Breaking Dawn (Part 2): Το τέλος(;) της σαπουνόπερας

του Λουκά Τσουκνίδα

Το δίλημμα αυτής της εβδομάδας, της πιο φτωχής κι απ' του Δεκαπενταύγουστου, κυμαίνεται ανάμεσα στην πολιτικο-ψυχαναλυτικο-κινηματογραφική διάλεξη του Σλαβόι Ζίζεκ και στο δεύτερο μέρος του Twilight, “Breaking Dawn”. Η επιλογή; Πολύ εύκολη. Το ποπ αισθηματικό μελόδραμα με τα καλοντυμένα βαμπίρ φαντάζει απείρως πιο ενδιαφέρον απ' το ποπ φιλοσοφικό μελόδραμα του επαγγελματία ομιλητή με τις ατημέλητες τρίχες και τα τισέρτ. Όμορφοι, ευθυτενείς και ανίδεοι, οι βαμπιρολυκάνθρωποι κερδίζουν την προσοχή για την ανεπιτήδευτη, ακίνδυνη κενότητα που κρύβουν οι υπέροχες, διαχρονικά καλές προθέσεις τους κι έτσι, το μη χείρον...

Η υπόθεση

Η Μπέλα έχει αναγεννηθεί ως βαμπίρ κι ενώ μαθαίνει να διαχειρίζεται τις καινούργιες δυνάμεις και ορμές της φτάνει και η ώρα να κρατήσει στα χέρια το κοριτσάκι της, την ημίαιμη Ρενέσμε. Νεκρή πλέον για τον κόσμο των ανθρώπων, η Μπέλα σχεδιάζει να φύγει κάπου μακριά, ομως ο Τζέικομπ δε θέλει να τους χάσει κι έτσι αποκαλύπτει το μυστικό τους στον Τσάρλι. Εν τω μεταξύ, η εξαδέλφη τους Ιρίνα καταδίδει στους πανίσχυρους Βολτούρι ότι η Ρενέσμε είναι ένα “αθάνατο” παιδί που, σύμφωνα με την παράδοση, πρέπει να εξοντωθεί. Μια “αιματοβαμμένη” αναμέτρηση μεταξύ οικογενειών βαμπίρ απ' όλον τον κόσμο και μιας χούφτας γενναίων λυκανθρώπων μοιάζει πλέον αναπόφευκτη...

Η κριτική

Αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που βγάζει νόημα από όλα όσα συμβαίνουν στο σύμπαν της σειράς. Θέλω να πω ότι, μπορεί το ζουμί της υπόθεσης να είναι προφανές και το διακύβευμα ξεκάθαρο για βαμπίρ και ανθρώπους, αλλά οι σάλτσες, που συνήθως διαφοροποιούν τη μια ιστορία απ' την άλλη και καθιστούν τη μια ή την άλλη καλύτερη, είναι πραγματικά προχειρογραμμένες και καλύπτουν το κεντρικό θέμα μ' έναν ιστό από ανεξήγητα στομφώδη περιστατικά και ξεκάρφωτες κόπιες των πιο κλισέ σκηνών στην ιστορία της αφήγησης.

Η Μπέλα κι ο Έντουαρντ ζουν έναν έρωτα μετ' εμποδίων και πρέπει να υπερβούν τους εαυτούς τους για να τα ξεπεράσουν. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο πάντως, το εμπόδιο που ξεπηδά μπροστά στο ευτυχισμένο μέλλον, το οποίο διαφαίνεται επιτέλους για τους δυο τους, στοιχειοθετείται εκβιαστικά και δε δικαιολογεί ποτέ την ύπαρξη μιας ξεχωριστής ταινίας.

Εντάξει, καταλαβαίνω πολύ καλά ότι όσα γράφω υπονομεύονται πολύ εύκολα με την απλή πληροφορία ότι κι εγώ στήνομαι, κάθε σαββατοκύριακο, μπροστά σε μια οθόνη για να δω ένα ματς της σούπερ-λίγκας, οδηγούμενος απ' τα οπαδικά μου ένστικτα και μια παράλογη, μαζοχιστική ανάγκη να δω 90 απ' τα πιο βαρετά λεπτά που μπορεί να δει κανείς εκείνη την αγωνιστική μέρα. Και συχνά το απολαμβάνω κιόλας. Για πολλούς, όμως, μοιάζει ανεξήγητο και ακούω διάφορα γι' αυτό χωρίς να πτοούμαι. Είναι μια συνήθεια, μια ρουτίνα; Είναι οι οικείες εικόνες; Η καλή παρέα; Η ελπίδα ότι η κακή παράδοση θα σπάσει με ένα αριστούργημα και τότε θα είμαι εκεί, μάρτυρας της ανατροπής; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά υποθέτω ότι για παρόμοιους λόγους οι θεατές κολλάνε με σαπουνόπερες, τηλεοπτικές ή κινηματογραφικές.

Γιατί το “Twilight” αυτό είναι. Μια σαπουνόπερα που, μάλιστα, ελάχιστα δύναται να συναγωνιστεί το τρομερό κύμα των καλογραμμένων και καλοφτιαγμένων τηλεοπτικών σειρών που απειλεί να σαρώσει τέτοιου είδους κινηματογραφικά σίριαλ, αν όχι και μέρος της λοιπής κινηματογραφικής παραγωγής ακριβών, πολύκροτων ταινιών με υψηλούς εμπορικούς στόχους. Παρ' όλα αυτά, θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Αν είχε καλύτερους ηθοποιούς, πιο σφιχτοδεμένα σενάρια, πιο πιστευτές υποπλοκές, λιγότερες κλισαδούρες, πιο προσεγμένα ψηφιακά εφέ, περισσότερες μάχες, εκρήξεις, έρωτες, ίντριγκες, ντεκολτέ, τρένα και ότι άλλο αποτελεί εγγύηση για μια συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία.

Δεν έχει όμως, κι έτσι το δεύτερο μέρος του “Breaking Dawn” μοιάζει με μία τελευταία αγγαρεία προς την ολοκλήρωση, τόσο για τους δημιουργούς όσο και για τους θεατές.

Βγαίνουν ακόμη:

Το “A Pervert's Guide to Ideology”, μια διασκεδαστική κινηματογραφική διάλεξη του πάντα γλαφυρού Σλαβόι Ζίζεκ -Χα χα χα!

Όλες οι Ταινίες