Αλκίνοος Ιωαννίδης: 4 μελωδικές ώρες στον Σταυρό του Νότου

της Δώρας Αμαραντίδου

Ήταν στα κέφια του, αν και γριπωμένος. Η καρδιά του το ξέρει… Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης προσπάθησε να ισορροπήσει ανάμεσα σε ένα κρυολόγημα και στον επαγγελματισμό του το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, 16 Νοεμβρίου και καλά τα κατάφερε. Έκανε τον κόσμο να γελάσει, αρκετές φορές αμήχανα, με το υπόγειο χιούμορ του, έκανε τους πιστούς θαυμαστές του να τα… μπήξουν κάποιες στιγμές με τους ρομαντικούς -πλην γειωμένους- στίχους σε αγαπημένα τραγούδια του, ικανοποίησε και παραγγελιές μετά τις δύο τα ξημερώματα.

Ο (αυτο)σαρκασμός, η ποίηση και η τελειότητα στη μουσική εκτέλεση των κομματιών έκαναν τους αποδέκτες του να περάσουν ένα παράξενα όμορφο βράδυ και να πάρουν, φεύγοντας, μπόλικα… τονωτικά χαπάκια είτε για την υπόταση, είτε για την υπέρταση. Αναλόγως πώς χτυπά τον καθένα μια μακρά περίοδος συνεχούς στρεσαρίσματος επί υπαρξιακού- οικονομικού αδιεξόδου.

Από τις δέκα και μισή ήταν γεμάτη η κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου. Στις έντεκα και τέταρτο βγήκε με την μπάντα του (Γιώργος Κοντραφούρης- hammond organ, πιάνο, Σωτήρης Λεμονίδης- πλήκτρα, Γιώργος Καλούδης -τσέλο, κρητική λύρα), Νίκος Παραουλάκης- νέυ, Άγγελος Πολυχρόνου –κρουστά) τραγουδώντας «…περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα 'χω χάσει…» από την «Παράκληση». Η φωνή του κουρδιζόταν με δυνατά σκαμπανεβάσματα… Με το πρώτο χειροκρότημα έδωσε εξηγήσεις: «Συγγνώμη αλλά είμαι κρυωμένος. Ο ένας μου 'πε να πιω βότκα-πορτοκάλι, ο άλλος ρακόμελο, τα ήπια όλα και να πώς είμαι! Την επόμενη φορά θα είμαι καλύτερα, γι’ αυτό να ξανάρθετε». Από το δεύτερο κομμάτι και μετά, όλα κύλησαν σαν νερό.

Ένα μουσικό ταξίδι με 40 στάσεις και αρκετά σχόλια, σπάζοντας τον πάγο ή την υπερβολική ζέστη που δημιουργούσε η ένταση στο νόημα των στίχων, ντυμένων με ακουστικά όργανα, ό,τι έπρεπε για εσωτερικές διαδρομές που ένωσαν το «χθες» με το «σήμερα» του κάθε ακροατή. «Εκτός τόπου και χρόνου», «Ο καθρέφτης», «Σταγόνες στο γιαλό», και έφτασε στον «Βόσπορο».

Στο τραγούδι αυτό, αφού πρώτα ευχαρίστησε δημοσίως τον μπασίστα φίλο, «αδελφό» του Γιώτη Κιουρτσόγλου που ήρθε να τον δει, θυμήθηκε το περιστατικό με έναν ταξιτζή που ακούγοντας το τραγούδι είπε «τι λες ρε φίλε που θέλεις να πιεις το Βόσπορο; Ξέρεις τι βρομιά έχει μέσα;» και την πρώτη του συνάντηση με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, ο οποίος είχε παρατηρήσει ότι η φράση «θέλω να πιω όλο το Βόσπορο» είναι γεμάτη «ο-ω»… Ό,τι να ‘ναι, θα πει κανείς. Αλλά μια χαρά έμπλεξε το αστείο με το σοβαρό, γιατί χωρίς το αστείο, το σοβαρό του παραείναι βαθυστόχαστο ή λυπητερό για τις ούτως ή άλλως ζόρικες μέρες μας (χωρίς ίχνος ειρωνείας το λέω αυτό).

Συνέχισε το μουσικό ταξίδι του από τη στιγμή που το ξεκίνησε, το 1995, με τον Νίκο Ζούδιαρη τραγουδώντας «Μυστικά και ήσυχα». Προχώρησε ερμηνεύοντας «Ο προσκυνητής», «Το άδειο παράθυρο», το κομμάτι που έγραψε ο ίδιος για τις συγκεντρώσεις στην «Πλατεία» στις οποίες και συμμετείχε αρκετές φορές, «Το μπλουζ του αποχωρισμού» του Παύλου Σιδηρόπουλου, «Απόγευμα στο δέντρο», το «Χέρια μου αδειανά» του Νικ Κέιβ σε διασκευή Διονύση Σαββόπουλου και «Για την Κύπρο» του Σαββόπουλου.

Αφού λοιπόν κατάφερε να πιάσει όλους τους θεατές του στο στόμα και στα αυτιά, άλλαξε αίφνης την ατμόσφαιρα περισυλλογής και αφοσίωσης, μιλώντας για τις… καλλιτεχνικές συνέπειες από την «εισβολή» του ΔΝΤ στην Κύπρο. «Όλοι στη μπάντα αφήσαμε μούσια ως ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί το ΔΝΤ πάτησε το πόδι του στην Κύπρο. Πέσαμε στα δίχτυα του και οι Κύπριοι καλλιτέχνες, όλο και κάτι πάθαμε. Εγώ κρυολόγησα, η Άννα Βίσση έπεσε σε μια μαύρη τρύπα, την μαύρη τρύπα της σόουμπιζ και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης έχασε τους σπόνσορες. Στο σημείο αυτό να αναφέρω κι ένα μήνυμα γραμμένο σε τοίχο των Εξαρχείων: Άννα Βίσση μου ανήκεις. Καταπακτή». Κι έκλεισε το πρώτο μέρος του προγράμματος (στις 0.20π.μ.), τραγουδώντας για «Σολομό με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή…» από το κομμάτι του «Πατρίδα».

Μετά από μισάωρο διάλειμμα, πήρε φόρα και είπε κάποια από τα πιο δημοφιλή του: «Με τόσα ψέματα», «Πες μου», «Όνειρο ήτανε», «Βυθός». Εκεί στο «Βυθό» έκανε μια μεγάλη στάση για να εξηγήσει… πώς αφήνει τα τραγούδια του να αποφασίσουν μόνα τους ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν. «Μα είναι στίχος αυτός που έγραψα; "…κι εγώ πιο μόνος κι από μένα…" Όμως, αντιμετωπίζω τα τραγούδια σαν να είναι παιδιά μου. Τα αφήνω ελεύθερα. Έχουν άποψη, με την οποία μπορεί μερικές φορές να διαφωνώ αλλά δεν τα λογοκρίνω».
 
Έκανε μια εντελώς σατυρική στιχουργική ανάλυση, παραδέχθηκε ότι καλή είναι η ποίηση αλλά η ζωή είναι εδώ στο σήμερα, στην πραγματικότητα και τα πρακτικά του καθενός μας. Έβγαλε και το εξής συμπέρασμα: «Είναι σουρεάλ η αποψινή παράσταση, συγχωρείστε με». Προχώρησε μέχρι τις δύο τα ξημερώματα, τραγουδώντας «Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι», «Μεσόγειος», «Το πούσι» (του Νίκου Καββαδία μελοποιημένο από τους «Ξέμπαρκους»), «Σερ σε λα φαμ» και «Ο διπλοπαρκαρισμένος» (του Μιχάλη Σιγανίδη), «Νεοέλληνας» (του Τζίμη Πανούση), «Σπασμένο», «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ», «Ο κόσμος που αλλάζει», «Θα ‘μαι κοντά σου», «Ζήνωνος».

Από εκεί μέχρι τις τρεις παρά εκτελούσε παραγγελιές με πολύ κέφι και χιουμοριστική διάθεση για την δική του ερμηνεία σε κομμάτια όπως «Ο Γιάννης ο φονιάς» και «Διώξε τη λύπη παλικάρι» του Μάνου Χατζιδάκι. Είπε και το παραδοσιακό ρεμπέτικο «Θεέ μου μεγαλοδύναμε (Η προσευχή του μάγκα)», είπε και «Ήταν ανάγκη;» (Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι. Μεγαλώνω...), «Όσα η αγάπη ονειρεύεται», «Δεν μπορώ» και είπε «καλημέρα» με το «Αδιέξοδο». Ταιριάζει το κρυολόγημα στον Αλκίνοο Ιωαννίδη… Να μην του πούμε «περαστικά».

Info:
Σταυρού του Νότου
Φραντζή & Θαρύπου 35-37,Ν. Κόσμος τηλ.: 2109226975, 2109239031
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη
Ώρα έναρξης: 22.30