Η μεγάλη χίμαιρα: "Κινηματογραφικός" Καραγάτσης

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

Όταν αγαπάς ένα βιβλίο στην καλύτερη περίπτωση σπανίως, στη χειρότερη ποτέ, δεν μένεις ικανοποιημένος από μια θεατρική μεταφορά του. Είναι τελολογικό. Τυπικό το παράδειγμα της Μεγάλης Χίμαιρας, ενός βιβλίου - σημείο αναφοράς για τη λογοτεχνική γενιά του 30, που παρουσιάζεται στην παράσταση του εγγονού τού Μ. Καραγάτση, Δημήτρη Τάρλοου, στο θέατρο Πορεία.

Αν δεν κατορθώσεις να απεμπλακείς από τη λογική της σύγκρισης με το μυθιστόρημα, την αναζήτηση θερμοκρασιών και πυκνοτήτων του πρωτοτύπου, είναι αναπόφευκτο να αποχωρήσεις απογοητευμένος. Αν αφεθείς στο καθαρό σκηνικό γεγονός, τότε, με τις επιμέρους αρρυθμίες και γραφικότητες στην αφήγηση, παρακολουθείς και σε σημεία απολαμβάνεις μια παράσταση κλασικής λογικής, καλοδουλεμένη, με βασικό ατού τη δυνατή ερμηνείας της πρωταγωνίστριας Αλεξάνδρας Αϊδίνη.

Η αρετή της σκηνικής μεταφοράς είναι ο έξυπνος διάλογος μεταξύ της σκηνικής δράσης και των βίντεο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη σκηνή όπου η Μαρίνα μοιάζει να εισχωρεί σε ένα μη κόσμο, σε ένα χώρο ψυχικά θολό, ψυχαναλυτικά απατηλό.

Αριστοτεχνική, ατμοσφαιρική η κινηματογραφική απόδοση από τον Χρήστο Δήμα σημαντικών ψηφίδων της αφηγούμενης ιστορίας (από το γαλλικό παρελθόν της ηρωίδας , πολυπρόσωπες δεξιώσεις κ.ά). Το βιβλίο, είναι φανερό, ζητά την κινηματογραφική μεταφορά του.

Συνταρακτική η ηλεκτρική σκηνή της ερωτικής πάλης και εξαιρετικά ειρωνικό το στιγμιότυπο της εμφάνισης του ίδιου του Καραγάτση (τον ενσαρκώνει με φλέγμα ο Δ. Τάρλοου). Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σκηνές περιττές, σε βάρος της ροής και του ρυθμού της παράστασης, η οποία επενδύει στο θυμικό και στο ψυχικό απόθεμα των χαρακτήρων και των θεατών.

Οι μουσικές της Κατερίνας Πολέμη είναι το κατάλληλο ηχητικό κέλυφος, σε ένα ατυχές, βαρύ σκηνικό (της Ελένης Μανωλοπούλου).