Φέτος, στις διακοπές, θέλω…

της Έλενας Μπούλια

Περάσαμε έναν πραγματικά πολύ δύσκολο χειμώνα κατά την διάρκεια του οποίου οι περισσότεροι από εμάς βίωσαν τις επιπτώσεις της κρίσης «στο πετσί τους»: Κάποιοι έχασαν τη δουλειά τους, κάποιοι άλλοι δέχτηκαν μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ή είδαν τους τζίρους των επιχειρήσεών τους να πέφτουν κατακόρυφα. Αλλά ακόμα και για αυτούς που τα οικονομικά δεν επηρεάστηκαν δραματικά, ο περασμένος χειμώνας -και η άνοιξη- δεν άφησαν πολλά περιθώρια για χαμόγελα, αισιοδοξία και καλή διάθεση.

Κάθε χρόνο οι καλοκαιρινές διακοπές, για όσους τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές, μοιάζουν με όαση χαλάρωσης και ξεκούρασης. Φέτος, περισσότερο από ποτέ. Και όσο κι αν οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις μας κυνηγούν έως τα πρώτα διόδια της Εθνικής, όσο κι αν κλείνουν δρόμους και λιμάνια, εμείς κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή, βάζουμε cd στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου και -επιτέλους- φεύγουμε.
Τι επιδιώκουμε από τις φετινές διακοπές;

Ηρεμία. Ψυχική πάνω από όλα, με στιγμές πραγματικής χαλάρωσης, τις οποίες μόνο αν «κατεβάσουμε» τους διακόπτες της σκέψης μας και αφεθούμε στον αργό παφλασμό του κύματος και στο μονότονο τραγούδι των τζιτζικιών μπορούμε να πετύχουμε.

Ξεκούραση. Από αυτήν που φέρνει το σώμα και το πνεύμα σε πραγματική κατάσταση ζεν, μετά από βαθύ μεσημεριανό ύπνο με σάλια στο μαξιλάρι. Που διώχνει μακριά τους πόνους «του γραφείου» στον αυχένα, τους ώμους και τη μέση. Που ξεθολώνει το βλέμμα από τα ψεύτικα χρώματα της οθόνης του υπολογιστή θυμίζοντάς του τα ζωντανά χρώματα της φύσης. Που κάνει τα πέλματα να ξεχάσουν πού είναι το φρένο και πού το ντεμπραγιάζ και να θυμηθούν πόσο ανακουφιστικά καίει η άμμος και δροσίζει η θάλασσα.

Γέλιο. Χαμόγελα ξαφνιάσματος όταν ένα δελφίνι κάνει μια ηρωική βουτιά στα βαθιά. Γέλια από καρδιάς με την παρέα το βράδυ, ενθυμούμενοι τα πρόσφατα ανέκδοτα του Τσακ Νόρις. Ασταμάτητα παιδικά γέλια όταν τα γαργαλάμε οδηγώντας τα «με το ζόρι» στη θάλασσα και μετά αυτό το αχνό μειδίαμα που διαγράφεται στα χείλη τους, καθώς τα παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μας, στη σκιά ενός δέντρου, με το θαλασσινό αεράκι να μας δροσίζει.

Γεύσεις. Το φρέσκο ψάρι με το λαδολέμονο. Το παγωμένο ούζο. Η κατακόκκινη ζουμερή ντομάτα. Γεύσεις που τις σκέφτεσαι καθώς τις τρως, που τις αναγνωρίζεις και τις εκτιμάς και που σε συγκινούν, πολλές φορές, γιατί σου φέρνουν μνήμες από περασμένα, πολύ πιο ανέμελα καλοκαίρια.

Διάβασμα. Η μοναδική ίσως περίοδος του χρόνου που μπορείς επιτέλους να τελειώσεις αυτό το φοβερό μυθιστόρημα που είχες ξεκινήσει τον Γενάρη, και που φυσικά δεν θυμάσαι καν τι είχε γίνει στην αρχή. Ο μοναδικός μήνας που έχεις λόγο να αγοράσεις -να πληρώσεις ακόμα και 4 ή 5 ευρώ- ένα μηνιαίο περιοδικό, να το ξεφυλλίσεις ψιλοαδιάφορα στην παραλία, να χαζέψεις φωτογραφίες με όσα είναι «στη μόδα», χωρίς καθόλου να σε νοιάζει που το δικό σου μαγιό είναι προπέρσινο, γιατί πλέον δεν έχει σημασία –έφτασες. Κάνεις ήδη διακοπές.

Κουβέντες. Όχι μακροσκελείς, κουραστικές συζητήσεις αλλά κουβέντες απλές, ουσιαστικές με τον σύντροφό σου που, τώρα το συνειδητοποιείς, τόσο καιρό σου λέει να κάνετε ένα ταξίδι τον χειμώνα, οι δυο σας. Με τον ταβερνιάρη που γκρινιάζει με χαμόγελο ότι κάθε πέρσι και καλύτερα. Με κάποιον μακρινό συγγενή που σε ενημερώνει για τα οικογενειακά κουτσομπολιά της χρονιάς που πέρασε (ποιος παντρεύτηκε, ποια γέννησε), με τον γιο σου που σε ρωτάει πόσες μέρες ακόμα απομένουν μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές –χωρίς ουσιαστικά να νιώθει την έννοια του χρόνου, με τον τρόπο που τη νιώθετε εσείς.

Έρωτα. Σεξ. Φλερτ. Νέες γνωριμίες που μπορεί να ευδοκιμήσουν –μπορεί και όχι. Θα δείξει. Ποιος δεν έχει ανάγκη από το συγκλονιστικό αίσθημα που πλημμυρίζει το στομάχι, ανεβαίνει στο στήθος και σε πνίγει από ενθουσιασμό; Και, ειλικρινά, ποια άλλη εποχή του χρόνου έχεις τόση όρεξη για σεξ;

Ομορφιά. Αυτή την γοητεία του ηλιοκαμένου δέρματος που κανένα «μαυριστικό» προϊόν δεν μπορεί να προσφέρει και που κάνει τα μάτια μας να λάμπουν και όλα τα χρώματα να δείχνουν πολύ καλύτερα πάνω μας. Τις ξανθές ανταύγειες στα μαλλιά μας, το σώμα μας που δείχνει, ή τουλάχιστον έτσι το νιώθουμε, κάπως πιο σφριγηλό. Και κυρίως τη λάμψη του προσώπου μας που -επιτέλους- σταμάτησε να είναι σφιγμένο, ξεκουράστηκε, χαμογέλασε. Το καλοκαίρι, αναμφίβολα, μας αφήνει πάντα πιο όμορφους.

Εμπειρίες. Νέες εικόνες από νέα μέρη. Νέες εμπειρίες –καλές ή κακές, μικρή σημασία έχει, τον χειμώνα πιθανότατα όλες καλές θα τις θυμόμαστε. Επαφή με άλλους τόπους, με άλλες ιστορίες, με άλλους ανθρώπους. Φωτογραφίες και video από ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, μία βουτιά από έναν ψηλό βράχο, ένα σπάνιο λουλούδι, το οποίο «στο τσακ» κρατηθήκαμε και δεν κόψαμε. Όλες αυτές οι μικρές στιγμές που θα μας έρχονται στο νου στις πιο άσχετες φάσεις τον χειμώνα και θα μας δίνουν αφορμή να χαμογελάσουμε και να «κατεβάσουμε» για λίγα λεπτά τους σφυγμούς μας.

Αισιοδοξία. Να μην ανατραπούν οι θετικές σκέψεις που αναπόφευκτα θα κάνουμε καθώς θα στεκόμαστε στην προκυμαία του πλοίου που φεύγει. Να μην διαψευστεί η ευχή της γιαγιάς όταν θα την αποχαιρετάμε στο τέλος των διακοπών: Να είμαστε καλά, να έχουμε την υγεία μας και όλα θα γίνουν. Όλα θα πάνε καλά.