Παύλο Παυλίδη μου’ κλεψες την καρδιά

Παρασκευή 17 Νοέμβρη η Αθήνα βρισκόταν σε μια περίεργη κατάσταση. Βροχή, κρύο, πορεία στο Πολυτεχνείο, επεισόδια και μεταξύ άλλων ο Παύλος Παυλίδης παρέα με τους B- Movies στην τρίτη κατά σειρά εμφάνισή τους στη σκηνή του Σταυρού του Νότου.

Ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη, ο Παύλος Παυλίδης «μιλά» με στίχους και απόκοσμες μελωδίες και είτε θα τον λατρέψεις είτε θα τον θεωρήσεις «δήθεν». Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, τότε οι εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου θα σε κάνουν να αλλάξεις ριζικά άποψη. Για πάντα.

Γιατί ο Παύλος με την μουσική του παρέα, τους B-Movies, κατέλαβε τη σκηνή του Σταυρού και για κοντά τρεις ώρες μας έδειξε τι εστί ελληνικό ροκ. Ενίοτε μελαγχολικός, σε άλλες στιγμές εκρηκτικός και ηλεκτρισμένος, χοροπήδησε, απήγγειλε α καπέλα, αυτοσχεδίασε στα όρια του… stoner rock, έδωσε γκάζι σε ήρεμα κομμάτια του μετατρέποντάς τα σε αφορμή για χορό και μας παρέσυρε σε μια μαγική βραδιά «μέχρι το τέλος του κόσμου».

Οι κατά το ήμισυ ανανεωμένοι B-Movies – εξαιρετικός ο Αλέκος Βουλγαράκης στην κιθάρα, απίστευτος ο πιτσιρικάς Δημήτρης Οικονόμου στα τύμπανα – τον συνόδευσαν υποδειγματικά σε αυτό το όμορφο μουσικό ταξίδι.

Γιατί 25 χρόνια δεν είναι και λίγα αν το καλοσκεφτείς. Και μέσα σε αυτά ο Παύλος μας έκανε να χορέψουμε, να ερωτευτούμε, να προβληματιστούμε, να συγκινηθούμε. Τα 25 αυτά χρόνια της δυναμικής του παρουσίας στο ελληνικό ροκ, πέρασαν σαν μια μελαγχολική και ηλεκτρισμένη ταινία από τη σκηνή του Σταυρού.

Η «Μαίρη» του μας πήγε σινεμά, και ευχαρίστως της είπαμε «Πάρε με Μαζί σου», εκεί που οι «Συμμορίες της Ασφάλτου» ακολουθούν τα βήματά της. «Σούπερ γκόμενες στο βούρκο κυλιόμενες» φωνάζαμε, ενώ μας έδειξε το «Στοιχειωμένο Σπίτι» του και μας μίλησε για την «Αντικαταπληκτικιά» γκόμενα που κάποια στιγμή σίγουρα έτυχε να γνωρίσουμε κι εμείς.

Για «Άλλη μια Μέρα», μας σύστησε την «Ρίτα» και μας διέταξε «Άσε με Εδώ» για να απολαύσουμε μαζί του το πιο γλυκό «Τέλος του Κόσμου». Τέλος; Ποιο τέλος; Δεν είχε τέλος ο Παύλος και τα encore του μας ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο ξανά, τότε που στο Γυμνάσιο λιώναμε τις κασέτες των Ξύλινων, τις αντιγράφαμε (σόρι Παύλο) και τις δίναμε στους φίλους μας – και στους παιδικούς μας έρωτες.

«Τώρα αρχίζω και θυμάμαι» συνέχεια, σαν να ήταν η «Τελευταία Φορά» στο «Grand Hotel». Συνεχίζει ακάθεκτος και πιο ηλεκτρισμένος από ποτέ  - ούτε με τον Αγγελάκα δεν τα’χε σπάσει τόσο! – σαν «Αερικό» για την κορύφωση. «Φωτιά στο Λιμάνι» (και στις καρδιές) μας, «Ατλαντίς», «Δεν έχει τέλος» (πράγματι), αλλά «Ό,τι θες εσύ» για δεύτερη φορά, ρε «Βασιλιά της Σκόνης» και «Ένα Παράξενο Τραγούδι», το οποίο παντρεύτηκε το “Bird of Prey” των Doors και έκλεισε μέσα από ένα τρίλεπτο drum & guitar solo - με το οποίο εύκολα θα άνοιγες... moshpit σε metal συναυλία - μια υπέροχη βραδιά. 

«Ευχαριστούμε, Αθήνα! Α μπιεντό, ω ρεβουάρ!», μας αποχαιρετά χαμογελαστός.

Εμείς ευχαριστούμε Παύλο. Για τη μουσική και τις αναμνήσεις.

ΥΓ: Αν δεν έχετε κλείσει τραπέζι, πηγαίνετε λίγο νωρίτερα για να πιάσετε καλή θέση στο μπαρ ή μπροστά στη σκηνή. Επίσης, τα μάτια σας 14 στα προσωπικά σας αντικείμενα. Ο Παύλος θα σας κλέψει την καρδιά, αλλά διάφοροι επιτήδειοι πολύ πιθανό να εκμεταλλευτούν την μέθεξή σας για να βάλουν χέρι σε υλικά αγαθά.  

Νικόλας Γεωργιακώδης