Οδηγός επιβίωσης στο νοσοκομείο

της Έλενας Μπούλια

Μέλη της ομάδας του In2life είχαν την ατυχία, τον τελευταίο καιρό, να έρθουν σε πολύ άμεση επαφή με ένα ιδιωτικό και ένα δημόσιο νοσοκομείο. Δείτε τι χρειάζεται να ξέρουν οι συνοδοί των ασθενών ώστε να την βγάλουν και οι ίδιοι "καθαρή" και να βοηθήσουν τον άνθρωπό τους στον ανήφορό του:

Το πρόβλημα
Και στις δύο περιπτώσεις το πρόβλημα ήταν σοβαρό και έχριζε χειρουργικής αντιμετώπισης. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάστηκαν περισσότερες από μία χειρουργικές επεμβάσεις, καθώς η πρώτη επέμβαση απέτυχε, και η παραμονή ήταν μακροχρόνια. Στο δε ιδιωτικό νοσοκομείο πολύ πιο μακροχρόνια απ’ό,τι στο δημόσιο.

Δίδαγμα Νο 1: Χειρουργικές επιπλοκές μπορεί να συμβούν είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Στο δε ιδιωτικό νοσοκομείο, μετά τις σοβαρές επιπλοκές μάς έγινε η πρόταση να μεταφέρουμε τον ασθενή σε δημόσιο νοσοκομείο για αρτιότερη ιατρική περίθαλψη.

Το εισιτήριο
Για να βγάλεις εισιτήριο για νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο χρειάζεσαι απλά το βιβλιάριο ασθενείας, προκειμένου τα έξοδα νοσηλείας να καλυφθούν από τον ασφαλιστικό φορέα, το οποίο προσκομίζεις στο Γραφείο Κινήσεως του Νοσοκομείου. Σε κάποιες περιπτώσεις προβλέπεται και η οικονομική συμμετοχή του ασφαλιζόμενου. Για την τελική έκδοση εισιτηρίου νοσηλείας απαιτείται Γνωμάτευση Εισαγωγής, υπογεγραμμένη από τον θεράποντα ιατρό του Νοσοκομείου.

Για να βγάλεις εισιτήριο για νοσηλεία σε ιδιωτικό νοσοκομείο η διαδικασία είναι λίγο πιο περίπλοκη. Χρειάζεται να έχεις μαζί την αστυνομική ταυτότητα, βιβλιάριο υγείας, εισιτήριο από τον ασφαλιστικό φορέα, εντολές και οδηγίες του θεράποντα ιατρού και, εφόσον υπάρχει ιδιωτική ασφάλεια, την προέγκριση της χρηματικής κάλυψης της επέμβασης, στην οποία ορίζεται και σε ποια θέση μπορεί να νοσηλευτεί ο ασθενής. Στην δική μας περίπτωση, κατά την εισαγωγή, ερωτηθήκαμε αν μας σύστησε κάποιος γιατρός τον γιατρό που θα χειρουργούσε τον ασθενή και τα στοιχεία του πρώτου καταχωρήθηκαν σε σχετική φόρμα.

Δίδαγμα Νο 2: Χωρίς ασφάλεια (σίγουρα δημόσια και ιδανικά ιδιωτική) δεν πας πουθενά.

Το δωμάτιο
Στην περίπτωση του δημόσιου νοσοκομείου το δωμάτιο ήταν εξάκλινο και γεμάτο. Σε κάθε κλίνη αντιστοιχεί μία καρέκλα, για έναν συνοδό, ενώ υπάρχει και η δυνατότητα ενοικίασης πολυθρόνας-κρεβατιού για τις βραδινές ώρες. Επίσης, κάποιος μπορεί να νοικιάσει και τηλεόραση, αν και κάτι τέτοιο μπορεί να ενοχλεί κάποιον διπλανό ασθενή. Τουαλέτα δεν υπάρχει στο δωμάτιο (τουλάχιστον όχι σε αυτό όπου βρεθήκαμε εμείς), αλλά στον όροφο, η οποία είναι κοινή για ασθενείς, προσωπικό και επισκέπτες. Η δε τουαλέτα είναι πραγματική πηγή μικροβίων (νοσηλεύτρια μας προειδοποίησε ρητά «μην ακουμπήσεις πουθενά!»). Αυτό αποτέλεσε σημαντικό πρόβλημα για τον ασθενή μας, ο οποίος αναγκαζόταν να επισκέπτεται την τουαλέτα μόνο κατά το ξημέρωμα, οπότε ήταν στοιχειωδώς πιο καθαρή.

Στην περίπτωση του ιδιωτικού νοσοκομείου το δωμάτιο ήταν δίκλινο, καθαρό και περιποιημένο, με πεντακάθαρο μπάνιο που είχε και κάποια βασικά είδη υγιεινής. Υπήρξε, μάλιστα, η δυνατότητα -καθώς πολλά από τα δωμάτια του νοσοκομείου ήταν άδεια- να μην μπει άλλος ασθενής στο δεύτερο κρεβάτι, οπότε ο συνοδός του ασθενούς μπορούσε να κοιμάται κάθε βράδυ εκεί.

Και στις δύο περιπτώσεις, βέβαια, χρειάστηκε να έχει μαζί του ο ασθενής τα είδη προσωπικής του υγιεινής και περιποίησης, καθώς και πιζάμες, νυχτικά, παντόφλες, εσώρουχα.

Ως προς το φαγητό, στην περίπτωση του δημόσιου νοσοκομείου το γεύμα του ασθενούς αποτελούνταν από ένα κυρίως πιάτο, σαλάτα και ένα φρούτο ή ζελέ. Στην περίπτωση του ιδιωτικού το γεύμα αποτελούνται από ένα κυρίως πιάτο, το οποίο είχε σχεδόν καθημερινά κρέας ή κοτόπουλο, ένα δευτερεύον πιάτο (π.χ. σούπα ή πίτα), σαλάτα, φρούτο και γλυκό. Φυσικά, ανάλογα με την πάθηση του κάθε ασθενούς το γεύμα προσαρμόζεται σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού.

Μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στο ένα και το άλλο νοσοκομείο ήταν η κοινωνικοποίηση με άλλους ασθενείς και τις οικογένειες αυτών. Στην περίπτωση του δημόσιου νοσοκομείου η ενοχλητική φασαρία του δωματίου, εξαιτίας των τόσων πολλών ατόμων, εξισορροπήθηκε με την οικειότητα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στα άτομα και το έντονο αίσθημα αλληλοϋποστήριξης, το οποίο κράτησε καιρό μετά την αναχώρηση από το νοσοκομείο.

Στο ιδιωτικό νοσοκομείο, παρά τη μακροχρόνια παραμονή, δε δημιουργήθηκαν τέτοιες σχέσεις ανάμεσα σε ασθενείς και οικογένειες.

Δίδαγμα Νο 3: Φροντίστε να αναπτύξετε καλές σχέσεις με τα άτομα με τα οποία θα μοιραστείτε το δωμάτιο του νοσοκομείου για να γίνει η παραμονή του ασθενούς εκεί λίγο πιο εύκολη και ευχάριστη.

Οι γιατροί
Η εμπειρία μας με τα δύο νοσοκομεία απέδειξε ότι «καλοί» και «κακοί» γιατροί υπάρχουν παντού. Και στις δύο περιπτώσεις κάποιοι ήταν φιλικοί και ομιλητικοί, ενώ κάποιοι άλλοι στριφνοί και λιγομίλητοι. Στην περίπτωση του δημοσίου, βέβαια, χρειάστηκε να χορηγηθεί το γνωστό «φακελάκι» σε έναν συγκεκριμένο γιατρό, προκειμένου να σταματήσει να αναβάλλει συνεχώς την ημερομηνία μίας επέμβασης που έπρεπε να γίνει σχετικά άμεσα. Στο ιδιωτικό νοσοκομείο απλά δεν χρειάζεται να «λαδώσεις» κάποιον για να κάνει την δουλειά του. Η αμοιβή του χειρουργού ορίζεται εξ αρχής, αντιστοιχεί σε χιλιάδες ευρώ, και αποτελεί ξεχωριστό «λογαριασμό» από το τελικό ποσό των νοσηλείων.

Φυσικά, όταν οι γιατροί του δημοσίου απεργούσαν, δε μπορούσε να πραγματοποιηθεί κανένα χειρουργείο. Στο ιδιωτικό νοσοκομείο ο θεράπων ιατρός του ασθενούς ήταν καθημερινά εκεί (και τα σαββατοκύριακα) και αν δεν ήταν αυτός θα ήταν σίγουρα ο βοηθός του.

Δίδαγμα Νο 4: Πραγματικά, υπάρχει νοσηρότερο κύκλωμα από αυτό των γιατρών;

Το νοσηλευτικό προσωπικό
Σύμφωνα πάντα με την δική μας εμπειρία, το νοσηλευτικό προσωπικό και στις δύο περιπτώσεις νοσοκομείων ήταν άψογο. Πολύ φιλικό, με έντονα αισθήματα ανθρωπιάς και συμπαράστασης και χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα από εμάς.

Δίδαγμα Νο 5: Αν τα έχεις καλά με το νοσηλευτικό προσωπικό η ζωή στο νοσοκομείο γίνεται πολύ πιο εύκολη.

Υποδομές – υλικά
Στο δημόσιο νοσοκομείο για να γίνει μία αξονική τομογραφία έπρεπε κανείς να περιμένει αρκετές ώρες, καθώς προτεραιότητα στον αξονικό τομογράφο παίρνουν τα επείγοντα και σοβαρά περιστατικά. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, π.χ. για να γίνει μαγνητική τομογραφία, έπρεπε ο συνοδός του ασθενούς να απευθυνθεί στο ταμείο του ασθενούς προκειμένου να εγκρίνει την εξέταση. Επιπλέον, για κάποιες ειδικές ενδονοσοκομειακές εξετάσεις απαιτούνταν κάποια σχετική γραφειοκρατία, η οποία όμως ολοκληρωνόταν σχετικά γρήγορα.

Στην περίπτωση του ιδιωτικού νοσοκομείου δεν υπήρξε κανένα από τα παραπάνω ζητήματα. Ωστόσο, αναμφίβολα πραγματοποιήθηκαν πολλές παραπάνω εξετάσεις, από τις αναγκαίες, και μάλιστα πολύ κοστοβόρες.

Δίδαγμα Νο 6: Ναι, όλα αυτά που λένε για την ταλαιπωρία στα δημόσια νοσοκομεία είναι αλήθεια.

Συμπεράσματα: Οι υποδομές, η οργάνωση, η καθαριότητα και η ησυχία του ιδιωτικού νοσοκομείου δεν συγκρίνονται με αυτές του δημοσίου. Ωστόσο, όταν τα πράγματα «σκούρυναν» στο πρώτο, οι ίδιοι οι γιατροί του μας… έσπρωξαν προς το δεύτερο, καθώς στο δημόσιο θα βρίσκαμε πιο καταρτισμένο προσωπικό και πιο έμπειρες ιατρικές ομάδες (δεν χρειάστηκε τελικά να γίνει η μεταφορά). Στο ιδιωτικό νοσοκομείο η διαμονή μας χαρακτηρίστηκε από αξιοπρέπεια, ενώ στο δημόσιο από ανθρωπιά. Σε κάθε περίπτωση, οι γενικότερες εντυπώσεις από τους γιατρούς ως «λειτουργούς» ήταν οι χειρότερες.
Το ηθικό δίδαγμα; Ου μπλέξεις!