Όταν έχω εσένα: Μια βραδιά στον Κραουνάκη

της Δώρας Αμαραντίδου

«Είναι ωραία στου Κακογιάννη με τον Κραουνάκη και τη Σπείρα του!», είναι η πρώτη, απλή διαπίστωση, όταν βγαίνεις απ’ το θέατρο του Ιδρύματος στην Πειραιώς, μετά την τρίωρη μουσικοθεατρική παράσταση «Όταν έχω εσένα».

Με διάθεση ανάλαφρη, χρωματιστή, κεφάτη, σου ‘ρχονται στο στόμα λόγια από τα τραγούδια που πριν λίγο τραγούδησες κι εσύ μαζί με τον Σταμάτη και την παρέα του. «Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά…», «πήρα κόκκινα γυαλιά…», «Όταν έχω εσένα»… Εκεί κάπου… το χάνεις λίγο, γιατί δεν έχεις την ανάλογη φωνή ή το πάθος του Κραουνάκη για να το τραγουδήσεις και γελάς με το καλλιτεχνικό «μεθύσι» σου.

Μα πάνω απ’ όλα αποκτάς τσαμπουκά και πείσμα. Οδηγείς προς την Ομόνοια και ξαναλές το σύνθημα που σου είπαν οι «συμμορίτες» του Κραουνάκη λίγο πριν κλείσει η αυλαία: «Θέλω τη χώρα μου πίσω»! Σκέφτεσαι πώς… «αμάν» την ψώνισες. Αλλά όχι, αν αναλογιστείς και τα δικά σου λάθη εκτός των άλλων, έτσι όπως με σάτιρα στα υπενθύμισε η Σπείρα, για να έχεις ένα πιο ηθικό παρακάτω στη ζωή σου.

Η φράση «Ζήσε ρε, κανείς δεν ξέρει, αν έχει παρακάτω!» με την οποία σε αποχαιρέτησε ο Κραουνάκης (εκείνος από σκηνής, εσένα από τη θέση σου) σε κάνει να χαλαρώσεις λίγο από τις ενοχές και τα άγχη σου και να τραγουδήσεις τη συνέχεια του «Όταν έχω εσένα»… με κλειστά παράθυρα, γιατί άλλο η τέχνη στο χώρο της κι άλλο εσύ στους μελαγχολικούς δρόμους της νυχτερινής Αθήνας, Παρασκευή βράδυ.

Ζεστή υποδοχή από τη «συμμορία»

Πάντως, η συστολή και η επιφυλακτικότητα για την καλλιτεχνική σου βραδιά, φεύγει πριν καν ξεκινήσει η παράσταση. Για αυτό φροντίζουν τα μέλη της «Σπείρας Σπείρας», οι Χρήστος Γεροντίδης, Μπάμπης Γούσιας, Αναστασία Έδεν, Τζέρομ Καλούτα, Σάκης Καραθανάσης, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Ελευθερία Σικινιώτη, Γιώργος Στιβανάκης, που σε υποδέχονται στην είσοδο της αίθουσας με μια αναπάντεχη ευγένεια και με τα πλατιά τους χαμόγελα. Οι κινήσεις και η στάση τους με τα φαντεζί θεατρικά τους κοστούμια στα σκαλιά των διαδρόμων σε βάζουν στο θέμα και σε κάνουν μέρος του.

Το πρώτο μέρος της παράστασης



Το πιάνο, τα κρουστά και η κιθάρα δίνουν το γάργαρο ρυθμό της έναρξης και σύσσωμη η δεκαμελής Σπείρα χορεύει και τραγουδά «… όλα θα ξαναγεννηθούνε από τη μεγάλη διαφορά». Δέκα απολαυστικοί, ατακαδόρικοι, μικροί μονόλογοι, ένας από κάθε μέλος της Σπείρας και ισάριθμα τραγούδια περιλαμβάνει το πρώτο μέρος της παράστασης, όπου τα λόγια, ο χορός, τα χρώματα και η έντονη εναλλαγή των κινήσεων σε δυναμικούς ρυθμούς δημιουργούν ένα εντυπωσιακό θέαμα που χορταίνει το μάτι και γεμίζει το μυαλό με περιγραφές και μηνύματα για την πραγματική μας ζωή που αν και… πονεμένη, δεν πονάει καθόλου αυτή την ώρα.

Η αρχή της σάτιρας γίνεται με το «Καλησπέρα σύντροφοι και συντρόφισσες… με την καλή έννοια. Ζούμε σε καθεστώς αποικιοκρατικής δημοκρατίας και έχουμε υποθηκεύσει στη Μερκέλα τα σπίτια μας και τα αρχιδ… του παππού μας.» Για να ειπωθεί στη συνέχεια «σεξ μόνο αν έχουμε κάψει λάδια από σουβλάκια, γιατί με το σεξ πεινάς και θέλεις φαί και δεν έχεις πάντα…». Το τραγούδι «Ξημερώνει» (Χατζιδάκις- Γκούφας) γίνεται η γέφυρα για το επόμενο θεατρικό με θέμα την ελληνική αντρική μαγκιά στις σεξουαλικές επιδόσεις, εν καιρώ ελεγχόμενης πτώχευσης. Το ζήτημα της ανεργίας στους νέους τίθεται αρχικά με την ατάκα «…αν δεν είσαι πουτάνα, την έβαψες. Αλλά εγώ βασικά είμαι αισιόδοξος τύπος». Ο καημός μιας κοπέλας με πτυχία καταγράφεται στις φράσεις «… η μάνα μου έλεγε “έπλενα σκάλες για να σε μεγαλώσω και να μορφώσω!” Τι να της πεις τώρα; Ότι κι εγώ ξεσκατίζω γριές για να ζήσω;» Ο φόβος της Παρασκευής για τους υπαλλήλους (γιατί τότε γίνονται συνήθως οι ανακοινώσεις για περικοπές μισθών, επιπλέον υπερωρίες χωρίς επιπλέον χρήμα και οι απολύσεις) και ο χαμένος έρωτας μιας υπαλλήλου στο γραφείο τύπου του ΠΑΣΟΚ με έναν δημοσιογράφο του ΚΚΕ, της Λέλας και του Προκόπη βγάζουν το περισσότερο γέλιο και τις πιο πικρές αλήθειες.

Δεύτερο μέρος: Ο Σταμάτης στο πιάνο



Ο Σταμάτης Κραουνάκης γεμίζει με τα τραγούδια, το πιάνο και την παρουσία του τη σκηνή στο δεύτερο μέρος της παράστασης. Μόνος στο ημίφως τραγουδά «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και «Ανεβάσαμε» μαζί με όλους τους θεατές και η ατμόσφαιρα γίνεται παρεΐστικη με μιας. «Υπάρχουν και εκείνοι που φοβούνται τα αισθήματα», λέει και τραγουδά «ούτε μια στιγμή δε μ’ αφησες να παίξω, ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω» από το «Πόσο σ’ αγαπώ» και έτσι έγινε η ένωσή του με τον κόσμο.

Σε λίγο βγαίνουν και όλα τα μέλη της Σπείρας για να έρθει η διονυσιακή ατμόσφαιρα, που όπως πάντα δημιουργείται στις παραστάσεις του Κραουνάκη με τη Σπείρα. «Έπεσε έρωτας», «Μόνο μια φορά», «Ανθρώπων έργα», «Όταν έχω εσένα» είναι μερικά μόνο κομμάτια στα οποία το αίσθημα έγινε συλλογική υπόθεση. Ιδιαίτερης αισθητικής είναι η ερμηνεία των Σταμάτη Κραουνάκη- Κώστα Μπουγιώτη στο «Για πρώτη μου φορά» (Άρης Βλάχος- Χρήστος Σταυρακούδης).

Και κάπως έτσι λες ότι συνήθως το καλλιτεχνικό έργο ενός δημιουργού ή ερμηνευτή διαχωρίζεται στη συνείδηση του θεατή από την προσωπικότητα του καλλιτέχνη που το παράγει ή το αναδεικνύει. Όμως αυτή την ασφαλιστική δικλείδα δεν την διαθέτει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Με σθένος, αυτοπεποίθηση, δηκτικότητα αλλά και πολύ τρυφερότητα εκφράζει και προβάλει μέσα από τα έργα του τον εαυτό του και τα πιστεύω του. Τα τραγούδια του, τα λεγόμενά του, οι κινήσεις του επί σκηνής είναι όλα ό,τι είναι εκείνος: Ονειροπόλος και ρεαλιστής, αναλόγως με το θέμα που θέλει να θίξει. Αιχμηρός μέχρι παρεξηγήσεως και αφοπλιστικά ειλικρινής. Δοτικός στους συναδέλφους που επέλεξε να τον συντροφεύουν, τους μουσικούς και τα μέλη της Σπείρας. Γυμνός μπροστά στην κριτική του κάθε θεατή του. Πληθωρικός και αγέρωχος στην ερμηνεία, μπορεί να καλύψει μια σκηνή, μόνος με τη φωνή και το πιάνο του. Γι’ αυτό και η σχέση του με τους ανθρώπους που τον ακολουθούν εδώ και πολλές δεκαετίας σε κάθε του καλλιτεχνικό βήμα είναι πλέον κάτι παραπάνω από φιλική: Είναι αγαπησιάρικη, φτάνονταςμέχρι… πρώτο βαθμό συγγένειας.

Ταυτότητα της παράστασης:

Οι Δημήτρης Μανιάτης, Φώτης Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Κραουνάκης είναι η συγγραφική ομάδα. Η σκηνοθεσία είναι του Σταμάτη Κραουνάκη. Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και του Άρη Βλάχου. Η μουσική διεύθυνση είναι του Άρη Βλάχου. Τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου και η χορογραφία της Τατιάνας Μύρκου. Στον ήχο είναι ο Δημήτρης Μουρλάς. Οι φωτισμοί είναι της Ελευθερίας Ντεκώ. Χειριστής φωτισμών είναι ο Δημήτρης Στίγκας.
Παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν τα μέλη της «Σπείρας Σπείρας» (Χρήστος Γεροντίδης, Μπάμπης Γούσιας, Αναστασία Έδεν, Τζέρομ Καλούτα, Σάκης Καραθανάσης, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Ελευθερία Σικινιώτη, Γιώργος Στιβανάκης). Οι μουσικοί είναι οι Άρης Βλάχος (πιάνο, πλήκτρα), Παντελής Ντζιάλας (κιθάρες, μπουζούκι) και Γιώργος Φιλίππας (κρουστά).