I want my Toothbrush Back.gr

του Στέργιου Χρήστου
 
Όλα ξεκινούν με μια οδοντόβουρτσα και τελειώνουν με μια οδοντόβουρτσα. Διότι δεν μιλάμε απλώς για ένα αξεσουάρ υγιεινής αλλά μιλάμε για ένα συγκεκριμένο υποχθόνιο προϊόν που σηματοδοτεί την αρχή και το τέλος μια σχέσης. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γνωρίζεις κάποιον/α, ενθουσιάζεσαι, αγχώνεσαι και αγωνιάς. Θα χτυπήσει το κινητό; Δεν θα χτυπήσει; Τελικά χτυπάει. Και τότε ξεκινά ο πανηλίθιος αγώνας του εντυπωσιασμού. Πρώτο ραντεβού. Να ντυθείς καλά αλλά όχι εξεζητημένα, να αρωματιστείς επαρκώς και όχι υπερβολικώς, να είσαι ευγενής αλλά όχι δουλικός, να είσαι ενδιαφέρων αλλά όχι αλαζόνας, να το παίξεις ούτε φλώρος αλλά ούτε και ρεμάλι τυχοδιώκτης, να δείξεις παιδεία και κουλτούρα, να μιλήσεις για την τελευταία ταινία του Γούντι Άλεν και τον αδελφών Κοέν, να μιλήσεις για τις εναλλακτικές σου διακοπές στην Ανάφη (χωρίς να αναφέρεις ότι σκυλοβαρέθηκες και ότι θα προτιμούσες να είσαι Πάρο με όλους τους πρωτοετείς της Νομικής και του Πολυτεχνείου), να μιλήσεις για την αγάπη σου για το θέατρο (παρόλο που πέρσι είδες μόνο τον "Μπακαλόγατο"), να πεις πόσο σιχαίνεσαι την μαζικότητα της λογοτεχνίας τύπου Νταν Μπράουν (παρόλο που ξεκοκάλισες το Illuminati και τον Ντα βιντσι εν ριπή οφθαλμού μέσα σε πέντε μέρες) και τέλος να μη ξεχάσεις να αναφερθείς στην έντονη ανησυχία σου για την οικολογία και τον πλανήτη που καταστρέφεται.

Το πρώτο ραντεβού φτάνει στο τέλος και οι δύο σας πρέπει να πείτε καληνύχτα (ορισμένοι βιαστικοί βέβαια προτιμούν να πουν καλημέρα το επόμενο πρωινό αλλά εν προκειμένω αναφερόμαστε στους μη βιαστικούς). Η καληνύχτα βέβαια θα πρέπει να συνοδεύεται και από ένα φιλί όπου από καταβολής ανθρωπίνων σχέσεων έχει αποτελέσει φόβο και τρόμο καθώς αυτό θα σηματοδοτήσει την ύπαρξη ή όχι και ενός δεύτερου ραντεβού. (Λέγοντας βέβαια "από καταβολής ανθρωπίνων σχέσεων" ίσως να γίνομαι λίγο υπερβολικός καθώς δεν νομίζω ο χομό ερέκτους να τράβαγε το εν λόγω ζόρι). Και επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι ας υποθέσουμε ότι το φιλί πάει καλά και από εδώ ξεκινά το παραμύθι.

Οι πρώτες έξοδοι. Σινεμαδάκι, φαγητό σε μικρά εκλεπτυσμένα εστιατόρια, βόλτες στην πόλη βράδυ πιασμένοι χεράκι-χεράκι μέχρι που έρχεται η στιγμή της πρώτης συνουσίας. Ας εξακολουθήσουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι και ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ'ευχήν. Κοιμάστε για πρώτη φορά μαζί στο σπίτι του/της. Ξυπνάτε το πρωί ευτυχείς. Την πρώτη φορά την σκαπουλάρεις με μια τσίχλα και τον πρωινό καφέ (στην στοματική υγιεινή αναφέρομαι ντε), την δεύτερη και την τρίτη φορά το ίδιο. Την τέταρτη φορά η ανάγκη να βουρτσίσεις τα δόντια σου είναι πλέον επιτακτική. Αφού ξεπεράσεις τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των εσωτερικών αναζητήσεων τύπου: "Μήπως βιάζομαι; Μήπως τον/την κομπλάρω με τη βιασύνη μου;" κτλ κτλ θα εγκαταστήσεις περήφανα την καινούργια σου οδοντόβουρτσα στο σπίτι του/της. (Προσοχή η οδοντόβουρτσα να είναι μια απλή και όχι με έξτρα φουλ χαρακτηριστικά. Άλλωστε μιλάμε για οδοντόβουρτσα και όχι για πολυμορφικό αυτοκίνητο).

Οι εβδομάδες περνούν, οι μήνες περνούν και εσύ μοιράζεις το χρόνο σου και την ντουλάπα σου ανάμεσα σε δυο εστίες. Τα πρώτα ταξίδια μαζί, οι πρώτες γιορτές μαζί, οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές μαζί (και η οδοντόβουρτσα να στέκει αγέρωχη στο μπάνιο του/της άλλου/ης). Τελεολογικά εκείνο είναι το σημείο που ξεκινούν οι πρώτες γκρίνιες. Αλλά ώριμοι άνθρωποι είστε και θα τις ξεπεράσετε. Δυστυχώς όμως η γκρίνια πάντα αφήνει μια καταχνιά στις ψυχές των ανθρώπων που ποτέ δεν σβήνει (θυμάσαι εκείνο το βράδυ Αυγούστου που ήσασταν στο πανηγύρι στην Ικαρία και εσύ δεν προσφέρθηκες να της δώσεις το φουτεράκι που προνόησες να πάρεις μαζί σου ενώ εκείνη αποφάσισε να ανέβει στο καραβουνό με ένα λεπτό αμάνικο t-shirt και τελικά καταλήξατε να είστε πλακωμένοι σε όλες τις διακοπές; Ε σε αυτήν την καταχνιά αναφέρομαι που τονίζω ότι πότε δεν σβήνει).

Η σχέση σας πλέον ισορροπεί σε μια κλωστή περνώντας μέσα από θάλασσες κυκλοθυμίας που μόνο με την προσωπικότητα μανιοκαταθλιπτικού μπορούν να συγκριθούν. Εξακολουθείτε να περνάτε καλά αλλά αμφότεροι εκρήγνυσθε με την παραμικρή γελοιότητα (μα καλά ταινία ήταν αυτή που διάλεξες να δείτε; Γιατί δεν της είπες τίποτε για την καινούργια της τσάντα; Δηλαδή έπρεπε ξανά να βγείτε με τα παιδιά από το στρατό Σαββατιάτικα;). Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να αναφερθώ στην τελική αφορμή που θα φέρει την οριστική ρήξη διότι είσαι ήδη απασχολημένος ψάχνοντας κατάστημα να αγοράσεις μπογιά για να βάψεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε.

Στατιστικά αποδεδειγμένο επίσης είναι ότι σε εκείνο το διάστημα των πρώτων ημερών του χωρισμού όλο το ελληνικό και ξένο πεντάγραμμο τραγουδάει έχοντας εσένα στο νου του και περιγράφει τα συναισθήματα σου επακριβώς (από την Πόλυ Πάνου και τον Χατζηγιάννη μέχρι τους Iron Maiden). Ο πανδαμάτωρ χρόνος βέβαια που όλα τα γιατρεύει θα κατορθώσει να γιατρέψει και τον δικό σου πόνο επιτρέποντας σου να συνεχίσεις με τη ζωή σου και μακριά του/της. Μόνο ένα ερώτημα θα παραμένει αναπάντητο και κυρίως στις περιπτώσεις που ο έρωτας σου για τον/την πρώην δεν έχει σβήσει ολότελα. Πόσο άδικο είναι η οδοντόβουρτσά σου να βρίσκεται ακόμα σπίτι του/της και εσύ όχι;