Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην σπαρταριστή κωμωδία του Ντάριο Φο, που επιστρέφει στο Θέατρο Κάππα για λίγες μόνο παραστάσεις.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος μετά από τέσσερις σεζόν τεράστιας επιτυχίας θα παρουσιάσει από την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων την εκπληκτική κωμωδία «Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού» στο Θέατρο Κάππα, τη νέα του θεατρική στέγη, που θα φιλοξενεί από εδώ και πέρα τα καλλιτεχνικά του σχέδια.
«Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού» του μεγάλου Ιταλού Νομπελίστα συγγραφέα Ντάριο Φο, σε μετάφραση Άννας Βαρβαρέσου και σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς και από την πρώτη κιόλας χρονιά που ανέβηκε, κέρδισε τα βραβεία κοινού του Αθηνοράματος, παράστασης και σκηνοθεσίας.
Λίγα λόγια για την παράσταση: Πρόκειται για μια ανελέητη σάτιρα της εξουσίας με το γνωστό τρελό χιούμορ του Φο, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ένας τρελός για δέσιμο, ειδικός στις μεταμφιέσεις (Σπύρος Παπαδόπουλος) διεισδύει στα γραφεία της κεντρικής Ασφάλειας, μεταμφιεσμένος σε ανώτατο ανακριτή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, για να διαλευκάνει την υπόθεση της «αυτοκτονίας» ενός αναρχικού που έπεσε από τον 6ο όροφο της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. Κι από δω αρχίζουν όλα.
Οι άνθρωποι της Ασφάλειας τρομοκρατημένοι γίνονται έρμαια στην εξυπνάδα και στη φαντασία του τρελού και πέφτουν σε όλες τις παγίδες που τους στήνει. Από άγριοι και βλοσυροί, μεταμορφώνονται σιγά - σιγά σε κάτι αξιοθρήνητα ανθρωπάκια που δέρνονται και αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους, ενώ είναι έτοιμοι να πηδήξουν κι αυτοί απ’ το παράθυρο και… η κατηφόρα δεν έχει τέλος! Μέσα σε δύο ώρες η κεντρική Ασφάλεια γίνεται μπάχαλο. Η εξουσία καλείται να παίξει το ψεύτικο χαρτί της τρομοκρατίας, να μεταδώσει στην πλειονότητα του πληθυσμού την παθητική τρομοκρατία, ώστε να μπορέσει να καλέσει σε συσπείρωση την αστική τάξη … και όλα αυτά μέσα από την κωμική ματιά του Ντάριο Φο.
«Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού» γράφτηκε το 1970 για να ασκήσει κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας και της κυβερνητικής διαφθοράς και ο θεατής παρά τα σαράντα και πλέον χρόνια που έχουν περάσει διαπιστώνει τις ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα.