Ένας «Γαλαξίας» Μνήμης από τους Blitz

της Μάνιας Ζούση

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της άχρηστης πληροφορίας, όπου μεγάλο ποσοστό θανάτων –με αυξητική τάση– οφείλεται στο Αλτσχάιμερ, την απώλεια μνήμης, η παράσταση «Γαλαξίας» από την θεατρική ομάδα Blitz( Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής) λειτουργεί σαν παρηγοριά. Είναι ένα ξόρκι στο κακό. Σε μια τετράωρης διάρκειας performance, όπου οι θεατές είναι ελεύθεροι να μπουν όποτε θέλουν, να μείνουν όσο θέλουν και να φύγουν όποτε θέλουν, οι Blitz αρθρώνουν μια νέο-εφευρεθείσα σκηνική γλώσσα, σε μια ευφυή και βιωματική παράσταση, μοναδική στα ελληνικά θεατρικά χρονικά.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενεστώτα χρόνου, που μεγιστοποιεί τη δραματικότητα, οκτώ ηθοποιοί που εναλλάσσονται στη σκηνή, ανεβασμένοι πάνω σε υπερυψωμένο βάθρο, κρατούν λευκά χαρτιά, στα οποία αναγράφεται κάθε φορά ένα όνομα. Θυμούνται ανθρώπους που πέθαναν, ιδέες που ξεχάστηκαν, αντικείμενα που ξεπεράστηκαν από την εξέλιξη, λέξεις και εκφράσεις που πλέον δεν χρησιμοποιεί κανείς.

Ήρωες και αντιήρωες, πρόσωπα γνωστά και δημοφιλή ή άγνωστα και ανώνυμα, δολοφόνοι και αυτόχειρες, ποιητές, φιλόσοφοι, τραγουδιστές και συγκροτήματα, ιδέες, τάσεις, κινήματα, πόλεις και χώρες, βιβλία και ανέκδοτα, ζωντανεύουν σε μια εναλλαγή τραγικού και κωμικού. Μια παράθεση που θυμίζει προσκλητήριο νεκρών, καντηλάκι μνήμης, εικονοστάσι στην άκρη του δρόμου, πινακοθήκη, τοιχογραφία, πανόραμα και καλειδοσκόπιο προσώπων και εννοιών που έχουν χαθεί. Για ένα λεπτό γίνονται πρωταγωνιστές, εκτός από τους επώνυμους, και απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν έγιναν ποτέ πρωτοσέλιδο.

Παράσταση ανοιχτή και εύπλαστη που αντλεί και τροφοδοτείται από την επικαιρότητα και περιλαμβάνει πρόσωπα από τον Θανάση Βέγγο και τον Μπιν Λάντεν έως την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τον Λάκη Σάντα και τον Ερνέστο Σάμπατο. Μια παράσταση βιωματική, καθώς οι επιλογές έχουν καθορίσει και διαμορφώσει σε ένα βαθμό την ζωή των πρωταγωνιστών – ηθοποιών που αρθρώνουν το λόγο. Συγκίνηση, γέλιο και σαρκασμός, εναλλάσσονται στην παράσταση που λειτουργεί ως πανόραμα επικαίρων και εγκυκλοπαίδεια γνώσεων, ως απόπειρα μνημόσυνου, ακόμα και ως ένα καλό ανέκδοτο.

Πρόσωπα, αντικείμενα και ιδέες που έμειναν στην ιστορία για τους δικούς τους ιδιαίτερους λόγους, όπως ο μάγος Μέρλιν, ο Άρης Βελουχιώτης, η κασέτα που... δολοφονήθηκε από το CD, το βερμούτ, ο Αριστείδης Παγκρατίδης (μανούλα μου είμαι αθώος), η ντισκοταβέρνα (μου λείπουν τα αγόρια που χόρευαν με οδοντογλυφίδα στο στόμα) , τα γαριδάκια «φοφίκο», η τηλεφωνική φάρσα, οι Joy Division, η Σοβιετική Ένωση, το Άκρον Ίλιον Κρυστάλ, το Άρλεκιν, το φιλμ νουάρ, η μεταπολίτευση, η Αφροδίτη της Μήλου (μου λείπουν τα χέρια μου), η Δέσποινα έξι μηνών μωρό (πέθανα στη θερμοκοιτίδα), το μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο, η δασεία και άλλα πολλά, γίνονται οι πρωταγωνιστές στη σκηνή και τη μνήμη των θεατών.

Πρόκειται για μια δυνατή εμπειρία ζωής, χωρίς κούφιες νοσταλγίες, που μέσα από την απαρίθμηση «συμβόλων» θυμίζει το αυτονόητο: ότι η ζωή έχει αξία. Μια γεύση όσων... νεκρών παρελαύνουν στη σκηνή, ανακτώντας και πάλι τα λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας που δικαιούνται:

«Είμαι η Δρέσδη. Με βομβάρδισαν οι Σύμμαχοι το 1944. Μου λείπει η προπολεμική εποχή και τα πάρκα»
«Είμαι ο Αλμπέρ Καμύ. Σκοτώθηκα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Δεν ήθελα, παρόλο που με απασχολούσε πολύ το ζήτημα της αυτοκτονίας. Νοσταλγώ τις ερωμένες μου, τον γιο μου και τον καφέ στο Deux στο Παρίσι».
« Είμαι η Τασία Βασιλείου. Πέθανα το 1992 από καρκίνο στον πνεύμονα. Κάπνιζα πολλά τσιγάρα. Μου λείπουν τα δυο μου παιδιά, οι φίλες μου στο κομμωτήριο, το σήριαλ «Τα λιονταράκια» και ο Αντώνης Τρίτσης που ψήφισα για δήμαρχο».
«Είμαι η απειλή “Θα σου ρίξουν κάτι στο ποτό”. Νομίζω δεν χρησιμοποιούμαι πια. Δυστυχώς μεγαλώνοντας ποτέ δεν είχα αυτή την τύχη: να μου ρίξουν κάτι στο ποτό. Το ρίχνω συνήθως μόνος μου».
«Είμαι το 1986. Πέθανα όπως όλες οι χρονιές, τον Δεκέμβρη. Μου λείπει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο Αραφάτ, τα τελευταία χιτ της Μαντόνας και του M. Jackson. Μου λείπει η Θεσσαλονίκη και ο φραπές».
«Είμαι η Λαϊκή Κυριαρχία. Πέθανα τη δεκαετία του '90, όταν άλλαξε προσανατολισμό το ΠΑΣΟΚ. Κανείς δε με χρησιμοποιεί πια απ’ όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός... σοσιαλισμός. Από τότε δεν έχει πιστέψει κανείς σε μένα και προφανώς θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να με ξαναπιστέψουν».
«Είμαι ο Ελπήνορας. Πέθανα στη ραψωδία Κ της Οδύσσειας στο νησί της Κίρκης. Ήμουν μεθυσμένος και έπεσα από τη σκάλα».

Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Δραματουργία: ομάδα blitz -Γ. Βαλαής, Α. Παπούλια, Χ. Πασσαλής-Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Άρης Αρμαγανίδης, Θάλεια Ιωαννίδου,
Ελένη Καραγιώργη, Ελίνα Λούκου, Μιχάλης Μαθιουδάκης,
Αγγελική Παπούλια, Νίκος Φλέσσας

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, στις 20:30
έως Κυριακή 29 Μαΐου
Αίθουσα: Ειδικά Διαμορφωμένος Υπόγειος Χώρος
Διάρκεια: 240’
Εισιτήρια: 15€ Κανονικό,
10€ Φοιτητικό/ Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) & Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) & Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού/ΑμεΑ

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα 117 78, τηλ. 210 3418 550