Ο Nick Cave ταξίδεψε την Αθήνα στον ουρανό του
Με ένα live συναισθηματικής έκρηξης και εσωτερικής έντασης, ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού το μάγεψε για μία ακόμη φορά στην σκηνή του Release.
Τι είναι αυτό που κάνει μια συναυλία «φοβερή»; Αναρωτιόμασταν μετά το τέλος του σετ που πρόσφερε ο Nick Cave στο Release Festival το βράδυ της Τετάρτης. Σαστισμένοι από τον συναισθηματικό τυφώνα που μας χτύπησε καθόμασταν εκεί, τριγυρισμένοι από μια θάλασσα πεταμένων πλαστικών ποτηριών και ψάχναμε τα πως και τα γιατί.
Ποια πλανητική ευθυγράμμιση ευθυνόταν για αυτό που ζήσαμε; Πιο πολύ η απάντηση είχε να κάνει με το άστρο του ίδιου του Cave: Ένας σπουδαίος περφόρμερ, με ανεξάντλητα κατά τα φαινόμενα αποθέματα συναισθήματος και ενέργειας.
Ο Nick Cave ανανέωσε τους όρκους έρωτα που έχει δώσει εδώ και πολλά χρόνια με το ελληνικό-αθηναϊκό κοινό, μάς το είπε κιόλας: «Ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια».
Αυτή τη φορά, επιλέγοντας αρκετά κομμάτια από τους πιο πρόσφατους δίσκους του, ίσως κάποιοι περίμεναν ένα πιο υποτονικό και με λιγότερη συμμετοχή του κόσμου live.
View this post on Instagram
Μάλλον αυτοί δεν γνωρίζουν τι εστί Nick Cave. Με δυνατή εκκίνηση έπαιξε τα Get Ready for Love, There She Goes και My Beautiful World.
Για όσους βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Τετάρτης, ο πρόσφατος θάνατος και δεύτερου παιδιού του δημιουργού, φαινόταν σίγουρο ότι θα επηρέαζε το συναίσθημα όλης της μπάντας. Πιθανόν να το έκανε, αλλά, σε κάθε περίπτωση, υπέρ της συναυλίας. Ο Cave άντλησε από τους συναισθηματικές του δεξαμενές και εξέπεμψε σε όλη την Αθήνα πάθος, ένταση και αλήθεια. Πώς να μην μαγνητίζει τα βλέμματα όλων;
Αφιερώνοντας μια μακρόσυρτη, καταπληκτική εκτέλεση του O Children «σε όλα τα παιδιά, απλώς» η ατμόσφαιρα πήρε άλλο συναίσθημα. Τα λεπτά που ακολούθησαν ήταν η κορυφαία στιγμή μιας κορυφαίας βραδιάς. Το Red Right Hand ξαναέβαλε το κοινό σε παλιάς κοπής “caveάδικα” μονοπάτια. Λιτό και συγκρατημένα διασκευασμένο, όπως και το Mercy Seat που ακολούθησε αργότερα ήταν από τις πολλές γέφυρες ανάμεσα στο τότε και στο τώρα του Nick Cave. Γιατί έχει και από το ένα και από το άλλο, όπως πιστοποιούσε το ότι 50άρηδες και 60άρηδες βρέθηκαν δίπλα δίπλα με 20άρηδες να υμνούν μαζί τον πιο τρυφερό γκοθά που τραγούδησε ποτέ.
Με το ταλέντο και την διονυσιακότητά του μετέτρεψε μια σχετικά αφιλόδοξη set list σε ένα από τα ωραιότερα live των τελευταίων ετών. Μέσα από μονοπάτια από ό,τι ίσως είναι έτοιμος να δει ο θεατής ενός σώου πήρε από το χέρι το κοινό και του γνώρισε λίγο από τον κόσμο του: ένας κόσμος τρυφερού σκότους και αυθεντικού αισθήματος, ανείπωτου πόνου και παρηγορητικής μελαγχολίας.
View this post on Instagram
Ο Cave δεν ερμήνευσε το παρελθόν του∙ μας παρουσίασε τον τρόπο με τον οποίο το ζει και το ξαναζεί. Η εμφάνισή του δεν ήταν παρελθοντική, όπως συμβαίνει συχνά με τους καλλιτέχνες που έχουν μακρά καριέρα. Δεν ήταν όμως ούτε «επαγγελματική» με την έννοια του ότι έδωσε μια ερμηνεία που θα φρόντιζε να κρύψει την ηλικία των έργων και ενός αλλοτινού συναισθήματος του δημιουργού τους.
Ένα από τα πράγματα που σε κάνουν να ξέρεις ότι παρακολούθησες μια ωραία συναυλία είναι ότι φεύγοντας, έχεις την αίσθηση πως είσαι λίγο ένα κομμάτι αυτού που είδες∙ όχι ότι παίρνεις κάτι από τον καλλιτέχνη που παρακολούθησες, αλλά είσαι λίγο σαν αυτόν. Αφήνοντας πίσω μας σκοτεινή την σκηνή του Release, πιστεύω ότι όλοι νιώθαμε λίγο Nick Cave ότι, άλλος λίγο και άλλος πολύ, είμαστε φτιαγμένοι και από αυτό το υλικό.
Και σε λίγους μήνες να ξαναέρθει, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι που βρέθηκαν την Τετάρτη στην Πλατεία Νερού θα είναι εκεί, κάτω από την σκηνή να στέλνουν τα καράβια τους να αρμενίσουν γύρω του. Ποιος θα του το αρνιόταν;
Δ. Γλ.
