Free Hugs: Share the Love... από το Σίδνεϋ ως την Ερμού

της Ηρώς Κουνάδη

Σάββατο απόγευμα, στην Ερμού. Το πλακάτ μου γράφει «Δωρεάν Αγκαλιές» και το βλέμμα που αντικρίζει τους περαστικούς τα πρώτα πέντε λεπτά είναι μάλλον αμήχανο. Έχω περάσει –τις προηγούμενες ημέρες– διαδοχικά από τα στάδια της συγκίνησης που έχει προκαλέσει σε εκατομμύρια χρήστες του internet το βίντεο του Juan Mann, της αμφισβήτησης του «κοινωνικού πειράματος» και τελικά της περιέργειας σχετικά με το αν θα λειτουργούσε μια τέτοια πρωτοβουλία στην Αθήνα. Έχω σηκώσει –μετά από αρκετή παρακίνηση της διοργανώτριας ομάδας του Couch Surfing της Αθήνας– ένα πολύχρωμο χαρτόνι πάνω από το κεφάλι μου και περιμένω να δω τι θα γίνει. «Γιατί το κάνετε αυτό;» με ρωτάει μια μάλλον ξαφνιασμένη περαστική.

«Γιατί όλοι χρειάζονται μια αγκαλιά» μου έχει δώσει το «σκονάκι» από πριν ο Κωνσταντίνος, που έχει και την αρχική ιδέα και το κέφι που συμπαρασύρει τους πάντες γύρω του. «Ναι, αλλά γιατί;» επιμένει εκείνη, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι περιμένει να ακούσει για ένα κοινωνικό πείραμα κάποιου πανεπιστημίου, ή την προώθηση ενός ευγενούς σκοπού μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης. Μετανιώνω την παράλειψη να φορτώσω το διάσημο πλέον βίντεο σε κάποια φορητή συσκευή για να το δείχνω στους περαστικούς που δεν το έχουν δει ακόμα, και ξεκινάω να της διηγηθώ συνοπτικά την ιστορία.

Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, ο Juan Mann γυρνούσε από το Λονδίνο, όπου είχε περάσει αρκετά χρόνια της ζωής του, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Σίδνεϋ. Έφτασε στο αεροδρόμιο μην έχοντας κανέναν να τον περιμένει και, βλέποντας τους συνταξιδιώτες του να συναντιούνται και να αγκαλιάζονται με φίλους και συγγενείς στην αίθουσα αναμονής, πήρε ένα χαρτόνι κι ένα μαρκαδόρο, έγραψε τις λέξεις “Free Hugs” με μεγάλα γράμματα και βγήκε σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους της πόλης. Τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά, οι περαστικοί απλώς τον κοιτούσαν καχύποπτα. Η πρώτη γυναίκα που σταμάτησε, του είπε πως είχε πεθάνει ο σκύλος της εκείνο το πρωί –το πρωί της επετείου του θανάτου της μοναχοκόρης της– και πως το μόνο πράγμα που χρειαζόταν, τώρα που αισθανόταν ολομόναχη στον κόσμο, ήταν μια αγκαλιά. Ο Juan γονάτισε για να αγκαλιάσει τη γυναίκα και, όταν χωρίστηκαν, εκείνη χαμογελούσε.

[Το επίσημο βίντεο του Juan Mann για το Free Hugs Campaign]

«Όλοι έχουμε προβλήματα, και σίγουρα τα δικά μου δε συγκρίνονταν» γράφει στην επίσημη σελίδα του Free Hugs Campaign «αλλά το να βλέπεις κάποιον σκυθρωπό να χαμογελά έστω και για μια στιγμή το κάνει να αξίζει κάθε φορά». Αυτό ακριβώς σκέφτηκα μετά την πρώτη μου αγκαλιά. Και η σκέψη επανήλθε όταν μια κυρία γύρω στα 45 πέρασε και μου είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά, «μπράβο σας παιδιά», όταν μια γιαγιά βουρκωμένη μας ευχόταν «να ’στε καλά, να σας χαίρονται οι μανούλες σας», όταν μια παρέα μεταναστών σταμάτησε να μας αγκαλιάσει όλους έναν έναν και να βγάλει φωτογραφίες με τα πολύχρωμα πλακάτ μας, όταν μια κοπέλα άφησε το μηχανάκι της στη γωνία του δρόμου για να συμμετέχει μοιράζοντας αγκαλιές, όταν μια άλλη κυρία μου έλεγε πως χθες υπέγραψε το διαζύγιό της και πως αυτό που κάναμε το χρειαζόταν ο κόσμος. Σίγουρα, το χρειαζόταν.

Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να εξηγηθεί ότι αυτό που ξεκίνησε από την ανάγκη ενός ανθρώπου, ως αυθόρμητη πράξη καλοσύνης –ίσως και ως ένα τρελό εκ πρώτης όψης κοινωνικό πείραμα– εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο; Αν ο κόσμος δε χρειαζόταν αγκαλιές δε θα υπήρχε αυτή τη στιγμή Παγκόσμια Ημέρα Δωρεάν Αγκαλιών. Αν η ιδέα δεν είχε τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο η προσωρινή απαγόρευσή της από τις αρχές της Αυστραλίας δε θα είχε οδηγήσει στη συγκέντρωση δέκα χιλιάδων υπογραφών και στην αναστολή της. Αν η σημερινή κοινωνία ήταν όντως μια κοινωνία αποξενωμένη και ανθρωποφοβική ένα τέτοιο πείραμα δε θα είχε πετύχει ποτέ. Και μπορεί, όπως έλεγε κι εκείνη η εκπληκτική ταινία μερικά χρόνια πριν, η αγάπη στον κόσμο να μην είναι πάντα επιβλητική ή άξια αναφοράς στις ειδήσεις, είναι, όμως, πάντοτε εκεί. Έστω κι αν χρειάζεται ένα πολύχρωμο πλακάτ για να σε κάνει να την προσέξεις.

* Free Hugs διοργανώνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην Αθήνα, από το αθηναϊκό group του Couch Surfing (είναι, άλλωστε, γνωστό πως και ο ίδιος ο Juan Mann είναι επίτιμο μέλος της παγκόσμιας κοινότητας του Couch Surfing) και τη Fair Trade Hellas –και εννοείται πως όλοι οι συμμετέχοντες είναι ευπρόσδεκτοι. Ανακοινώσεις για τις επόμενες διοργανώσεις θα βρείτε στη σελίδα του Athens Group του CS, καθώς και στο forum του FreeHugsCampaign.org.