Ζωή ποδήλατο: 3 φίλοι του πεταλιού μιλούν στο in2life

του Γιώργου Κόκουβα

«Καλό το ποδήλατο, αλλά προτιμώ το bungee jumping», μου είχε πει μια φίλη όταν της ανακοίνωσα πως θα πάρω ποδήλατο για να μετακινούμαι στην Αθήνα. Είναι το ποδήλατο επικίνδυνο extreme sport πάνω στις αθηναϊκές λεωφόρους; Πώς είναι τα πράγματα σε μικρότερες πόλεις, που θεωρητικά ενδείκνυνται για πετάλι; Έχει αποκτήσει ο Έλληνας ποδηλατική συνείδηση; Τρεις ποδηλάτες πατούν για λίγο φρένο και μας δίνουν απαντήσεις.

Είχα ακούσει για τραυματισμούς, για οδηγούς που σε θεωρούν ενοχλητική μύγα στον δρόμο, για κλέφτες ποδηλάτων από τους οποίους θα πρέπει να φυλάγεσαι ανά πάσα στιγμή. Και δεν ήταν εντελώς λανθασμένες οι φήμες, αλλά δεν το μετάνιωσα στιγμή όταν αποφάσισα να αγοράσω ποδήλατο πριν τρεις περίπου μήνες για να πηγαίνω στη δουλειά μου.

 Μέχρι τότε χρησιμοποιούσα λεωφορεία, και κάθε μέρα είχε… σασπένς: Θα περάσει σήμερα ή θα έχει απεργία; Μήπως στάση εργασίας; Θα το πετύχω την ώρα που θα πάω στη στάση ή θα έρθει σε κανένα σαραντάλεπτο, τόσο γεμάτο που τελικά θα πάρω ταξί; Μιας και η ψυχολογική κούραση ήταν ούτως ή άλλως μεγάλη με τα ΜΜΜ, είπα να πάρω ποδήλατο και να την κάνω σωματική – καλή ευκαιρία και για άσκηση κιόλας.

 

Φόβος πρώτος: Θα μπορώ να ανέβω την Κηφισίας; Αυτή είναι η κύρια αρτηρία που έχω να διασχίσω κάθε πρωί. Κι εκτός της ανηφόρας, πιο ανησυχητική ήταν η πιθανή στάση των οδηγών αυτοκινήτων που γκαζώνουν σε διάφορα σημεία. Τελικά, όλα μια ιδέα είναι: Μια χαρά πάει και η ανηφόρα (μόνο με ποδήλατο με ταχύτητες όμως), μια χαρά και οι οδηγοί αυτοκινήτων και λεωφορείων. Εκτός του ότι δεν μου έχει τύχει επεισόδιο να κορνάρουν ή να κάνουν επικίνδυνο ελιγμό, ορισμένες φορές έχω πετύχει ευγενικούς οδηγούς λεωφορείων που περίμεναν πίσω μου υπομονετικά να περάσω από τη στάση και μετά να περάσουν εκείνοι. Ύστερα, βρίσκεις και παράδρομους, γνωρίζεις και νέες περιοχές και φτάνεις στη δουλειά στην ίδια ώρα που θα έφτανε και ένα μηχανοκίνητο μέσο – το τι απόλαυση είναι να προσπερνάς σταματημένα αυτοκίνητα στα φανάρια και να σε κοιτάζουν με ζήλια δεν περιγράφεται.

 

Επίσης, έχω παρατηρήσει την «αλληλεγγύη» των υπόλοιπων ποδηλατών στην πόλη. Οι περισσότεροι που συναντάς στον δρόμο θα σου χαμογελάσουν, σαν να ανήκετε σε μια κοινή μυστική λέσχη, ή σαν να σκέφτονται «έτσι, να γινόμαστε πολλοί». Φαντάζομαι οι οδηγοί αυτοκινήτων δεν σκέφτονται το ίδιο για τους «συναδέλφους» τους.

 

Ένα πρόβλημα για μένα είναι η μεταφορά ποδηλάτου στο μετρό. Μπορεί να επέτρεψαν την είσοδο στο τελευταίο βαγόνι, αλλά πολλοί επιβάτες δεν το γνωρίζουν και σε κοιτούν σαν εξωγήινο όταν κατεβαίνεις στην πλατφόρμα με το δίκυκλο. Της ώρες αιχμής, φυσικά, πρέπει να περιμένεις και δύο και τρεις συρμούς να περάσουν μέχρι να βρεις ελεύθερο έδαφος στο βαγόνι – κι αυτό γιατί οι επιβάτες, πάλι από άγνοια και ενώ υπάρχει ελεύθερος χώρος, στοιβάζονται στην άκρη.

 

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι η ασφάλεια – ο φόβος που ακόμα δεν ξεπέρασα. Γι’ αυτό και το χρησιμοποιώ κυρίως στην μετακίνηση για την δουλειά, όπου το παρκάρω σε ασφαλές περιβάλλον, και μετά κατευθείαν πίσω στο σπίτι – και φυσικά, μέσα στο σπίτι. Για να το αφήσεις κάπου έξω, μάλλον θέλεις δυνατό "πέταλο" (ή σκύλο σαν αυτόν εδώ), να αφαιρείς κάθε πρόσθετο (φώτα, σέλα, κλπ) και να κάνεις το σταυρό σου.

 Γιάννης, Αθήνα

Το ποδήλατο το χρησιμοποιώ σαν μέσο μετακίνησης. Είναι ένα χρήσιμο μέσο, δεν είναι τρόπος ζωής, μην τρελαθούμε – δεν συμμετέχω σε ποδηλατοδρομίες και κινήματα, απλώς πηγαίνω στη δουλειά μου με αυτό. 

Η διαδρομή από την Κυψέλη ως την Κηφισιά είναι μεγάλη και με φόβισε στην αρχή, αλλά η συμπεριφορά των οδηγών και των πεζών έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Παλιότερα θυμάμαι είχε πέσει με το ποδήλατο και κανείς δεν γύρισε ούτε να κοιτάξει. Πλέον η στάση των ανθρώπων είναι θετικότερη. 

Αυτό είναι το τρίτο μου ποδήλατο – μου έχουν κλέψει ήδη δύο. Κι αυτό ενώ πρόσεχα αρκετά. Τη μία φορά είχα μείνει από λάστιχα σε κάποιο προάστιο. Αφαίρεσα τη σέλα, το κλείδωσα και γύρισα στο κέντρο με άλλο μέσο. Την επόμενη μέρα που επέστρεψα να το πάρω, φυσικά δεν ήταν εκεί. Τώρα πλέον έχω πάρει πολύ καλά λουκέτα γιατί φυλάγομαι περισσότερο, αλλά η συμβουλή που δίνω σε έναν νέο ποδηλάτη, είναι να μην το χάνει ποτέ από τα μάτια του. 

Η ζωή με το ποδήλατο στην πόλη της Λάρισας είναι γεμάτη περιπέτειες.

Η Λάρισα είναι μια πόλη όπου οι κάτοικοι προσπαθούν να είναι με κάθε τρόπο στη μόδα και μερικές φορές μάλιστα… το παρατραβάνε: Η τελευταία «μόδα» είναι το ποδήλατο, έχει πάρει και η κουτσή Μαρία, η ξαδέρφη της η Τούλα η μουγκή και ο τριτοξάδερφος του δευτεροκουμπάρου του περιπτερά. Εγώ ως αντιδραστικό στοιχείο ήμουν έτοιμη να αγοράσω πατίνι από το να γίνω μία από αυτούς.

 

Πώς να αντισταθείς όμως σε μια ποδηλατοβόλτα της Πέμπτης, όπως έχει καθιερωθεί με σύνολο 1.000+ άτομα; Δύσκολο… Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα από παρότρυνση φίλων παρ’ όλα αυτά, αφού όπως είπα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη μάζα, και ενώ είχα πάρει ποδήλατο με μια μόνο ταχύτητα για να πηγαίνω στη δουλειά μου, δεν επαναπαύτηκα στη συγκεκριμένη βόλτα, αλλά συνέχισα να πηγαίνω σε βόλτες εκτός πόλης, σε γύρω χωριά και γενικότερα σε γύρω-γύρω όλοι.

 

Μπορώ να πω ότι έχει γίνει τρόπος ζωής. Ξεχνάς τα πάντα, είναι η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας – όταν φυσικά έχεις και δρόμο για να το κάνεις. Δυστυχώς στη Λάρισα, υπάρχουν μόνο τέσσερις επίσημοι ποδηλατόδρομοι, στους οποίους εννοείται πως «απαγορεύονται» τα ποδήλατα… Γιατί, όπως είναι φυσικό, περπατούν πάνω τους πεζοί, περνούν μηχανάκια και σε κάθε ράμπα υπάρχει και ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Κι αν τολμήσεις να πας από ‘κει, φυσικά τρως το βρίσιμο του αιώνα. Κανένας δε σου δίνει σημασία, ούτε πεζός, ούτε οδηγός. Γι’ αυτό το μόνο που μπορείς να κάνεις για να επιζήσεις είναι να τηρείς εσύ τον ΚΟΚ. Μόνο έτσι σε σέβονται! Αυτό έχω καταλάβει.

 

Τέλος, ο μόνος τρόπος για να έχεις ποδήλατο την άλλη μέρα, είναι να κοιμηθείς μαζί του. Ο νοών νοείτω.