Οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών που δεν πρέπει να χάσεις
Ξεκοκκαλίσαμε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και σου μαζέψαμε τις παραστάσεις θεάτρου και χορού που πρέπει να δεις τον Ιούνιο.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Στην Πειραιώς 260 προβλέπεται να ξεκαλοκαιριάσουμε φέτος, καθώς αφενός οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών είναι όλες μια και μια, αφετέρου το Six D.O.G.S. έστησε για πρώτη φορά στην πανέμορφη, άκρως βιομηχανική αυλή της τραπεζάκια, DJ booth, cocktail bar και food court και υπόσχεται να μας κρατά εκεί πριν και μετά τις παραστάσεις. Όσο για το τι θα βλέπουμε στα ενδιάμεσα; Κράτα σημειώσεις.
Amazing από την Ομάδα Χορού Griffón 15 έως 18 Ιουνίου
Ένα χορογραφικό ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο είδος που, όσο κι αν εξελίσσεται, παραμένει βίαιο και αδηφάγο σκηνοθετεί η Ιωάννα Πορτόλου, με την ομάδα χορού Griffόn, παλιά γνώριμη του φεστιβάλ από τις παραστάσεις της στην Πειραιώς 260 (Πορνό, 2017) και στη Μικρή Επίδαυρο (KAOS, 2018). Το νέο τους έργο ερευνά το κρίσιμο θέμα του ορίου ανάμεσα στο «καλύτερο» και το «χειρότερο» της ανθρώπινης φύσης.
Τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου γιορτάζει η θρυλική Comédie-Française με την ξεσηκωτική παράσταση του Ivo van Hove, που φέρνει την απολαυστική κωμωδία στο σήμερα, φωτίζοντάς την καυστικά ως κοινωνικό δράμα. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο διπλά βραβευμένος με Όσκαρ για τη μουσική του στις ταινίες των Guillermo del Toro και Wes Anderson, Alexandre Desplat.
Το ανατρεπτικό δίδυμο των Nature Theater of Oklahoma (Kelly Copper και Pavol Liška) ξανάρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια όπερα που εκτυλίσσεται σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο: Κλιματολογικές καταστροφές και γενοκτονίες έχουν αφήσει ελάχιστους ανθρώπους ζωντανούς. Με αναφορές σε εμβληματικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου της όπερας, όπως Ο ιπτάμενος Ολλανδός, η καφκική, δυστοπική, ιλαροτραγωδία των Nature Theater of Oklahoma υπόσχεται πως θα μας κάνει να γελάσουμε.
Σε ένα σκηνικό που παραπέμπει σε εγκαταλελειμμένο σκουπιδότοπο, τρεις κωμικοτραγικοί χαρακτήρες, απόκληροι της κοινωνίας, προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Μια παράξενη φιγούρα αιωρείται από πάνω τους: Πρόκειται για τη μορφή του Θανάτου, τον οποίον υποδύεται ο σκηνοθέτης της παράστασης, Μάρτιν Τσίμμερμαν, παρεμβαίνοντας στη σκηνική δράση ως σκανδαλιάρης μαριονετίστας που κινεί τα νήματα των σωμάτων τους.
Όαση ατιμωρησίας από το Teatro La Re-Sentida - Marco Layera 22 έως 23 Ιουνίου
Ο θίασος La Re-Sentida, που ενθουσίασε πέρυσι το κοινό της Πειραιώς 260 με την εκρηκτική ενέργεια των έφηβων κοριτσιών από τη Χιλή, αντλεί αυτή τη φορά έμπνευση από την εξέγερση του Οκτωβρίου του 2019 στη Χιλή και στήνει ένα έργο πάνω στη διαλεκτική της βίας που ξεπερνά τα σύνορα της χώρας τους και απευθύνεται σε κάθε πολίτη του σύγχρονου κόσμου.
Ένα θεατρικό έργο βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρομπέρτο Αρλτ που μας εισάγει σε ένα σύμπαν βίας και τρομοκρατίας, όπου κυριαρχεί η δυστοπία των μηχανών, η φαντασίωση του εύκολου πλούτου και το φλερτ με την παρανομία και το έγκλημα. Εφτά ηθοποιοί δημιουργούν επί σκηνής μια κοινότητα που φωτογραφίζει τον άνθρωπο των μεγαλουπόλεων, αναλώσιμο εξάρτημα σε αυτοματοποιημένες γραμμές παραγωγής, που συντρίβεται σ’ ένα μίγμα πλήξης και απόγνωσης. Πρωταγωνιστούν οι Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιώργος Κριθάρας, Γιώργος Σύρμας, Φιντέλ Ταλαμπούκας.
Η χορογράφος Πατρίσια Απέργη παρουσιάζει στο Φεστιβάλ ένα νέο έργο πάνω στη θεματική της Ουτοπίας. Στο Newtopia, που δημιούργησε σε συνεργασία με την αυστριακή ομάδα BODHI PROJECΤ, η δράση εκτυλίσσεται σε μια απρόσμενη χώρα, που ξαναφαντάζεται τις συντριβές και τις ήττες μας σαν θριάμβους. Φωτίζοντας το χιούμορ που κρύβεται ακόμα και στις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής, η παράσταση μετατρέπει την αποδοχή της πραγματικότητας σε καύσιμο για τη δημιουργία μιας ουτοπίας, όπου κυριαρχούν η δικαιοσύνη, η ισορροπία και η ομορφιά.
Η βραβευμένη με Χρυσό Λέοντα στην φετινή Μπιενάλε της Βενετίας Christiane Jatahy σκηνοθετεί μια παράσταση βασισμένη στην ταινία Dogville του Λαρς φον Τρίερ. Η πολλά υποσχόμενη υπόθεση έχει ως εξής: Σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από το καταπιεστικό, στα όρια του φασισμού, καθεστώς της χώρας της, η νεαρή Γκράσα εγκαταλείπει τη Βραζιλία. Βρίσκει καταφύγιο σε μια κοινότητα καλλιτεχνών του θεάτρου, που ανεβάζουν το Dogville του Λαρς φον Τρίερ εστιάζοντας ακριβώς στο πόσο ανεκτική είναι η κοινωνία μας απέναντι στον Άλλο. Αρχικά, η κοπέλα γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό. Στη συνέχεια, όμως, πέφτει θύμα εκμετάλλευσης και υφίσταται κάθε είδους ρατσιστικές και ξενοφοβικές συμπεριφορές.
Τοποθετημένη σε μια εξέδρα, ως χορωδία, η ομάδα χορευτών/τριών της Marlene Monteiro Freitas εξερευνά το Κακό ως θεϊκή μέθη, όπως υποδηλώνει ο τίτλος του έργου, αλλά και ως συνθήκη έκστασης, καλλιτεχνικής δημιουργίας και κοινωνικής ανατροπής, με τη σκηνή του θεάτρου να γίνεται ο κατεξοχήν χώρος αποκάλυψής του.