The Counselor: Απογοήτευση με... all star cast

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ ενώνει τις σκηνοθετικές του δυνάμεις με τις σεναριακές του Κόρμακ Μακάρθι σε μια ταινία που φαινομενικά τα έχει όλα, αφού στο καστ μοστράρει μια πρωτοκλασάτη πεντάδα με Μάικλ Φασμπέντερ, Μπραντ Πιτ, Κάμερον Ντίαζ, Χαβιέ Μπαρδέμ και Πενέλοπε Κρουζ. Όμως το στιλ του Σκοτ γίνεται γρήγορα πόζα και η πλοκή του Μακάρθι μετατρέπεται σταδιακά σε μια σειρά από φλύαρες σκηνές, αφήνοντας τους σταρ να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα με μικρή επιτυχία.

Η υπόθεση

Ένας ανώνυμος ανερχόμενος τεξανός δικηγόρος, ο οποίος ετοιμάζεται να βάλει στεφάνι στην εκλεκτή της ζωής του, βρίσκεται στριμωγμένος οικονομικά και συμφωνεί να κάνει μια μεγάλη “δουλειά” με τον Ράινερ, νονό της νύχτας και πελάτη του, καθώς και με τον συνεργάτη του τελευταίου, Γουέστρεϊ. Πολύ γρήγορα όμως, το σκηνικό, στο οποίο περιφέρει την εκθαμβωτική της παρουσία και η γυναίκα του Ράινερ, η κυνική Μαλκίνα, αλλάζει άρδην κι ο δικηγόρος βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, κυνηγημένος από κάποιο αόρατο καρτέλ για μια υπόθεση στην οποία έχει εμπλακεί από σπόντα...

Η κριτική

Κακά τα ψέματα, ο Μακάρθι δε γράφει βιβλία για να μας ψυχαγωγήσει ούτε για να μας προσφέρει μερικές ευχάριστες ώρες στην παραλία, και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει τις συνήθειές του ως σεναριογράφος. Αν βάλει κανείς την ιστορία του ανώνυμου δικηγόρου –ή συμβούλου όπως θα μπορούσε κανείς να μεταφράσει το “counselor”– εντός του γενικότερου πλαισίου που χαρακτηρίζει την εποχή μας, μπορεί να δει ότι πρόκειται για μια ηθοπλαστική παραβολή, μια προειδοποίηση για όσους κάνουν επιλογές ζωής με ελαφριά καρδιά και με την πεποίθηση ότι είναι εύκολα αναστρέψιμες.

Όλες οι παρλάτες και οι αμπελοφιλοσοφικοί διάλογοι μεταξύ του κεντρικού και των δευτερευόντων χαρακτήρων στρέφουν την προσοχή μας στην ύπαρξη διαφορετικών “κόσμων” και στην ασυμβατότητά τους η οποία μπορεί να συντρίψει όποιον θεωρήσει ότι μπορεί να μπαινοβγαίνει απ' τον έναν στον άλλο κατά βούληση και χωρίς να κουβαλά “μπαγκάζια” μπρος-πίσω.

Ο Δικηγόρος έχει τα νιάτα, την ομορφιά και την αυτοπεποίθηση απ' την επαγγελματική του τριβή με τον υπόκοσμο ότι μπορεί να επωφεληθεί από “μια καλή μπάζα” κι ύστερα να φτιάξει την παραμυθένια οικογενειακή ζωή του με την αθώα, άσπιλη μνηστή του συνεχίζοντας να κάνει τον δικηγόρο. Γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι μια αυταπάτη, τόσο δυνατή που, όταν ο Γουέστραϊτ του περιγράφει τον κίνδυνο να μην επιστρέψει ποτέ στην πρότερη κατάσταση, εκείνος παραξενεύται απ' τη διάθεση του καινούργιου συνεργάτη του για νουθεσίες και απορρίπτει την τελευταία χαραμάδα εξόδου. Όταν ξανακούσει ένα παρόμοιο κύρηγμα από έναν πομπώδη, φιλοσοφούντα νονό της κοκαΐνης, θα είναι πλέον αργά για οτιδήποτε.

Όσον αφορά τη σκηνοθεσία τώρα, ο Ρίντλεϊ Σκοτ δε θα μπορούσε να μην “το γλεντήσει” με το πολύχρωμο σενάριο του Μακάρθι: καρικατούρες ανθρώπων του υποκόσμου στο ηλιοκαμένο Τέξας και μια γυναίκα σωστή υπερβολή, βγαλμένη θαρρείς από παλιό νουάρ και βουτηγμένη στον απενοχοποιημένο αμοραλισμό των πρόσφατων κινηματογραφικών δεκαετιών.

Ο μαέστρος του στιλ σκηνοθετεί με σεβασμό στη βραδύκαυστη εκδοχή της δράσης που χαρακτηρίζει τον σεναριογράφο του και υπογραμμίζει τους επιτηδευμένους διαλόγους χωρίς να κλέβει την παράσταση απ' το περιεχόμενο της αφήγησής του με περιττά τρικ. Δίνει σε κάθε σταρ τον χρόνο που του αρμόζει, εξισορροπώντας ταλέντο κι εγωισμούς και κρατά το ενδιαφέρον για τον “Δικηγόρο” ζωντανό παρά το ότι η εξέλιξη γίνεται εξαιρετικά προφανής από πολύ νωρίς. Δυστυχώς όμως, θρίλερ δεν υπάρχει πουθενά, μόνο μια μοιρολατρική πορεία προς την αποτυχία με την εντολή “ου παραστρατήσεις απ' το δρόμο σου” να κρέμεται από πάνω κι ούτε καν λίγο χιούμορ να μας γλυκάνει το κώνειο.

Ο Φασμπέντερ κάνει το καλύτερο δυνατό στον κεντρικό ρόλο, την ώρα που ο Μπραντ Πιτ ξαναπαίζει τον ίδιο τύπο για πολλοστή φορά κι ο Χαβιέ Μπαρδέμ διασκεδάζει με την καρικατούρα που του έδωσαν να ενσαρκώσει, έναν νόνο της νύχτας που δεν πείθει κανέναν για τέτοιος αφού μοιάζει περισσότερο με ατζέντη μοντέλων από σκετς του Μάρκου Σεφερλή. Η Πενέλοπε Κρουζ δε βλέπει την ώρα να περάσει απ' το λογιστήριο και να εισπράξει το τσεκ κι έτσι απομένει η Κάμερον Ντίαζ να “σώσει τη μέρα”, η μόνη που φαίνεται να έχει καταλάβει το ρόλο της κι η μόνη, τελικά, αξιομνημόνευτη παρουσία στην ταινία.

Το “The Counselor” είναι μια βροντερή απογοήτευση, όχι μονο σε σχέση με τις προσδοκίες που προκαλεί το άκουσμα των συντελεστών, αλλά και ως δείγμα ενός είδους μυθοπλασίας που, άλλοι, το έχουν κάνει πολύ καλύτερα.

Βγαίνουν ακόμη:
Το εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ “Searching for Sugarman”, το θεαματικό σίκουελ “Thor: The Dark World” και το ντοκιμαντέρ “Rebetiko Crisis: Undue Debt” του Αντρέα Σέγκρε.

Όλες οι Ταινίες