Μουσική στη Στέγη - Κωνσταντίνος Βήτα: Sala Sala

Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένα από τα πλέον δημιουργικά κεφάλαια στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική, σε μια απρόσμενη συνάντηση, συνομιλεί για πρώτη φορά με το ρεμπέτικο στις 3 και 4 Ιουνίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και στις 13 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσική Θεσσαλονίκης.

Το Σάλα Σάλα εστιάζει στη μουσική ιστορία που έγραψαν τον περασμένο αιώνα δύο σημαντικές μορφές του είδους, η Σωτηρία Μπέλλου (1921-1997) και η Μαρίκα Παπαγκίκα (1890-1943), δύο μεγάλες κυρίες της ελληνικής μουσικής και δύο ξεχωριστές μουσικές φωνές που σημάδεψαν τη ζωή του. Μετά από ένα χρόνο έρευνας για το ρεμπέτικο και διαδρομές σε μονοπάτια που είχαν τραγουδήσει αυτές οι δύο σπουδαίες εκπρόσωποί του, ο Κωνσταντίνος Βήτα μαζί με τον Ανδρέα Αγγελιδάκη και τον Άγγελο Πλέσσα δημιούργησαν μια νέα ανάγνωση του ρεμπέτικου. Μια απρόσμενη μουσική συνάντηση, γεμάτη χρώματα και μνήμες των πρώτων ακουσμάτων του Κ. Βήτα στο οικογενειακό του περιβάλλον.

«Αγάπησα το ρεμπέτικο και οι ήχοι του με συνοδεύουν πάντα σαν φθαρμένα χρώματα μιας υδατογραφίας. Χρώματα αλλά και στοιχεία που με βοηθούν να συνδέομαι με την αληθινή ζωή, τον πόνο, τη χαρά και τον άνθρωπο μέσα μου και γύρω μου. Τα τραγούδια αυτά είναι σαν μια πηγή, μια φλέβα όπου ένα αληθινό αίσθημα διαπερνά τα πάντα, μια εσωτερική κατάληψη που κυριεύει κάποιον και τον οδηγεί να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις. Ένας προορισμός που οδηγεί στην επιστροφή, στην αγκαλιά της μάνας. Ένας άνθρωπος που χάθηκε στην πορεία του, αλλά και οι ακρότητες που επιζητούν να ενωθούν. Σε αυτό το σημείο αισθάνθηκα πως θέλω να ανοίξω μια είσοδο και να συνομιλήσω με δύο μορφές του ρεμπέτικου. Τη Μαρίκα Παπαγκίκα και τη Σωτηρία Μπέλλου. Μια προσέγγιση στον κόσμο του πρώιμου ρεμπέτικου μέσα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Σμύρνης και τον απόηχο που άφησαν οι επιρροές τους στην Αθήνα του ’40. Μέσα από αυτές τις δύο φωνές, τις δύο σκιές, θέλησα να απεικονίσω το πρόσωπο της συντριβής, της χαράς, ένα πλοίο που ακόμη ταξιδεύει μέσα μας, μια κρυφή ανέλπιστη χαρά, ένα θλιμμένο χαμόγελο, τον άνθρωπο - ένα παιδί χωρίς οικογένεια. Το ρεμπέτικο, ένα γιαπί που μπάζει, ένα σπίτι μέσα μας.» - Κ. Βήτα