Θέα Παραδείσου: Ακούσαμε το νέο CD της Α. Πρωτοψάλτη
Στίχοι που αποπνέουν ερωτισμό και πολύχρωμες μελωδικές εικόνες χαρακτηρίζουν το νέο CD της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Το ακούσαμε και μεταδίδουμε εντυπώσεις.
της Δώρας Αμαραντίδου
Με τη «θέα παραδείσου», το νέο άλμπουμ της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και του Νίκου Αντύπα, ευχαριστιόμαστε καλή μουσική και αξεπέραστη ερμηνεία σε τραγούδια που μόλις γεννήθηκαν για να ζήσουν με πολλή αγάπη. Μετά τους δύο διαμαντένιους δίσκους «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» (1997) και «Υδρόγειες σφαίρες» (2000), η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Νίκος Αντύπας πιάνουν ξανά το χάρτη του μουσικού τους οδοιπορικού και χαράζουν πορεία… με πανοραμική θέα. Φτιάχνουν ένα άλμπουμ με 11 ηχητικά στιγμιότυπα ενός τραγουδιστικού παραδείσου.
Στο άλμπουμ «θέα παραδείσου» (κυκλοφορεί από τη Heaven) η Άλκηστις Πρωτοψάλτη κρατά το ρόλο μιας έμπειρης, ταλαντούχας ξεναγού σε πολύχρωμες μελωδικές εικόνες. Κάνει τα πιο εύστοχα «σχόλια», τόσο με τις υποβλητικές, όσο και με τις εκρηκτικές της ερμηνευτικές εκφάνσεις. Έτσι όπως τα «διατύπωσε» με τη ζωντανή ερμηνεία της, μόνο με πιάνο και κιθάρα, στην παρουσίαση των τραγουδιών, από ψυχής, με ένταση και πάθος.
«Σβήσαμε, γράψαμε, συγκινηθήκαμε, αναρωτηθήκαμε, περάσαμε και αρκετές μέρες σιωπής, μέχρι να καταλήξουμε σε αυτά τα τραγούδια» λέει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με γλαφυρότητα για την ετοιμασία των νέων τραγουδιών με τον Νίκο Αντύπα, το συνθέτη, ενορχηστρωτή και διευθυντή παραγωγής του άλμπουμ. Για εκείνον αναφέρει: «Με συγκίνησε βαθιά, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής και σε διαπερνάει κατευθείαν αυτό που γράφει. Για άλλη μια φορά γίναμε ένα. Ό, τι μας συγκίνησε, έγινε τραγούδι, από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο δύσκολα - ένα ηλιοβασίλεμα, ένα φιλί, ένας χωρισμός, ένας έρωτας, η πίκρα, η θλίψη, η χαρά, όλα τα καιρικά φαινόμενα, που αγκαλιάζουν το σύγχρονο άνθρωπο - όλα έγιναν τραγούδι.»
Το cd περιλαμβάνει τραγούδια σε στίχους Μιχάλη Γκανά, Λίνας Δημοπούλου, Νίκου Μωραΐτη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Ελένης Φωτάκη, στιχουργών με προσωπική, δυνατή γραφή. Κι όμως το cd στο σύνολό του έχει ενιαία θεματική, με παρεμφερείς εκφραστικές εικόνες, γεμάτες ερωτισμό και τοπία της ελληνικής φύσης. Ίσως γιατί, όπως αναφέρει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη για τους στιχουργούς, «χωρίς να το ξέρουν, μπήκαν στο μυαλό μου και κατέγραψαν όλα αυτά που σκεφτόμουν».
Ο Νίκος Αντύπας καταθέτει το δικό του σκεπτικό για την γραφή των νέων του τραγουδιών με λυρισμό και έντονες περιγραφές: «Ήξερα από την αρχή τι ήθελα να κάνω με την Άλκηστη, κάνοντας ένα ωραίο ταξίδι και γνωρίζοντας που θέλουμε να φτάσουμε. Ο δίσκος έχει φως, μεσογειακό φως! Όπως η σκιά και το φως παίζουν το καλοκαίρι με τα σώματά μας και δημιουργούν αντιθέσεις, όπως οι νότες και οι παύσεις παίζουν με τη μελωδία, έτσι και τα τραγούδια αυτού του δίσκου παίζουν με το φως της ψυχής και δημιουργούν έναν εσωτερικό πίνακα ζωγραφικής. Η χροιά, η δύναμη, η ερμηνεία και η ευαισθησία της Άλκηστης έχουν καταγραφεί.» Για την ερμηνεύτρια λέει: «Με την Άλκηστη μας ενώνει, εκτός από το παρελθόν, το ότι αισθάνεται το τραγούδι όπως το αισθάνομαι κι εγώ. Θα έλεγα ότι έχουμε μια πλήρη ταύτιση στο πώς θεωρούμε το τραγούδι σήμερα και γενικότερα τη μουσική.»
Μια ξενάγηση στο άλμπουμ «θέα παραδείσου»
Το άλμπουμ ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι (σε στίχους Μιχάλη Γκανά), δέηση στον έρωτα ή προσευχή για αυτόν. Το πιάνο κυριαρχεί στην ενορχήστρωση του κομματιού που έχει δυναμική σε διαβαθμίσεις και έντονη ενέργεια στην ερμηνεία.
Δεύτερο είναι το κομμάτι «Ήταν αγάπη» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου). Αυτό το τραγούδι είναι ερωτεύσιμο με την πρώτη ακρόαση. Αποτελεί μια ευχή, συσχετίζοντας το πέρασμα της αγάπης με το πέρασμα των εποχών. Η μουσική ακολουθεί την ένταση του συναισθήματος και η εκ βαθέων ερμηνεία της Άλκηστης καθιστά αυτό το κομμάτι σήμα κατατεθέν της για τα επόμενα χρόνια.
«Η γιορτή που μου χρωστάς» (σε στίχους Νίκου Μωραϊτη) σε ηλεκτρονικό ήχο είναι το τραγούδι που παραδίδει τα «θέλω» ενός ανθρώπου, σαν εικαστικό κολάζ με θέμα το παρελθόν και το μέλλον.Το τέταρτο κομμάτι με τίτλο «Χάθηκες» (σε στίχους Μιχάλη Γκανά) συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με το αυτό των κλασικών οργάνων για να εκφράσει λυρικά την μελαγχολία που φέρνει μια απώλεια.
Ένα απρόσμενο ντουέτο στο «Χωριστά» (σε στίχους Ελένης Φωτάκη) κάνει η Άλκηστις με το Γιάννη Χαρούλη. Έχουν τόσο αταίριαστες φωνές και τόσο ταιριαστές ερμηνείες. Η ηχητική παρουσία του Γιάννη Χαρούλη επέβαλε, καθώς φαίνεται, το ηχητικό παραδοσιακό υπόβαθρο του κομματιού, με λαούτο και νταούλι, σε έναν ήρεμο απολογητικό διάλογο δύο ανθρώπων που υπήρξαν ζευγάρι, έζησαν τον έρωτα και πλέον χαροπαλεύει η αγάπη τους.
Προχωρά η ακρόαση με τα «Υπόλοιπα ζωής» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου), ένα χαρακτηριστικό κομμάτι για το συνθετικό χαρακτήρα του Νίκου Αντύπα, δυναμικά ήρεμο, με κιθάρες, πλήκτρα και χρήση υψηλής τεχνολογίας ήχου. Ένα ζωηρό κομμάτι είναι ο «Χορός» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου), ένα εύκολα αγαπητό τραγούδι, που σε παρασύρει να κουνήσεις το κορμί σου και να χορέψεις για να ξορκίσεις καθετί στενόχωρο στη ζωή σου. Ρυθμικό, με έντονη θεατρικότητα είναι το όγδοο τραγούδι, με τίτλο «Ανάψτε προβολέα» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου), που μιλά για το πέρασμα του χρόνου και την κυκλική κίνηση των ανθρωπίνων συναισθημάτων.
Τραγούδι με ισχυρή στιχουργική άποψη είναι «Το μαύρο φουστάνι» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου). Η μουσική με πιάνο και κιθάρα – και σε αυτό έντονα θεατρική - κρατά το ρυθμό, καθώς η Άλκηστις τραγουδά, μπαίνοντας στο ρόλο μιας αγανακτισμένης, μα και συνειδητοποιημένης γυναίκας: «Μην μου μιλάτε γι’ άλλες ιδέες. Είδα πολέμους. Χόρτασα. Φτάνει. Απ’ τις παλιές σας μόνο σημαίες φτιάξε του ένα μαύρο φουστάνι.»
Στο λυρισμό και το όνειρο γίνεται η επιστροφή με «Το κόλπο» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου) για να κλείσει το άλμπουμ με το τραγούδι «Αυτό το φως δεν λιγοστεύει» (σε στίχους Μιχάλη Γκανά), ελεγεία στο μεσογειακό φως, την ελληνική φύση, τον ουρανό και τις θάλασσες της. Η μίξη των τραγουδιών έγινε στο Black Rock Studios στη Σαντορίνη από τον Κώστα Καλημέρη.
Για το τέλος κρατάμε την εξήγηση που δίνει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στον τίτλο του νέου της άλμπουμ: «Για μένα η θέα παραδείσου είστε εσείς που όλα αυτά τα χρόνια μου δίνετε ένα κλειδί να ξεκλειδώνω την καρδιά μου και ταυτόχρονα με αυτήν να ξεκλειδώνω και όλες τις υπόλοιπες. Είσαστε εσείς γιατί χωρίς τη δική σας την ψυχή ο δικός μου παράδεισος δεν θα υπήρχε» λέει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αναφερόμενη στους πολυπληθείς ακροατές της. «Τιμή μας!» θα πούμε εμείς ως θαυμαστές της φωνής και ερμηνείας της.
Με τη «θέα παραδείσου», το νέο άλμπουμ της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και του Νίκου Αντύπα, ευχαριστιόμαστε καλή μουσική και αξεπέραστη ερμηνεία σε τραγούδια που μόλις γεννήθηκαν για να ζήσουν με πολλή αγάπη. Μετά τους δύο διαμαντένιους δίσκους «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» (1997) και «Υδρόγειες σφαίρες» (2000), η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο Νίκος Αντύπας πιάνουν ξανά το χάρτη του μουσικού τους οδοιπορικού και χαράζουν πορεία… με πανοραμική θέα. Φτιάχνουν ένα άλμπουμ με 11 ηχητικά στιγμιότυπα ενός τραγουδιστικού παραδείσου.
Στο άλμπουμ «θέα παραδείσου» (κυκλοφορεί από τη Heaven) η Άλκηστις Πρωτοψάλτη κρατά το ρόλο μιας έμπειρης, ταλαντούχας ξεναγού σε πολύχρωμες μελωδικές εικόνες. Κάνει τα πιο εύστοχα «σχόλια», τόσο με τις υποβλητικές, όσο και με τις εκρηκτικές της ερμηνευτικές εκφάνσεις. Έτσι όπως τα «διατύπωσε» με τη ζωντανή ερμηνεία της, μόνο με πιάνο και κιθάρα, στην παρουσίαση των τραγουδιών, από ψυχής, με ένταση και πάθος.
«Σβήσαμε, γράψαμε, συγκινηθήκαμε, αναρωτηθήκαμε, περάσαμε και αρκετές μέρες σιωπής, μέχρι να καταλήξουμε σε αυτά τα τραγούδια» λέει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με γλαφυρότητα για την ετοιμασία των νέων τραγουδιών με τον Νίκο Αντύπα, το συνθέτη, ενορχηστρωτή και διευθυντή παραγωγής του άλμπουμ. Για εκείνον αναφέρει: «Με συγκίνησε βαθιά, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής και σε διαπερνάει κατευθείαν αυτό που γράφει. Για άλλη μια φορά γίναμε ένα. Ό, τι μας συγκίνησε, έγινε τραγούδι, από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο δύσκολα - ένα ηλιοβασίλεμα, ένα φιλί, ένας χωρισμός, ένας έρωτας, η πίκρα, η θλίψη, η χαρά, όλα τα καιρικά φαινόμενα, που αγκαλιάζουν το σύγχρονο άνθρωπο - όλα έγιναν τραγούδι.»
Το cd περιλαμβάνει τραγούδια σε στίχους Μιχάλη Γκανά, Λίνας Δημοπούλου, Νίκου Μωραΐτη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Ελένης Φωτάκη, στιχουργών με προσωπική, δυνατή γραφή. Κι όμως το cd στο σύνολό του έχει ενιαία θεματική, με παρεμφερείς εκφραστικές εικόνες, γεμάτες ερωτισμό και τοπία της ελληνικής φύσης. Ίσως γιατί, όπως αναφέρει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη για τους στιχουργούς, «χωρίς να το ξέρουν, μπήκαν στο μυαλό μου και κατέγραψαν όλα αυτά που σκεφτόμουν».
Ο Νίκος Αντύπας καταθέτει το δικό του σκεπτικό για την γραφή των νέων του τραγουδιών με λυρισμό και έντονες περιγραφές: «Ήξερα από την αρχή τι ήθελα να κάνω με την Άλκηστη, κάνοντας ένα ωραίο ταξίδι και γνωρίζοντας που θέλουμε να φτάσουμε. Ο δίσκος έχει φως, μεσογειακό φως! Όπως η σκιά και το φως παίζουν το καλοκαίρι με τα σώματά μας και δημιουργούν αντιθέσεις, όπως οι νότες και οι παύσεις παίζουν με τη μελωδία, έτσι και τα τραγούδια αυτού του δίσκου παίζουν με το φως της ψυχής και δημιουργούν έναν εσωτερικό πίνακα ζωγραφικής. Η χροιά, η δύναμη, η ερμηνεία και η ευαισθησία της Άλκηστης έχουν καταγραφεί.» Για την ερμηνεύτρια λέει: «Με την Άλκηστη μας ενώνει, εκτός από το παρελθόν, το ότι αισθάνεται το τραγούδι όπως το αισθάνομαι κι εγώ. Θα έλεγα ότι έχουμε μια πλήρη ταύτιση στο πώς θεωρούμε το τραγούδι σήμερα και γενικότερα τη μουσική.»
Μια ξενάγηση στο άλμπουμ «θέα παραδείσου»
Το άλμπουμ ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι (σε στίχους Μιχάλη Γκανά), δέηση στον έρωτα ή προσευχή για αυτόν. Το πιάνο κυριαρχεί στην ενορχήστρωση του κομματιού που έχει δυναμική σε διαβαθμίσεις και έντονη ενέργεια στην ερμηνεία.
Δεύτερο είναι το κομμάτι «Ήταν αγάπη» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου). Αυτό το τραγούδι είναι ερωτεύσιμο με την πρώτη ακρόαση. Αποτελεί μια ευχή, συσχετίζοντας το πέρασμα της αγάπης με το πέρασμα των εποχών. Η μουσική ακολουθεί την ένταση του συναισθήματος και η εκ βαθέων ερμηνεία της Άλκηστης καθιστά αυτό το κομμάτι σήμα κατατεθέν της για τα επόμενα χρόνια.
«Η γιορτή που μου χρωστάς» (σε στίχους Νίκου Μωραϊτη) σε ηλεκτρονικό ήχο είναι το τραγούδι που παραδίδει τα «θέλω» ενός ανθρώπου, σαν εικαστικό κολάζ με θέμα το παρελθόν και το μέλλον.Το τέταρτο κομμάτι με τίτλο «Χάθηκες» (σε στίχους Μιχάλη Γκανά) συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με το αυτό των κλασικών οργάνων για να εκφράσει λυρικά την μελαγχολία που φέρνει μια απώλεια.
Ένα απρόσμενο ντουέτο στο «Χωριστά» (σε στίχους Ελένης Φωτάκη) κάνει η Άλκηστις με το Γιάννη Χαρούλη. Έχουν τόσο αταίριαστες φωνές και τόσο ταιριαστές ερμηνείες. Η ηχητική παρουσία του Γιάννη Χαρούλη επέβαλε, καθώς φαίνεται, το ηχητικό παραδοσιακό υπόβαθρο του κομματιού, με λαούτο και νταούλι, σε έναν ήρεμο απολογητικό διάλογο δύο ανθρώπων που υπήρξαν ζευγάρι, έζησαν τον έρωτα και πλέον χαροπαλεύει η αγάπη τους.
Προχωρά η ακρόαση με τα «Υπόλοιπα ζωής» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου), ένα χαρακτηριστικό κομμάτι για το συνθετικό χαρακτήρα του Νίκου Αντύπα, δυναμικά ήρεμο, με κιθάρες, πλήκτρα και χρήση υψηλής τεχνολογίας ήχου. Ένα ζωηρό κομμάτι είναι ο «Χορός» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου), ένα εύκολα αγαπητό τραγούδι, που σε παρασύρει να κουνήσεις το κορμί σου και να χορέψεις για να ξορκίσεις καθετί στενόχωρο στη ζωή σου. Ρυθμικό, με έντονη θεατρικότητα είναι το όγδοο τραγούδι, με τίτλο «Ανάψτε προβολέα» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου), που μιλά για το πέρασμα του χρόνου και την κυκλική κίνηση των ανθρωπίνων συναισθημάτων.
Τραγούδι με ισχυρή στιχουργική άποψη είναι «Το μαύρο φουστάνι» (σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου). Η μουσική με πιάνο και κιθάρα – και σε αυτό έντονα θεατρική - κρατά το ρυθμό, καθώς η Άλκηστις τραγουδά, μπαίνοντας στο ρόλο μιας αγανακτισμένης, μα και συνειδητοποιημένης γυναίκας: «Μην μου μιλάτε γι’ άλλες ιδέες. Είδα πολέμους. Χόρτασα. Φτάνει. Απ’ τις παλιές σας μόνο σημαίες φτιάξε του ένα μαύρο φουστάνι.»
Στο λυρισμό και το όνειρο γίνεται η επιστροφή με «Το κόλπο» (σε στίχους Λίνας Δημοπούλου) για να κλείσει το άλμπουμ με το τραγούδι «Αυτό το φως δεν λιγοστεύει» (σε στίχους Μιχάλη Γκανά), ελεγεία στο μεσογειακό φως, την ελληνική φύση, τον ουρανό και τις θάλασσες της. Η μίξη των τραγουδιών έγινε στο Black Rock Studios στη Σαντορίνη από τον Κώστα Καλημέρη.
Για το τέλος κρατάμε την εξήγηση που δίνει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στον τίτλο του νέου της άλμπουμ: «Για μένα η θέα παραδείσου είστε εσείς που όλα αυτά τα χρόνια μου δίνετε ένα κλειδί να ξεκλειδώνω την καρδιά μου και ταυτόχρονα με αυτήν να ξεκλειδώνω και όλες τις υπόλοιπες. Είσαστε εσείς γιατί χωρίς τη δική σας την ψυχή ο δικός μου παράδεισος δεν θα υπήρχε» λέει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη αναφερόμενη στους πολυπληθείς ακροατές της. «Τιμή μας!» θα πούμε εμείς ως θαυμαστές της φωνής και ερμηνείας της.
