10 πράγματα που δεν ξέρατε για την Αίγινα
Τα κρυμμένα ταβερνάκια, η καλύτερη πίτσα στο νησί, τα «ψαγμένα» αξιοθέατα και τα μυστικά που θα σας πουν μόνο οι ντόπιοι.
της Ηρώς Κουνάδη
Τα βασικά τα ξέρετε: Βουτιές στο Κλειδί, ποτά στα Περδικιώτικα, απογευματινό καφεδάκι στη Ρέμβη, θαλασσινές περαντζάδες στο πλακόστρωτο της Πέρδικας, μεζεδάκια στον Σκοτάδη και ουζοποικιλίες στον ΝΟΑ. Καιρός να μάθετε μερικά πράγματα παραπάνω για το νησί που περνά τα Σαββατοκύριακά της η μισή Αθήνα.
Στο δρόμο για την Αγία Μαρίνα, αμέσως μετά τον Άγιο Νεκτάριο, στο λοφάκι της Παλιαχώρας (που διαβάζεται έτσι, μία λέξη, ούτε Παλαιά Χώρα, ούτε Παλαιόχωρα) σώζονται 33 εκκλησάκια, από τα 50 που υπήρχαν συνολικά, χτισμένα από τον 12ο ως τον 18ο αιώνα. Επίσης, ξέφωτα και τραπεζάκια για πικνίκ στη σκιά των δέντρων, και μονοπάτια τέλεια για ανοιξιάτικες ή φθινοπωρινές πεζοπορίες.
Κάποιες από τις ελιές του Ελαιώνα έχουν προλάβει ζωντανό τον Καποδίστρια. Κάποιες θα μπορούσαν να έχουν δει και τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Οι γηραιότερες λέγεται ότι ξεπερνούν τα 500 χρόνια. Θα το μαντεύατε άνετα από τις κουφάλες τους, που είναι σαν ολόκληρα διαμερίσματα –κάποιες φτάνουν τα 30 τετραγωνικά μέτρα.
Τρία θερινά σινεμά υπάρχουν στην πόλη της Αίγινας, αν νοσταλγήσετε σινεφίλ βραδιές κάτω από τα αστέρια στις διακοπές σας: Το παραθαλάσσιο Ακρογιάλι τυγχάνει το δικό μας αγαπημένο, αλλά εξίσου όμορφα είναι και το Άνεσις, κρυμμένο στα σοκάκια, και το Ολυμπία, πλάι στο γήπεδο.
Επάνω από την παραλία της Χορεύτρας, ανάμεσα στη Σουβάλα και τη Βαγία, θα δοκιμάσετε τέλεια πίτσα ψημένη στον ξυλόφουρνο. Οι λάτρεις του ιταλικού εδέσματος ορκίζονται επίσης στο όνομα της Πίτσα Γιώτας, κοντά στις Φυλακές, που φτιάχνει ασύγκριτη old school πίτσα για το χέρι, η οποία έχει μεγαλώσει ολόκληρες γενιές Αιγινητών και συνεχίζει ίδια κι απαράλλαχτη.
Μια που το ‘φερε η κουβέντα, το εντυπωσιακό κτίριο στο οποίο οι Αιγινήτες αναφέρονται ως «Φυλακές», ήταν στην πρώτη του χρήση ορφανοτροφείο. Χτίστηκε το 1829, για να στεγάσει τα ορφανά παιδιά της ελληνικής επανάστασης, κατ’ εντολή του Ιωάννη Καποδίστρια και λειτούργησε ως το 1834. Εγκαταλείφθηκε ως το 1880, όταν και ξαναλειτούργησε ως φυλακές όμως αυτή τη φορά, για περίπου εκατό χρόνια. Από εκεί και μετά, έχει στεγάσει το Εθνικό Κέντρο Προστασίας Άγριας Ζωής, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, και εικαστικές εγκαταστάσεις, πιο πρόσφατα.
Ένα από τα ωραιότερα κτίρια που θα συναντήσετε αν οδηγήσετε –ή περπατήσετε– τον παραλιακό δρόμο που συνδέει την πόλη της Αίγινας με την Σουβάλα, αυτό με τα γαλάζια παράθυρα επάνω στην στροφή του δρόμου, υπήρξε κάποτε το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη. Δυστυχώς, δεν είναι επισκέψιμο.
«Χώρες» έχουν οι Κυκλάδες. Η πόλη-πρωτεύουσα-λιμάνι της Αίγινας λέγεται απλά πόλη της Αίγινας, ή ακόμα καλύτερα σκέτο Αίγινα. «Πάω στην Αίγινα» όταν βρίσκεσαι οπουδήποτε πάνω στο νησί, σημαίνει ότι πας στην πόλη-πρωτεύουσα-λιμάνι της Αίγινας. «Πάω στην Χώρα» σημαίνει ότι είσαι ξένος –και αστείος.
Όπως θα σας πει κάθε νησιώτης που δεν γεννήθηκε προχτές, η δροσιά είναι στα βουνά, όχι δίπλα στις θάλασσες. Αφήστε τα παραθαλάσσια ουζερί για τις υποφερτές από άποψη θερμοκρασίας μέρες, και αναζητήστε καταφύγιο από τον καύσωνα σε ορεινά χωριά όπως η Παχιοράχη ή του Ανιτσαίου (και όχι «το Ανιτσαίο», κατά τα «του Ψυρρή» και «του Γουδή»). Εδώ θα βρείτε και ένα από τα καλύτερα μυστικά ταβερνάκια του νησιού, το Πέτρινο.
Ο Ναός της Αφαίας είναι ένας από τους καλύτερα διατηρημένους ναούς της αρχαιότητας. Στον αντίποδά του, από τον Ναό του Ελάνιου Δία, στην ψηλότερη κορυφή του ψηλότερου βουνού της Αίγινας –το οποίο λέγεται απλά Όρος– δεν σώζονται παρά ελάχιστα απομεινάρια. Ωστόσο, το μονοπάτι ως εκεί και η θέα γύρω του αξίζουν με το παραπάνω την ανάβαση, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Το ότι το νησί δεν φημίζεται για τις παραλίες του –όπως άλλωστε και ολόκληρος σχεδόν ο Σαρωνικός– είναι κοινό μυστικό. Αν θέλετε πραγματικά φαντασμαγορικά νερά, θα περάσετε με το καραβάκι από την Πέρδικα στο απέναντι, ακατοίκητο νησάκι της Μονής.
Τα βασικά τα ξέρετε: Βουτιές στο Κλειδί, ποτά στα Περδικιώτικα, απογευματινό καφεδάκι στη Ρέμβη, θαλασσινές περαντζάδες στο πλακόστρωτο της Πέρδικας, μεζεδάκια στον Σκοτάδη και ουζοποικιλίες στον ΝΟΑ. Καιρός να μάθετε μερικά πράγματα παραπάνω για το νησί που περνά τα Σαββατοκύριακά της η μισή Αθήνα.
Στο δρόμο για την Αγία Μαρίνα, αμέσως μετά τον Άγιο Νεκτάριο, στο λοφάκι της Παλιαχώρας (που διαβάζεται έτσι, μία λέξη, ούτε Παλαιά Χώρα, ούτε Παλαιόχωρα) σώζονται 33 εκκλησάκια, από τα 50 που υπήρχαν συνολικά, χτισμένα από τον 12ο ως τον 18ο αιώνα. Επίσης, ξέφωτα και τραπεζάκια για πικνίκ στη σκιά των δέντρων, και μονοπάτια τέλεια για ανοιξιάτικες ή φθινοπωρινές πεζοπορίες.
Κάποιες από τις ελιές του Ελαιώνα έχουν προλάβει ζωντανό τον Καποδίστρια. Κάποιες θα μπορούσαν να έχουν δει και τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Οι γηραιότερες λέγεται ότι ξεπερνούν τα 500 χρόνια. Θα το μαντεύατε άνετα από τις κουφάλες τους, που είναι σαν ολόκληρα διαμερίσματα –κάποιες φτάνουν τα 30 τετραγωνικά μέτρα.
Τρία θερινά σινεμά υπάρχουν στην πόλη της Αίγινας, αν νοσταλγήσετε σινεφίλ βραδιές κάτω από τα αστέρια στις διακοπές σας: Το παραθαλάσσιο Ακρογιάλι τυγχάνει το δικό μας αγαπημένο, αλλά εξίσου όμορφα είναι και το Άνεσις, κρυμμένο στα σοκάκια, και το Ολυμπία, πλάι στο γήπεδο.
Επάνω από την παραλία της Χορεύτρας, ανάμεσα στη Σουβάλα και τη Βαγία, θα δοκιμάσετε τέλεια πίτσα ψημένη στον ξυλόφουρνο. Οι λάτρεις του ιταλικού εδέσματος ορκίζονται επίσης στο όνομα της Πίτσα Γιώτας, κοντά στις Φυλακές, που φτιάχνει ασύγκριτη old school πίτσα για το χέρι, η οποία έχει μεγαλώσει ολόκληρες γενιές Αιγινητών και συνεχίζει ίδια κι απαράλλαχτη.
Μια που το ‘φερε η κουβέντα, το εντυπωσιακό κτίριο στο οποίο οι Αιγινήτες αναφέρονται ως «Φυλακές», ήταν στην πρώτη του χρήση ορφανοτροφείο. Χτίστηκε το 1829, για να στεγάσει τα ορφανά παιδιά της ελληνικής επανάστασης, κατ’ εντολή του Ιωάννη Καποδίστρια και λειτούργησε ως το 1834. Εγκαταλείφθηκε ως το 1880, όταν και ξαναλειτούργησε ως φυλακές όμως αυτή τη φορά, για περίπου εκατό χρόνια. Από εκεί και μετά, έχει στεγάσει το Εθνικό Κέντρο Προστασίας Άγριας Ζωής, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, και εικαστικές εγκαταστάσεις, πιο πρόσφατα.
Ένα από τα ωραιότερα κτίρια που θα συναντήσετε αν οδηγήσετε –ή περπατήσετε– τον παραλιακό δρόμο που συνδέει την πόλη της Αίγινας με την Σουβάλα, αυτό με τα γαλάζια παράθυρα επάνω στην στροφή του δρόμου, υπήρξε κάποτε το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη. Δυστυχώς, δεν είναι επισκέψιμο.
«Χώρες» έχουν οι Κυκλάδες. Η πόλη-πρωτεύουσα-λιμάνι της Αίγινας λέγεται απλά πόλη της Αίγινας, ή ακόμα καλύτερα σκέτο Αίγινα. «Πάω στην Αίγινα» όταν βρίσκεσαι οπουδήποτε πάνω στο νησί, σημαίνει ότι πας στην πόλη-πρωτεύουσα-λιμάνι της Αίγινας. «Πάω στην Χώρα» σημαίνει ότι είσαι ξένος –και αστείος.
Όπως θα σας πει κάθε νησιώτης που δεν γεννήθηκε προχτές, η δροσιά είναι στα βουνά, όχι δίπλα στις θάλασσες. Αφήστε τα παραθαλάσσια ουζερί για τις υποφερτές από άποψη θερμοκρασίας μέρες, και αναζητήστε καταφύγιο από τον καύσωνα σε ορεινά χωριά όπως η Παχιοράχη ή του Ανιτσαίου (και όχι «το Ανιτσαίο», κατά τα «του Ψυρρή» και «του Γουδή»). Εδώ θα βρείτε και ένα από τα καλύτερα μυστικά ταβερνάκια του νησιού, το Πέτρινο.
Ο Ναός της Αφαίας είναι ένας από τους καλύτερα διατηρημένους ναούς της αρχαιότητας. Στον αντίποδά του, από τον Ναό του Ελάνιου Δία, στην ψηλότερη κορυφή του ψηλότερου βουνού της Αίγινας –το οποίο λέγεται απλά Όρος– δεν σώζονται παρά ελάχιστα απομεινάρια. Ωστόσο, το μονοπάτι ως εκεί και η θέα γύρω του αξίζουν με το παραπάνω την ανάβαση, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη.
Το ότι το νησί δεν φημίζεται για τις παραλίες του –όπως άλλωστε και ολόκληρος σχεδόν ο Σαρωνικός– είναι κοινό μυστικό. Αν θέλετε πραγματικά φαντασμαγορικά νερά, θα περάσετε με το καραβάκι από την Πέρδικα στο απέναντι, ακατοίκητο νησάκι της Μονής.
