Cementary: Φαντασία στους δρόμους

Πώς μπορεί να επανακατοικηθεί η πόλη; Πώς ανακυκλώνουν την πόλη οι άστεγοι, χρησιμοποιώντας τα «νεκρά» σημεία της, τα κενά ανάμεσα σε δύο κτίρια, τους χώρους κάτω από μια γέφυρα; Πώς ένα είδος χορού, που πάει κόντρα στο ανθρώπινο σώμα και την οργανικότητά του, μπορεί μέσα από τον πόνο να γεννήσει ομορφιά; Πώς μπορεί μια κοινωνία, που λόγω κρίσης λειτουργεί κόντρα στην ανθρώπινη φύση, να παράγει ομορφιά, λυρισμό, να ξυπνήσει την αισιόδοξη πλευρά μας;

Η Πατρίσια Απέργη επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με το Cementary, από 1 έως 3 Μαρτίου 2017, λίγο προτού ταξιδέψει με την παράσταση στη Λυών και τη Μασσαλία. Η χορογράφος υποστηρίζει ότι «ανήκουμε σε μια γενιά που μας έχουν αρπάξει το μέλλον. Η μεγαλύτερη μορφή αντίστασης είναι να μπορείς να ονειρευτείς το μέλλον σου με αισιοδοξία και όχι προς την κατεύθυνση της καταστροφής». 

Η Απέργη, μια χορογράφος σε διαρκή διάλογο με την εποχή της και τα συνεχώς μεταβαλλόμενα κοινωνικά δεδομένα, μετά από τα era povera και Πλάνητες, βάζει και πάλι την πόλη στο προσκήνιο, για να τροφοδοτήσει σκέψεις γύρω από τους δυνατούς τρόπους (επανα)κατοίκησης. Μεσούσης της κρίσης, κόντρα στις κυρίαρχες «πένθιμες» αντιλήψεις, η πόλη εξακολουθεί να παραμένει ο κατεξοχήν χώρος στον οποίο οι κοινωνικές σχέσεις δημιουργούν διαρκώς τις συνθήκες για μια πιο αισιόδοξη απεικόνιση της ζωής. Ένα γενναίο εγχείρημα, με μουσική του Βασίλη Μαντζούκη και «συνοδοιπόρους», σε αυτή την ιδιαίτερη χαρτογράφηση, μερικούς από τους πιο εκλεκτούς χορευτές της νεότερης γενιάς: Εύα Γεωργιτσοπούλου, Νώντα Δαμόπουλο, Χαρά Κότσαλη, Γιώργο Μιχελάκη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ηλία Χατζηγεωργίου.

Η Απέργη αντιμετωπίζει την αστική πραγματικότητα ως το πεδίο μιας ιδιόμορφης καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα «έργο τέχνης» μέσα από το οποίο η πόλη ανακατασκευάζεται, πλάθεται από τη διαχείριση των εικόνων της. Η χορογράφος εντοπίζει, σε αυτήν ακριβώς την «αυτόχθονα δημιουργικότητα», τη δυνατότητα αντίστασης του κάθε υποκειμένου. Μια δύναμη απορρέει από τους εκφραστικούς κώδικες και το κινητικό λεξιλόγιο που εγχαράσσεται στο «σώμα» της πόλης, ικανό να τροφοδοτήσει νέους χορογραφικούς πειραματισμούς και αναζητήσεις.

Συντελεστές
Σύλληψη & Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Δραματουργία: Roberto Fratini
Μουσική σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Χορευτές: Εύα Γεωργιτσοπούλου, Νώντας Δαμόπουλος, Χαρά Κότσαλη, Γιώργος Μιχελάκης, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ηλίας Χατζηγεωργίου
Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Adrian Kolaritz, Δήμητρα Μερτζάνη
Εκτέλεση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

Παράλληλη δράση
Πέμπτη 2 Μαρτίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος

Διαβάστε περισσότερα
Η Πατρίσια Απέργη πραγματοποιεί τη χορογραφική της έρευνα in situ, μελετώντας κινητικούς κώδικες που γεννιούνται στην πόλη για να τους εντάξει στη συνέχεια στο σκηνικό χώρο. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στη χορογράφο να εμπλουτίσει το λεξιλόγιό της με στοιχεία που δεν αναγνωρίζονται αυτομάτως ως «χορευτικά», αλλά λειτουργούν ως ψηφίδες της ίδιας της καθημερινότητας εντός του θεάτρου. Έτσι, η σκηνή λειτουργεί ως συνέχεια του αστικού τοπίου, επιχειρεί να συγκεράσει το «μέσα» και το «έξω», δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο διάλογο με τα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της πόλης. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, «το δημιουργικό κομμάτι υποχρεωτικά τροφοδοτείται από τα κοινωνικά δρώμενα, αφού εντείνεται η ανάγκη για έκφραση και δράση».

Λόγω της θεματικής των έργων της, η Πατρίσια Απέργη χαρακτηρίζεται από το διεθνή Τύπο ως «η χορογράφος της γενιάς της κρίσης». Πράγματι, από το era povera έως το πιο πρόσφατο Πλάνητες, η Απέργη θεωρεί πως η δημιουργικότητα δεν μπορεί να μένει ανεπηρέαστη από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα από το οποίο αναδύεται. Έτσι, είτε πρόκειται για τη βίαιη και καταστροφική σχέση του σώματος με την πόλη (ή του σώματος της πόλης με τους κατοίκους της), είτε για τους αφανείς, ανέστιους κατοίκους της, το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί επί σκηνής ένα πρίσμα κατανόησης των φαινομένων που εκδηλώνονται ή εκτονώνονται στο καθημερινό αστικό τοπίο.

Πέρα από το διάλογο με τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, η δουλειά της Απέργη χαρακτηρίζεται από μια ιδιάζουσα «ελληνικότητα». Το στοιχείο αυτό δεν έχει να κάνει με το φολκλόρ ή με ένα μεταμοντέρνο πάντρεμα του παλιού με το νέο, αλλά αποκαλύπτει το ίδιο το θραυσματικό στοιχείο εντός της ελληνικής ταυτότητας: το διχασμό ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και την κατακερματισμένη σύγχρονη κουλτούρα του Νεοέλληνα. Έτσι, και το κινητικό της λεξιλόγιο ξεπηδά από τις ρωγμές του τοπίου του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα μείγμα χοροθεατρικών στοιχείων με μια λανθάνουσα αφηγηματική τάση, σε συνδυασμό με εντελώς εφήμερες αστικές «ντοπιολαλιές». Σκοπός της είναι να αναδείξει ότι η γλώσσα του χορού είναι διαρκώς εν τω γίγνεσθαι, ανοιχτή σε πειραματισμούς και επιμειξίες. Σύμφωνα με την ίδια, «[τα πάντα] χορεύονται, ακόμη και οι ειδήσεις».