Μάνο Χατζιδάκι μας λείπεις πολύ ρε γαμώτο!
Ο Μάνος Χατζιδάκις άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στις ζωές μας κι εμείς συγκεντρώσαμε τους λόγους για τους οποίους μας λείπει περισσότερο.
H Αρλέτα κάποτε στην ΕΡΤ, μιλώντας για τον Μάνο Χατζιδάκι είχε αναφερθεί στην ευφυία του συναισθήματος που τον διακατείχε κι είναι σίγουρα η πιο ταιριαστή ατάκα για να περιγράψει με λίγες λέξεις τη σπουδαιότητα του ανδρός, μουσικού και συνθέτη που όρισε την ελληνική ζωή άμα τη εμφανίσει του μέχρι και σήμερα.
Γεννήθηκε στις 23 Οκτώβρη του 1925, και στα 69 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει γέννησε μυθικές μελωδίες που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Ιδιοφυής, εκκεντρικός, ευαίσθητος με αποστομωτικό χιούμορ, μας χάρισε κάποιες ατάκες που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ. Συγκεντρώσαμε τις πλέον αξέχαστες εξ αυτών.
Για τον κόσμο
«Δεν εκτιμώ τον πολύ κόσμο. Έχει άλλες απόψεις απ' ό,τι έχω εγώ. [...] Δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να επικοινωνήσω μ' έναν κόσμο ο οποίος μετά γίνεται δεσμευτικός».
Για την περιβόητη «δεξιά» πολιτική του θέση
«Είμαι αριστερά της δεξιάς. Κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται είναι αριστερός. Είμαι δημοκράτης αστός ουμανιστής και αναθεωρητής της δεξιάς […] Ποτέ δεν υπήρξα αντικομμουνιστής […] Εγώ περιέχω και τον αριστερό. Ο αριστερός όμως δεν με περιέχει».
Για την τέχνη
«Το έχω πει κι άλλες φορές. Η τέχνη πιστοποιεί την αναπηρία μας και ο καλλιτέχνης, αυτός που πραγματοποιεί την τέχνη, συνθέτει ένα ύποπτο είδος πολίτη. Η πολιτεία από παλιά, μεταχειρίζεται τον καλλιτέχνη για λόγους εθνικούς, πολιτικούς, κομματικούς και μη, και ο καλλιτέχνης εννοεί να υπηρετεί πιστά τους άρχοντες αξιωματούχους, τις παρατάξεις και τα κόμματα που έχουν δύναμη και κυβερνάν τη χώρα, με αντάλλαγμα έναν δρόμο που θα φέρει το όνομά του ή ένα άγαλμα δίχως χέρια, μες στα γεμάτα από κακοποιούς, επικίνδυνα δημόσια πάρκα».
Ολοκληρωμένο το απόσπασμα ακούστηκε στο σχόλιο του Τρίτου στις 8 Ιουλίου 1979.
Για τον φασισμό
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του».
Για την Ελλάδα
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει: Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί».
Για τον άνθρωπο
«Ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσει η ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και η ανθρώπινη ευπιστία. Πάντα ο άνθρωπος θα πιστεύει πως τα όνειρά του θα δικαιωθούν. Αλλά και πάντα θα αγνοεί πως ο ίδιος καταστρέφει τα όνειρά του με το να ξυπνά κάθε πρωί. Κάθε πρωί κι όχι για πάντα, μια και μόνη φορά».
Για τη λατρεία του, τη μουσική
«Η μουσική χρειάζεται 3 πράγματα. Τέχνη, τεχνική και βιώματα. Χωρίς αυτά δε γίνεται να γράψεις μουσική».
Το φευγιό του Μάνου Χατζιδάκι στις 14 Ιουνίου 1994 ήταν αναπάντεχο ε όχι και τόσο. Σκόρπισε θλίψη σε όλους εκείνους τους καταραμένους εραστές που προσπάθησαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό του Βαλς των Χαμένων Ονείρων. Ξεδιαλέγοντας τη δισκογραφία του Χατζηδάκη βρίσκεις παντού μουσικά διαμάντια που σφράγισαν τις ζωές και τα όνειρα γενιών και γενιών.
«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», ακούγεται σαν επωδός όσο οι νότες του αριστουργήματος του Μάνου σκαρώνουν έναν γλυκό αποχαιρετισμό εκείνου που έφυγε για την οδό Ονείρων πριν 28 χρόνια.
Ο Χατζιδάκις σίγουρα θα συνάντησε τα παιδιά του Πειραιά και θα πιάστηκαν από τους ώμους να χορέψουν ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια που κληρονομήσαμε από τον σπουδαίο μαέστρο.
Όλοι μαζί κίνησαν να πάνε μια βόλτα στο φεγγάρι κι εκεί βρήκαν τη Μελίνα, που τους είπε πάλι την ίδια σπαρακτική ιστορία για την αγάπη που έγινε δίκοπο μαχαίρι.
Και κάπως έτσι βγάλαμε και πάλι έναν μετά τον άλλο, τους παλιούς δίσκους του Μάνου κι αφήσαμε τη βελόνα να γδάρει λίγο το βινύλιο στο παλιό πικάπ. Εκείνο περήφανο δεν κόμπιασε στιγμή για να μικροφωνίσουν τα ηχεία του. Βλέπεις, στα αυλάκια των δίσκων αυτών, κρύβεται η ευφυία του συναισθήματος του Μάνου, η ευφυία του συναισθήματος του τόπου μας, που λέγεται Ελλάδα.
