Hobbit 3: Είδαμε την Μάχη των Πέντε Στρατών

του Λουκά Τσουκνίδα

Αν το πρώτο μέρος της τριλογίας του “Hobbit” ήταν πηγμένο στη δράση και την απόδραση, το δεύτερο έδωσε στην περιήγηση έναν πιο ξεκάθαρο σκοπό και εμπλούτισε την ιστορία με νέους ήρωες και πλοκή. Το “Hobbit: The Battle of the Five Armies”, τρίτο και τελευταίο μέρος του Τολκιενικού έπους δια χειρός Πίτερ Τζάκσον, ολοκληρώνει την αφήγηση της περιπέτειας με τον καλύτερο τρόπο, μια μεγαλειώδη μάχη που αναδεικνύει ένα συμπαθέστατο τσούρμο από πραγματικούς ήρωες.

Η υπόθεση

Η περιπέτεια της παρέας των νάνων και του Μπίλμπο του χόμπιτ συνεχίζεται, καθώς μετά την πτώση του Νοσφιστή, όλοι ερίζουν για τον θησαυρό του που είναι κρυμμένος στο βουνό. Ο Θόριν όμως, ο βασιλιάς των νάνων, δε σκοπεύει ν' αποχωριστεί το χρυσάφι που θεωρεί ότι ανήκει δικαιωματικά στον λαό του. Την ώρα που οι πρώην σύμμαχοί του συγκεντρώνονται έξω απ' το κάστρο για να του αλλάξουν γνώμη, ένας άλλος, δαιμονικός στρατός πλησιάζει με σκοπό να τους εξοντώσει όλους μια για πάντα...

Η κριτική

Το “Hobbit” ήταν εξαρχής ένα εγχείρημα καταδικασμένο να κριθεί αυστηρά, όχι μόνο λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισής του με το “Lord of the Rings” και του χρόνου που χρειάστηκε μέχρι να ξεκινήσει η κατασκευή του, αλλά και λόγω της μικρότερης απήχησης του αντίστοιχου βιβλίου, το μέγεθος του οποίου δε δικαιολογούσε απόλυτα το “τράβηγμά” του σε μορφή τριλογίας. Προφανώς, ο Τζάκσον τα ήξερε ολ' αυτά και σίγουρα παιδεύτηκε αρκετά για να καταλήξει στον τρόπο με τον οποίο θα έβγαζε εις πέρας το έργο που ανέλαβε.

Το πρώτο μέρος, μια υπέροχα γυρισμένη γνωριμία με τους κεντρικούς χαρακτήρες κι ένα αδιάκοπο γαϊτανάκι θανατηφόρων συναντήσεων και ριψοκίνδυνων αποδράσεων, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, αφού η όποια πλοκή χάθηκε μέσα στις ατελείωτες ορδές των Ούρουκ-χάι και των άλλων κακών που δε σταματούσαν να μπουκώνουν την οθόνη μας, αποτυγχάνοντας επανειλημμένα να αποτρέψουν τους λιγοστούς μα ατρόμητους ήρωες απ' τη συνέχεια της περιπέτειάς τους.

Δεν ξέρω αν ο Τζάκσον τράβηξε εσκεμμένα το πρώτο μέρος απ' τα μαλλιά ώστε τα άλλα δύο να φανούν ισορροπημένα και γεμάτα, αλλά αυτό ακριβώς είναι που κατάφερε: μια ιστορία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε δύο μέρη να γίνει τριλογία εις βάρος της εισαγωγικής ταινίας, την οποία όμως, ποιος θα τη θυμάται έτσι κι αλλιώς στο τέλος; Το δεύτερο μέρος λοιπόν, μια σειρά από επιμέρους περιπέτειες που προχώρησαν σημαντικά την πλοκή, εισήγαγαν όλους τους απαραίτητους χαρακτήρες και μας έφεραν μια ανάσα απ' το γκραν-φινάλε, ήταν όσο απολαυστικό και ουσιώδες θα μπορούσε, τηρουμένων και των αναλογιών.

Οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων σφυριλατήθηκαν, οι φιλίες, οι έρωτες και οι αντρίκιες συμφωνίες έθεσαν το ηθικό υπόβαθρο για τη συνέχεια, ενώ η ηρωική εξόντωση του δράκου έφερε τους συμμάχους, ελείψει ενός κοινού εχθρού κι ενόψει ενός ακηδεμόνευτου αμύθητου θησαυρού, μπροστά στο ενδεχόμενο ενός εμφυλίου και μιας πιθανής αλληλοεξόντωσης.

Έτσι φτάσαμε στο τελευταίο μέρος, εκεί που το παιχνίδι καλείται να σώσει ο “τίμιος διαρρήκτης”, Μπίλμπο Μπάγγινς, δικαιώνοντας τον Γκάνταλφ για την επιλογή του και τους υπόλοιπους για την εμπιστοσύνη τους. Την ώρα που ο Θόριν έχει βυθιστεί στις εμμονές του, μία με το χρυσάφι και μία με την πέτρα-κειμήλιο της φυλής του, το χόμπιτ εμφανίζεται ως διαμεσολαβητής με ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια του. Η ειρήνη βέβαια, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει τους πολεμοχαρείς νάνους και τον θησαυρόπληκτο βασιλιά τους, αλλά ο πραγματικός εχθρός είναι άλλος κι επελαύνει απ' όλες τις μεριές και μόνο ο Γκάνταλφ ξέρει το μέγεθος της καταστροφής που θα φέρει μια πιθανή ήττα.

Ο Τζάκσον εδώ, πλέκει άψογα όσα συμβαίνουν στη μετά-δράκου εποχή, κλιμακώνοντας την παράλληλη δράση μέχρι την αναπόφευκτη “μάχη των πέντε στρατών”, το πολυναμενόμενο φινάλε δηλαδή. Και την ώρα του χάους, ξεχωρίζει κι ακολουθεί τους ήρωες έναν-έναν δίνοντας μια κατάληξη, ευτυχή ή δυστυχή, στην ιστορία του καθενός απ' αυτούς. Η αναμενόμενη νίκη του καλού, ακολουθείται από ένα γλυκόπικρο τέλος που θυμίζει το υπέροχο ξεκίνημα.

Το “Hobbit: The Battle of the Five Armies” είναι το καλύτερο δυνατό τελείωμα για μια τριλογία που δεν άλλαξε τις ισορροπίες στο εμπορικό σινεμά, αλλά υπερέβη τις προσδοκίες και παρέδωσε ότι ακριβώς είχε υποσχεθεί: τρία, ή έστω δυόμισι, ευχάριστα κινηματογραφικά τρίωρα.

Βγαίνουν ακόμη:
Η συμπαθητική, καλοπαιγμένη κομεντί “Love is Strange”, το ισπανόφωνο δράμα “The Golden Cage”, το “Serena” της Σουζάνε Μπίερ, η ισπανική κομεντί “10.000 Km”, το αισθηματικό δράμα “The Best of Me”, το θρίλερ “Magical Girl”, η νέα ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη “Οι Αισθηματίες” και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων “The Boy and the World” και “O Παραμυθάς και οι Ιστορίες του”.