Μια μέρα στα Λιμανάκια: Βουτιές στη Βουλιαγμένη
Βουτάμε από τα βραχάκια στα πιο βαθυγάλαζα νερά της Αττικής και φωτογραφίζουμε… λαό και Κολωνάκι στην δημοφιλέστερη αθηναϊκή "παραλία".
Κείμενο: Ηρώ Κουνάδη
Φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος
Έχουν ίσως τα ωραιότερα νερά της αττικής ακτογραμμής: Μια βαθυγάλαζη απόχρωση που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βασικός λόγος για τον οποίο τα αγαπάμε. Είναι η απόλυτη ιδιαιτερότητά τους. Κάπως σαν την Ακρόπολη, τον Πύργο των Αθηνών ή το παζάρι στην Αβησσυνίας, τα Λιμανάκια υπάρχουν μόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ακριβώς παραλία (κι ας αποτελούν έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς για τα κυριακάτικα μπάνια μας) ούτε ακριβώς beach bar –κι ας επιχειρούμε συχνά την κατάβαση του κακοτράχαλου μονοπατιού για μπύρες πλάι στο κύμα στο φεγγαρόφωτο. Είναι προορισμός.
Μικρή ανθρωπογεωγραφία μιας περίπου παραλίας
Κατ’ αρχήν, να υπενθυμίσουμε –για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι– ότι ο όρος «Λιμανάκια» αναφέρεται σε μια σειρά διαδοχικών κολπίσκων ανάμεσα στη Βάρκιζα και τη Βουλιαγμένη. Όταν η παρέα λέει ότι «πάμε για μπάνιο στα Λιμανάκια», συνήθως εννοεί σε ένα εξ αυτών –και στις περισσότερες περιπτώσεις συγκεκριμένα στο δεύτερο, εκείνο με το beach bar, που παίζει ωραίες reggae και chill out μουσικές.
Από τον δρόμο, βέβαια, δεν φαίνεται τίποτα απ’ όλα αυτά. Εδώ απλώς παρκάρεις το αυτοκίνητο, ή κατεβαίνεις από το λεωφορείο (ναι, τα αστικά λεωφορεία 115, 149, 170 και Ε22 φτάνουν ως εδώ) και ξεκινάς να κατηφορίζεις το μονοπάτι. Αν είναι Σαββατοκύριακο ακολουθείς τις ορδές, αν είσαι από τους τυχερούς που έρχονται καθημερινή απλώς αυτοσχεδιάζεις στις διακλαδώσεις του –όλες με κάποιο μαγικό τρόπο οδηγούν τελικά στη θάλασσα.
Γύρω από τις ξύλινες εξέδρες του beach bar και τις επεκτάσεις τους, επάνω στις οποίες λιάζονται κατά έναν άγραφο κανόνα οι πιο fit της παραλίας απλώνονται τα υποψήφια για άπλωμα πετσέτας βραχάκια. Το ποια θα προτιμήσετε είναι συνάρτηση του τι ώρα θα φτάσετε (τα «καλά» εκείνα που έχουν κλίση τέτοια ώστε να μοιάζουν με φυσικές ξαπλώστρες, «φεύγουν» πρώτα) και του πόσο καλοί είστε στην ισορροπία.
Αυτό το τελευταίο γιατί, προς το κλείσιμο του κολπίσκου, εντοπίζονται μεν τα βολικότερα των βραχακίων, αλλά για να φτάσετε ως εκεί θα πρέπει α. να ισορροπήσετε επάνω σε άλλα με μεγάλη κλίση, β. να κάνετε ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σε πετσέτες λουομένων και γ. να διατηρήσετε την ισορροπία σας αποφεύγοντας τη γροθιά επίδοξου βουτηχτή που ένιωσε την ανάγκη να κάνει το απαραίτητο stretching πριν το μεγάλο άλμα. Αληθινή ιστορία.
Να απλωθώ λιγάκι εδώ;
Αφού επιτέλους βρείτε το σωστό βραχάκι με την σωστή κλίση και απλώσετε τεχνηέντως την πετσέτα ώστε να μην ποδοπατιέται από τους επόμενους Μαγκάιβερ στην ίδια αποστολή, ρίχνετε μια ματιά τριγύρω. Και διαπιστώνετε ότι το πάλαι ποτέ προπύργιο των 20-somethings με το μπρονζέ μαύρισμα και τα λευκά γυαλιά ηλίου που έρχονταν εδώ “to see and be seen” έχει πέσει… δημοκρατικά.
Μπαμπάδες που κάποτε ήταν εκείνοι οι εικοσάρηδες με το μπρονζέ μαύρισμα τώρα βουτάνε μαζί με τα πιτσιρίκια τους που φοράνε ροζ φωσφοριζέ μπρατσάκια. Παρέες χωρίς μπρονζέ μαύρισμα πίνουν μπύρες από τα κουτάκια. Κορίτσια με βατραχοπέδιλα και μάσκες εξερευνούν τον βυθό –που είναι, σύμφωνα με τους ανθρώπους από τις σχολές καταδύσεων, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες της Αθήνας. Ζευγάρια βουτάνε χέρι-χέρι. Και κάποιοι αξιοθαύμαστοι βρίσκουν μαγικούς τρόπους να στερεώσουν ομπρελίτσες στα νεροφαγώματα των βράχων. Απόλυτο αθηναϊκό καλοκαίρι.
Μετά, είναι κι αυτά τα νερά. Που έχουν αυτή την βαθιά απόχρωση του μπλε, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο διάφανα, που μπορείς να δεις τον βυθό. Κι ο βυθός έχει αχινούς (μην φοβάστε, δεν θα τους πατήσετε, είναι βαθιά) και απορεί ο κόσμος την πρώτη φορά που τους πιάνει το μάτι. Πόσο καιρό έχετε να δείτε αχινούς στην Αττική; Μια από τις σαφέστερες ενδείξεις ότι τα νερά εδώ είναι καθαρά –επιβεβαιώνει κάθε χρόνο και το ΠΑΚΟΕ, με τις αξιόπιστες μετρήσεις του.
Μικρός πρακτικός οδηγός για τις βουτιές στα Λιμανάκια
- Οι τιμές του beach bar είναι μάλλον τσιμπημένες μετά την δύση του ήλιου: Στα 2,50€ η μπύρα την ημέρα, στα 5€ το βράδυ.
-Η είσοδος εννοείται πως είναι πάντα ελεύθερη.
- Η παραλία απέχει 20 και κάτι χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Αν δεν θέλετε να οδηγήσετε, ο ευκολότερος τρόπος να βρεθείτε εδώ είναι μετρό μέχρι το Ελληνικό και το λεωφορείο Ε22 από την είσοδο του μετρό μέχρι την στάση Λιμανάκια –σας αφήνει ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού.
- Σχεδόν δίπλα βρίσκεται η Λίμνη της Βουλιαγμένης, για τις χαλαρωτικές βουτιές στα γεμάτα θρύλους νερά της οποίας σας τα έχουμε πει αναλυτικά εδώ.
Φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος
Έχουν ίσως τα ωραιότερα νερά της αττικής ακτογραμμής: Μια βαθυγάλαζη απόχρωση που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Δεν είναι, όμως, αυτός ο βασικός λόγος για τον οποίο τα αγαπάμε. Είναι η απόλυτη ιδιαιτερότητά τους. Κάπως σαν την Ακρόπολη, τον Πύργο των Αθηνών ή το παζάρι στην Αβησσυνίας, τα Λιμανάκια υπάρχουν μόνο στην Αθήνα. Δεν είναι ακριβώς παραλία (κι ας αποτελούν έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς για τα κυριακάτικα μπάνια μας) ούτε ακριβώς beach bar –κι ας επιχειρούμε συχνά την κατάβαση του κακοτράχαλου μονοπατιού για μπύρες πλάι στο κύμα στο φεγγαρόφωτο. Είναι προορισμός.
Μικρή ανθρωπογεωγραφία μιας περίπου παραλίας
Κατ’ αρχήν, να υπενθυμίσουμε –για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι– ότι ο όρος «Λιμανάκια» αναφέρεται σε μια σειρά διαδοχικών κολπίσκων ανάμεσα στη Βάρκιζα και τη Βουλιαγμένη. Όταν η παρέα λέει ότι «πάμε για μπάνιο στα Λιμανάκια», συνήθως εννοεί σε ένα εξ αυτών –και στις περισσότερες περιπτώσεις συγκεκριμένα στο δεύτερο, εκείνο με το beach bar, που παίζει ωραίες reggae και chill out μουσικές.
Από τον δρόμο, βέβαια, δεν φαίνεται τίποτα απ’ όλα αυτά. Εδώ απλώς παρκάρεις το αυτοκίνητο, ή κατεβαίνεις από το λεωφορείο (ναι, τα αστικά λεωφορεία 115, 149, 170 και Ε22 φτάνουν ως εδώ) και ξεκινάς να κατηφορίζεις το μονοπάτι. Αν είναι Σαββατοκύριακο ακολουθείς τις ορδές, αν είσαι από τους τυχερούς που έρχονται καθημερινή απλώς αυτοσχεδιάζεις στις διακλαδώσεις του –όλες με κάποιο μαγικό τρόπο οδηγούν τελικά στη θάλασσα.
Γύρω από τις ξύλινες εξέδρες του beach bar και τις επεκτάσεις τους, επάνω στις οποίες λιάζονται κατά έναν άγραφο κανόνα οι πιο fit της παραλίας απλώνονται τα υποψήφια για άπλωμα πετσέτας βραχάκια. Το ποια θα προτιμήσετε είναι συνάρτηση του τι ώρα θα φτάσετε (τα «καλά» εκείνα που έχουν κλίση τέτοια ώστε να μοιάζουν με φυσικές ξαπλώστρες, «φεύγουν» πρώτα) και του πόσο καλοί είστε στην ισορροπία.
Αυτό το τελευταίο γιατί, προς το κλείσιμο του κολπίσκου, εντοπίζονται μεν τα βολικότερα των βραχακίων, αλλά για να φτάσετε ως εκεί θα πρέπει α. να ισορροπήσετε επάνω σε άλλα με μεγάλη κλίση, β. να κάνετε ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σε πετσέτες λουομένων και γ. να διατηρήσετε την ισορροπία σας αποφεύγοντας τη γροθιά επίδοξου βουτηχτή που ένιωσε την ανάγκη να κάνει το απαραίτητο stretching πριν το μεγάλο άλμα. Αληθινή ιστορία.
Να απλωθώ λιγάκι εδώ;
Αφού επιτέλους βρείτε το σωστό βραχάκι με την σωστή κλίση και απλώσετε τεχνηέντως την πετσέτα ώστε να μην ποδοπατιέται από τους επόμενους Μαγκάιβερ στην ίδια αποστολή, ρίχνετε μια ματιά τριγύρω. Και διαπιστώνετε ότι το πάλαι ποτέ προπύργιο των 20-somethings με το μπρονζέ μαύρισμα και τα λευκά γυαλιά ηλίου που έρχονταν εδώ “to see and be seen” έχει πέσει… δημοκρατικά.
Μπαμπάδες που κάποτε ήταν εκείνοι οι εικοσάρηδες με το μπρονζέ μαύρισμα τώρα βουτάνε μαζί με τα πιτσιρίκια τους που φοράνε ροζ φωσφοριζέ μπρατσάκια. Παρέες χωρίς μπρονζέ μαύρισμα πίνουν μπύρες από τα κουτάκια. Κορίτσια με βατραχοπέδιλα και μάσκες εξερευνούν τον βυθό –που είναι, σύμφωνα με τους ανθρώπους από τις σχολές καταδύσεων, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες της Αθήνας. Ζευγάρια βουτάνε χέρι-χέρι. Και κάποιοι αξιοθαύμαστοι βρίσκουν μαγικούς τρόπους να στερεώσουν ομπρελίτσες στα νεροφαγώματα των βράχων. Απόλυτο αθηναϊκό καλοκαίρι.
Μετά, είναι κι αυτά τα νερά. Που έχουν αυτή την βαθιά απόχρωση του μπλε, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο διάφανα, που μπορείς να δεις τον βυθό. Κι ο βυθός έχει αχινούς (μην φοβάστε, δεν θα τους πατήσετε, είναι βαθιά) και απορεί ο κόσμος την πρώτη φορά που τους πιάνει το μάτι. Πόσο καιρό έχετε να δείτε αχινούς στην Αττική; Μια από τις σαφέστερες ενδείξεις ότι τα νερά εδώ είναι καθαρά –επιβεβαιώνει κάθε χρόνο και το ΠΑΚΟΕ, με τις αξιόπιστες μετρήσεις του.
Μικρός πρακτικός οδηγός για τις βουτιές στα Λιμανάκια
- Οι τιμές του beach bar είναι μάλλον τσιμπημένες μετά την δύση του ήλιου: Στα 2,50€ η μπύρα την ημέρα, στα 5€ το βράδυ.
-Η είσοδος εννοείται πως είναι πάντα ελεύθερη.
- Η παραλία απέχει 20 και κάτι χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Αν δεν θέλετε να οδηγήσετε, ο ευκολότερος τρόπος να βρεθείτε εδώ είναι μετρό μέχρι το Ελληνικό και το λεωφορείο Ε22 από την είσοδο του μετρό μέχρι την στάση Λιμανάκια –σας αφήνει ακριβώς στην αρχή του μονοπατιού.
- Σχεδόν δίπλα βρίσκεται η Λίμνη της Βουλιαγμένης, για τις χαλαρωτικές βουτιές στα γεμάτα θρύλους νερά της οποίας σας τα έχουμε πει αναλυτικά εδώ.
