Truman: Υπέροχη κομεντί από την Ισπανία

Μια από τις καλύτερες και πιο ανθρώπινες ταινίες του φετινού καλοκαιριού, το αυθεντικά συγκινητικό Truman, μας έρχεται από την Ισπανία με αγάπη.
Truman: Υπέροχη κομεντί από την Ισπανία
του Λουκά Τσουκνίδα

Ο ταλαντούχος Τσεσκ Γκέι επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες μας με το “Truman”, μία υπέροχη κομεντί γύρω απ' τη ζωή, το θάνατο, τη φιλία και την απώλεια. Αποφεύγοντας τα “νοσοκομειακά” κλισέ και χωρίς να εκμαιεύει στο ελάχιστο τον οίκτο του θεατή, ο καταλανός εκμεταλλεύεται στο έπακρο το ταλέντο των δύο υπέροχων πρωταγωνιστών του και μας δίνει μία απ' τις καλύτερες και πιο ανθρώπινες ταινίες του φετινού καλοκαιριού.

Η υπόθεση

Στη Μαδρίτη, ο αργεντίνος ηθοποιός Χουλιάν αποφασίζει να σταματήσει τη θεραπεία για τον καρκίνο που έχει επιστρέψει δριμύτερος και να ζήσει τις τελευταίες ημέρες του συμφιλιωμένος με το θάνατο, αφού βρει ένα καλό σπιτικό για τον αγαπημένο του σκύλο, Τρούμαν. Μία επίσκεψη απ' τον παιδικό του φίλο Τομάς, που έρχεται απ' τον μακρινό Καναδά για λίγες μέρες, του εξασφαλίζει μια καλή παρέα καθώς διευθετεί τις υποθέσεις του...



Η κριτική

Ζήτημα πολύ σημαντικό στις “προστατευμένες” Δυτικές κοινωνίες τα τελευταία 30-40 χρόνια, η αντιμετώπιση της επάρατης νόσου και η ταλαιπωρία όσων προσβάλλονται από κάποια μορφή της, είτε κερδίζουν τελικά τη μάχη είτε όχι, έπαψε σχετικά πρόσφατα να είναι ταμπού για τη μέινστριμ κινηματογραφική παραγωγή, με ποικίλες προσεγγίσεις, οι περισσότερες “συγκινησιοθηρικές” και προβλέψιμες. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως είναι η ταινία του Τσεσκ Γκέι.

Το “Truman” επικεντρώνεται στην επιθυμία ενός ανθρώπου να σταματήσει τη μάχη κόντρα στον καρκίνο, παρ' ότι έχει ήδη κερδίσει μία στο πρόσφατο παρελθόν. Μία μάχη, που συχνά μοιάζει σα να είναι μάχη όλης της ανθρωπότητας, η οποία πανηγυρίζει σύσσωμη στο κάθε άκουσμα μιας νίκης και σκύβει το κεφάλι με δόντια σφιχτά κάθε που μαθαίνει για μία ήττα. Έχει δικαίωμα να παραιτηθεί; Τι μήνυμα στέλνει στους υπόλοιπους γύρω του και πως μπορεί να φεύγει απ' το πεδίο της μάχης όταν όλοι γύρω του προσεύχονται για 'κείνον και θέλουν όσο τίποτα να γράψουν άλλη μία νίκη στο σκορ; Τα ερωτήματα πλανώνται στον αέρα κι ας μην τα αρθρώνει ποτέ κανείς, αλλά ο Χουλιάν έχει πάρει την απόφασή του και μόνο του μέλημα είναι να απαλύνει την απώλεια για τους άλλους και συνεπώς για τον ίδιο.

Ο σκύλος του μοιάζει να είναι η πιο “εύκολη” περίπτωση, του βρίσκει ένα καλό σπίτι και, με πόνο ψυχής, τον αποχαιρετά. Με τους ανθρώπους, όμως, τι γίνεται; Η έλευση του κολλητού του, ενός προσγειωμένου και πρακτικού ανθρώπου, τον απαλλάσσει απ' τη μοναξιά της αποστολής που ανέθεσε στον εαυτό του. Ο σοκαρισμένος Τομάς, καταλαβαίνει γρήγορα ότι δεν μπορεί να τον μεταπείσει, μόνο να κάνει τις μέρες που έχουν μαζί να περάσουν όσο γίνεται πιο ευχάριστα και παραγωγικά, ως προς το σκέλος των διευθετήσεων, τουλάχιστον. Συζητούν, περιφέρονται, μαλώνουν και θυμούνται, συναντούν ανθρώπους και τρώνε σε όμορφα εστιατόρια, προσπαθώντας και οι δύο να εγκλιματιστούν στο αναπόφευκτο.

Ο Γκέι και ο συν-σεναριογράφος του Τομάς Αραγκάι στήνουν μία αφήγηση που δεν υπερθεματίζει επάνω στις σκοτεινές λεπτομέρειες, όπως άλλοι, που επιλέγουν να μας “χτυπούν στο κεφάλι” με την αρρώστια μέχρι να μας πείσουν για την ευαισθησία τους. Ασχολούνται με κάτι πιο περίπλοκο, την ειλικρινή προσπάθεια του Χουλιάν να “φύγει” απ' τη γεμάτη ζωή του χωρίς εκκρεμότητες και χωρίς τυμπανοκρουσίες, την επίδραση της απόφασής του στις σχέσεις του και τις κωμικοτραγικές συνέπειές της στην μεταβαλλόμενη καθημερινότητά του, καθώς και οι άλλοι, με τη σειρά τους, προσπαθούν να την αποδεχτούν.

Ανεκτίμητη, σ' όλο αυτό, είναι η συμβολή των δύο πρωταγωνιστών. Του πάντα εξαιρετικού Ρικάρντο Νταρίν, με την τόσο συμπαθητική φυσιογνωμία, ο οποίος εκπληρώνει τον στόχο της αφήγησης με τον καλύτερο τρόπο, κάνοντας τον θεατή να νιώθει φίλος του. Και, φυσικά, του υπέροχου Χαβιέ Καμάρα, που συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τον Νταρίν στο ρόλο του απομακρυσμένου φίλου (του θεατή, κατά μία έννοια) ο οποίος, σε λίγες ημέρες, αποφασίζει και προσπαθεί να αναβιώσει μία σχέση που θεωρούσε ξεθωριασμένη από καιρό.

Το “Truman” είναι μία πολύ καλή, αυθεντικά συγκινητική ταινία.

Βγαίνουν ακόμη:
Το πομπώδες, μετριότατο σίκουελ “Now You See Me 2”, η γαλλική κομεντί “Lolo”, το ισπανικό θρίλερ “Retribution”, το σίκουελ τρόμου “The Conjuring 2” και η πολεμική ταινία φαντασίας “Warcraft: The Beginning”.


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v