Οι αναμνήσεις μας από τα θερινά σινεμά

Τα θερινά σινεμά ανοίγουν σιγά σιγά και φέτος τις πόρτες τους – ήδη το σινέ Θησείο έκανε την αρχή - και οι οθόνες τους, οι πάνινες καρεκλίτσες, το αγιόκλημα και το γιασεμί τους είναι στη θέση τους, περιμένοντας να μας υποδεχτούν. Αλλά για τον καθένα από εμάς, αυτό είναι μόνο το «περιτύλιγμα».

Κι αυτό γιατί όταν ακούμε «θερινό σινεμά», δε μας έρχονται στο μυαλό μόνο οι παραπάνω εικόνες, αλλά εμπειρίες: Η πρώτη μας προβολή στα παιδικά μας χρόνια. Το πρώτο μας ραντεβού ή ένα κρυφό φιλί κάτω απ’ τα αστέρια με μια ασπρόμαυρη κομεντί να παίζει στο βάθος. Ίσως και κάποια αστεία –ή τόσο τραγική που καταντά αστεία- ιστορία που ζήσαμε στο χαλίκι κάποιου συνοικιακού σινεμά.

Αυτές τις ιστορίες ζητήσαμε από 10 ανθρώπους να μοιραστούν μαζί μας, και συγκεντρώσαμε μια δεκάδα σινεφίλ αναμνήσεις που αποδεικνύουν ότι κάθε θέαση σε θερινό σινεμά δεν είναι απλώς ταινία, μπύρα και λουλούδια. Είναι εμπειρία.

Κοντά στον Δεκαπενταύγουστο του 1990 (ή ’91;), νεκρή Αθήνα, μας πιάνει οξεία κουλτουρίτιδα – μάλλον από ανάγκη όμως, γιατί δεν έπαιζε και τίποτε άλλο της προκοπής. Οπότε, Εξάρχεια (όλο και κάτι είχε ανοιχτό) και στην ταράτσα του «Βοξ» για Παζολίνι και «120 μέρες στα Σόδομα» - ναι, ναι... Σύσσωμο το πλήθος των περίπου 40 θεατών ήταν στην ίδια κατάσταση ενθουσιασμού. Ο οποίος γινόταν μεγαλύτερος όσο προχωρούσε η ταινία – όσοι την έχετε δει, καταλαβαίνετε. Υπήρχε, όμως, κι ένα πλήθος που παραληρούσε: Οι γείτονες, που παρακολουθούσαν από ταράτσες και μπαλκόνια, με τις πιτζάμες τους και τα φανελάκια τους: το «αίσχος!» ήταν η πιο κοινότυπη κραυγή, το «θα σας κάψει η Παναγία που το βλέπετε!» ήταν η πιο σύνθετη – προφανώς γιατί η Παναγία σε καίει μόνο άμα έχεις βγάλει εισιτήριο και δεν φωνάζεις. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάτι η παγωμάρα μας απ’ το σοκ της ταινίας, κάτι η χορωδία των μπαλκονάτων, φύγαμε στα 30-40 λεπτά. Ακολούθησε αλκοόλ και η κατάσταση βελτιώθηκε. Αλλά με «Βοξ» και Παζολίνι δεν ξαναέμπλεξα.
Χρήστος 44

Από τα 6,5 έως τα 12 έμενα δίπλα σε θερινό σινεμά, στο "Άλφα" της Πλατείας Κολιάτσου. Τα καλοκαίρια, κρεμασμένος κάθε βράδυ, στην σκάλα "υπηρεσίας", στο πίσω μέρος στου σπιτιού λαθροέβλεπα τις ανάλαφρες ταινίες. Τότε βέβαια οι θερινοί δεν έπαιζαν ταινίες πρώτης προβολής. Διάλεγαν μία ταινία και την έπαιζαν μία εβδομάδα ή 3-4 μέρες. Και φυσικά κάθε χρόνο έπαιζε τις ίδιες ταινίες! Δύσκολα μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που να έχει δει περισσότερες φορές τους "Ατσίδες με τα Μπλε", "το Πάρτυ" ή το "Τζέημς Μποντ: Ζεις μονάχα δυο φορές". Εδώ και χρόνια το "Άλφα" έχει γίνει τετραώροφο πάρκινγκ. Ήθελα να ξέρω ποιος άτιμος παρκάρει πάνω στις πιο δροσερές παιδικές μου αναμνήσεις...
Δημήτρης, 40

Η πιο αξιομνημόνευτη ανάμνησή μου από θερινό σινεμά ήταν στα 12 μου, παρέα με τον μπαμπά μου. Με είχε πάει να δούμε μαζί την ταινία "Διακοπές με τον μπαμπά μου" με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Επρόκειτο για μία τρυφερή ταινία που είχε να κάνει με την περίπλοκη σχέση ενός μπαμπά με την έφηβη κόρη του και θυμάμαι πόσο είχαμε ταυτιστεί και οι δύο και πόσο κοντά με είχε κάνει να νιώσω με τον δικό μου μπαμπά, ο οποίος ανέκαθεν έκανε ό,τι μπορούσε για να περνάμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί.
Έλενα, 32

Στο νησί δεν υπήρχε σινεμά τον χειμώνα. Επίσης, δεν υπήρχε internet (όχι στο νησί –γενικώς δεν υπήρχε internet) και το video club, που ήταν ένα και μοναδικό (το video club όχι τα video club) είχε μόνο ταινίες από το ’80 τύπου η Γυναικάρα με τα Κόκκινα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι, με το που άνοιγαν τα θερινά σινεμά –τέλος Ιουνίου, όταν κλείναν’ τα σχολεία, όχι Μάιο όπως τώρα– δεν υπήρχε περίπτωση να κάνεις τίποτα μα τίποτα άλλο. Οι παρέες συναντιούνταν στο σινεμά, τα ραντεβού δίνονταν στο σινεμά, η οικογενειακή έξοδος ήταν σινεμά, μπύρες πίναμε στο σινεμά, όλα γίνονταν μόνο στο σινεμά. Κι επειδή τα σινεμά ήταν τρία, ενίοτε έτρεχες από το ένα σινεμά στο άλλο, για να δεις, ας πούμε Ταραντίνο στην προβολή των 9.00 και Braveheart στων 11.00 –ή ακόμα πιο αντιθετικά, Pocahontas στις 9.00 και Kaiser Soze στις 11.00. Καμιά φορά που το σκέφτομαι μου φαίνεται ακόμα παράξενο που καταφέρνει ο κόσμος στις πόλεις και διαλέγει από μια λίστα με 50 θερινά σινεμά ποια ταινία θα δει. Και που δεν πάει σινεμά κάθε βράδυ.
Ηρώ, 32

Ακούγοντας θερινό σινεμά, συνήθως έρχεται στο μυαλό μας μια εικόνα ρομαντική, ειδυλλιακή. Εγώ θα σας πω μια εμπειρία μου τραυματική και λίγο κωμική: Καλοκαίρι ‘97 και η μικρή ταράτσα του επαρχιακού θερινού σινεμά ασφυκτικά γεμάτη για να απολαύσει τον «Οργασμό της Αγελάδας» που έσπαγε ταμεία. Εγώ, απ’ το διάβασμα για τις Πανελλήνιες είχα γίνει σαν αγελάδα χωρίς τον οργασμό! Τα φώτα σβήνουν, η ταινία ξεκινά και όλα καλά... Ώσπου σε κάποια ατάκα της Γερασιμίδου κάνω μια απότομη κίνηση και το πολυκαιρισμένο ύφασμα της θέσης μου κόβεται στα δυο! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Σηκώνομαι απ’ τη θέση μου και δίνω την ευκαιρία στους νταήδες του σχολείου να με κάνουν ρόμπα την επόμενη μέρα-ο χοντρός έσκισε την καρέκλα χθες στο σινεμά- ή συνεχίζω να κάθομαι (στον αέρα) για το υπόλοιπο της ταινίας; Και όμως έκανα το δεύτερο! Σαράντα λεπτά αιωρούμενος. Ακόμα μετανιώνω αυτή μου την επιλογή αλλά το bullying στα ‘90s ήταν πιο σκληρό!
Χρήστος, 34

Τα Χανιά μας μάγεψαν από την πρώτη στιγμή. Οι παραλίες, το φαγητό, τα σοκάκια αλλά και το θερινό σινεμά στον Δημοτικό Κήπο που επισκεφτήκαμε ένα ζεστό βράδυ στα τέλη Ιουλίου. Το παλιό ρολόι που βρισκόταν στον χώρο του σινεμά έδινε μια διαφορετική νότα στο γνωστό σκηνικό φεγγαράδα-ποπ κορν-και-μπύρα. Η ταινία παλιά και αγαπημένη, το «Μυστικά και Ψέματα» του Μάικ Λι. Τι κι αν ακούγαμε παράλληλα με την ταινία και τα live μπουζούκια από την διπλανή ταβέρνα; Κανένας μας δεν άφησε τη θέση του. Η δροσιά, ο χώρος και η ταινία μας αποζημίωσαν όλους.
Κωνσταντίνος, 33

Θυμάμαι σαν τώρα το πρώτο θερινό σινεμά που παρακολούθησα, αλλά δε θα πω ότι ήταν μια όμορφη εμπειρία. Είχε μερικά παρατράγουδα. Η ταινία ήταν το σήκουελ του θρυλικού Jurassic Park (1997) με το οποίο είχε γίνει χαμός τότε, ακουγόταν παντού. Με πήγε λοιπόν ο πατέρας μου στο πανέμορφο θερινό της Ραφήνας, το Αελλώ, για να παρακολουθήσουμε την προβολή των 22.00. H ταινία με είχε συνεπάρει, μέχρι που άρχισα να νοιώθω παράξενα. Ίδρωνα, ζαλιζόμουν και είχα τάση για εμετό. Η ταινία ήταν δύο ώρες και κάτι. Γύρω στις 23.30 που έγινε το πρώτο διάλειμμα εγκαταλείψαμε το… μέτωπο και γυρίσαμε άρον-άρον σπίτι. Ο μικρός Νικόλας είχε ανεβάσει 39 πυρετό και δεν κατάφερε ποτέ να δει τη συνέχεια. Μέχρι σήμερα, δεν έχω καταφέρει να δω το υπόλοιπο μισό. Αλλά θα θυμάμαι για αρκετά χρόνια ακόμα τους τεράστιους δεινόσαυρους και την πρωτοφανή αίσθηση ζαλάδας από τον πυρετό.
Νικόλας, 28

Πήγα σε θερινό κινηματογράφο για πρώτη φορά στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, πήγα με τον φίλο μου στο "Σινέ Γαλάτσι", στο Άλσος Βεΐκου και είδαμε το "Ice Age". Η τοποθεσία του κινηματογράφου, ανάμεσα στα δέντρα, ήταν φανταστική και η ατμόσφαιρα στην "αίθουσα" πολύ παρεΐστικη. Γελούσαμε όλοι μαζί σαν μια παρέα, τρώγοντας και πίνοντας. Όταν τέλειωσε η προβολή δεν ήθελα να φύγω!
Ελένη, 29

Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, καλοκαίρι και μπακούρι, ένα βράδυ που κανένας δεν ήθελε να βγει, πήγα μόνος μου στο σινέ Ναταλί στην παραλία. Έπαιζε τότε το Paris Je T’aime, μες στη ρομαντζάδα. Κάθομαι σε μια θέση και βλέπω μια σειρά πιο μπροστά να κάθεται η ηλικιωμένη κυρία που έμενε στο διπλανό από μένα διαμέρισμα. Η αλήθεια είναι ότι ως τότε την είχα στο μυαλό μου ως την τρελή αντιπαθητική διπλανή που βρίζεται όλη μέρα στο τηλέφωνο με τον πρώην άντρα της και την γκόμενα του γιου της (δεν είχαμε καλή ηχομόνωση στην πολυκατοικία). Αλλά όταν την είδα κι αυτή, μόνη στο θερινό να χαμογελάει με κάθε σπονδυλωτή ιστορία, την είδα με άλλο μάτι. Ένα σινεφίλ μπακούρι, καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, όπως κι εγώ.
Στέργιος, 29

Μιας και είμαι από τη Λάρισα, το πρώτο θερινό μου το πήγα εκεί, στον «Μύλο». Την λειτουργία του την έχει αναλάβει ο Κινηματογραφικός Σύλλογος του δήμου, και υπεύθυνος είναι ένας αξιαγάπητος – και λίγο φαφλατάς- κυριούλης, φοβερή φιγούρα, που προλόγιζε κάθε ταινία (σαν τον Μπακογιαννόπουλο στην παλιά ΕΡΤ, αλλά στο πιο εύθυμο) και μετά την προβολή κάθονταν όλοι για μίνι συζήτηση. Δεν είναι όπως στα θερινά που έχω πάει στην Αθήνα, την ταινία και έξω από την πόρτα. Είναι (ή τουλάχιστον ήταν, δεν ξέρω αν βρίσκεται ακόμα στις επάλξεις ο κυριούλης) σαν ένα μικρό φεστιβαλάκι, με Q&A και προβληματισμό ή γέλιο μετά. Η πιο ωραία ταινία που θυμάμαι να είδα ήταν το «Blueberry Nights» του Wong Kar Wai.
Δήμητρα, 26

Η πρώτη μου κινηματογραφική ανάμνηση τρέχει πίσω στις αρχές του 1990 όταν το μοναδικό θερινό σινεμά στο χωριό «έφερε» το «Μόνος στο Σπίτι». Σκαρφαλωμένος σε μια ταράτσα, όμοια με βουνό, είδα (και ξαναείδα, κι ύστερα πάλι) την πρώτη μου ταινία, και θαρρούσα ότι αυτό ήταν σινεμά. Και συνεχίζω ακόμα να το πιστεύω όπως τότε στα 4 μου.
Χρήστος, 28

Όλες οι Ταινίες