15 φρίκες που σου προκαλεί η τηλεργασία
Η δουλειά από το σπίτι δεν είναι κανονική δουλειά. Είναι χειρότερη, και αυτό το κείμενο έχει βαρεθεί να υποκρίνεται ότι όλα είναι καλά.
Υπάρχουν πολλές νέες πραγματικότητες που έχουν δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες με την πανδημίες, και οι περισσότερες είναι άσχημες. Από το ότι πρέπει να φοράμε μάσκα ακόμα και όταν είμαστε μόνοι μας μέσα στο δικό μας αυτοκίνητο, μέχρι την αυξημένη παραβίαση προσωπικών δεδομένων επειδή όλα γίνονται στο ίντερνετ και σιγά-σιγά γινόμαστε μία cyberpunk κοινωνία. Μία από αυτές τις νέες πραγματικότητες είναι η δουλειά από το σπίτι και, δεν θα πούμε ψέματα, δεν είναι πολύ όμορφη πραγματικότητα.
Και το ξέρουμε. Δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να παραπονεθείς. Πώς να παραπονεθείς την ίδια στιγμή που τουλάχιστον τρεις φίλοι σου σε έχουν ρωτήσει πρόσφατα "Ρε, μήπως παίζει καμιά θέση εργασίας στην εταιρία σου;" χωρίς να γίνεις ο χειρότερος άνθρωπος; Τι να πιάσει το δικό σου στρες απέναντι στην απόλυτη αβεβαιότητα που ζουν άλλοι συνάνθρωποί μας;
Συνεπώς, αυτή είναι η τελευταία σου προειδοποίηση να κλείσεις αυτή την σελίδα αν δεν πιστεύεις ότι είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου για να διαβάσεις το παρακάτω κείμενο. Αν πιστεύεις ότι θα σε εκνευρίσει, είναι δικαιολογημένο και σε παρακαλούμε να μην το διαβάσεις, επειδή δεν έχουμε κάτι να πούμε προς υπεράσπισή μας. Έχουμε μόνο την γκρίνια μας.
*Το ωράριό σου θεωρητικά είναι το ίδιο αλλά όλοι το ξέρουν πως δεν είναι το ίδιο. Κι εσύ το ξέρεις, και η φωνή στο κεφάλι σου το ξέρει, και οι νεκροί το ξέρουν. Είναι χειρότερο, επειδή ποτέ δεν μπορείς να τελειώσεις την δουλειά σου στην ώρα σου.
*Έχεις συνειδητοποιήσει πόσο πολύ σου λείπει η καθημερινότητα του γραφείου, πράγμα που σε έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως είσαι πιο συμβατικός; Πιο συστημικός; Πιο λιγότερο επαναστάτης απ' ό,τι πίστευες ότι είσαι; Επειδή, Χριστέ μου, μερικές μέρες τι δεν θα 'δινες να ακούσεις το ίδιο αστείο για εκατοστή φορά και να γελάσεις από συνήθεια.
*Είναι δύσκολο να πετάξεις το πάπλωμα από πάνω σου για να πας στο γραφείο, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να το πετάξεις όταν το γραφείο είναι δέκα βήματα μακριά.
*Ακόμα κι όταν ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει κανονική καραντίνα, εσύ είσαι λίγο-πολύ σε καραντίνα...
*...και όταν λες ότι δεν νιώθεις πολύ καλά επειδή σε έχει φάει η κλεισούρα, οι φίλοι σου λένε "Γιατί δεν βγαίνεις μια βόλτα;" και δεν ξέρεις ειλικρινά τι να απαντήσεις.
*Προφανώς και θα ήθελες να βγεις βόλτα, αλλά το περίεργο πράγμα με την κατάθλιψη είναι πως μπορεί να γίνει πολύ, πολύ βολική.
*Είπαμε κατάθλιψη; Ναι, το είπαμε. Η δουλειά από το σπίτι είναι καταθλιπτικό κόνσεπτ, και δεν πρόκειται να γλυτώσεις, όση χαρούμενη μουσική κι αν βάζεις.
*Κάθε φορά που βάζεις χαρούμενη μουσική για να δουλέψεις πιο ευχάριστα, την αφήνεις να σε παρασύρει, σηκώνεσαι, δίνεις μια μικρή αυτοσχέδια συναυλία, μετά πρέπει να κάνεις δυο-τρία τραγούδια ακόμα για το encore, μετά ζεις εκείνη την συναισθηματική στιγμή που κάνεις ότι αφήνεις κάτω την κιθάρα σου και χαιρετάς το κοινό, άδειος μετά από ένα τέτοιο performance, και ξαφνικά έχει πάει εφτά το απόγευμα.
*Αν είσαι έστω και λίγο ενοχικό άτομο - που, δημογραφικά να το πάρουμε, όσοι άνθρωποι έχουν δουλέψει σε γραφείο έχουν αναπτύξει έστω και ένα μικρούλι ενοχικό κόμπλεξ - τότε χρειάζεσαι ένα λεπτό διάλειμμα επειδή και μόνο που διάβασες και συμφώνησες μέχρι εδώ σε έκανε να νιώσεις πως είσαι ο χειρότερος και πιο αχάριστος άνθρωπος στον κόσμο.
*Γενικά, από τότε που ξεκίνησε η δουλειά από το σπίτι, νιώθεις πως έχει περάσει μια πενταετία, αλλά και ένα πεντάλεπτο ταυτόχρονα. Μια πενταετία όσον αφορά τις αντοχές σου, ένα πεντάλεπτο όσον αφορά το πόσο κατάφερες να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.
*Ναι, σίγουρα από αύριο θα τα πας καλύτερα. Μχμ. Ναι. Βεβαίως.
*Σώπα, σώπα, και αύριο μέρα είναι.
*Αυτός ήταν ο εσωτερικός σου μονόλογος, απλά αφαιρέσαμε όλο το σύνδρομο Τουρέτ που σου έχει προκαλέσει η ραγδαία επιδείνωση της ψυχικής σου υγείας.
*Όλοι οι άνθρωποι έχουν εσωτερικό μονόλογο και περνάνε στιγμές που μιλάνε με τον εαυτό τους και χρησιμοποιούν πρώτο πληθυντικό, σωστά; Το να δουλεύεις μόνος σου σε ένα σπίτι κάθε μέρα θα σε αναγκάσει να κάνεις αυτούς τους διαλόγους φωναχτά απλά και μόνο για να θυμηθείς πώς ακούγεται η φωνή σου.
*Ναι, δουλεύεις. Ναι, πληρώνεσαι. Όλα αυτά είναι καλά. Ξέρεις τι δεν είναι καλό; Ότι στην καλύτερη αυτά τα χρήματα θα ξοδευτούν σε πρόσκαιρες απολαύσεις (από δεκαπέντε μέτρα μαλλί για πλέξιμο επειδή χρειάζεσαι νέο χόμπι, μέχρι μπουκάλια αλκοόλ επειδή δεν έχεις όρεξη πια να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου), και στην χειρότερη θα γίνουν ντελίβερι επειδή δεν έχεις κουράγιο να μαγειρέψεις, επειδή το σπίτι σου είναι το γραφείο σου και στο γραφείο δεν μπορείς να μαγειρέψεις και τίποτα δεν βγάζει νόημα πια, πότε επιτέλους θα σταματήσει όλο αυτό, είσαι καλός άνθρωπος, δεν το αξίζεις.
Συγγνώμη, είχαμε ανάγκη να παραπονεθούμε. Συγγνώμη.
Και το ξέρουμε. Δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να παραπονεθείς. Πώς να παραπονεθείς την ίδια στιγμή που τουλάχιστον τρεις φίλοι σου σε έχουν ρωτήσει πρόσφατα "Ρε, μήπως παίζει καμιά θέση εργασίας στην εταιρία σου;" χωρίς να γίνεις ο χειρότερος άνθρωπος; Τι να πιάσει το δικό σου στρες απέναντι στην απόλυτη αβεβαιότητα που ζουν άλλοι συνάνθρωποί μας;
Συνεπώς, αυτή είναι η τελευταία σου προειδοποίηση να κλείσεις αυτή την σελίδα αν δεν πιστεύεις ότι είσαι στην κατάλληλη φάση της ζωής σου για να διαβάσεις το παρακάτω κείμενο. Αν πιστεύεις ότι θα σε εκνευρίσει, είναι δικαιολογημένο και σε παρακαλούμε να μην το διαβάσεις, επειδή δεν έχουμε κάτι να πούμε προς υπεράσπισή μας. Έχουμε μόνο την γκρίνια μας.
*Το ωράριό σου θεωρητικά είναι το ίδιο αλλά όλοι το ξέρουν πως δεν είναι το ίδιο. Κι εσύ το ξέρεις, και η φωνή στο κεφάλι σου το ξέρει, και οι νεκροί το ξέρουν. Είναι χειρότερο, επειδή ποτέ δεν μπορείς να τελειώσεις την δουλειά σου στην ώρα σου.
*Έχεις συνειδητοποιήσει πόσο πολύ σου λείπει η καθημερινότητα του γραφείου, πράγμα που σε έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως είσαι πιο συμβατικός; Πιο συστημικός; Πιο λιγότερο επαναστάτης απ' ό,τι πίστευες ότι είσαι; Επειδή, Χριστέ μου, μερικές μέρες τι δεν θα 'δινες να ακούσεις το ίδιο αστείο για εκατοστή φορά και να γελάσεις από συνήθεια.
*Είναι δύσκολο να πετάξεις το πάπλωμα από πάνω σου για να πας στο γραφείο, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να το πετάξεις όταν το γραφείο είναι δέκα βήματα μακριά.
*Ακόμα κι όταν ο υπόλοιπος κόσμος δεν έχει κανονική καραντίνα, εσύ είσαι λίγο-πολύ σε καραντίνα...
*...και όταν λες ότι δεν νιώθεις πολύ καλά επειδή σε έχει φάει η κλεισούρα, οι φίλοι σου λένε "Γιατί δεν βγαίνεις μια βόλτα;" και δεν ξέρεις ειλικρινά τι να απαντήσεις.
*Προφανώς και θα ήθελες να βγεις βόλτα, αλλά το περίεργο πράγμα με την κατάθλιψη είναι πως μπορεί να γίνει πολύ, πολύ βολική.
*Είπαμε κατάθλιψη; Ναι, το είπαμε. Η δουλειά από το σπίτι είναι καταθλιπτικό κόνσεπτ, και δεν πρόκειται να γλυτώσεις, όση χαρούμενη μουσική κι αν βάζεις.
*Κάθε φορά που βάζεις χαρούμενη μουσική για να δουλέψεις πιο ευχάριστα, την αφήνεις να σε παρασύρει, σηκώνεσαι, δίνεις μια μικρή αυτοσχέδια συναυλία, μετά πρέπει να κάνεις δυο-τρία τραγούδια ακόμα για το encore, μετά ζεις εκείνη την συναισθηματική στιγμή που κάνεις ότι αφήνεις κάτω την κιθάρα σου και χαιρετάς το κοινό, άδειος μετά από ένα τέτοιο performance, και ξαφνικά έχει πάει εφτά το απόγευμα.
*Αν είσαι έστω και λίγο ενοχικό άτομο - που, δημογραφικά να το πάρουμε, όσοι άνθρωποι έχουν δουλέψει σε γραφείο έχουν αναπτύξει έστω και ένα μικρούλι ενοχικό κόμπλεξ - τότε χρειάζεσαι ένα λεπτό διάλειμμα επειδή και μόνο που διάβασες και συμφώνησες μέχρι εδώ σε έκανε να νιώσεις πως είσαι ο χειρότερος και πιο αχάριστος άνθρωπος στον κόσμο.
*Γενικά, από τότε που ξεκίνησε η δουλειά από το σπίτι, νιώθεις πως έχει περάσει μια πενταετία, αλλά και ένα πεντάλεπτο ταυτόχρονα. Μια πενταετία όσον αφορά τις αντοχές σου, ένα πεντάλεπτο όσον αφορά το πόσο κατάφερες να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.
*Ναι, σίγουρα από αύριο θα τα πας καλύτερα. Μχμ. Ναι. Βεβαίως.
*Σώπα, σώπα, και αύριο μέρα είναι.
*Αυτός ήταν ο εσωτερικός σου μονόλογος, απλά αφαιρέσαμε όλο το σύνδρομο Τουρέτ που σου έχει προκαλέσει η ραγδαία επιδείνωση της ψυχικής σου υγείας.
*Όλοι οι άνθρωποι έχουν εσωτερικό μονόλογο και περνάνε στιγμές που μιλάνε με τον εαυτό τους και χρησιμοποιούν πρώτο πληθυντικό, σωστά; Το να δουλεύεις μόνος σου σε ένα σπίτι κάθε μέρα θα σε αναγκάσει να κάνεις αυτούς τους διαλόγους φωναχτά απλά και μόνο για να θυμηθείς πώς ακούγεται η φωνή σου.
*Ναι, δουλεύεις. Ναι, πληρώνεσαι. Όλα αυτά είναι καλά. Ξέρεις τι δεν είναι καλό; Ότι στην καλύτερη αυτά τα χρήματα θα ξοδευτούν σε πρόσκαιρες απολαύσεις (από δεκαπέντε μέτρα μαλλί για πλέξιμο επειδή χρειάζεσαι νέο χόμπι, μέχρι μπουκάλια αλκοόλ επειδή δεν έχεις όρεξη πια να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου), και στην χειρότερη θα γίνουν ντελίβερι επειδή δεν έχεις κουράγιο να μαγειρέψεις, επειδή το σπίτι σου είναι το γραφείο σου και στο γραφείο δεν μπορείς να μαγειρέψεις και τίποτα δεν βγάζει νόημα πια, πότε επιτέλους θα σταματήσει όλο αυτό, είσαι καλός άνθρωπος, δεν το αξίζεις.
Συγγνώμη, είχαμε ανάγκη να παραπονεθούμε. Συγγνώμη.
