Επίδαυρος: 23 μυστικά για το φεστιβάλ του 2013
Οι φετινές παραστάσεις, οι καλύτερες παραλίες, τα αξιοθέατα και όλα όσα κάνουν την Επίδαυρο το αγαπημένο μας Σαββατοκύριακο του (κάθε) χρόνου.
της Ηρώς Κουνάδη
«Θα πάμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να κοιμηθούμε κάτω από ένα πεύκο. Έτσι δε λέγαμε και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, που δεν έβρισκες δωμάτιο αν δεν είχες ξάδερφο τον δήμαρχο; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, απλώς οι λόγοι είναι διαφορετικοί». Οι λάτρεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Μπορεί να μην έχουν κανένα άλλο κοινό μεταξύ τους, παρά μόνο την… πίστη τους στην Επίδαυρο, κι αυτή την μοναδική ικανότητα να σε παρηγορούν, όταν το σύμπαν μοιάζει να καταρρέει: Τι είναι τα σημερινά προβλήματα μπροστά στα δυόμισι χιλιάδες χρόνια κοσμογονίας που έχουν δει αυτές οι κερκίδες; Πόσο ασήμαντη θα φαινόταν μια οικονομική κρίση σε έναν Αθηναίο της εποχής του Δημοσθένη, ή και στον ίδιο τον Δημοσθένη, που μπορεί να καθόταν τότε εκεί που καθόσουν εσύ πέρυσι;
Είναι καθησυχαστική η χρονική συνέχεια της Επιδαύρου. Είτε προσπαθήσεις να διανοηθείς την απόσταση που χωρίζει το σήμερα από τον 3ο αιώνα π.Χ., είτε το μυαλό σου χωρά μόνο τα τελευταία πέντε/ δέκα/ είκοσι χρόνια που βλέπεις παραστάσεις, είναι ιδιαίτερα παρήγορη η σκέψη πως ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο. Έχουν την ιεροτελεστία τους τα καλοκαιρινά μας Σαββατοκύριακα εκεί, και οι ιεροτελεστίες έχουν πάντα μια αίσθηση ασφάλειας, σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.
Η διαδρομή πάνω στα πέτρινα σκαλοπάτια προς το αρχαίο θέατρο, ας πούμε, λίγο πριν σκοτεινιάσει, με την μυρωδιά του πεύκου να πλημμυρίζει τον χώρο και τα τζιτζίκια να φροντίζουν για το soundtrack, είναι το ίδιο μαγική, όσες φορές και αν την έχεις περπατήσει. Τα θεατρικά κουτσομπολιά πάνω από τα αχνιστά μαγειρευτά στο ταβερνάκι του Λεωνίδα μετά τις παραστάσεις είναι πάντα το ίδιο ενδιαφέροντα. Όπως και τα ξενύχτια στο Καπάκι, την υπαίθρια ντίσκο-χρονομηχανή στο Γιαλάσι, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ τα 80s –πολύ θα στεναχωριόμασταν αν το έκανε.
Η Επίδαυρος από το πρωί… ως το άλλο πρωί
Τόσο για τους νεοφερμένους όσο και για τους ορκισμένους… προσκυνητές του φεστιβάλ, τα Σαββατοκύριακα στην Επίδαυρο ξεκινούν με βουτιά. Διαλέγετε και παίρνετε, ανάμεσα στο οικογενειακό Νησί, το πιο παρεΐστικο –και πιο εξωτικό– Καλαμάκι, και το multi culti Γιαλάσι, που μαζεύει τους φυσιολάτρες οι οποίοι βουτούν κατευθείαν από τις σκηνές που στήνουν στο παρακείμενο κάμπινγκ, όσους βαριούνται να οδηγούν και τους ξενύχτηδες που ξέμειναν από το προηγούμενο βράδυ στο Καπάκι.
Το απόγευμα όλοι συναντιούνται καθώς βολτάρουν στη γραφική προκυμαία, στο λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, χαζεύοντας τις πολύχρωμες βάρκες και τα ξύλινα περίπτερα των Γιορτών Αγροτουρισμού, και δοκιμάζοντας σπιτικά γλυκά του κουταλιού, βιολογικό μέλι και ντόπιο τσίπουρο. Αργά το απόγευμα, οι βόλτες καταλήγουν στο Νησί, τη χερσόνησο που χωρίζει στα δύο την παραλία. Περιλαμβάνουν οπωσδήποτε καφέ από το παρακείμενο beach bar- καντίνα- μεζεδοπωλείο, και χάζι στον ήλιο που πέφτει πίσω από τον καταπράσινο λόφο που προστατεύει το λιμανάκι.
Εκεί, στο Νησί, βρίσκεται και το Μικρό Αρχαίο Θέατρο, που ακόμα κι όταν δεν φιλοξενεί παραστάσεις, παραμένει το αγαπημένο αξιοθέατο των περισσότερων εξ ημών. Δεν είναι, βέβαια, το μοναδικό: το Ενετικό Κάστρο και η Ακρόπολη της Βασσάς στη Νέα Επίδαυρο, οι μυκηναϊκοί τάφοι, τα απομεινάρια της Ακρόπολης και των Ρωμαϊκών τειχών στην Παλαιά Επίδαυρο συγκαταλέγονται, επίσης, στα… ιστοριοδιφικά highlights. Εντυπωσιακότερος όλων, όμως, είναι φυσικά ο καταπράσινος αρχαιολογικός χώρος που φιλοξενεί το αρχαίο θέατρο, το Ασκληπιείο και το Μουσείο Επιδαύρου (λειτουργεί καθημερινά από τις 7.30 έως τις 20.00, οπότε αξίζει τον κόπο να έρθετε δυο-τρεις ώρες νωρίτερα από την παράσταση, για να βολτάρετε στις χωμάτινες διαδρομές του).
Πέρα από την Επίδαυρο, βέβαια, στο λιλιπούτειο χωριουδάκι του Λυγουριού, που είναι και το πλησιέστερο στο Αρχαίο Θέατρο χωριό, τα παραδοσιακά καφενεία απλώνουν τραπεζάκια σε σκιερές γωνιές, και περιμένουν τους λίγους και πιστούς που θέλουν απλώς να αράξουν κάπου και να χαζεύουν τον κόσμο να γυρίζει, όπως έκανε πάντα, εδώ και δυόμισι χιλιετίες. Κι αυτός είναι, είπαμε, ο βασικότερος λόγος για να (ξανα)έρθεις στην Επίδαυρο.
Δείτε πάνω δεξιά, στα Υποθέματα του Αφιερώματος, είκοσι-και-κάτι ακόμα λόγους για ένα επιδαυρικό weekend: Από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου 2013, μέχρι τις οικονομικότερες προτάσεις διαμονής, και τις ωραιότερες παραλίες για να βουτήξετε.
«Θα πάμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να κοιμηθούμε κάτω από ένα πεύκο. Έτσι δε λέγαμε και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, που δεν έβρισκες δωμάτιο αν δεν είχες ξάδερφο τον δήμαρχο; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, απλώς οι λόγοι είναι διαφορετικοί». Οι λάτρεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Μπορεί να μην έχουν κανένα άλλο κοινό μεταξύ τους, παρά μόνο την… πίστη τους στην Επίδαυρο, κι αυτή την μοναδική ικανότητα να σε παρηγορούν, όταν το σύμπαν μοιάζει να καταρρέει: Τι είναι τα σημερινά προβλήματα μπροστά στα δυόμισι χιλιάδες χρόνια κοσμογονίας που έχουν δει αυτές οι κερκίδες; Πόσο ασήμαντη θα φαινόταν μια οικονομική κρίση σε έναν Αθηναίο της εποχής του Δημοσθένη, ή και στον ίδιο τον Δημοσθένη, που μπορεί να καθόταν τότε εκεί που καθόσουν εσύ πέρυσι;
Είναι καθησυχαστική η χρονική συνέχεια της Επιδαύρου. Είτε προσπαθήσεις να διανοηθείς την απόσταση που χωρίζει το σήμερα από τον 3ο αιώνα π.Χ., είτε το μυαλό σου χωρά μόνο τα τελευταία πέντε/ δέκα/ είκοσι χρόνια που βλέπεις παραστάσεις, είναι ιδιαίτερα παρήγορη η σκέψη πως ό,τι και να γίνει, θα έχουμε πάντα την Επίδαυρο. Έχουν την ιεροτελεστία τους τα καλοκαιρινά μας Σαββατοκύριακα εκεί, και οι ιεροτελεστίες έχουν πάντα μια αίσθηση ασφάλειας, σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.
Η διαδρομή πάνω στα πέτρινα σκαλοπάτια προς το αρχαίο θέατρο, ας πούμε, λίγο πριν σκοτεινιάσει, με την μυρωδιά του πεύκου να πλημμυρίζει τον χώρο και τα τζιτζίκια να φροντίζουν για το soundtrack, είναι το ίδιο μαγική, όσες φορές και αν την έχεις περπατήσει. Τα θεατρικά κουτσομπολιά πάνω από τα αχνιστά μαγειρευτά στο ταβερνάκι του Λεωνίδα μετά τις παραστάσεις είναι πάντα το ίδιο ενδιαφέροντα. Όπως και τα ξενύχτια στο Καπάκι, την υπαίθρια ντίσκο-χρονομηχανή στο Γιαλάσι, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ τα 80s –πολύ θα στεναχωριόμασταν αν το έκανε.
Η Επίδαυρος από το πρωί… ως το άλλο πρωί
Τόσο για τους νεοφερμένους όσο και για τους ορκισμένους… προσκυνητές του φεστιβάλ, τα Σαββατοκύριακα στην Επίδαυρο ξεκινούν με βουτιά. Διαλέγετε και παίρνετε, ανάμεσα στο οικογενειακό Νησί, το πιο παρεΐστικο –και πιο εξωτικό– Καλαμάκι, και το multi culti Γιαλάσι, που μαζεύει τους φυσιολάτρες οι οποίοι βουτούν κατευθείαν από τις σκηνές που στήνουν στο παρακείμενο κάμπινγκ, όσους βαριούνται να οδηγούν και τους ξενύχτηδες που ξέμειναν από το προηγούμενο βράδυ στο Καπάκι.
Το απόγευμα όλοι συναντιούνται καθώς βολτάρουν στη γραφική προκυμαία, στο λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, χαζεύοντας τις πολύχρωμες βάρκες και τα ξύλινα περίπτερα των Γιορτών Αγροτουρισμού, και δοκιμάζοντας σπιτικά γλυκά του κουταλιού, βιολογικό μέλι και ντόπιο τσίπουρο. Αργά το απόγευμα, οι βόλτες καταλήγουν στο Νησί, τη χερσόνησο που χωρίζει στα δύο την παραλία. Περιλαμβάνουν οπωσδήποτε καφέ από το παρακείμενο beach bar- καντίνα- μεζεδοπωλείο, και χάζι στον ήλιο που πέφτει πίσω από τον καταπράσινο λόφο που προστατεύει το λιμανάκι.
Εκεί, στο Νησί, βρίσκεται και το Μικρό Αρχαίο Θέατρο, που ακόμα κι όταν δεν φιλοξενεί παραστάσεις, παραμένει το αγαπημένο αξιοθέατο των περισσότερων εξ ημών. Δεν είναι, βέβαια, το μοναδικό: το Ενετικό Κάστρο και η Ακρόπολη της Βασσάς στη Νέα Επίδαυρο, οι μυκηναϊκοί τάφοι, τα απομεινάρια της Ακρόπολης και των Ρωμαϊκών τειχών στην Παλαιά Επίδαυρο συγκαταλέγονται, επίσης, στα… ιστοριοδιφικά highlights. Εντυπωσιακότερος όλων, όμως, είναι φυσικά ο καταπράσινος αρχαιολογικός χώρος που φιλοξενεί το αρχαίο θέατρο, το Ασκληπιείο και το Μουσείο Επιδαύρου (λειτουργεί καθημερινά από τις 7.30 έως τις 20.00, οπότε αξίζει τον κόπο να έρθετε δυο-τρεις ώρες νωρίτερα από την παράσταση, για να βολτάρετε στις χωμάτινες διαδρομές του).
Πέρα από την Επίδαυρο, βέβαια, στο λιλιπούτειο χωριουδάκι του Λυγουριού, που είναι και το πλησιέστερο στο Αρχαίο Θέατρο χωριό, τα παραδοσιακά καφενεία απλώνουν τραπεζάκια σε σκιερές γωνιές, και περιμένουν τους λίγους και πιστούς που θέλουν απλώς να αράξουν κάπου και να χαζεύουν τον κόσμο να γυρίζει, όπως έκανε πάντα, εδώ και δυόμισι χιλιετίες. Κι αυτός είναι, είπαμε, ο βασικότερος λόγος για να (ξανα)έρθεις στην Επίδαυρο.
Δείτε πάνω δεξιά, στα Υποθέματα του Αφιερώματος, είκοσι-και-κάτι ακόμα λόγους για ένα επιδαυρικό weekend: Από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου 2013, μέχρι τις οικονομικότερες προτάσεις διαμονής, και τις ωραιότερες παραλίες για να βουτήξετε.
