεις σε χρωματιστά/αρωματικά φακελάκια, που ο εορτάζων μοίραζε στην τάξη μόνο στους εκλεκτούς συμμαθητές που είχαν την τιμή να προσκληθούν. Φυσικά, περισσότερο από τα καλλιγραφικά γράμματα, τα χρωματιστά στυλό, τις σφραγιδούλες ή τις πρώτες απόπειρες στο Microsoft Word (μετά το 1997) πάνω στις προσκλήσεις, θέμα συζήτησης γινόταν κυρίως το ποιοι από την τάξη έμειναν «εκτός», για να σχεδιαστεί εκ νέου ο «χάρτης» συμπαθειών και αντιπαθειών στην αίθουσα.
*Τα δώρα
Πόσα λούτρινα αρκουδάκια χρειάζεται ένα παιδί; Προφανώς πολλά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, γι’ αυτό και στο πάρτι του λάμβανε καμιά δεκαριά από δαύτα, σε μια κίνηση των συμμαθητών να του δείξουν, όχι την τρυφερότητά τους, αλλά πως αυτή ήταν η μόνη ιδέα για να βγουν από την δύσκολη θέση της επιλογής πρωτότυπου δώρου. Σίγουρα πάντως ήταν πιο καλοδεχούμενα από τα βιβλία που έφερνε μια μειοψηφία φίλων, έχοντας καταφανώς αφήσει το έργο της επιλογής δώρου στη μαμά τους. Φυσικά, προς τα τέλη της δεκαετίας ιδρύθηκε μια φανταστική –στα παιδικά μας μάτια- αλυσίδα καταστημάτων δώρων, η «Ρεζέρβα», που έβγαλε μια για πάντα τους εφήβους πλέον των ‘90s από την δύσκολη θέση: Οι ασπρόμαυρες σακούλες έφταναν σωρηδόν στα πάρτι, περιέχοντας «αστεία» διακοσμητικά, ψεύτικα Όσκαρ και δωράκια με πονηρά υπονοούμενα για τους πιο «κουλ».
*Το Μακαρένα
Πάρτι χωρίς έναν τουλάχιστον ομαδικό χορό Μακαρένα δεν ήταν πάρτι. Για την ακρίβεια, πάντως, ποτέ δεν μπορούσες να χορέψεις μόνο ένα «Μακαρένα». Η κασέτα έπαιρνε φωτιά από το rewind (στις περιπτώσεις που ο εορτάζων «cassette jokey» δεν είχε προνοήσει ώστε να γράψει μια ολόκληρη πλευρά κασέτας με απανωτά Μακαρένα) και ο απόλυτος dance ύμνος των ‘90s χορεύονταν μέχρι να ιδρώσει και ο τελευταίος καλεσμένος.
*Οι κασέτες
Και μιας και αναφέραμε το απόλυτο μουσικό gadget εκείνης της δεκαετίας, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στις «κασετοθήκες» της εποχής: Τα παιδικά πάρτι έπρεπε να διαθέτουν τις τελευταίες κασέτες του Θάνου Καλλίρη, του Δημήτρη Κόκοτα, της Μαντώς, της Καίτης Γαρμπή, της Ευρυδίκης, της Άννας Βίσσης (sic), των Spice Girls, των Take That και όλων των υπόλοιπων pop bands της εποχής. Και πολλές «mix» επιλογές, από τις περίφημες εγγραφές με τα «Ελληνικά διάφορα» και τα «Ξένα διάφορα».
*Το πρώτο μπλουζ
Αφού στέγνωνε ο ιδρώτας από το Μακαρένα και είχε αρχίσει ο μεταβολισμός της τούρτας, ερχόταν η πιο ρομαντική στιγμή του πάρτι: Στα ηχεία ακουγόταν κάποιο μελιστάλαχτο κομμάτι – κλασική επιλογή οι Scorpions, ακόμη κλασικότερη το “My heart will go on” και τα αγόρια της ομήγυρης έπρεπε να εκδηλωθούν και να επιλέξουν «ντάμα» για τον χορό. Και εδώ ξαναγραφόταν εκ νέου ο χάρτης της σχολικής τάξης: Αφενός τα αγόρια έπρεπε να δείξουν ποια «αγαπούσαν» (ή ποια «γούσταραν» στην εφηβική εκδοχή του πάρτι) και αφετέρου οι πιθανές χυλόπιτες των κοριτσιών έπρεπε να «διαβαστούν» ώστε να αποκαλυφθεί ποιον στην πραγματικότητα ήθελε η καθεμία. Τουλάχιστον μέχρι να της πατήσει άγαρμπα το πόδι πάνω στην κορυφαία κορώνα της Celine Dion και να ξενερώσει εντελώς, όπως θα έγραφε κλαίγοντας στο ημερολόγιό της.
*Το dress code των ‘90s parties
Λίγο-πολύ το ενδυματολογικό σκηνικό σε οποιοδήποτε πάρτι εκείνης της δεκαετίας έμοιαζε με αποκριάτικο. Και όχι επειδή μας άρεσαν τα theme parties καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, αλλά επειδή ούτως ή άλλως τα ρούχα εκείνης της περιόδου ήταν από μόνα τους σκέτο καρναβάλι: Φουσκωτά μπουφάν για μικρούς αστροναύτες, στέκες και κορδέλες που έβγαζαν μάτι, συνδυασμοί γυαλιστερής φόρμας με άσπρες κάλτσες και πουκάμισα για μικρομέγαλους «κυριούληδες», αθλητικά παπούτσια με φωτάκια και καλσόν με πεταλουδίτσες και καρδούλες ήταν εκ των ων ουκ άνευ στα μαθητικά “events”. Κερασάκι ήταν η «Μυρτώ», το λεμονάτο άρωμα της οποίας ανάβλυζε άφθονο από όλη την παρέα – κολόνια που αντικαταστάθηκε αργότερα από τα πιο προχωρημένα BU για κορίτσια και STR8 για αγόρια. Φυσικά, στο φόντο, υπήρχε πάντα μια μάνα που κατέφθανε με την τούρτα, πάνω από την οποία ξεχώριζαν δύο τεράστιες βάτες.
*Το φαγητό του πάρτι
Για την ακρίβεια δεν ήταν φαγητό. Ήταν ένας σωρός από σακουλάκια της Tasty Foods και των Cheetos που σερβίρονταν σε χρωματιστά χάρτινα πιατάκια: Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια, φουντούνια και έξτρα τυρογαριδάκια καταναλώνονταν με το κιλό, ενώ ο γκουρμέ μπουφές συμπληρωνόταν από τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια της μαμάς. Και ενώ στα εφηβικά πάρτι, το «έγκλημα» οργανωνόταν καλά ώστε να απουσιάζουν οι γονείς και να βγει στη φόρα το αλκοόλ (και να μην τη βγάλουν όλοι με Gordon Space), στα πιο αθώα μας χρόνια η απόλυτη απόλαυση ήταν άλλη: Η ανάμιξη της κοακόλας με πορτοκαλάδα, που ισοδυναμούσε με την πιο cool πρωτοτυπία στην ιστορία του mixology και ξεχώριζε τους προχώ από τους ξενέρωτους.
*Ώρα για παιχνίδι
Πολλά ήταν τα παιχνίδια που μπορούσαν να κρατήσουν απασχολημένους και χαρούμενους τους καλεσμένους ενός παιδικού πάρτι – βλέπε «Σκοτεινό Δωμάτιο», «Πυθία», «Σι-μα-ρι-ο». Αλλά το «ντουέτο» που εγγυόταν πως θα φύγουν ευχαριστημένοι και με την αίσθηση πως «πήγε καλά το πάρτι» ήταν μερικά περιποιημένα και πιπεράτα sessions Μπουκάλας και Θάρρους ή αλήθειας. Ντροπές, αναψοκοκκινίσματα, πεταχτά φιλιά, πειράγματα για τα πεταχτά φιλιά, ερωτήσεις που άλλαζαν για άλλη μια φορά – τελευταία, το ορκιζόμαστε – τον χάρτη των συμπαθειών στην τάξη, τρελές απαιτήσεις από τους τολμηρούς που διάλεγαν «θάρρος» και πολλά σκιρτήματα ήταν αυτά που καθόριζαν αν τελικά το πάρτι του Κωστάκη θα γινόταν αντικείμενο συζήτησης την Δευτέρα στα πηγαδάκια του Γ2 και αν οι προσκλήσεις, τα πιτσίνια, οι κασέτες και η τούρτα με τον κόκκινο Power Ranger στην επικάλυψη άξιζαν τον κόπο της μαμάς του Κωστάκη, που πιθανότατα ακόμη συγυρίζει το χάος.
Κάθε γενιά έχει τη δική της «συλλογική μνήμη». Τις δικές της κοινές αναμνήσεις από τα «καλύτερά της χρόνια» - αυτά που δεν τ’ αλλάζει με τίποτα. Και η γενιά που είχε την ευτυχία να τα διανύσει την δεκαετία του ’90, έχει πολλά ιδιαίτερα πράγματα να θυμηθεί από το πώς διασκέδαζε εκείνη την εποχή - την τελευταία εποχή που τα παιδικά και εφηβικά πάρτι δεν περιλάμβαναν κινητά και playlists στον υπολογιστή.
Έχει να θυμηθεί ρυθμικούς χορούς υπό την αιγίδα των Los del Rio, δρακουλίνια βουτηγμένα σε πορτοκαλάδα, κασέτες με λαμπάντα και Θάνο Καλλίρη, κιτς δώρα και πρώτα φιλιά με το soundtrack του Τιτανικού για υπόκρουση. Αν μεγαλώσατε κι εσείς στα ‘90s, σίγουρα θα αναγνωρίσετε τα παρακάτω απαραίτητα συστατικά των πάρτι εκείνης της δεκαετίας που... δεν την αλλάζουμε με τίποτα.
*Οι προσκλήσεις
Κάθε πάρτι της προκοπής έπρεπε να έχει προετοιμάσει το έδαφος με προσκλήσεις σε χρωματιστά/αρωματικά φακελάκια, που ο εορτάζων μοίραζε στην τάξη μόνο στους εκλεκτούς συμμαθητές που είχαν την τιμή να προσκληθούν. Φυσικά, περισσότερο από τα καλλιγραφικά γράμματα, τα χρωματιστά στυλό, τις σφραγιδούλες ή τις πρώτες απόπειρες στο Microsoft Word (μετά το 1997) πάνω στις προσκλήσεις, θέμα συζήτησης γινόταν κυρίως το ποιοι από την τάξη έμειναν «εκτός», για να σχεδιαστεί εκ νέου ο «χάρτης» συμπαθειών και αντιπαθειών στην αίθουσα.
*Τα δώρα Πόσα λούτρινα αρκουδάκια χρειάζεται ένα παιδί; Προφανώς πολλά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, γι’ αυτό και στο πάρτι του λάμβανε καμιά δεκαριά από δαύτα, σε μια κίνηση των συμμαθητών να του δείξουν, όχι την τρυφερότητά τους, αλλά πως αυτή ήταν η μόνη ιδέα για να βγουν από την δύσκολη θέση της επιλογής πρωτότυπου δώρου. Σίγουρα πάντως ήταν πιο καλοδεχούμενα από τα βιβλία που έφερνε μια μειοψηφία φίλων, έχοντας καταφανώς αφήσει το έργο της επιλογής δώρου στη μαμά τους. Φυσικά, προς τα τέλη της δεκαετίας ιδρύθηκε μια φανταστική –στα παιδικά μας μάτια- αλυσίδα καταστημάτων δώρων, η «Ρεζέρβα», που έβγαλε μια για πάντα τους εφήβους πλέον των ‘90s από την δύσκολη θέση: Οι ασπρόμαυρες σακούλες έφταναν σωρηδόν στα πάρτι, περιέχοντας «αστεία» διακοσμητικά, ψεύτικα Όσκαρ και δωράκια με πονηρά υπονοούμενα για τους πιο «κουλ».
*Το Μακαρένα
Πάρτι χωρίς έναν τουλάχιστον ομαδικό χορό Μακαρένα δεν ήταν πάρτι. Για την ακρίβεια, πάντως, ποτέ δεν μπορούσες να χορέψεις μόνο ένα «Μακαρένα». Η κασέτα έπαιρνε φωτιά από το rewind (στις περιπτώσεις που ο εορτάζων «cassette jokey» δεν είχε προνοήσει ώστε να γράψει μια ολόκληρη πλευρά κασέτας με απανωτά Μακαρένα) και ο απόλυτος dance ύμνος των ‘90s χορεύονταν μέχρι να ιδρώσει και ο τελευταίος καλεσμένος.
*Οι κασέτες Και μιας και αναφέραμε το απόλυτο μουσικό gadget εκείνης της δεκαετίας, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στις «κασετοθήκες» της εποχής: Τα παιδικά πάρτι έπρεπε να διαθέτουν τις τελευταίες κασέτες του Θάνου Καλλίρη, του Δημήτρη Κόκοτα, της Μαντώς, της Καίτης Γαρμπή, της Ευρυδίκης, της Άννας Βίσσης (sic), των Spice Girls, των Take That και όλων των υπόλοιπων pop bands της εποχής. Και πολλές «mix» επιλογές, από τις περίφημες εγγραφές με τα «Ελληνικά διάφορα» και τα «Ξένα διάφορα».
*Το πρώτο μπλουζ
Αφού στέγνωνε ο ιδρώτας από το Μακαρένα και είχε αρχίσει ο μεταβολισμός της τούρτας, ερχόταν η πιο ρομαντική στιγμή του πάρτι: Στα ηχεία ακουγόταν κάποιο μελιστάλαχτο κομμάτι – κλασική επιλογή οι Scorpions, ακόμη κλασικότερη το “My heart will go on” και τα αγόρια της ομήγυρης έπρεπε να εκδηλωθούν και να επιλέξουν «ντάμα» για τον χορό. Και εδώ ξαναγραφόταν εκ νέου ο χάρτης της σχολικής τάξης: Αφενός τα αγόρια έπρεπε να δείξουν ποια «αγαπούσαν» (ή ποια «γούσταραν» στην εφηβική εκδοχή του πάρτι) και αφετέρου οι πιθανές χυλόπιτες των κοριτσιών έπρεπε να «διαβαστούν» ώστε να αποκαλυφθεί ποιον στην πραγματικότητα ήθελε η καθεμία. Τουλάχιστον μέχρι να της πατήσει άγαρμπα το πόδι πάνω στην κορυφαία κορώνα της Celine Dion και να ξενερώσει εντελώς, όπως θα έγραφε κλαίγοντας στο ημερολόγιό της.
*Το dress code των ‘90s parties Λίγο-πολύ το ενδυματολογικό σκηνικό σε οποιοδήποτε πάρτι εκείνης της δεκαετίας έμοιαζε με αποκριάτικο. Και όχι επειδή μας άρεσαν τα theme parties καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, αλλά επειδή ούτως ή άλλως τα ρούχα εκείνης της περιόδου ήταν από μόνα τους σκέτο καρναβάλι: Φουσκωτά μπουφάν για μικρούς αστροναύτες, στέκες και κορδέλες που έβγαζαν μάτι, συνδυασμοί γυαλιστερής φόρμας με άσπρες κάλτσες και πουκάμισα για μικρομέγαλους «κυριούληδες», αθλητικά παπούτσια με φωτάκια και καλσόν με πεταλουδίτσες και καρδούλες ήταν εκ των ων ουκ άνευ στα μαθητικά “events”. Κερασάκι ήταν η «Μυρτώ», το λεμονάτο άρωμα της οποίας ανάβλυζε άφθονο από όλη την παρέα – κολόνια που αντικαταστάθηκε αργότερα από τα πιο προχωρημένα BU για κορίτσια και STR8 για αγόρια. Φυσικά, στο φόντο, υπήρχε πάντα μια μάνα που κατέφθανε με την τούρτα, πάνω από την οποία ξεχώριζαν δύο τεράστιες βάτες.
*Το φαγητό του πάρτι Για την ακρίβεια δεν ήταν φαγητό. Ήταν ένας σωρός από σακουλάκια της Tasty Foods και των Cheetos που σερβίρονταν σε χρωματιστά χάρτινα πιατάκια: Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια, φουντούνια και έξτρα τυρογαριδάκια καταναλώνονταν με το κιλό, ενώ ο γκουρμέ μπουφές συμπληρωνόταν από τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια της μαμάς. Και ενώ στα εφηβικά πάρτι, το «έγκλημα» οργανωνόταν καλά ώστε να απουσιάζουν οι γονείς και να βγει στη φόρα το αλκοόλ (και να μην τη βγάλουν όλοι με Gordon Space), στα πιο αθώα μας χρόνια η απόλυτη απόλαυση ήταν άλλη: Η ανάμιξη της κοακόλας με πορτοκαλάδα, που ισοδυναμούσε με την πιο cool πρωτοτυπία στην ιστορία του mixology και ξεχώριζε τους προχώ από τους ξενέρωτους.
*Ώρα για παιχνίδι
Πολλά ήταν τα παιχνίδια που μπορούσαν να κρατήσουν απασχολημένους και χαρούμενους τους καλεσμένους ενός παιδικού πάρτι – βλέπε «Σκοτεινό Δωμάτιο», «Πυθία», «Σι-μα-ρι-ο». Αλλά το «ντουέτο» που εγγυόταν πως θα φύγουν ευχαριστημένοι και με την αίσθηση πως «πήγε καλά το πάρτι» ήταν μερικά περιποιημένα και πιπεράτα sessions Μπουκάλας και Θάρρους ή αλήθειας. Ντροπές, αναψοκοκκινίσματα, πεταχτά φιλιά, πειράγματα για τα πεταχτά φιλιά, ερωτήσεις που άλλαζαν για άλλη μια φορά – τελευταία, το ορκιζόμαστε – τον χάρτη των συμπαθειών στην τάξη, τρελές απαιτήσεις από τους τολμηρούς που διάλεγαν «θάρρος» και πολλά σκιρτήματα ήταν αυτά που καθόριζαν αν τελικά το πάρτι του Κωστάκη θα γινόταν αντικείμενο συζήτησης την Δευτέρα στα πηγαδάκια του Γ2 και αν οι προσκλήσεις, τα πιτσίνια, οι κασέτες και η τούρτα με τον κόκκινο Power Ranger στην επικάλυψη άξιζαν τον κόπο της μαμάς του Κωστάκη, που πιθανότατα ακόμη συγυρίζει το χάος.
