Τι λες, πάμε μια μονοήμερη για μπάνιο στο Αγκίστρι;
Το νησάκι της διπλανής πόρτας έχει κρυστάλλινα νερά, πεύκα που φτάνουν ως το κύμα, και αίσθηση διακοπών… μιάμιση ώρα από την Αθήνα.
της Ηρώς Κουνάδη
Μια σταλιά νησάκι, το Αγκίστρι χωράει άνετα σε μια μονοήμερη. Βοηθάνε σε αυτό και τα δρομολόγια των flying dolphin, αν είσαι πρωινός τύπος, με το πρώτο να αναχωρεί από τον Πειραιά στις 8.50 το πρωί και το τελευταίο να επιστρέφει από το Αγκίστρι στις 17.50 το απόγευμα (εισιτήριο στα 13€ one way). Μέσα σε αυτό το οκτάωρο θα έχεις προλάβει να βουτήξεις στα φανταστικά για τα δεδομένα του Σαρωνικού νερά του, να βολτάρεις κάτω από το μυρωδάτο πευκοδάσος του, και να πιάσεις τραπεζάκι για τσιμπούσια με θέα θάλασσα σε κάποιο από τα ταβερνάκια του. Το μόνο πρόβλημα είναι πως μετά απ’ όλα αυτά, δεν θα σου κάνει καρδιά να φύγεις.
Εν αρχή ην οι παραλίες
Η πρώτη που θα δεις, δυο βήματα από εκεί που σε αφήνει το flying, είναι η μεγάλη αμμουδιά της Σκάλας, ό,τι πρέπει για να απλώνουν πετσέτες και κουβαδάκια οικογένειες με πιτσιρίκια –έχει και ρηχά νερά. Αυτή που βλέπεις σχεδόν σε κάθε φωτογραφία του Αγκιστρίου είναι η Χαλικιάδα, ένα χαλαρό εικοσάλεπτο περπάτημα από δω, και μια ελαφρώς απότομη κατάβαση στο τέλος –θα σε ανταμείψουν για τον κόπο τα φανταστικά νερά της, και η ατμόσφαιρα που έχει κάτι από τα φοιτητικά σου χρόνια, τότε που πήγαινες στην Ανάφη για ελεύθερο κάμπινγκ.
Λίγο πιο απομακρυσμένες (ωραία ιδέα είναι να νοικιάσεις ποδήλατο για τις βόλτες σου στο νησί, κοστίζει περί τα 5€ για μια ολόκληρη μέρα) είναι οι δύο… Δραγωνέρες, Μικρή και Μεγάλη, με τα πεύκα τους που φτάνουν ως το κύμα και τα βαθυγάλαζα νερά τους. Τέτοια έχει και η Απόνησος, αν αγαπάς την οργάνωση (5€ είσοδος με ξαπλώστρα, ομπρέλα και παγωμένη μπύρα) και τις βουτιές από τα βράχια. Και τέλος, οι ερημίτες απλώνουν τις πετσέτες τους και βουτάνε σε κρυστάλλινα νερά από τα βραχάκια της Μάρεζας, στα Λιμενάρια.
Σε κανένα χωριό να βολτάρουμε;
Κατηγορηματικά ναι, κι ας μας φάνε χρόνο από τις παραλίες. Πρώτο και καλύτερο το Μετόχι, με τα κεραμιδοσκέπαστα σπιτάκια του, την τέλεια θέα στη θάλασσα, και το ταβερνάκι του Παρνασσού, που αξίζει οπωσδήποτε μια δοκιμή. Ειρήσθω εν παρόδω, εξαιρετική επιλογή για φαγητό είναι και το μπαλκονάκι της Αλκυόνης, πάνω από τη μικρή παραλία της Σκληρής, στο δρόμο από τη Σκάλα προς την Χαλικιάδα.
Μετά, είναι και ο Μύλος, ή Μεγαλοχώρι, τα δρομάκια του οποίου ανηφορίζουν κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε ασβεστωμένα πεζούλια και λουλουδιασμένες αυλές ως τον έναν και μοναδικό ανεμόμυλο του νησιού. Αν σε βρει εδώ το απόγευμα, το Κάστρο φτιάχνει σούπερ κοκτεϊλάκια από τις 18.00 και μετά, και τα σερβίρει στην υπέροχη αυλή του πάνω από την θάλασσα.
Οι λάτρεις της πεζοπορίας θα χαρούν να μάθουν πως σχεδόν ολόκληρη η ενδοχώρα καλύπτεται από ένα φουντωτό, μυρωδάτο πευκοδάσος, ό,τι πρέπει για πεζοπορίες και ποδηλατάδες. Η πραγματική έκπληξη όμως, βρίσκεται… εκεί στον νότο του νησιού, σχεδόν δίπλα στην Απόνησο που λέγαμε προηγουμένως, και είναι μια σπανιότατη περίπτωση λίμνης σε νησί. Λεκάνη τη λένε οι ντόπιοι, κι είναι ένας μικρός υδροβιότοπος τον οποίο αγκαλιάζει ένα ωραιότατο μονοπάτι –γιατί, αν δεν το έχεις καταλάβει, αυτό εδώ το νησάκι είναι η χαρά του περιπατητή.
Μια σταλιά νησάκι, το Αγκίστρι χωράει άνετα σε μια μονοήμερη. Βοηθάνε σε αυτό και τα δρομολόγια των flying dolphin, αν είσαι πρωινός τύπος, με το πρώτο να αναχωρεί από τον Πειραιά στις 8.50 το πρωί και το τελευταίο να επιστρέφει από το Αγκίστρι στις 17.50 το απόγευμα (εισιτήριο στα 13€ one way). Μέσα σε αυτό το οκτάωρο θα έχεις προλάβει να βουτήξεις στα φανταστικά για τα δεδομένα του Σαρωνικού νερά του, να βολτάρεις κάτω από το μυρωδάτο πευκοδάσος του, και να πιάσεις τραπεζάκι για τσιμπούσια με θέα θάλασσα σε κάποιο από τα ταβερνάκια του. Το μόνο πρόβλημα είναι πως μετά απ’ όλα αυτά, δεν θα σου κάνει καρδιά να φύγεις.
Εν αρχή ην οι παραλίες
Η πρώτη που θα δεις, δυο βήματα από εκεί που σε αφήνει το flying, είναι η μεγάλη αμμουδιά της Σκάλας, ό,τι πρέπει για να απλώνουν πετσέτες και κουβαδάκια οικογένειες με πιτσιρίκια –έχει και ρηχά νερά. Αυτή που βλέπεις σχεδόν σε κάθε φωτογραφία του Αγκιστρίου είναι η Χαλικιάδα, ένα χαλαρό εικοσάλεπτο περπάτημα από δω, και μια ελαφρώς απότομη κατάβαση στο τέλος –θα σε ανταμείψουν για τον κόπο τα φανταστικά νερά της, και η ατμόσφαιρα που έχει κάτι από τα φοιτητικά σου χρόνια, τότε που πήγαινες στην Ανάφη για ελεύθερο κάμπινγκ.
Λίγο πιο απομακρυσμένες (ωραία ιδέα είναι να νοικιάσεις ποδήλατο για τις βόλτες σου στο νησί, κοστίζει περί τα 5€ για μια ολόκληρη μέρα) είναι οι δύο… Δραγωνέρες, Μικρή και Μεγάλη, με τα πεύκα τους που φτάνουν ως το κύμα και τα βαθυγάλαζα νερά τους. Τέτοια έχει και η Απόνησος, αν αγαπάς την οργάνωση (5€ είσοδος με ξαπλώστρα, ομπρέλα και παγωμένη μπύρα) και τις βουτιές από τα βράχια. Και τέλος, οι ερημίτες απλώνουν τις πετσέτες τους και βουτάνε σε κρυστάλλινα νερά από τα βραχάκια της Μάρεζας, στα Λιμενάρια.
Σε κανένα χωριό να βολτάρουμε;
Κατηγορηματικά ναι, κι ας μας φάνε χρόνο από τις παραλίες. Πρώτο και καλύτερο το Μετόχι, με τα κεραμιδοσκέπαστα σπιτάκια του, την τέλεια θέα στη θάλασσα, και το ταβερνάκι του Παρνασσού, που αξίζει οπωσδήποτε μια δοκιμή. Ειρήσθω εν παρόδω, εξαιρετική επιλογή για φαγητό είναι και το μπαλκονάκι της Αλκυόνης, πάνω από τη μικρή παραλία της Σκληρής, στο δρόμο από τη Σκάλα προς την Χαλικιάδα.
Μετά, είναι και ο Μύλος, ή Μεγαλοχώρι, τα δρομάκια του οποίου ανηφορίζουν κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε ασβεστωμένα πεζούλια και λουλουδιασμένες αυλές ως τον έναν και μοναδικό ανεμόμυλο του νησιού. Αν σε βρει εδώ το απόγευμα, το Κάστρο φτιάχνει σούπερ κοκτεϊλάκια από τις 18.00 και μετά, και τα σερβίρει στην υπέροχη αυλή του πάνω από την θάλασσα.
Οι λάτρεις της πεζοπορίας θα χαρούν να μάθουν πως σχεδόν ολόκληρη η ενδοχώρα καλύπτεται από ένα φουντωτό, μυρωδάτο πευκοδάσος, ό,τι πρέπει για πεζοπορίες και ποδηλατάδες. Η πραγματική έκπληξη όμως, βρίσκεται… εκεί στον νότο του νησιού, σχεδόν δίπλα στην Απόνησο που λέγαμε προηγουμένως, και είναι μια σπανιότατη περίπτωση λίμνης σε νησί. Λεκάνη τη λένε οι ντόπιοι, κι είναι ένας μικρός υδροβιότοπος τον οποίο αγκαλιάζει ένα ωραιότατο μονοπάτι –γιατί, αν δεν το έχεις καταλάβει, αυτό εδώ το νησάκι είναι η χαρά του περιπατητή.
