Όσα δεν ξέρετε για το Ιόνιο

της Ηρώς Κουνάδη 

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε το Ιόνιο; Παραλίες, σωστά; Και ακολουθούν οι βενετσιάνικες πόλεις και τα κάστρα. Το πράσινο του Ιονίου, αν και δημοφιλέστατο, υπάρχει στο μυαλό των περισσότερων από εμάς κάπου στο φόντο των αγαπημένων μας παραλιών –άντε και στις άκρες της διαδρομής που ακολουθούμε για να φτάσουμε σε αυτές. Κι αν σας λέγαμε ότι τα νησιά του Ιονίου έχουν όλα τους από μια υπέροχη, καλά κρυμμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα, καταπράσινη ενδοχώρα που αξίζει να ανακαλύψετε –πολλές μάλιστα φορές χωρίς να χρειαστεί να απαρνηθείτε τις βουτιές σας; Ακολουθήστε μας, σε μια βόλτα στο μυστικό Ιόνιο.

Κεφαλονιά: Περπατώ εις τον Δρυμό

Φισκάρδο, Μύρτος, Ξι, Μελισσάνη, Πετανοί, Αντίσαμος, Άσσος, Λοχαγός Κορέλλι. Θα μπορούσατε να απαριθμήσετε μερικά από τα δημοφιλέστερα ονόματα της Κεφαλονιάς, ακόμη κι αν δεν την είχατε επισκεφτεί ποτέ. Γνωστή για τις υπέροχες παραλίες, τα κουκλίστικα χωριά της, την κινηματογραφική καριέρα, την Ιστορία και τα κρασιά της («όσοι πίνουν Ρομπόλα, πίνουν Ρομπόλα και τέλος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο» μας είπαν πρόσφατα σε μεγάλη αθηναϊκή κάβα, όταν ζητήσαμε να μας προτείνουν δώρο για έναν fan του δημοφιλούς κεφαλλονίτικου κρασιού), η Κεφαλλονιά κρύβει έναν ακόμα άσσο στο μανίκι της: Την καταπράσινη ενδοχώρα, και συγκεκριμένα τον Εθνικό Δρυμό Αίνου, τον μικρότερο ελληνικό δρυμό, ανάμεσα στο Αργοστόλι, στη Σάμη και τη Σκάλα.

Εδώ οι πεζοπόροι βρίσκουν τον παράδεισό τους: Η δημοφιλέστερη διαδρομή είναι αυτή που ξεκινά από το διάσελο του Αγίου Ελευθερίου και καταλήγει στην ψηλότερη κορυφή, τον Μέγα Σωρό, περνώντας μέσα από το δάσος της κεφαλληνιακής ελάτης. Το μήκος της διαδρομής είναι δέκα χιλιόμετρα, και ο βαθμός δυσκολίας είναι μικρός. Στην κορυφή υπάρχουν ερείπια του αρχαίου ιερού του Αινησίου Δία, ενώ αν είστε τυχεροί στη διαδρομή από τον Μέγα Σωρό προς τα Αργίνια θα συναντήσετε και τα άγρια άλογα που ζουν στον Δρυμό.

Δείτε εδώ ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τον Εθνικό Δρυμό Αίνου.

Ζάκυνθος: Η εκδίκηση του αγροτουρισμού

Όπως έχουμε πει και ξαναπεί, Ζάκυνθος δεν είναι μόνο το Ναυάγιο, οι «Καρέτες» και οι μεθυσμένοι τουρίστες στον Λαγανά –αν και όλα αυτά, όσο κλισέ κι αν μοιάζουν, είναι εμπειρίες που πρέπει να τις ζήσετε τουλάχιστον μία φορά. Δεν θα μείνετε, όμως, εκεί: Θα οδηγήσετε και την καταπράσινη ενδοχώρα, για να ανακαλύψετε χωριά όπως οι Βολίμες, η Έξω Χώρα και οι Ορθονιές, και θα επιλέξετε να μείνετε σε κάποιο από τα αγροτουριστικά καταλύματα που αυξάνονται και πληθύνονται τα τελευταία χρόνια στο νησί, και υπόσχονται να μας συστήσουν την άλλη πλευρά της Ζακύνθου (λεπτομέρειες εδώ).

Οι φυσιολάτρες θα ενθουσιαστούν από τα καταπράσινα τοπία του Βασιλικού, του ανατολικού ακρωτηρίου της Νότιας Ζακύνθου, και ιδιαίτερα από την ανάβαση στο Ξηροκάστελο, τον λόφο που ξεκινώντας από μια ρεματιά σκαρφαλώνει στα 400 μέτρα. Εδώ είναι κτισμένο και ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια του νησιού, η Παναγία Σκοπιώτισσα, ενώ σε μικρή απόσταση λειτουργεί και το Μουσείο του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου.

Λευκάδα: Βουτιές στους καταρράκτες

Το Πόρτο Κατσίκι το ξέρετε. Οι Εγκρεμνοί είναι το “next big thing”, για το οποίο μιλούν οι πάντες. Κάτι έχετε ακούσει και για την Βασιλική, που είναι λέει ένα από τα καλύτερα σημεία ολόκληρης της Μεσογείου για windsurf. Γενικά, η Λευκάδα είναι γνωστή για τις παραλίες της. Έχει, όμως, κι αυτή –όπως και όλα τα νησιά του ιονίου– μια υπέροχη ενδοχώρα, από την οποία αξίζει να πάρετε μια γεύση, σε τρεις στάσεις:

Φαράγγι της Μέλισσας: Δύο χιλιόμετρα πεζοπορίας σε καλά σηματοδοτημένα μονοπάτια διασχίζουν ένα τοπίο μοναδικής φυσικής ομορφιάς, περνώντας πάνω από παραδοσιακά πέτρινα και ξύλινα γεφυράκια και τρεχούμενα νερά, πλάι σε παραδοσιακούς νερόμυλους –όσους απέμειναν από τους εξήντα τέσσερις που λειτουργούσαν εδώ το 1814. Πλατάνια, κυπαρίσσια, δρυς και κουμαριές συνθέτουν την βλάστηση του φαραγγιού, η πεζοπορία στο οποίο διαρκεί περίπου μία ώρα.


Φαράγγι Δημοσάρη: Ένα ομαλό μονοπάτι διασχίζει το καταπράσινο φαράγγι κοντά στο Νυδρί, καταλήγοντας σε έναν επιβλητικό καταρράκτη. Τα νερά του σχηματίζουν μια φυσική πισίνα, η δροσιά της οποίας προσφέρεται ως ιδανική εναλλακτική την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι σιγοψήνονται στις παραλίες. Το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι απαιτεί περπάτημα μισής περίπου ώρας.


Δρυμώνας: Δύσκολα θα μαντεύατε ότι βρίσκεστε σε νησί αν τηλεμεταφερόσασταν με κάποιον τρόπο στον Δρυμώνα: Παραδοσιακά πέτρινα σπιτάκια, η αρχιτεκτονική των οποίων θυμίζει ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, χαρακτηριστικές κεραμοσκεπές, τρεχούμενα νερά, πυκνή βλάστηση και πλακόστρωτα, ανηφορικά σοκάκια που ατενίζουν από ψηλά τα τιρκουάζ νερά του Ιονίου συνθέτουν ένα από τα ομορφότερα χωριά του νησιού.

Διαβάστε περισσότερα για τη Λευκάδα σε παλαιότερα αφιερώματα του in2life, εδώ και εδώ.

Κέρκυρα: Έχει το Ιόνιο Σαχάρα;

Οι περισσότεροι λάτρεις του νησιού μπορούν να περιγράψουν καμάρα προς καμάρα το βενετσιάνικο Λίντο στην πόλη, να απαριθμήσουν τα αξιοθέατα και τις παραλίες stars της Μέσης Κέρκυρας με αλφαβητική σειρά και να αναλύσουν στις αποχρώσεις του το βαθυπράσινο των κοιλάδων του Βορρά. Πόσοι, όμως, όταν η κουβέντα έρχεται στην Κέρκυρα, μιλούν για το κεδροδάσος, τη μεγαλύτερη αμμουδιά που θα συναντήσετε σε νησί και την… Σαχάρα της Λευκίμμης;

Οι βαθυκόκκινοι αμμόλοφοι αυτής της τελευταίας, διάσπαρτοι με ολόλευκα κρινάκια και δεκατέσσερα διαφορετικά είδη ορχιδέας, διατρέχονται από μονοπάτια που καταλήγουν στο βόρειο άκρο της παραλίας του Άη Γιώργη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παραλία που θα συναντήσετε σε ελληνικό νησί: Δέκα ολόκληρα χιλιόμετρα χρυσαφένιας αμμουδιάς με αμμόλοφους που καταλήγουν σε ρηχά, κρυστάλλινα νερά. Ανάλογα με τη διάθεση, έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στις άκρες της για… ερημικές βουτιές και privé ηλιοθεραπεία, ή το κέντρο της παραλίας, όπου βρίσκεται και το ομώνυμο χωριό, για beach και water sports, και βουτιές μετά μουσικής και πολύχρωμων κοκτέιλ από τα beach bars που την πλαισιώνουν.

Διαβάστε περισσότερα για τη Νότια Κέρκυρα (Λευκίμμη, για τους φίλους) σε παλαιότερο αφιέρωμα του in2life εδώ.

Bonus: Δύο μυστικά νησιά

Το έχουμε γράψει τόσες φορές από τότε που ανακαλύψαμε τον Κάλαμο και ενθουσιαστήκαμε μαζί του, που κινδυνεύει πια να μην είναι μυστικό: λίγα ναυτικά μίλια νότια της Λευκάδας, υπάρχει ένα λιλιπούτειο νησάκι με υπέροχα, τιρκουάζ νερά, καταπράσινες βουνοπλαγιές και κουλτούρα ελεύθερου camping. Εδώ θα φτάσετε με καΐκι, το οποίο περνά τρεις φορές την ημέρα από τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας. Τις ομορφιές του θα τις ανακαλύψετε με τα πόδια, καθότι επάνω στο νησί δεν υπάρχουν καθόλου αυτοκίνητα –πλην του αγροτικού της κοινότητας, το οποίο μπορεί να σας μεταφέρει στην παραλία της επιλογής σας, αν είστε τυχεροί και το πετύχετε κάπου. Διαβάστε περισσότερα για τον Κάλαμο εδώ.

Σχεδόν δίπλα στον Κάλαμο, βρίσκεται ένα ακόμα τοσοδούλι νησάκι, ο Καστός. Με 78 μόλις κατοίκους, υπέροχα νερά –όπως όλο το Ιόνιο– και την ξακουστή Φωκότρυπα, μια θαλάσσια σπηλιά με βάθος 30 μέτρα που ενδείκνυται για καταδύσεις, ο Καστός υπόσχεται… ροβινσωνικές διακοπές, μακριά από τους πάντες και τα πάντα. Διαβάστε περισσότερα για το μικρό νησάκι στην ελληνική Wikipedia, ή επισκεφθείτε το blog του Καστού.