Οι Δούλες: Και οι τρεις είναι υπέροχες

της Ιωάννας Μπλάτσου

Φέτος, θαρρείς ότι παίζει σε όλες τις παραστάσεις της σεζόν. Και στο «Blasted», και στην «Κατερίνα», και στον «Ματωμένο Γάμο», και στις «Δούλες». Η Λένα Παπαληγούρα μπορεί να μην ξεκίνησε ως καλή ηθοποιός, κατά τη δική μου γνώμη τουλάχιστον, αλλά κάτι έγινε στην πορεία, στρώθηκε στη δουλειά, κώφευσε στις δημοσιογραφικές πλανεύτρες σειρήνες που αποθεώνουν και καταβαραθρώνουν νέους καλλιτέχνες από σεζόν σε σεζόν και πλέον εξελίσσεται θαυμάσια από παράσταση σε παράσταση.

Στις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ, όπου εμφανίζεται στο τελευταίο μισάωρο της παράστασης ως «η Κυρία», με την επιτηδευμένη προφορά της και τους εξεζητημένους τρόπους της, τοποθετεί διαφορετικά τη φωνή της, αλλάζει το κέντρο βάρους του σώματός της και τη στάση της και περπατά με χάρη στην κόψη του bourgeois grotesque και ενίοτε αφήνεται να κοπεί και να ματώσει. Η Λένα Παπαληγούρα είναι αξιοθαύμαστο πώς επανεφευρίσκει κάθε φορά τον σκηνικό εαυτό της, χωρίς να επαναπαύεται σε κατακτημένες ευκολίες και τη δουλεμένη τεχνική της, ενσαρκώνοντας εδώ συγκλονιστικά τη banalité du mal του αστικού πλούτου και τη γκροτέσκα συνθήκη της κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο.

Απέναντί της, στέκονται ισάξια οι «δούλες», η ερμηνευτικά σαγηνευτική Κλαίρη της Μαρίας Κίτσου και η πιο γήινη Σολάνζ της Ραφίκα Σαουίς, καθοδηγημένες με μαεστρία από τον έμπειρο Μπρους Μάγιερς, ο οποίος αναδεικνύει τις γελοιότητες του αστικού φορμαλισμού, τις συνθλιπτικές συνιστώσες του ταξικού πολέμου μέσα από την καπιταλιστική σχέση εργοδότη-εργαζόμενου, αλλά και την ατέρμονη χαρά του θεατρικού παιχνιδιού, του παιχνιδιού ως οντολογική στάση ζωής. Όπως λέει χαρακτηριστικά η Κλαίρη, ενώ η ίδια υποδύεται την Κυρία και η Σολάνζ την Κλαίρη: «Μήπως ξέρουμε και εμείς τι κάνουμε; Παιχνίδι; Θέατρο; Τελετουργία;». Μήπως τα τρία είναι ταυτόσημα και σημασία έχει μόνο η απόλαυση, η χαρά του θεατρικού παιχνιδιού, η αγωγή της ψυχής;

Στα συν της παράστασης, τα έξοχα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη και το πνιγηρό –μες στα λουλούδια και τα εικονίσματα- σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου, κατά πως επιτάσσει το ίδιο το κείμενο του Γάλλου διανοητή και δραματουργού («Τόσα λουλουδικά, ούτε κηδεία να είμαστε»). Ο δυτικός αστικός πολιτισμός σήπεται και εμείς ρουθουνίζουμε την αποφορά της αποσύνθεσής του. Αμήν.